zbli­żasz się do mnie
z każdą ko­lej­ną de­ka­dą
przy­cho­dzisz choć świa­tło
wciąż za­gar­nia mar­twe cie­nie

lecz wiem
od­zy­skam wiarę w ju­trzej­szą rze­czy­wi­stość
zro­zu­miem ból drę­czą­cy mnie
niby nie­grzecz­na cisza

odkąd oszu­ka­łam
naj­ser­decz­niej­szą twarz
do moich nóg
rzu­ci­ła się dal­sza droga
po­wi­ta­ło mnie nowe niebo
nie­zna­na dotąd zie­mia

po­przez życie płyną moje łzy
gubią swą przy­czy­nę
po­śród prą­dów rzeki

prze­chy­trzo­na przez nad­miar po­wie­trza
po­szu­ku­ję gwiazd
w two­ich smut­kach
od­naj­du­ję go­dzi­nę
z któ­rej nic już
nie zo­sta­ło

wchła­nia się mój ostat­ni krzyk
na po­wierzch­nię wy­pły­wa
iro­nicz­ne spoj­rze­nie pro­sto w lu­stro

cie­szę się że księ­życ prze­padł
bez wie­ści
słoń­ce spło­nę­ło do­szczęt­nie

Na ustach sia­da­ją mi eg­zo­tycz­ne mo­ty­le