O szlachetna Saraswati,
ja niegodny Twej uwagi czeladnik świętej sztuki poetyckiej całuję z wdzięcznością rąbek Twego śnieżnobiałego sari.
Wszystko poprawiłem wg Twej boskiej woli. Jedynie "zaprę" pozostawiłem do dalszej kontemplacji", gdyż zaporo to na Wiśle w Włocławku.
pa, pa

Niezwykle sugestywna impresja na temat męskiej dominacji i przemocy seksualnej. Mocna rzecz. Aż wstyd być facetem. Nie wszyscy tacy jesteśmy, słowo honoru.
Świetny wiersz, jeszcze do niego wrócę.

Pasjami podróżuję do Włoch. Ostatnio byłem wiosną w Rzymie. Wciąż mam pod powiekami widok Janikulum i bajkowe Quartiere Coppede. I tyle innych pięknych, bezcennych wspomnień! Skąd to skojarzenie? Ano metro przed każdą stacją mówiło do mnie prossima fermata. W każdym innym języku byłoby to tylko komunikat techniczny, ale we Włoskim to czysta poezja i brzmi jak ostrzeżenie przed nieubłaganymi konsekwencjami upływu czasu (w wolnym tłumaczeniu - wszystko przemija).
W przyszłym tygodniu sprawdzę co mówi niedawno otwarte metro w Neapolu. Jeśli prossima fermata to słysząc to pomyślę o Tobie Mil.
Piękny wiersz, wspaniale że go napisałaś.

Jago,
dziękuję, ze mnie odwiedziłaś oraz za przychylne komentarze do moich utworów.
Masz rację. Szczególny stosunek Waldka do życia to jedna z istotnych składowych tej historii. Różowidztwa i tytanicznej siły charakteru, też mu zazdroszczę (nie tylko głębokiego snu).
Dodatku,
Dziękuję za odwiedziny i pochwały. Naprawdę mi miło.
To nie jest zabawa formą. Formę staram się dobrać adekwatnie do historii, którą opowiadam. Kiedy piszę o miłości szukam melodyjności, liryzmu, słów czułych i wzniosłych. Kiedy o krzyżowaniu niewolników, narrację prowadzę powściągliwie, bez emfazy, starając się poruszyć czytelnikami doniosłością faktów oraz zaskoczyć go oryginalnym zestawieniem tychże.
Tu był jeszcze inny koncept, ale to przecież widać .

Przy okazji, na forum, toczy się dyskusja o użyciu wulgaryzmów w sztuce, sprowokowana (ku mojemu kompletnemu zaskoczeniu) tym wierszem. Link do niej:

http://www.portal-pisarski.pl/forum/temat/3415/glos-oburzonego/post:207659#207659

Jest taki szczególny typ ludzi, którzy noszą w sobie mrok. Niektórzy spośród nich otwarcie go uzewnętrzniają. Tymi się nie zajmujmy. Inni wkładają wiele wysiłku żeby go ukryć, ale on wygląda przez szpary między powiekami, zawibruje czasem w głosie, zabrzmi w zdaniu niepasującym do kontekstu. Ci mnie przyciągają z mocą czarnej dziury.
Twoje wiersze Black M. są jak ci ludzie. Piękne i magnetycznie pociągające.
W tym konkretnym zmieniłbym tylko 2 fragment:


na
Gdyby tak świat oczyścić
lub też pełne rozmarzenia
Ach gdyby tak świat oczyścić
i

na
w białym kitlu omnipotencji

Podoba mi się ten wiersz, lecz fakt, że jego zmysłowość bromem jakby napojona i wilgoci w nim przy dużo.
Może strofę:

zmienić na
- marmurowe boginie kształty (ew. damy) pełne obfitości (ew. krągłości )
smutno patrzą na słotę z barokowej fontanny
nikt nie szuka chłodu w ich cienistej kobiecości
nawet księżyc już nie jest na ich nagość zachłanny -
Mila na pewno napisze, że rym zbyt gramatyczny - co jest faktem - ale wcale taki częstochowski nie jest. Ten wiersz potrzebuje więcej satyny .

Trawo,
kto to może wiedzieć co z człowieka na starość wylezie . Na razie pobawię się krótkimi formami. Przy mojej dysgrafii, dysortografii, dysleksji i dyskopatii proza byłaby mordęgą .
Zresztą komu się dziś chce konsumować opasłe tomiszcza. Zwięzłość się liczy. Tej poszukują walcząc z przywarą dygresjonizmu (wiem że nie ma takiego wyrazu ale powinien być).
Jacku,
kombinuj , A jak się zmęczysz i zechcesz dowiedzieć się jaka prawdziwa historia za tym stoi to Ci na prywa napiszę.
Człowiek, którego wtedy spotkałem naprawdę miał na imię Waldek, tylko imienia żony nie pamiętam. Krysia jednak bardziej mi pasuje niż Danusia.

