Co ja będę dużo mówił. Znów Ci się udało mnie zainteresować
Oryginał

Co to w głowach ludzi czasem może się zagnieździć
Język bardzo dobry, narracja prowadzona spokojnie i jak najbardziej ok
W wojsku przed wartą sierżant pytał nas - Znasz go? Ufasz osobie, która siedzi obok? Jesteś pewny, że cię nie zastrzeli, jak podejdziesz? Wiesz, co ma w głowie? - I tu to samo: nie wiemy co się dzieje w psychice drugiej osoby, nie wiemy, dlaczego coś robi i czym się kieruje. Oceniamy patrząc przez swoje soczewki. Kiedy ja podaję swoje okulary znajomym - jeden widzi w miarę normalnie, inny od razu zdejmuje, bo zaczynają mu oczy łzawić Schizy rządzą naszym życiem, czy tego chcemy, czy nie
Wyszła ci ta historia. Brawo!

Dlaczego? Teraz będziesz pisał w taki sposób, później w trochę inny. Styl pisania ulega modyfikacji przez cały czas, dopóki czytasz, słuchasz, piszesz A że po kilku "śladach" idzie się zorientować, że to Ty... Przynajmniej wiem kogo czytam Jak powrót do czegoś znanego i lubianego.

Ten kto wystawił ten dobry, to mógłby się jednak wypowiedzieć troszkę
Czytałem gdzieś coś podobnego. Tak przy okazji - zdziwiłem się, że to Twoje Bo zerknąłem na autora po lekturze.
Db z plusem, ale za zszokowanie mnie

Kolejna część, która gryzie się z początkiem i po prostu przegrywa zażarta przez part 1. Po co tyle tej dziwnej filozoficznej gadki? I straciłeś lekkość opowiadania z części pierwszej.
Spaliłeś moim zdaniem

Miło mi się czytało pierwszą odsłonę C.U.T.Tu zacząłem i myślę sobie - No pobłądziłem gdzieś, kolejna część Franka mi się wyświetliła. No nie, tak być nie może, jednak to ciąg dalszy. Oryginalny styl tego typu, powtarzany w kilku miejscach, jest ciężkostrawny. Po co te rymy? Zmień rodzaj słuchanej muzyki i zabierz się za to od nowa
Od prawdziwego lania ratuje Cię jedynie to, że pomysł z kobietą-donosicielką księdza pasuje. No i ogólnie tekst poprawny. Tylko to zbłądzenie z rymami, którego nie rozgrzeszę, z chęcią spaliłbym Cię na stosie
I cosik jeszcze. Przedstawiłeś świat, w którym różne grzechy i grzeszki są karane, nie na miejscu itd. Moim zdaniem przekleństwa absolutnie tu nie pasują, a sam narrator ich używa. Troszkę to się gryzie.

Chyba nikomu nie postawiłem świetnego, tym razem też tego nie zrobię, ale to jest opowiadanie na 5+
Opowiadasz to super, bez prób szokowania jakąś oryginalnością, jednak z "Twoimi" wstawkami, m.in. tymi, o których wspomniała Milla. Język i przedstawienie sytuacji - smakołyk.
Racja - nie musisz nic dokańczać, po co? Chyba że planujesz napisać inne jeszcze historie tego rodzaju, tworząc jakby zbiorek. I nie muszą się wiązać ze sobą poza tym, że jest Rok Pański 2020 i ludzie biegają do kościołów, zamiast przerobić je na muzea Był facet i ufok, może być kobietka i cosik, dzieciak i cosik innego.
I tyle.

Dzięki Valdens za wyjaśnienie imienia Charon, bo nie wiedziałem gdzie to przykleić. Dzięki temu trochę jaśniejsza historia dla mnie.
Napisane dobrze. Pomysł ciekawy. Błędy wychwyciła Ginger, ale literówki nie są aż takie istotne dla sprawy. Sprytnie pokierowałeś akcją - Jakub i jego nagłośnienie sprawy, zahaczenie o wilki, "przeskoczenie" blokady. Podobało mi się.

A od jaboli wolę swojszczaka Choć nie pogardzę czym innym za pół obola.

Wszystkie utwory są wyczyszczone, nie tylko ten. Zerknijcie sobie w profil

Opowiadanie przeczytam niebawem, ale jeśli chodzi o film to prawdopodobnie Christine - Stephen znów Króluje
Po kontakcie z Valdensem na gg doszliśmy do wniosku, że prawdopodobnie tak - polecam książkę, tak przy okazji, filmu nie znam.
I do komenta właściwego do zobaczenie, przeczytania.

Kto nie był w szkole, niech idzie i uczy. Znam kilka nauczycielek uczniów w różnym wieku. Przeżegnać się czasem idzie i, jak twierdzą, z roku na rok jest coraz bardziej dziko. Dają radę. Jakoś.
A jeśli chodzi o pieniądze - no trudno. Jeśli się za coś tam zwróci - dobrze. Sam nigdy nie żałowałem na kopertę - ile mogłem, tyle dawałem, choć bez szaleństw oczywiście

Szokens - jak na moje samopoczucie i 3 godziny spania w nocy. Dawniej, dawniej - bardzo lubiłem teksty tego typu.
Dziś - nadal lubię, ale nie wszystkie. Ten mi podpasował jak na pierwsze czytanie. Kiedyś mieszałem poetykę z prozą, wychodził mix tego typu: ciut ciut wnętrza, ciut ciut przemyśleń, wszystko zaklęte w krótką formę. Staram się tego unikać, przyznaję szczerze, bo czuję się wtedy jakiś zdeprechowany ciutkę.

To lubię! Bury_Wilku, pisz w tych klimatach jak najwięcej i jak najlepiej Czytałeś "Achaję"? Tak mi się przypomniała trochę podczas lektury Twojego tekstu.

Szare futro skrywało harmonijną pracę mięśni, ale wszyscy, którym leśny myśliwy przemknął przed oczami, którzy kątem oka dostrzegli cień wilka, wiedzieli, że oto mknie pan lasu - ja tylko o odbiorze chciałem napomknąć. Słowo "ale" powoduje negację pierwszej części zdania. Tak to już jest. Wykorzystują to np. w sprzedaży - Ten pies jest stary, ale za to jaki wierny, ma zadbaną sierść i wcale nie jest drogi Czytam sobie o wilku z szarym futrem skrywającym mięśnie, a za chwilę to - "ale" - i nie wiem, dlaczego to się kłóci z faktem, że inni widzą w nim pana lasu
Tekst miły dla oka, tęsknota bierze za prostą wolnością, bez ludzkiego zastanawiania się nad głupotami. I przypominam, że założenie reinkarnacji jest takie, że świadomie nie pamiętamy poprzednich wcieleń - mamy jedynie doświadczenia zapisane w podświadomości, które wpływają na nasze obecne życie. I jesteśmy tutaj, aby nauczyć się czegoś nowego, w celu ulepszenia naszej Istoty Ja reinkarnacji nie wykluczam, nie będę wołał - jest!, nie krzyknę - nie ma!, bo to bez różnicy - żyć trzeba, a najlepiej jest żyć jak najlepiej

Przypomniało mi się, że mam ochotę na zjazd ludzi z liceum, ale na to jeszcze poczekam
Opowiadanie napisane dobrze, ale nie super. Jest przyprawione, ale to zwykły posiłek, a nie coś, za czym się tęskni i na co ślinka cieknie. Tematyka także nie moja, no ale wiadomo - to nie moje klimaty
Pozdrawiam