Niczyja,

Nie mam za co się obrażać, tym bardziej, że mój bohater jest mężczyzną, toteż Twój odbiór utwierdza mnie w przekonaniu, że sprawia wrażenie autentycznego. Tekst jest napisany przeze mnie, a ja mężczyzną wszak nie jestem Faktycznie jest to najbardziej wulgarny z moich tekstów.

Hmmm. Muszę zacząć wprowadzać w życie to odchaoszanie.

Dzięki!

Raczej "sądząc, że najprawdopodobniej jestem debilem". Twoja postać nie jest wszechwiedząca, prawda?

Zgadzam się z Jagą, głównym mankamentem opowiadania jest terapeuta. On nie tyle nie powinien, co nie może powiedzieć czegoś takiego. Jeśli chodzi o psychologię i terapię, jest to zabronione wszędzie, gdzie tylko może być zabronione. I właśnie to, że czytelnik jest w stanie wydedukować tę ocenę, wywołuje u mnie wrażenie, że główną funkcją postaci profesora jest konkluzja zewnętrzna. Zabieg, ogólnie rzecz biorąc, uważam za bardzo dobry. Prowadzisz narrację pierwszoosobową, i to w taki sposób, że z g.b. łatwo można się zidentyfikować, nawet, jeśli się go nie cierpi. Styl prowadzenia jest po prostu bardzo naturalny. Skoro tak, terapeuta może stanowić świetne spojrzenie z zewnątrz, ale sądzę, że można by to dopracować.

Poza tym, jest to świetnie napisany tekst. Realizm prawie namacalny, nie licząc tych niesamowitych skrętów w fabule, do których nic absolutnie nie mam, bo mówimy o literaturze. Jeśli Twoim celem było między innymi wywołanie u czytelnika przekonania, że bohater jest prawdziwy, to ten cel uważam za osiągnięty. Na przykład ja szczerze nie znoszę Twojej postaci, żeby nie powiedzieć, że budzi u mnie wstręt, ale ani trochę nie sprawiło to, że miałam ochotę oderwać się od tekstu.

Innymi słowy, dobrze wykonana robota.

Pozdrawiam.

Zaraz. Halo. Dlaczego tu nie ma jeszcze mojego komentarza? Spieszę to nadrobić. Panie Waldemarze, uprzejmie prosi się o spokój; kłaniam się nisko, z zagrożenia sprawę sobie zdaję, kopać Purpura nie będziemy.



Z punktu widzenia zasad interpunkcji ten przecinek to chyba błąd. Nie jestem jednak pewna, czy nie wynika to z Twojego pomysłu na rytmikę tekstu.



Jak wyżej.

Cytat:

A-ku­ku! Tak, to ja! Za­ufa­ny kum­pel two­je­go cie­nia, zło­wro­gie skrzyp­nię­cie za two­imi ple­ca­mi. Je­stem tym, co nie po­zwa­la ci za­mknąć oczu nocą. Je­stem tym, co nie po­zwa­la ci po­wę­dro­wać w nowy dzień. Po­zwól, że po­tar­mo­szę chwi­lę nasze ja. Pójdę sobie, a jakże! Ale za chwi­lę, za mo­men­tów sześć!

Urocze! Cały ten mentalny chochlik siedzący pod kopułą naszej biednej bohaterki jest uroczy, ale w tym miejscu popisał się szczególnie. Zastanowiłabym się może nad wielką literą przy "ja", coby nikt nie miał wątpliwości, o jakiego rodzaju "ja" chodzi, ale o tym zdecydujesz wedle woli.

To chyba mój ulubiony z Twoich tekstów. Walczy zażarcie z "The bank job", ale zdaje mi się, że o kilka kopniaków wygrywa. Zbudowałeś świetny klimat. Uwielbiam motyw ludzkiej potrzeby pokuty. Moment, w którym biedna Marta wręcz chciałaby, żeby ją zdemaskowano... Ależ zapachniało Rodionem Raskolnikowem... Piękny rozwój postaci, zwłaszcza, że opowiadanie nie jest bardzo długie.

Ta opaska to naprawdę jest przegenialny rekwizyt.

Cóż. Nie bardzo mam się do czego przyczepić.

Pozdrawiam

Mirek, a ja to się spodziewałam, że jeśli już tu zajrzysz, to będziesz chciał prozy w narracji behawiorystycznej. Wiesz, realizm i tak dalej. Diabeł Ci się spodobał? Jestem zachwycona. Dziękuję za komentarz i za ocenę.

Ukłony!

Wasinko, dziękuję Ci bardzo za wskazanie błędów. "Mimo, iż" występuje nagminnie, to prawda, ale chyba tylko w tym opowiadaniu. To wynika ze stylizacji językowej. Mam nadzieję, że w oczy nie razi

Spokojnie. Nawet, gdybyś miał na myśli co innego, byłoby to Twoje prawo jako odbiorcy. Ale dziękuję za skonkretyzowanie

Dzięki za wizytę i komentarz. Co do tych długich zdań... Hmmm, czasem się człowiekowi pióro poślizgnie...

Nie wszędzie muszą być bardzo błyskotliwe puenty. Jeśli utwór nie bardzo spełnia warunki, by taką wprowadzić, można pomyśleć o jakimś sensownym "zamknięciu" utworu. Nie ma co robić tego na siłę. Jeśli nie przychodzi Ci żaden pomysł, aby rozłożyć Czytelnika słownie, nadal możesz to zrobić fabularnie. Może pociągnij trochę tekst i zobacz, co się stanie?

