Uśmiałam się po pachy! Nie dalej jak godzinę temu wspominaliśmy z mężem stres przed lekcjami i goszczący przy nim specyficznej woni pot Zapyta czy nie zapyta?
Każdy z nas chodził do szkoły i myślę, że niejednokrotnie zastanawiał się jak to wygląda od tej drugiej strony, strony biurka. Dlatego pisz więcej, to bardzo ciekawe.
Co do samego stylu pisania to bardzo dobrze się to czyta. Jedyne co mi brakuje to podziału na akapity.
Pozdrawiam
agniecha

Serwus!
Przypadł mi do gustu twój tekst. Może dlatego, że sama nie posiadam konta na fb i bardzo intryguje mnie to co właściwie siedzi w głowach ludzi, którzy załączają tam te swoje "samojebki" (przepraszam za wyrażenie, ale te wszystkie amerykańskie zapożyczenia działają mi na nerwy) oraz tych którzy śledzą te wszystkie wyczyny "znajomych", z którymi nie mają żadnego realnego kontaktu. Zastanawiam się do czego to wszystko zmierza.
Poza tym to co tutaj innym przeszkadzło w twoim stylu pisania, mi całkowicie odpowiada. Najbardziej podoba mi się to, że są w tym emocje!
Pozdrawiam!
agniecha

Przeczytałam jednym tchem. Tak jakbyś czytała moje myśli.
Gdy jesteśmy dorośli problemy dzieci są dla nas błahostkami, bagatelizujemy je, często wyśmiewamy publicznie. Zapominamy o tym, że te "błahostki" są całym życiem tych kruchych istot. Ich stopień wrażliwości jest tak wysoki, że jedno mimochodem wypowiedziane zdanie, może zachwiać całkowicie ich pewność siebie, którą później latami muszą odbudowywać lub może nigdy im się to nie udać.

- Mamo dostałam czwórkę z plusem z matematyki!
- A co dostała Kasia?
- Piątkę.
- A widzisz czyli jednak można.

- Mamo dostałam piątkę z biologi!
- A szóstek nie było?

Dla mojej mamy nigdy nie byłam wystarczająco dobra. Chociaż po latach wiem, że była ze mnie dumna, nie potrafiła mi tego powiedzieć. Wiem, że nie chciała mi zrobić krzywdy, ale jako trzydziestotrzyletnia osoba wciąż nie potrafię być z siebie zadowolona. A w związku rezygnuję z siebie, odpuszczam, tak jakbym na to nie zasługiwała. I mimo powracających jak bumerang myśli o zawalczeniu o siebie... jeszcze kocham.

Genialne! Trzyma w napięciu do ostatniej kropki. Moja mina po przeczytaniu - bezcenna Przeczytam to kilku osobom, żeby zobaczyć ich reakcję.

Serwus!
Przeczytałam, bo uwielbiam góry i śnieg, ale nie będę ukrywać, nie czytało się to lekko. Szczególnie pierwszy akapit. Zdanie:

czytałam kilka razy i chyba ciągle nie rozumiem jego sensu. W sumie do słowa "bruzd" może być, a późniejszy kawałek nie za bardzo wiem do czego się odnosi. Do skóry tej dłoni?
I kolejne zdanie jest powtórzeniem początku zdania poprzedniego:

Potem jest już znacznie lepiej. Ale myślę, że będzie ci bardzo trudno przekonać do tego tekstu laików górskich wspinaczek. No chyba, że ma być on tylko dla wtajemniczonych. Chodzi mi o to, że wspinaczki górskie na ogromnych wysokościach w śniegu są tak ekstremalne same w sobie, że nie potrzeba im dodawać patosu czy pisać o nich tak zawile.

Ponadto świetna zaskakująca końcówka, więc jednak warto było przebrnąć przez początek. Moim zdaniem jest w twojej miniaturze ogromny potencjał, a pomógł by tutaj trochę bardziej zwyczajny opis.

Wychwyciłam jeszcze jeden błąd ortograficzny. "Naprawdę" piszemy łącznie, chyba że to "czas na prawdę" to wtedy osobno. W kilku miejscach brakuje przecinka przed "ale". A i jeszcze mam takie odczucie, że trochę nadużywasz wielokropka, w wielu miejscach nie spełnia on swojej roli.

