- Chyba nie można wolno hulać i to w kieszeni?
Hulać, to wiać we wszystkich kierunkach z dużą siłą.

Wiersz jest pełen absurdów i to jest super!! Bardzo mi się podoba sposób opisania naszej obecnej teraźniejszości.

Zgrabny limeryk, poprawnie napisany, rozbawił mnie.
Pozdrawiam autora

Ciekawie podjęty temat "żołnierzy wyklętych".



Przed "i" nie stawiamy przecinka.

"iż już"- jakoś dziwnie brzmi. Napisałabym:
Mimo tego, że nie było go już widać...

- też*
- nas*

dziękuję

Pięknie. Z przyjemnością przeczytałam. Tyle w nim wspomnień, smutku i delikatności. Romantycznnie. Serdecznie pozdrawiam.

Dzień dobry Arkady Dziękuję

ZWYKŁY SZARY CZŁOWIEK - pamięć o Nim nie zaginie, gdy znajdują się takie osoby, które uwieczniają Go w wierszach, pieśniach i innych przekazach.
Czytam go już któryś raz i treść tego wiersza, brzmi jak ballada. Piękny przekaz- Zola111

Wiolin, podoba mi się Twój sen. Dobrze że go pamiętasz, bo ja zapominam, a tak mi się pięknie układał...

przychodzi w przedśnie,
układa się cichutko brzęcząc
słodzi miodem Pannę
pozwala bujać w obłokach

a rano po nim ani śladu

Wiolin, dziękuję, masz rację, można użyć nożyczek. Pomogłeś
wodniczka- Miło mi.

braparb, bardzo dziękuję za obudzenie mojej śpiącej pościeli. (A okno, ciągle "otwarte", tak na wszelki wypadek, gdyby...)

Ja też kicham...
Ciekawa jest ta forma wiersza- villanella.
Pozdrawiam

Zaciekawił mnie tytuł, sprawdziłam, co to Sylwa:[i] (łac. silva rerum = dosł. las rzeczy) – forma piśmiennictwa popularna w okresie staropolskim[i/]

Świetnie! Umiesz bawić się słowem.


- przed "ani", nie stawiamy przecinka

Witaj Zolu, też jestem fanką A.Wajdy.
Ten wiersz, chyba wymaga cięć. Tak mnie się przynajmniej wydaje, że za bardzo opowiadasz. Po usunięciu niepotrzebnych dopowiedzeń, nic by nie stracił, a moim zdaniem zyskał.
Ale to moje zdanie, a wiersz jest Twój, więc zrobisz, jak będziesz uważała.

świa­tu zda­rza­ją się ar­ty­ści, o któ­rych po­wie­dzieć
non omnis mo­riar to mało.
przy­cho­dzą z nieba i tam wra­ca­ją.

w mię­dzy­cza­sie
piszą hi­sto­rie na­ro­dów i kul­tur bez za­dę­cia.
w two­rzy­wie trwal­szym niźli spiże
roz­li­cza­ją nas z czło­wie­czeń­stwa.

któ­re­goś dnia po pro­stu
jakby wy­szli na chwi­lę do skle­pu,
do czy­tel­ni naj­więk­szej z moż­li­wych bi­blio­tek,
za­trza­sku­jąc drzwi ga­bi­ne­tów,
prze­cho­dzą w inny wy­miar.

i tam już nie­znisz­czal­ni, nie­usu­wal­ni.

czterolistne plany na środę, - /szczęśliwa będzie ta środa- fajne, podoba mi się.

To wielka przyjemność czytać Twoje wiersze, bo są takie... niepowtarzalne...
Dopowiem za Miladorą- ciepłe

- nie rozumiem, kto zabije motyla, bo jeśli Ty, to powinno być- "zabiję"
- to akurat rozumiem, po prostu ciężko oddychać.


.
- przed "jak", przecinek

Nie rozumiem interpunkcji: niby nie ma dużych liter, a są kropki i przecinki, ale są dwa wyjątki, gdy pojawiają się duże litery.

Czy to poezja czy proza poetycka- faktycznie, trudno rozgraniczyć i chyba tylko autor może zadecydować, co to jest.
Znalazłam takie określenie do prozy poetyckiej:
Proza poetycka – rodzaj prozy, która obejmuje utwory o charakterze refleksyjnym, liryczno-opisowym. Utwory te są bogate w metafory, wyszukane słownictwo oraz są wyraźnie zrytmizowane nacechowane powtórzeniami, paralelizmami.
Jeśli mogę wyrazić swoje zdanie, to właśnie napisałaś ładną prozę poetycką.
Pozdrawiam