Akurat tego nikomu nie poświęciłem... co najwyżej swojej wyobraźni, która zabiera mnie w różne miejsca i czasy

każdy ma swój czas
każdy w godzinie ma 60 minut ;0 i tak dalej

To tylko przemijanie, nic strasznego, rzecz tak samo zwykła i popularna jak kanapka z serem

Fakt, zdecydowanie do poprawy — też naszła mnie taka refleksja. Na pierwszy rzut oka mi się podobało, a potem już nie za bardzo. Tylko na razie jeszcze nie wiem jak to napisać... do przemyślenia

Dziękuje za miłe słowa

Jak imigranci z mniejszych miejscowości zapłaczą, to już jest coś Choć tu akurat słoiki nie mają oczu

Różewicz robił to pięknie Tą wersję zostawię, bo pomimo tego, że jest bardzo surowa i prozaiczna, to wiem, że będę do nie wracał - choćby po to, żeby nie zapomnieć, jakich dróg mam unikać.

Kumam podejdę do tematu jeszcze raz, choć tu chciałem, żeby to było obdarte ze wszystkiego co niepotrzebne, ale faktycznie, sprawiło to, że jest to w jakiś sposób nieciekawe i mało poruszające wyobraźnie. Dzięki!

Niestety nie mogę zmienić tytułowego pytania
Dodałem przecinek przed - co zwykle - bo mi uciekł.
Dalszą część zostawię tak jak jest, bo jest bliższa mojemu sercu i pisania z 1 osoby, a o to mi chodziło.
Zbiór atomów przestaje być tylko poszczególnymi atomami i nabiera zupełnie innych właściwości

Dopisywanie do tego tekstu jakiejś większej filozofii mija się chyba trochę z celem

Tekst powstał późnym wieczorem w odpowiedzi na pytanie, które gdzieś znalazłem w sieci, a brzmiało ono: co kryje ludzki mózg?. Odpowiedz nasunęła mi się sama, a brzmiała ona - niedoskonałość.

Tekst zaczął napisałem w jakieś 30 min, a będąc na początku nie miałem bladego pojęcia jakie będzie zakończenie i co chcę tak naprawdę tu zawrzeć. Tak na moje oko wplotło mi się kilka koncepcji - jednych świadomych, a drugich trochę mniej: tego, że ludzki mózg jest niedoskonały: bóg zaś wie wszystko, ale czy w takim wypadku wie co to znaczy nie wiedzieć - a może właśnie dzięki ludziom to wie i to w jakiś sposób tworzy całość, do tego doszło dążenie samo doskonałości i to, że czasem nie cel jest najważniejszy a samo dążenie do niego też może sprawić dużo radości. Całość się wymieszała i powstał (jak dla mnie i oczywiście można się nie zgodzić) w miarę spójny tekst. Jeśli skłonił was do refleksji i przemyśleń to najbardziej mnie to cieszy, bo przy pisaniu głównie o to mi chodzi.

Cieszę się, że wam się podobało
Jak na razie pierwszy mój tekst tutaj, któremu nikt nie powytykał miliarda błędów - pewnie dlatego, że taki krótki xDDDDD
pozdrawiam!

To ja może wyjaśnie o co chodzi w zakończeniu.
Jego skromna moc polega na tym, że odnosi się do teg pierwszego wspomnienia jakie każdy ma, pierwszej rzeczy jaką może sobie przypomnieć. W tym wypadku koszmary ze snu stają się pierwszym wspomnieniem, bo chłopiec jest na tyle już duży, że zaczął pamiętać.
Jak dla mnie nic dodać nic ująć i żadne dodatkowe wyjaśnienie czy rozwinięcie fabuły nie jest potrzebe, ale ciekawie spotkać się z innym zdaniem, bo to zawsze daje do myślenia
No i dzięki temu w jakiś tam sposób historia zatacza koło, a o to mi tutaj też bardzo chodziło.

Wrzuciłem tekst i pomyślałem, że nie jest najgorzej... a tu jednak słabiutko.
No nic, lepsze to niż jakieś mylne wyobrażenia. Tak przynajmniej zbiorę całe swoje wątpliwe siły stylistyczne do kupy i przegonie je kilka razy po tym tekście. Przyda im się dobry trening i może im to nawet na zdrowie wyjdzie.


Nie za bardzo rozumiem co masz na myśli pisząc o braku bogatości na końcu.