No, kochana, jak to szło? Kiedy jedna osoba mówi ci, że jesteś pijana - powinnaś to zignorować, kiedy druga osoba mówi ci, że jesteś pijana - powinnaś to puścić mimo uszu, ale kiedy trzecia osoba mówi ci, że jesteś pijana, to jednak powinnaś jak najszybciej udać się do domu (na retusz tekstu)

A może wystarczy rzec: "Przyjaciółka pomagała przy trójce rodzeństwa, tym bardziej teraz, gdy w drodze... (...)".

I już masz trzy osoby mniej

Miladora, jednak masz zupełną rację. Już bez żadnych wątpliwości. Po dłuższym czasie przeczytałem ten tekst ponownie i ostatnie zdanie rzeczywiście w ogóle nie jest potrzebne ;/

Ale co z tym wszystkim ma wspólnego Twoja szanowna małżonka i dym z papierosa? Moim zdaniem trochę za duży kogel-mogel tu wyszedł. Jest i ławeczka za domem i Kapuściński. Jest sytuacja międzynarodowa i robotnik polski. A do tego jeszcze wojna, islam i trochę filozofii.

Zaczynasz od palenia papierosów, kończysz na recenzji Szachinszacha, a w środku masz tekst o wszystkim innym, tylko nie o tym. Jak już zaczynasz od palenia papierosów i wychodzenia na ławeczkę, to pointa powinna do tego jakoś nawiązywać, żeby zamknąć całość. To tak, jak u Czechowa, jeśli w pierwszym akcie powiesiło się na ścianie sztucer, to w drugim lub w trzecim akcie ten sztucer musi wystrzelić, inaczej nie powinien się na ścianie w ogóle znaleźć.

Sam tekst w warstwie językowej jest natomiast bardzo dobry, świetnie napisany, z którego treścią się zgadzam, ale za duże tu jednak pomieszanie z poplątaniem i nadmiar wątków, które burzą moją percepcję

Ja nie miałem tyle wytrwałości, co dziewczyny i nie przebrnąłem przez ten monolit bez akapitów Chociaż sam tekst zapowiada się fantastycznie. Chętnie więc wrócę doczytać, jak tylko pojawią się milsze dla oka odstępy pomiędzy fragmentami

Rewelacja. Ale przydałaby się w końcu jakaś większa historia, z początkiem, z końcem, ze środkiem nawet, żeby było jak powinno być, a nie skrawki same, z filmu pourywane

Kurcze, to jest świetnie napisany tekst. Historię zacząłem czytać z niesamowitym zaangażowaniem i wciągnęło mnie od samego początku. Tylko, że gdzieś w połowie to wciągnięcie zaczęło puszczać.

Jak grzyby po deszczu wyrosły różne dygresje, retrospekcje, wspomnienia, których nadmiar sprawił, że tekst zaczął mi się dłużyć. Powoli straciłem rozeznanie, gdzie tak naprawdę jest clou opowiadania i moje zainteresowanie jakoś się rozmyło.

Nie zrozum mnie źle, to w dalszym ciągu jest kawał świetnego pisania, tylko moim zdaniem trochę za bardzo przeciągnięty, a za mało konkretny. Niemniej, choćby za sam styl i za niebanalny temat, z czystym sumieniem wystawiam ocenę bardzo dobrą

fantes, ja przepraszam, ale co Ty masz na myśli?

Super! Fajny pomysł, niezła realizacja. Sporo humoru i ironii. Czyta się łatwo, lekko i przyjemnie. Akurat na sobotnie przedpołudnie

Spróbuj dodać te nieszczęsne spacje, których brakuje w całym tekście.

Czyta się to w rytmie rokendrolowej piosenki. Jest prosto, lekko i przyjemnie. Takie trochę trzy akordy, darcie mordy. Czuć fajny pazur. Utwór szybko przelatuje, bez zbędnych przystanków. Mnie się podoba.

Mam tylko wrażenie, już abstrahując od Twojego tekstu, że dzisiaj młodzież rzeczywiście woli jednak o tym wszystkim śnić i pisać w internetach, niż próbować na własnej skórze

Cudowne! Zawsze zazdrościłem osobom, które na zwykłej nic nie znaczącej scenie, podpatrzonej gdzieś w barze w trakcie wakacji, potrafią zbudować całe opowiadanie. Musisz mieć fantastyczny zmysł obserwacji, który w połączeniu z subtelnym wyczuciem tematu, solidnym warsztatem i kunsztem językowym, tworzy wybuchową pisarską mieszankę.

Nie startując w naszym portalowym konkursie erotycznym uczynisz nam wiele przykrości

Superfajnie napisany tekst. Masz świetny, lekki, pociągający styl. Dzięki niemu mnie również jakoś specjalnie nie przeszkadzało, że właściwie nie wiadomo o co chodzi Choć gdyby nieco bardziej było jednak wiadomo, to stanowiło by dodatkowy smaczek.

