Dobrze mi się czytało, masz dobry styl. Ale szczerze mówiąc, mam mieszane uczucia. Z jednej strony zaczęło się całkiem fajnie - to wychwalanie pod niebiosa swojej ukochanej wydawało się być początkiem czegoś niezłego (może właśnie oczekiwałam lekkiej ironii), ale niestety nagle wszystko obróciło się o 180 stopni i główny bohater zaczął na nią narzekać. Pomyślałam sobie wtedy "Łeeee...", ale czytałam w nadziei, że końcówka będzie miała jakąś dobrą puentę. I właściwie miała. Coś drgnęło, dlatego uważam, że zakończenie jest dobre, ale w zestawieniu z całością niestety ginie i jest skazane na niedocenienie.
Pozdrawiam

Zgadzam się, że ostatnie zdanie jest najlepsze, ale całość mi się podobała. Bez zgrzytów, przeszło płynnie i niemal melodycznie. Bardzo melancholijnie, ale cośw tym jest.
Pozdrawiam

Jest w tym zalążek czegoś, co ma poruszyć, ale niestety jest to tylko zalążek. Muszę się zgodzić z moimi poprzednikami.

domu, od razu





chwili, kim


wiedział, u kogo


na niedzielę, tą jedną jedyną? czy ogólnie na niedziele?


czuje, że


wiedziałam, do kogo


go, a


obok, zerkając


znaleźli, czyni


Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że o 1 w nocy (no prawie) będę w stanie przeczytać tekst, który jest, no nie oszukujmy się, dość długi. Ale baaardzo mnie wciągnęłaś, to aż niesamowite. Emocje, sposób myślenia, odczucia - wszystko jest napisane w sposób wydawałoby się lekki, bezproblemowy, a mimo to wszystko jest takie cholernie głębokie. Po pierwsze, zaciekawiasz. Mocno zaciekawiasz. Po drugie, styl, jakiego używasz, to zdecydowanie jeden z moich ulubionych i może dlatego tak dobrze się w tym odnalazłam. Po trzecie, niebanalnie opisałaś banalną historię i za to duży plus. A zakończenie - znakomite.
Tylko pilnuj przecinków.

Pozdrawiam gorąco!

Czytałam ten tekst już wczoraj, ale nie wiedziałam, jak skomentować.
Bardzo mi się podoba sposób, w jaki to wszystko ujęłaś. Jest przyjemnie specyficzny. I baaardzo na plus ten klimat. Też bardzo zgrabnie Ci wyszło przechodzenie po różnych płaszczyznach - przeszłość, teraźniejszość, przyszłość i wszystko co po drodze, a fakt, że kilku rzeczy tu nie rozumiem, w ogóle nie przeszkadza w odbiorze całego tekstu.
Muszę przyznać, że wprowadziłaś mnie tym w całkiem inspirujący nastrój.
Czekam na więcej takich eksperymentów!

Zabrakło kropeczki na końcu

Łeee, niech pójdzie do koleżanki Nie no, żartuję. Powiem szczerze, że podoba mi się ta część również. Jest w tym tekście coś, co przyciąga - może to te tajemnice, niedopowiedzenia i to, że - mimo że zdradzasz coraz więcej - wciąż nie wiemy, kim jest bohaterka. No, muszę przyznać, że całkiem mnie wciąga i poczekam na dalsze części.
Tylko mam takie pytanie: czy ta druga część tekstu zaczynająca się od słów pana Władysława to się dzieje po jakimś czasie? Dobrze zrozumiałam?
Pozdrawiam.

"Nie wierzyłam" <--- powinno być z wielkiej litery przy takim zapisie


mnie, parząc


wydaje się, że tu przecinek jest niepotrzebny


Zgadzam się, zaczyna się ciekawie i od razu wciąga. Za to ogromny plus. Jestem ciekawa, co będzie dalej i tak jak Zawsze mam nadzieję, że rozwiniesz trochę kwestię charakteru i wszystkich innych takich.
Pozdrawiam i czekam na ciąg dalszy!

Widzę tu bardzo ładny obrazek, ale nie potrafię doszukać się tu niczego więcej. Myślę, że świetnie pasowałoby do jakiegoś większego tekstu.
Pozdrawiam

palcem


róg, unosząc


je, podnosząc


niepotrzebna ta pauza przed znakiem zapytania


brakuje kropki po "półgłosem"


a co, ja mam


???


Po pierwsze - tekst wydaje się być nieprzejrzany przed dodaniem go tu. Do ogarnięcia interpunkcja, znaki, literówki i tak dalej. Nie wypisałam wszystkiego, co mi się nie podobało.
Ogólnie obawiam się, że nie zrozumiałam tego tekstu. Nie wiem, czy specjalnie poprowadziłeś właściwie tylko dialogi, czy to tak przez przypadek, ale opowiadanie, które składa się tylko z rozmowy musi mieć w sobie to "coś", dzięki któremu tekst nie zanudzi na śmierć. Nie rozumiem twoich bohaterów, nie wiem, o czym gadają ani w ogóle po co - i to jest chyba największy zarzut z mojej strony. Nie określiłeś ich i jak dla mnie to bardzo źle. Pomysł też dość specyficzny - albo to ja go nie doceniłam.
Przykro mi, nie podobało mi się. Ale pozdrawiam.

