Ja tam się nie będę zbytnio wysilać, bo wiesz, że lubię historię o Chudym i reszcie, że uważam pomysł na takie opowiadanie za ciekawy i podoba mi się język, w jakim cała historia jest prowadzona, ponieważ brzmi dla mnie bardzo prawdziwie Zatem może się wypowiem podsumowująco na sam koniec

Pozdrawiam

O matko. Też zostałam rozbawiona. Poza tym przypomniał mi się zegar z kukułką w domu moich rodziców - też nie działał, tylko zamiast cukierków miał "prawdziwego", plastikowego ptaszka Jak byłam mała, to ptaszek kilka razy spontanicznie wyskoczył z drzwiczek, ale potem już ni chu chu A ja całe lata czekałam, że cudownym sposobem samo się naprawi ptaszek znów mnie poinformuje o pełnej godzinie
Moi rodzice chyba tez czekali, bo wisiało to to lata całe na ścianie jednego z pokoi...
W każdym razie - zegar z kukułką uważam za trafiony pomysł na takie opowiadanie. Mi przypadł do gustu, być może po części dlatego, że całe dzieciństwo tez marzyłam o zegarze z kukułką. Sprawnym no co, fajnie jest mieć zegar z kukułką

Pozdrawiam

Mike, jestem pod wrażeniem! Nie tylko wnikliwości w Twoim komentarzu, ale też nieuwzględnionych w moim tekście "chujowych" powiedzonek Może za jakiś czas zbiorę do kupy wszystkie owe przysłowia i związki frazeologiczne z Waszych komentarzy i uaktualnię "chujowy stereotyp", bo dajecie mi tu tyle pięknych przykładów, że grzechem byłoby ich nie wykorzystać

Bardzo miłe dla mojego oka są Twoje stwierdzenia, że trzymam fason i dobry smak No i cieszę się nie zmiernie, że udało mi się nie przekroczyć owej cienkiej granicy

Pozdrawiam!

WOW, ile mi się tu Czytelników narobiło! Dziękuję Wam, moi Mili, za zainetersowanie!

Al - tak, tą było używane celowo, chociaż nie jestem pewna, czy przez przypadek gdzieś nie zaplątała mi się poprawna forma. Muszę się przyjrzeć Cieszę się, że rozbawiłam i przywołałam wspomnienia

Figielku - jakże mi miło, że się mile rozczarowałaś! A co do ojca - no cóż, jego udział w życiu nastoletniej córki był dość bierny... by nie rzec znikomy, stąd mało wzmianek.
A jeśli masz ochotę na jeszcze, to pomyślę nad kontynuacją Ale tym razem byłyby to fragmenty z życia studenckiego, skoro tu się skończyło na egzaminach wstępnych.

Arrasie - Miło wywoływać łezkę wspomnieniową A jeszcze milej rozśmieszać

Jack - Masz rację, muszę coś pokombinować i może trochę wyeksponowac wątek "bi" oraz wcześniej umiejscowić wątek ojca.
A T'0'N jest do tej pory moją muzyczną miłością (chociaż nie słucham ich już z taką częstotliwością jak kiedyś), tyle, że pierwsze miejsce zajmuje u mnie nie Bloody Kisses, a October Rust.
P.S. TO ONA BYŁA Z SACRIVERSUM???????!!!!!!!!

Quentin - wcale nie dopraszam się o komplementy, a za to ty sypiesz nimi jak z rękawa To dla mnie czysta przyjemność dawać przyjemność Swoim tekstem, żeby nie było!
I bardzo się cieszę, że odbierasz ten zapis jako naturalny - taki miał właśnie być, więc jestem uradowana, że udało mi się to osiągnąć

Co do całości - nie jest to zbyt obszerny tekst jak na pamiętnik. Raczej są to fragmentaryczne zapiski, w których chciałam zawrzeć kilka kluczowych dla mnie przesłań:
1. pozory mylą
2. nie wszystkie nastolatki muszą mieć "kiełbie we łbie"
3. pomimo punktu 2, wszystkie nastolatki w jakimś momencie życia wykazują się niedojrzałością i głupotą (czyli np. , że Aśka ma lepiej, bo ma bulimię...)