Pozdrawiam
agniecha

Dziękuję za komentarz Abigail. Bardzo mnie podbudował. Dzięki tobie wróciła mi chęć pisania.
Eh... te długie zdania są moją zmorą. Szczególnie na początku tekstu mogą zniechęcić do dalszego czytania. Zastanawiam się jak to poprawić. Pomyślę nad tym i spróbuję to jakoś zmienić w najbliższym czasie. A na początek wyrzuciłam jeden z nawiasów. Sama też jestem zwolenniczką krótszych zdań, ale kiedy piszę to często nie potrafię konsekwentnie postawić kropki.
Bardzo się cieszę, że choć część tekstu ci się podobało.
Pozdrawiam
Agreolik

Oldakowski, dzięki za komentarz. Szkoda, że nie podałeś konkretnych przykładów z tekstu gdzie są błędy, bo wtedy mogłabym je poprawić. Kaźdy komentarz jest dla mnie przydatny, bo chciałabym się czegoś nauczyć. Niestety z pierwszego zdania twojego komentarza nic nie wynika i wydaje mi się, że jest odrobinę nie na miejscu.
Pozdrawiam

Droga Aronio, dziękuję za twój wpis. Nie sądziłam, że mój tekst może wywołać aż tyle emocji, również negatywnych. Myślałam raczej, że jest dość lekki i nie porusza żadnych poważnych tematów. Moim zamiarem było raczej kogoś rozbawić niż zdenerwować. Dlatego też postanowiłam do przesady przerysować to co możemy dziś zobaczyć w telewizji. Nie uważam jednak, że nie ma nic kompletnie wartościowego w tv, tylko, że trzeba wiedzieć kiedy i o której godzinie włączyć telewizor. A jeśli, tak jak w moim przypadku, ktoś włącza go sporadycznie i całkowicie spontanicznie, bo czasem chciałby po prostu przez dłuższą chwilę nic nie robić, to po kilku minutach wertowania kanałów, zostawia na czymkolwiek co właśnie się rozpoczyna, aby pogapić się na coś co ma swój początek i koniec.
Swoją drogą ty zrobiłaś podobnie jak ja z tym filmem, bo chociaż już pierwsze zdanie mojego felietonu nie spodobało ci się, to jednak jakimś cudem dotrwałaś do końca, zamiast tę wytrwałość spożytkować na coś konstruktywnego. Przecież to my kierujemy własnym życiem.

PS. Ostatnim zdaniem felietonu chciałam głównie przekonać mojego męża, że nie potrzebujemy większego niż 32 cale telewizora, i choć od czasu do czasu powraca do tego tematu, to od wielu lat go nie zmieniliśmy.

Myślę, że to całkiem zgrabny początek jakiejś powieści. Po przeczytaniu chciałoby się więcej. Takie to ludzkie mieć czasem trochę słabsze dni czy tygodnie, a przeczytanie o kimś innym, że ma podobnie, podnosi na duchu. Dlatego chętnie przeczytałabym o dalszych losach głównego bohatera.

Wychwyciłam kilka błędów:

niemodne pisze się łącznie


Wydaje mi się, że dobrze byłoby tutaj ze znakiem zapytania na końcu.


Byłoby lepiej papiery lub dokumenty. Papierki brzmi jak po cukierkach.


Z tym bakcylem coś mi tu nie pasuje. Wydaje mi się, że bakcyla można dostać na punkcie czegoś, a nie od nic nierobienia. Może lepiej było by fijoła albo... u nas mówi się też tak brzydko: zajoba.


Tutaj literówka, powinno być: popłynęła na środek stawu, bo podpłynąć można na brzeg.

I jeszcze uwaga techniczna. Zwracaj uwagę na umieszczanie spacji po znakach interpunkcyjnych, a nie przed nimi, bo w tekście troszkę to kuleje.

Mimo wszystko uważam, że to dobry tekst.
Pozdrawiam
Ągniecha

Bardzo podoba mi się twój tekst. Najbardziej to, że musiałam przeczytać go do samego końca, aby poskładać sobie w głowie jego sens, a potem jeszcze raz, by usłyszeć jak brzmi, gdy już wiedziałam o co chodzi.