Witam Cię serdecznie.
Muszę przyznać, że tekst mi się niesamowicie podobał. Bardzo na plus dla mnie tu jest Twój styl pisania - luźny, ale nie pretensjonalny. Obrazowy, ale wszystko z dobrym umiarem.
Stworzyłaś "coś" z niczego i zrobiłaś to baaardzo fajnie. Myślę, że będę jeszcze wracać do tego tekstu.
Pozdrawiam gorąco!

słów, jakie


wielka litera - Jest


pohuśtajmy, a potem


zastanawiał, ale


się, by


Andrzejka, dodając


dar, jakim


domyślał, bo


Ja wiem, że tu ma się wprost wylewać absurd, ale rozmowa tych jakże wyrafinowanych dwunastoletnich chłopców trochę mnie odpycha. Poza tym nie było efektu zaskoczenia - ja bym chciała przez cały czas myśleć, że oni faktycznie rozmawiają o jakimś cudzie. A napisałeś to w taki sposób, że od razu wiedziałam, że to jest podpucha. No i kupa z zaskoczenia.
Jest w tym tekście coś, co mi się podoba, ale to jest za mało.

I błagam, ogarnij spacje!

Pozdrawiam

A ja muszę przyznać, że całkiem mi się podobało, bo jak zaczęłam czytać, tak skończyłam. To chyba przez ciekawość, czym "zabijesz" poprzednią myśl - takie trochę błędne koło. Ale podobało mi się.
Chociaż czasem się gubiłam, kto jest kim
Pozdrawiam.

Ja tylko podzielę się moją wątpliwością - skoro ona siedziała, to jak krew mogła dotrzeć aż do kolan, zamiast wchłonąć się w pościel pod jej zacnymi czterema literami? Bo chyba nie rozumiem tej siły grawitacji krwi. No chyba że się nią umazała, ale tu wolałabym się nie wdawać w szczegóły.
Nie bardzo to do mnie trafiło i tak jak u Oke - tylko mnie to rozśmieszyło. Z jednej strony coś mi się podoba w tym pomyśle, w którym dziewczyna wiąże swoją miłość ze zwierzęciem, ale to jest zbyt powierzchowne moim zdaniem.
Pozdrawiam.

Podoba mi się sposób, w jaki piszesz - to zdecydowanie na plus. Jak dla mnie wszystko jest w tym tekście tak dobrze ułożone, że jeśli chodzi o sam tekst, bardzo przyjemnie się go czyta. Temat jest niestety trudny i myślę, że każdy odbiera go inaczej. Ja do końca myślałam, że nastapi jakieś niespodziewany finisz, ale zakończyłaś tak delikatnie jak i zaczęłaś. Szczerze mówiąc, nie potrafię jednoznacznie wypowiedzieć się o tym tekście, bo z jednej strony mi się podobał i w pewnym sensie jakoś poruszył, a z drugiej czegoś mi w nim brakuje.
I kilka błędów się wkradło

Pozdrawiam.

Wydaje mi się, że: "Nie było sensu leżeć", ale "Nie miało sensu - co? - leżenie."


Boży


Jak dla mnie trochę za dużo słów "jedynym", "pierwszym" - jakoś dla mnie za bardzo je było widać, chyba zgrabniej by się wpasowały od czasu do czasu takie zwyczajności jak "pierwsze, co zobaczyłam" albo "najpierw" (ale to taka drobnostka tylko). Ale ogólnie bardzo mi się podoba Twoje słownictwo i sposób, w jaki opisujesz niektóre zjawiska.

Hm, właśnie. Opisujesz wszystko bardzo ładnie, wręcz miejscami patetycznie (co nie jest tu negatywną cechą), ale mam wrażenie, że jakoś tak... sucho... Wiesz, miałam kiedyś taki sen - taki najpiękniejszy w życiu sen o cudnym miejscu i jak o nim pomyślę, to robi mi się przyjemnie ciepło. Odnoszę wrażenie, że świat w tym tekście miał właśnie przywoływać takie ciepłe, radosne, magiczne iskierki, które zatańczą wokół serca, sprawiając, że samemu chciałoby się wpaść w tę studnię i utopić się w pięknie. Ale ja tego nie poczułam... Jak dla powinno być bardziej soczyście, uczuciowo. Wolałabym, żeby to była taka (oczywiście tylko psychicznie) przytulna, zamknięta przestrzeń, bo właśnie tak wyobrażam sobie miejsca takie jak to w Twoim tekście.
Bardzo fajny pomysł, jestem jak najbardziej za, brakowało mi tylko czegoś, co by to wszystko "ogrzało"