Witaj, Michale
Musialam sprawdzic, czy to Ty, bo w takim wydaniu jeszcze Ciebie nie czytalam.
Ale musze przyznac, ze wieszalam sie na kazdym zdaniu.
Niektore czytalam parokrotnie.
Bo lubie takie teksty. Pokretne, wypelnione nienamacalnym, dajace pole do wyobrazni... albo i nie.
A w momencie, gdy przeczytalam...
"Czy­tel­ni­ku drogi, wszyst­ko wy­ja­śnio­ne, wszyst­ko oczy­wi­ste."
... parsknelam smiechem, gdyz wiedzialam, znajac Ciebie, ze co to, to nie taaaak.
Przeczucia mnie nie zawiodly.
Koncowka mnie powalila.
Jak widac, ciagle jestes w formie.

Pozdrawiam serdecznie

Uradowal mnie ten tekst i tym samym wykatapultowal z letargu wolnego od pracy dnia.
Podejrzewam, ze w tym temacie napisalabym podobnie - niemozliwie, fantazyjnie, pomyslowo.
Zachwycily mnie dzikie kury i sikajace pstragi... to jest COS!
Po czyms takim moje nocne sny pelne beda dwuznacznego dymu nanoszacego luski liniejacych konikow morskich. Zaraz, zaraz... koniki pokryte sa luskami czy aksamitnopodobna sierscia made in China?

pozdrawiam

Hmm, przemawiasz tym wierszem niczym matka Ziemia, ktora wszystko przeszla, wszystko widziala, czula kazda wibracje krokow pozostawianych przez zycie, ktore wydala na swiat.
Jest gorycz, smutek i piekno.
I tylko czlowiek, a przede wszystkim poeta jest w stanie to ogarnac i przekazac dalej.
I oby w takim przekazie bylo jak najwiecej wiosny.

pozdrawiam

Tekst bardzo podobal mi sie od samego poczatku.
Natomiast juz w piosence po prostu sie zakochalam... chociaz tyle w niej lez... ale i milosci.
Od wiekow chyba nie mialam ulubionej, a teraz stawiam te na podium, a wlasciwie ponad podium, gdyz stopni do nieba raczej nie starcza.

pozdrawiam cieplo

Bardzo prosty tekst, napisany jakby od niechcenia, jakby przez wyluzowanego urlopowo turyste.
Tym bardziej uwypukla zawarte w nim realia.
Szkoda mi kobiety, ale z drugiej strony nie dziwie sie nieufnosci jej sasiadow.
Bo kto slyszal kiedykolwiek cos dobrego o Rosjanach?
Mowiac szczerze ja nigdy, chociaz wyobrazam sobie, ze tak jak w kazdej nacji sa u nich tacy i tacy.
Mysle, ze trzeba nieco czasu, aby ludzie przekonali sie, ze Helena to nie czlowiek Putina.
Pierwszy ruch wioslem w jej strone zostal juz wykonany.

pozdrawiam

No i od tej chwili albo wszystko sie zakonczy, albo na dobre rozpocznie
Nie bedzie juz wpół-wpół-wpół tylko jakis inny stan, ktory albo ktos dookresli, albo nie bedzie nikogo, kto bedzie mogl to zrobic.
Czyli widze to malenstwo dwojako...
romantycznie
fizycznie... chociaz w rezultacie na jedno wychodzi
No!

pozdrawiam swiatecznie

Piszesz tak lekko jakbys byl naocznym swiadkiem.
Jak na Ciebie tekst rzeczywiscie krotki, ale na tyle zajmujacy, ze wydal mi sie jeszcze krotszy - to komplement
Po prostu lyknelam go na jednym oddechu.
I juz widze, ze jak zaczales, to poprowadzisz tak, aby czytelnika maksymalnie zainteresowac - Ty to potrafisz!

