Fajnie piszesz, to się chyba talent nazywa Mało kto potrafi wyprodukować inteligentnie szyderczy felieton, który w dodatku ma jakąś tezę.

Chociaż z samą tezą, ja akurat, osobiście personalnie, nie do końca się chyba zgadzam. Uważam, że po zachłyśnięciu się internetem w młodym (mniej niż 30 lat) wieku, potem przychodzi lekka refleksja i internet jednak idzie w odstawkę na rzecz JAKOŚCI.

Jeszcze sześć, siedem lat temu do głowy by mi nie przyszło, żeby kupować płyty, czytać papierową prasę, a koncerty oglądać na DVD. Ale z czasem, widzę to po sobie i po swoich znajomych, ta wszechobecna w internecie tandeta, marność i nijakość przestają wystarczać. Człowiek zaczyna potrzebować czegoś, co ma jakość. Jakości nie mają niusy na portalach internetowych, jakości nie mają pseudodziennikarskie wypociny blogerów, jakości nie mają materiały video czy audio kompresowane do takich standardów, że ciężko odróżnić niektóre instrumenty. W internecie króluje amatorszczyzna dla osób mało wymagających. Nawet tutaj, spójrz na ten portal, publikujemy tutaj, bo większość z nas pisze jednak zbyt słabo, żeby zostać wydrukowanym w prawdziwym świecie. Nie oszukujmy się. Internet to tandeta, która daje szansę zabłysnąć innym tandetnym dziełom i ich autorom. Moim zdaniem jednak, poziom treści w internecie wkrótce upadnie tak nisko, że co bardziej wymagające jednostki ograniczą korzystanie z sieci wyłącznie do czynności użytecznych. No bo nie ukrywajmy, że ciężko sobie teraz wyobrazić życie bez bankowości elektronicznej, poczty elektronicznej, Google itd., które są po prostu wygodne i zdrowy rozsądek podpowiada, żeby wykorzystywać ich zalety.

Wierzę natomiast, że życie rozrywkowe i konsumpcja kultury przeniesione będą do prawdziwego świata, bo apetyt rośnie w miarę jedzenia, a wymagania też i z wiekiem ludziom przestanie wystarczać wiedza o zaręczynach tego czy tamtego oraz trzynasta przeróbka koreańskiego hitu. Czego zresztą sobie i wam wszystkim życzę, amen

Fajnie oddany klimat Paryża i swobodne podejście Francuzów do libertynizmu. Kupę czasu mieszkałem w Paryżu, a nie mniej spędziłem w knajpach i burdelach na Montmartre, myślę, że spokojnie akcję opowiadania mogłabyś przenieść do dzisiejszych czasów

Chyba w kryminałach odkryłaś swoje prawdziwe powołanie

Gdybyś skończył w tym miejscu, tekst byłby o wiele lepszy

Nuda, banał, przegadane i kiepskie dialogi. Jak robisz odstępy, to wcięcia nie są już potrzebne. Podwójne entery też nie, źle się to czyta.

Bomba. Ja podejrzewam, iż nie wątpię, że kiedyś sobie pożyczę to zdanie, za co z góry przepraszam!

To ja może powiem coś mniej filozoficznego, a bardziej praktycznego. Nie ujawniaj swojego wieku pisząc o zeszytach z chemii i zdawaniu do następnej klasy. Tekst będzie się wydawał bardziej profesjonalny, jeśli jego autor nie zostanie w podświadomości starszych czytelników zaszufladkowany do kategorii: "Ech, znowu te nastolatki i ich wydumane problemy w szkole"

I naprawdę fajnie i zadziornie piszesz, ale postaraj się nie publikować tekstu chwilę po jego powstaniu, tylko daj mu poleżeć przynajmniej przez jedną noc. Na drugi dzień przeczytaj, popraw oczywiste błędy (jak początek zdania z małej litery), doszlifuj stylistykę, żeby wszystko lepiej brzmiało, przeczytaj dziesięć razy, po każdym czytaniu dopieszczając tekst to tu, to tam i dopiero wtedy wyślij do publikacji. Wszyscy na tym skorzystają, uwierz mi!

Czyżby autorka czytała ostatnio "Możliwość wyspy"?

Fabuła wygląda całkiem nieźle, ale przyznam szczerze, że nie dobrnąłem do końca, z dwóch powodów. To opowiadanie jest chyba ciut za długie, jak do internetu. Ciężko się czyta taki obszerny tekst na ekranie monitora, może gdyby było więcej akapitów albo podzielone na dwie części?

No ale to szczegół, gorzej, że sama akcja tej historii też rozwija się jakoś tak powoli i z oporem. Nie wciąga na tyle, przynajmniej nie mnie, żeby dotrzeć do końca. Może warto by było pozbyć się wszystkich zdań zapychaczy, które nie posuwają akcji do przodu? Tekst byłby krótszy, wydarzenia skondensowane, a przez to cała opowieść bardziej dynamiczna. Ot, takie moje zdanie.

PS. Przeczytaj sobie dialogi na głos

Zanim dotrwałem do dialogów, to wymiękłem.

Mniej opisów, a więcej akcji zastosuj. Olej wszystkie przymiotniki i ogranicz się w dopiskach dialogowych do:

1. powiedział
2. odparł
3. rzekł

Totalnie olej natomiast sformułowania w stylu: "powiedział grubym, groźnym głosem napastnik" itd"

To, jakim głosem, kto i co powiedział, ma wynikać z historii, którą opowiadasz, z fabuły. Masz to pokazać, a nie o tym smęcić.

Czechow pisał, żebyś nie mówił mu, że księżyc świeci, tylko żebyś pokazał błysk światła, który promienieje na rozbitym szkle.

Kumasz?

Ja bym to całe opowiadanie skrócił do tej formy:

- Wejść - usłyszał blady jak papier oficer Atviras.

Sala była mała, zimna i wilgotna.

- Byłeś oficerem królewskim? - zapytał przesłuchujący.
- Nie byłem. Jestem - odparł dumnie Atviras.

....

Koniec. Meta, finał, finisz. Tylko tyle akcji jest w tym opowiadaniu. Nic więcej nie można z niego wycisnąć, sorry.

Gdybym był bohaterem moich tekstów, zaprosiłbym cię do Victorii na drinka

Fajne, bo widać emocje i jest o czymś. Ja bym zakwalifikował to, jako felieton. Z tym, że mam wrażenie, iż wrzuciłaś ten tekst, chwilę po tym, jak go napisałaś. Do solidnego felietonu brakuje mu jeszcze nieco warsztatu i redakcji. Ja bym dodał trochę więcej ironii i jakiejś takiej, hmm, pieprzności? Trochę więcej cynizmu i kąśliwości. Może brawurowego i błyskotliwego sarkazmu? Mało kto tak potrafi, ale jeśli już równać, to do najlepszych, co nie?

Tak czy inaczej, dobry tekst, dobre przemyślenia, daję bdb

Dzięki bardzo za komentarze i uwagi. Doceniam to.

PS. Jak wygląda księżycowy uśmiech?

Akapity!!!

Trochę nie mój klimat, więc fabuły nie komentuję, ale cała stylizacja, język i dialogi - pierwsza klasa. "Świetne!" bez dwóch zdań