Fakt, że mieszkając w dużym zagęszczeniu człowiek narażony jest na takie przykrości. U niego w sypialni posucha labo nuda, a tam u sąsiada gejzery namiętności do wschodu słońca. I jak życie panie premierze?
Wiersz miły i zabawny.
Tylko fragment:

zbyt wulgarny jak dla mnie. Subtelniej przydałoby się.

Fajny wiersz. Z morałem ale i z humorem. Od jutra zwiększam wydatki na jałmużnę .

Dziękuję wszystkim za komentarze, szczególnie Trawie za jego sceptycyzm.
1. Przekazu wiersza tłumaczył nie będę. Każdy niech w nim czyta co chce. Można pozostać w warstwie dosłownej (wpadek przed laty), a można zjeść głębiej, w to co między wersami.
2. Wiersz w żaden sposób nie dotyczy polityki, osób publicznych, spraw z głównego nurtu dyskursu społecznego.
3. Mi również przeszkadza nadużywanie wulgaryzmów, tak w życiu jak i w sztuce. Uważam jednak że są sytuację, kiedy ich użycie jest uzasadnione a nawet konieczne . (np. fajny wiersz Zoli111 http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/60802/wyniki-badania-opinii-publicznej). Waldek mówił soczystym językiem, a żonie naprawdę kazał to zrobić (nie będę go cenzurował). To słowo oddaje istotę rzeczy (chętnie zobaczę wersję ugrzecznioną, może np.: poprosił aby się w pośpiechu oddaliła? . To nie jest mowa rynsztokowo-pijacka. To język ludzi którzy nazywają rzeczy po imieniu.
4. Utworu nie będę zmieniał. Nie wiem czym on jest ale na pewno nie opowiadaniem. Warto poszukać metaforycznego znaczenia całości i poszczególnych fraz.
5. Clakierze, nie chwytam co masz na myśli. Myślę, że po prostu jaja sobie robisz.

Mil,
korektę wykonałem. Twoja wersja końcówki była jedną z 3 wersji które napisałem. Zmieniłem bez wahania.
Dziękuję, za przychylną opinią. To nie miał być wiersz o wypadku pewnego człowieka. Chodziło mi o coś innego. Czyli nie do końca się udało. Tak przy okazji w tym co napisałem nie ma nawet szczypty fikcji, tylko imię żony mogłem pokręcić.

Clakierze,
mówisz i masz. Mam nadzieję, że przewodniczący zadowolony?

Dobry wieczór niezastąpiona Miladoro,
Ale mi pojechałaś po ambicjach! Słuszność jest jednak z Tobą i niech Cię nie opuszcza.
Mam słabość do gramatycznych rymów, czasowników na końcu oraz inwersji (ale tylko w wierszach, które dyktuje mi Erato). Jeśli to nie jej wina, to pewnie zostało mi tak po młodzieńczym rozkochaniu w poezji Leśmiana. Np. tutaj:
http://lesmian.klp.pl/a-4998.html
A ten wiersz nie a propos ale za to mój ulubiony, to zalinkuję:
http://lesmian.klp.pl/a-4996.html
Popracowałem nad tekstem wg Twoich sugestii.
Wyszedł trochę inny wiersz niż ten pierwotny. Ciekaw jetem co o nim myślisz.

Podoba mi się dynamika i energia tego wiersza. Sposób prowadzenia narracji i treść przekazu pozostają w tym zakresie spójne.
To i owo warto byłoby poprawić:
1) trzeba się zdecydować czy stosuje się interpunkcje czy nie ora czy wersy rozpoczynają się wielką literą czy też nie - brak konsekwencji,
2) niektóre rymy są słabiutkie




3) "zadusić" zmieniłbym na "zestarzeć".

Ananke,
kondensacja to proces skraplania (z gazu powstaje płyn) i kryształki (ciało stałe) tu nie powstaną. Pokombinuj jeszcze

Jago,
jakoś nie trafiłem wcześniej na ten wiersz.
Moim zdaniem, bardzo dobry zresztą. Szczególnie podoba mi się zwrotka:



Ta skarpetka przy wannie całkiem mnie uwiodła. Pokazuje poczucie humoru i lekko ironiczny dystans to siebie i rzeczywistości. To lubię!
W pierwszej zwrotce wytaczasz działa dużego kalibru. Grób, kadzidła. Przydałoby się jakoś subtelniej.
Proponuje "znów płoną latarnie" - przy okazji literówkę trzeba poprawić.
@Twój komentarz. Co to w ogólne znaczy czuć się poetką? Lubię jeździ na ten przykład rowerem, czy mam przyczepić sobie etykietę rowerzysta? Lubię też seks, czy to znaczy że mam czuć się seksistą?
To, że się czasem napisze wiersz nie oznacz, że człowiek wstępuje do odrębnej kasty zwanej POECI! Takie akurat hobby i tyle.