Pozdrawiam po dlugim niewidzeniu

Odslony bywaja rozne, w utworach literackich zalezne wylacznie od ich tworcy.
Jesien moze byc przepiekna, czego dowod pokazalas w pierwszych dwoch zwrotkach.
Moze takze, gdy coraz bardziej szarzeje i chlodnieje, budzic zgola nastroj podszyty depresja.
Pokreslasz to tluczonymi zwierciadlami, a jeszcze bardziej dokladnie...
"obrazy wspomnień tną jak ostry skalpel,
aż do najgłębszej warstwy, tej pod spodem.
Pozornie martwej"
Mocne!
Szczegolnie pozornie mocno mna szarpnelo.
Bo wiem...
Udany i wyraznie przemyslany wiersz.

Pozdrawiam.

Poruszylas ciekawy temat.
I chociaz juz dawno dowody na reinkarnacje staly sie dla mnie mniej wiarygodne i raczej tlumacze je polami morfogenetycznymi Ruperta Sheldrake'a, to jednak zawsze interesuje mnie spojrzenie innych na ten temat - przyznaje, przeczytalam z ciekawoscia.

pozdrawiam

Musial Cie Gray mocno zafascynowac, ze az cztery wersje popelnilas
A juz te dwie precyzyjnie trafiaja w sedno.
Ja dokonam wyboru i oswiadczam, ze pierwszy bardziej przypadl mi do gustu.
W drugim ciut za duzo błota ( dwa razy), chociaz w ksiazce wrecz sie od niego przelewalo.

A ponizej bardz ciekawie.

"I tylko niemy, zamknięty świadek,
w złoconej ramie nie krył wzburzenia,
dopóki diabeł nie posłał starca
na wieczne męki, w łożu Madeja"

pozdrawiam

"na końcu wszystkiego jest czas"
Ponoc czas jako taki nie istnieje, a przynajmniej nie bylo go na poczatku
Moze jest tylko zludzeniem.
No ale jezeli Ty twierdzisz, ze wytycza on granice, to Ci wierze.
Tylko marze o tym, zeby mozna je bylo przekraczac, cofac sie, krecic granica niczym skakanka...
Jak zwykle poruszyles pewne struny.

Pozdrawiam cieplo.

Poszperalam troche tu i tam, w roznych tekstach roznych autorow.
I natknelam sie na "płaszcze z nieprzemakalnych uczuć".
Uwielbiam piekne slowa i sformulowania.
Dla tych plaszczy warto przeczytac caly wiersz

Szkoda, że nie można dać stu ocen... świetnych.
Wiersz jest niczym mały cud - zachwycający!
Podlałam go łzami, gdyż tak zazwyczaj reaguję, ocierając się o prawdziwe piękno.

pozdrawiam ciepło

Postęp i brzytwa w jednym zdaniu... to jak proroctwo nieszczęścia.
Hmm, świat jaki znamy kończy się coraz szybciej, wieje chłodem, kamienną obojętnością i emocjonalnym zubożeniem.
Ten mały punkt poza horyzontem, krucha drewniana tratwa wzrusza.
I smuci.
Jako symbol tego, co było, zostanie wkrótce pochłonięta przez fale, rozsypie się w drzazgi... a zaraz potem już nikt nie będzie wiedział, że w ogóle staniała.
Bardzo pesymistyczny, ale i bardzo prawdziwy wiersz.

Pozdrawiam ciepło

Zaskoczyłeś mnie.
Nawet przez moment nie przyszło mi do głowy, że pociąg 514 to imaginacja.
Jak bardzo musiał Renato być już wyczerpany samotnością, że pustkę emocjonalną zaczął wypełniać tak mocnymi obrazami.
Bo tak, erotyzm jest tu silny, jakiś taki pierwotny i dziki.
Marzenia i tęsknota stały się dla niego namacalne. I to jak!
Zastanawiam się, czy realizm jego fantazjowania nie jest przypadkiem oznaką rozpoczynającej się choroby.
Rozmowa z megafonem jest tu mocnym dowodem... chociaż jednocześnie jakby przebłyskiem świadomości.
Dlatego całe opowiadanie jawi mi się tragicznym.

Aha, jednego nie rozumiem. Dlaczego wy, mężczyźni, jesteście tak zafascynowani czerwonymi szpilkami? Już któryś raz o nich czytam i zawsze u facetów, kobiety o nich nie piszą.
Nie znoszę czerwonych butów!

Autorze, podpowiedz Renato, że koniecznie musi się zgłosić po poradę do psychiatry.

pozdrawiam ciepło