Rewelacyjny tytuł, za którym mogła potoczyć się wspaniała opowieść, ale się nie potoczyła. Język co prawda świetny, bardzo zgrabny, bez potknięć, tylko treść jakaś taka... hm, miałka? Zlepek mało znaczących obrazów i przemyśleń, po przeczytaniu których właściwie nie wiadomo, co poeta miał na myśli.

Przeczytałem ten tekst parę dni temu i wtedy pomyślałem sobie: "Kurcze, jej piękny, gładki i niezbrukany język nie pasuje do opisywania tak okrutnej historii, bo przez niewinność tego języka, przez jego urok, odbiera się opisywanym wydarzeniom ich bezwzględność, surowość, całe to barbarzyństwo".

Ale dzisiaj przeczytałem opowiadanie raz jeszcze i chyba zmieniłem zdanie. Dzisiaj ten przyjemny i atrakcyjny styl wcale nie przeszkadzał mi w odbiorze trudnej historii.

Tak czy siak, pytasz czy warto kontynuować, matko święta, pewnie, że warto! W takich wydarzeniach drzemie potężny potencjał, a smaczku dodaje fakt, że wszystko odbywa się na motywach autentycznych. Takie historie są niesamowicie wciągające. Czytanie o tym, jak ludzie mogą traktować innych ludzi, o ich pochrzanionych relacjach w małych społecznościach, o porąbanych układach rodzinnych czy sąsiedzkich, ma swój chory urok, bo poznaje się przez to część obcego, innego świata, na swój sposób fascynującego, do którego nigdy nie należeliśmy i należeć nie będziemy. Dlatego, jeśli tylko masz wiedzę o tym, jak ten świat wyglądał, to... opowiedz nam o nim!

Gdybym miał się do czegoś przyczepić, to może do tego, że w tak krótkim fragmencie wprowadziłaś bardzo dużo imiennych postaci. Trochę można się w nich pogubić, trudno załapać od razu kto jest kim. Zobacz, to dopiero sam początek opowieści, a już pojawiają się w nim następujące imiona: Kazimiera, Mieczysław, Marianna, Chajat, Marcelina, Estera, Sara, Asaf, Gwido, Andrzej, Mietek, Stasia, Edek, Zosia, Tadek. Ty je znasz na wylot, ale dla czytelnika to są zupełnie nowe osoby, więc moim zdaniem powinny być wprowadzane stopniowo, na większej przestrzeni, w różnych kontekstach, żeby czytelnik z każdą z nich miał szansę i czas się zaznajomić, oswoić, skojarzyć każdego z inną sytuacją. Zerknij na przykład tutaj, dwa zdania i aż sześć imion do zapamiętania:



Bez większego przekonania chyba to mówię, ale zastanowiłbym się też nad końcówką tekstu, bo ostatnie dwa zdania są rzeczywiście cholernie wymowne, mocne i poruszające, ale... Czy aby na pewno takie wydarzenie, jak śmierć nienarodzonego jeszcze dziecka, wystarczy opisać lakonicznym "Tadzio odszedł"?

Nie wiem, ale wyobrażam sobie, że przed samym momentem "odejścia", przed uświadomieniem sobie o tym przez matkę, że tam było coś jeszcze, jakiś ból, zawroty w głowie, przeczucia, pot, łzy, czarne myśli, panika, strach, uginające się nogi, osuwanie się po ścianie, upadek na podłogę. Przytrzymanie czytelnika w niepokoju, w nerwowości i w tym czasie opisanie mu tego, co działo się pomiędzy uderzeniem a odejściem dziecka, pomogło by zwiększyć trochę napięcie, wprowadzić dramatyzm. No i nadać większej wagi, bo w tym momencie śmierć (zabójstwo?) dziecka wygląda trochę jak zbagatelizowany epizod, nic nie znaczący incydent, wypadek przy pracy.

Jeśli sam opis umierania i cierpienia byłby zbyt drastyczny do konwencji tej opowieści, to może chociaż jakiś kontekst, jakieś tło? Czy np. zdarzało się już wcześniej, że Andrzej bił Marysię, w jakich sytuacjach, z czego to wynikało, jak dotychczas się kończyło i tak dalej, może jakaś retrospekcja? Cokolwiek, co nie pozwoli czytelnikowi przemknąć tak szybko i obojętnie obok faktu śmierci.

Ło matko, ale się rozpisałem! Ale to tylko dlatego, że historia bardzo mi się podoba, jest świetnie napisana, wciągająca, bez dłużyzn i bez lania wody. Po prostu widzę w niej ogromny potencjał, dlatego chciałem dołożyć swoje trzy grosze do tego, aby była kontynuowana, ot co

PS. Insynuowanie autorce antysemityzmu jest absurdalne i jestem szczerze zażenowany czytając takie komentarze...