Dziękuję serdecznie za wskazówki. Miałam kilka takich momentów, kiedy zastanawiałam się, czy nie dokonać jakichś zmian, ale jednak pozostałam przy pierwotnym zamyśle. Ten trzeci wers od początku był obliczony na takie wybicie i załamanie, więc paradoksalnie Twoja uwaga bardzo mnie cieszy Ładnie mi się to komponuje z moją prywatną interpretacją, ale może kiedyś faktycznie dorosnę jeszcze do nowej wersji tego tforra, na razie czuję, że dobrze jest jak jest. No, może z wyjątkiem liter i interpunkcji. Tutaj masz absolutną rację i to zmienię. Zostawiłam to jakoś tak bezrefleksyjnie. Dziękuję jeszcze raz i pozdrawiam

Powyższe słowa tak bardzo do mnie przemówiły, że pozwolę sobie wpisać je do mojej specjalnej książki ulubionych cytatów. Czy całość podoba mi się równie bardzo jak te pierwsze wersy? Nad tym muszę jeszcze podumać, ale z pewnością jest to utwór godny uwagi, dobrze napisany. Jedyne co trochę psuje mi odbiór, to dywizy. Może taka moja estetyka, ale w dialogu jako takim zawsze wolę dłuższe krechy.
Tak czy inczej, dobra robota. Pozdrawiam

Muszę przyznać, że zaintrygował mnie ten utwór. Musiałam się porządnie wgryźć, wczytać i przy okazji napatrzeć na obraz mistrza Da Vinci i całym sercem mogę stwierdzić, że powyższy kawałek poezji mocno działa na wyobraźnię. Jest jakiś taki mroczny, klimatyczny, ciężki, ale nie pod względem trudności w czytaniu. Nie będę tym razem wchodzić w interpretację, bo i wolę, żeby ta śródziemnomorska intryga pozostała dla mnie tajemnicą. Ze strony technicznej, zdobyły mnie kwadratowe nawiasy, podział tych kwestii uważam za mistrzowski. To też zależy od tego, w jaki sposób wypowiada się te słowa, ale dla mnie jest w nich coś błagalnego/innym razem jakaś taka wyższość - w końcu każdy ma swoją wersję. Dziękuję za piękne, włoskie klimaty