Pewno, że wiadomo . Prawdę powiedziawszy, przyczepiłam się w zasadzie tylko dlatego, że sama na chwilę zgłupiałam podczas czytania - czyżbym pomyliła imiona? Może Steven to wcale nie "młody", a "ojczulek"?

- bardzo mi się podoba to określenie!
Co do całości - sposób, w jaki napisałeś dialogi między zakochanymi, buduje napięcie, sprawia, że czytelnik chce już, teraz wiedzieć, o czym bohaterowie rozmawiają. Jeśli chodzi o styl, prawie nie mam się o co przyczepić
- brzmi tak, jakby to Stevena wyprowadzano w kajdankach.

Ogółem - bardzo dobra miniaturka.

Nie mogłam usunąć tekstu, więc edytowałam - nałożyłam tę "lepszą" () wersję na to, co z początku opublikowałam.

Trawa, dziękuję za opinię. To mój pierwszy opublikowany "wiersz", napisany pod wpływem chwili - prawdę powiedziawszy, nie spodziewałam się usłyszeć o nim nic pozytywnego . Ale skoro piszesz, że nie jest totalnie zły, to może coś jeszcze da się z tym zrobić - przysiądę, poprawię, spróbuję.
Z tym rymowaniem na siłę - coś w tym, niestety, jest. Oryginalnie wiersz był bowiem pozbawiony jakichkolwiek rymów. Ale może rzeczywiście w tym przypadku oryginał jest lepszy?
W ciemnym lesie południa

gdzie drzew różowy zapach

gdzie cień kolejnej wróżki

znika za kolejnym

niskim olbrzymem

gdzie czerwień nocnej muzyki

gdzie niesiony przeczuciem elf

szuka drogi

długiej drogi

w dół

tam zaczyna się

jutro

Powtórzę się po moich poprzednikach: przecinki, przecinki, przecinki. A tak poza tym, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona tekstem. Miniaturka, bo miniaturka, ale za to jaka!

Mnie historia się podoba - ale jak mawiała moja polonistka z liceum: "jeśli coś jest dobre, szkoda czasu na chwalenie ()", tak więc skupię się na stylu.
Przyznaję, momentami czytało się ciężko. Ciężko w zasadzie tylko dlatego, że stosujesz, droga autorko, krótkie zdania pojedyncze. I prawdę mówiąc, nie wiem - może to tylko subiektywne odczucie, może tylko ja mam z tym problem (tym bardziej, że bardzo często zarzuca się mi "rozwlekanie" wypowiedzi).
Mimo wszystko, moje odczucia są jak najbardziej pozytywne.

Zgodzę się z poprzedniczką - temat mocny, aczkolwiek ja nie przewidziałam takiej końcówki. Nie spodziewałam się bowiem historii z morałem, a raczej brutalnie realnego opisu znieczulicy z otwartym zakończeniem. Tak czy inaczej - według mnie wyszło dobrze, a przede wszystkim pouczająco - bo o to przecież chodziło, prawda?

Podoba mi się pomysł. Jest tajemniczo, ale sama uwielbiam pisać w tym stylu, więc "brzmi znajomo". Jak najbardziej czekam na kolejne części.

Ciekawy tekst. Dobra fabuła, czyta się szybko i przyjemnie. Najbardziej podobała mi się końcówka

Tu rzeczywiście miałam problem, dopiero za drugim razem zrozumiałam całość. Co do samej treści - zarzutów brak. Pozdrawiam.

Bardzo spodobał mi się Twój wiersz - jest smutny, ale prawdziwy i... w sumie nie wiem, co jeszcze mogłabym dodać.

Nie dziwię się, że tekst został wyróżniony przez Redakcję
A jak! Świetny pomysł.

Nie bardzo rozumiem to zdanie. Nie chodziło przypadkiem o "ona bardzo chciała krzyczeć." ?

Rozbiło mnie to
A tak poza tym, dosyć ciekawa stylistyka tekstu.
Pozdrawiam i czekam na dalsze części

hostesso, chciałabym tak u mnie coś, co z góry ma być POWIEŚCIĄ ma około sto stron...

Jest super, ale to ostatnie zdanie jakoś mi nie bardzo pasuje Śmiem zaproponować coś w stylu "- no dobra - zgodziłam się w końcu." Ale to tylko takie tam moje marudzenie