Cieszyłoby mnie, gdyby zostało to wychwycone i mam nadzieję, że tak właśnie jest W każdym razie, bardzo mi miło, że tekst spotkał się z tak pozytywnym odbiorem, bo, szczerze mówiąc, obawiałam się nieco, czy nie po przeczytaniu nie pomyślicie sobie "co za badziewie" lub "po co i na co to komu"?

Pozdrawiam Was wszystkich serdecznie

A ja tak właśnie od razu pomyślałam, że to zapis snu Może dlatego, że kiedyś sama miałam nie mniej "odjechany" - jak jechałam nocnym pociągiem do Zakopanego na skoki narciarskie i byłam chora, to chyba z gorączki przyśniło mi się, że mnie gonił po przedziale niedźwiedź... który finalnie ukazał się krokodylem tak masakrycznie długim, że razem z ogonem zajmował całą długośc przedziału - od początku do końca, a ja nie miałam gdzie przed nim uciec

Ale wracając do Twojego tekstu - fajnie mi się czytało niby tylko, jak sama piszesz, "zabawa", ale, jak zapewne w każdym przypadku (nie czytałam wszystkich Twoich tekstów, ale mam takie dziwne przeświadczenie ), napisane ciekawie i dobrym językiem

Pozdrawiam

Witam
Napisanie tak osobistego, szczerego tekstu, a do tego przedstawienie się w nim także i w negatywnym świetle, wymaga wiele odwagi...
Jestem pod OGROMNYM wrażeniem.
Gratuluję i świetnego tekstu i wyborów życiowych No i nie każdy, kto miał problem z alkoholem, potrafi się przyznać, że to jego wina. Niektórzy do starości obwiniają swoje rodziny i wszystkich dookoła.

Jeszcze raz gratuluję i pozdrawiam

Witam,
Jeszcze nigdy nie spotkałam się z tym, aby mężczyzna w ten sposób pisał o zwierzęciu. Ci, których znam, raczej drwią z takiej ludzko - psiej miłości...
Też się popłakałam, bowiem odżyły wspomnienia. Miałam psa - kundlo - jamnika szorstkowłosego. Przeżył z nami 14 lat, umarł 4 lata temu. Najpierw udar, jakiś czas po nim, jak już cieszyłyśmy się z mamą, że doszedł do siebie - padaczka. Zapewnianie mu spokoju, podawanie leków, wkładanie do pyszczka patyka podczas ataku i czuwanie, aby nie przegryzł sobie języka... Jeszcze to pamiętam i nie wiem, czy kiedykolwiek przestanę. Ostatni atak miał pewnego wrześniowego dnia, kiedy byłam w pracy. Akurat tego dnia bardzo się spieszyłam, wypadłam z domu jak burza, zapominając się z nim pożegnać. Ten jeden, jedyny raz... Zawsze całowałam go w czubek głowy, a on posłusznie ją nadstawiał, jakby na to za każdym razem czekał. Tego dnia leżał rano na fotelu, jak zwykle, spokojny, senny i patrzył za mną, jak w pośpiechu miotam się po pokoju. Pewnie czekał na pożegnalnego całusa... a ja rzuciłam tylko "cześć" i wybiegłam do pracy. Po południu zadzwoniła mama - miał taką serię ataków, że lekarz nie był już w stanie po raz kolejny mu pomóc. Jak wróciłam do domu, był już pogrzebany. Moja mama czasem go odwiedza. Ja jeszcze tam nie byłam - nie chcę tam chodzić, bo nie chcę dopuścić do świadomości, że umarł. Wolę sobie myśleć, że po prostu odszedł.
Nie potrafię sobie wybaczyć tego, że się z nim nie pożegnałam tego ostatniego dnia. Też spał na poduszce oparty na moje plecy. Też na starość zrobił się złośliwy i nieposłuszny. Ale ja wiem, że ona nas bardzo kochał, że byłyśmy dla niego całym światem i ufał nam bezgranicznie. Chyba nie potrafiłabym pokochać żadnego innego psa tak, jak jego. Miał swoje imię, ale nazywałam go "Dzidziuś"...

Pozdrawiam zapłakana

Witam
Spodziewałam się nieco innego zakończenia - jak to ty mówisz - jakiejś "bomby", ale rozumiem, że celowo jest ono takie, jakie jest, bo Wolski miał być przykładem czlowieka, który w końcu "pęka" pod presją "wspólnoty" i podporządkowuje się jej rezygnując ze swojej wolności.
Opowiadanie lekko się czyta, choć temat smutny, tym bardziej, że jakże prawdziwy w naszych realiach Większości naszego społeczeństwa niestety daleko do tolerancyjności i każdy przejaw inności stara się zdusić w zarodku, nie bacząc w ogóle na prawo do szczęścia drugiego człowieka... Bardzo dobrze tutaj ukazałeś tą niechlubną, polską mentalność :/

Pozdrawiam

Kontrowersyjny tekst... I jestem rozdarta, bo nie wiem co o nim myśleć. A to wszystko przez fragment wspomnianego "Marszu Żałobnego", który jest przecież utworem przewrotnym i nasyconym czarnym humorem. Przynajmniej jak dla mnie, jest to bardzo wesoły marsz żałobny A tekst miał być chyba rzeczywiście (a nie pozornie)ponury? Fakt, fragmenty "Marszu", które przytoczyłaś, akurat nie oddają charakteru całego utworu, więc ktoś, kto nie zna "Marszu" w całości pewnie czepiał się nie będzie, ale mi po prostu nie współgrają klimaty połączonych obydwu utworów - Twojego i Machalicy. A może niepotrzebnie interpretuję przez pryzmat całego"Marszu", skoro przytoczyłaś tu tylko taki fragmencik? Trzeba było użyć tekstu prawdziwie smutnego, to bym się teraz nie zastanawiała
Ale pomysł ciekawy

Pozdrawiam

Oj warto, warto, zwłaszcza, jak są efekty takie, jak powyżej
A co do tego żyjątka to właśnie nie jestem pewna, bo jak zaczynałam czytać, to parę malin pochłonęłam po omacku i przestałam, bo stwierdziłam, że nie chce mi się odrywać od czytania, żeby lustrować, czy nie zjadam slimaka lub robaka... Mam nadzieję, że w tych kilku pierwszych takowy się nie pojawił

Witam
Chociaż tekst pojawił się kilka dni temu, a ja od samego początku miałam na niego ochotę, zajrzałam tu dopiero teraz, po prostu z braku czasu. Z tego właśnie powodu rzadko kiedy porywam się na długie opowiadania Ale tym razem było warto
Mimo, że dość długie, do przeczytania jednym tchem - położyłam sobie na kolanach koszyczek z malinami do czytania tego tekstu i przypomniałam sobie o nich dopiero, jak go skończyłam
Tym samym chcę powiedzieć - GENIALNE! W tym opowiadaniu widać i wielką wiedzę na opisywany przez Ciebie temat, i świetny język. Historię przedstawiłaś faktycznie w tak obrazowy sposób, że można się podczas czytania przenieść do dziewiętnastowiecznego Państwa Środka, czy raczej do jego Zakazanego Miasta

Pozdrawiam i pozostaję pod wrażeniem ogromnym

O matko. Ależ Ty masz krwawe wizje Czemu brakło Ci motywacji? Ja tam się na "tych rzeczach" nie znam, ale te wszystkie "plany" i "ujęcia" wyglądają mi naprawdę profesjonalnie

Pozdrawiam

Witam znów
Jack - dzięki za refleksję - smutną, aczkolwiek jak najbardziej trafioną...

Martin - myślę, że tu nie chodzi o to, aby nie pisać o "momentach", ale o to, w jaki sposób się o nich pisze

Pozdrawiam Was

Hej
Zgadzam się z Quentinem, że to ciekawa historia. I do tego przystępnie, lekko napisana. A w tym rozdziale bardzo fajnie opisałaś bohaterów - niby nie ma tu dialogów, a czyta się "piorunem"

Pozdrawiam!

Witam, rektusie
Dzięki za odwiedziny A tekst wlaśnie taki miał być, jak go odbierasz - wesoły

Pozdrawiam