To tylko sugestia, rzecz jasna.

Panie Autorze,

Przydałoby się powiększyć nieco czcionkę, przynajmniej do jedenastki, bo moje studenckie oczy absolutnie wysiadają. Dobre dialogi, ucho i pazur są, ale faktycznie - historii za bardzo nie ma. Wszystko to nieco wyrwane z bliżej nieznanego mi kontekstu. Puenta... Hmmm... Właśnie, kurczę, mogłaby być lepsza. Dobra puenta ratuje dzieło kiepskie, kiepska kładzie na łopatki dobre. Pióro masz, lekkie i z podrygiem, a to już jakiś warsztat. Pomyślałabym nad jakąś konkretną historią.

Pozdrawiam!

Aleś, Autorze, wystrzelił z tym zakończeniem. No, no. Co prawda forma i klimat tej miniatury daje delikatny sygnał, że coś tu się konkretnego stanie na końcu, ale żeby aż tak? Sprawne pióro, niebanalny pomysł i nutka niepokoju, dla femmes fatales absolutnie nieodzowna. Przeczytałabym coś dłuższego. Oceniam na "bardzo dobre" nie dlatego, że mam się do czego przyczepić; po prostu czytywałam już misterniej skonstruowana opowiadania na tym portalu. To absolutnie żadna obelga. Zostawiam ten ostatni stopień na wypadek, gdybyś następnym razem napisał coś bardziej rozbudowanego.

Pozdrawiam!

Dobrze Cię widzieć, Purpurze. Czekaj. Jeszcze dochodzę do siebie po tym komentarzu. Wiesz, jesteś chyba jedyną osobą na tym portalu, która z takim powodzeniem wywołuje u mnie poczucie, że zostałam wrzucona do intelektualnej pralki.

Znaczy... Hu! O rany! Dzięki! Bardzo, bardzo doceniam Twoje komentarze. Zobaczymy, co się stanie, kiedy opublikuję coś, co Ci się nie spodoba. Drżę na samą myśl.

Co do błędów - dwa pierwsze poprawię w wolnym czasie, jeszcze nie mam pomysłu, jak to zrobić. Pozostałe poprawiłam.

Kłaniam się nisko, pomna, że licho nie śpi, a bawół poskręcany i... tego... Niemyty.

Hmmm. Jeśli Ty obawiasz się, że dziewczyny mogą być w tym tekście atakowane, to ja wychodzę na jakiegoś potwora, bo - nie wiem, czy były nienormalne i myślę, że należałoby gwoli czystości sumienia zastanawiać się nad każdym przypadkiem z osobna. To wcale nie zmienia faktu, że zjawisko, które opisałeś, a które było dość powszechne, niesamowicie mnie denerwuje.

Dzięki. Również pozdrawiam.

Ot, literówka.

Tekst jest do bólu wiarygodny. W dodatku podoba mi się pod tym względem, że dotyka... Właśnie, czego właściwie dotyka? Problemy tego rodzaju, że - w związku z utworem, rzecz jasna, nie w ogóle - wojsko przybiera formę paskudnego weryfikatora i jakimś cudem postrzegam je jako drugoplanowe. Z czymś takim jeszcze się nie spotkałam w dziełach o podobnej tematyce.

Czyta się świetnie.

Jaga,

A widzisz, i tu właśnie tkwi podstępność i piękno poezji - na przykład ja w pierwszej chwili pomyślałam, że to syn uważa życie za ciężkie, a ojciec, zgadzając się na to, udziela mu czegoś w rodzaju gestu zrozumienia. Prawdopodobnie sprowadziły mnie na to te dwa wersy:



Dopiero Twój komentarz mi tę sytuację odwrócił.

Panie Jarosławie,

Co do tej pomarańczy - zinterpretowałam to w sposób całościowy; odniosłam wrażenie, że ojciec i syn stanowią całość, która bez tego drugiego straciłaby wolę życia.

Hmmm.

Mistrzx,

Tyś to dzieło sztuki popełnił, toteż Ciebie powinny komplementować te rozbieżności w interpretacji. Wiersz do oczywistych nie należy. A wszyscy jak dotąd zgadzamy się, że jest świetny. Zechcesz naprowadzić nas na ścieżkę źródłową, czy też pozostawisz utwór pod płaszczykiem tajemnicy?

O rany. Ale to było dobre.

Pozdrawiam i kłaniam się.

Rozumiem Pański punkt widzenia. Niemniej jednak... Hmmm...

Literatura ma to do siebie, że długie są jej dzieje. Kilkadziesiąt lat temu stwierdzono, że właściwie wszystko zostało już opisane. Czy to prawda, nie wiem - zdaje się, że zagłębienie się w ten temat przekracza moje zdolności - ale fakt faktem, trudno dziś pisać o czymś, o czym nie pisałby wcześniej nikt inny. W pewnym sensie zgadzam się, że literatura stanęła pod ścianą, ale równie dobrze można stwierdzić, że nigdy nie było dla niej lepszych czasów. Dlaczego? Ano, bo teraz czytać mogą prawie wszyscy. Bo łatwo można zdobyć dzieła literackie, które kiedyś były dostępne tylko nielicznym. Bo możemy dyskutować na ten temat i się rozwijać.

Czy przyroda sama w sobie to terra incognita? Nie sądzę. Proszę spojrzeć choćby na romantyzm. Osobiście sądzę, że głównym wyznacznikiem wartości dzieła literackiego jest sposób ujęcia tematu, nie zaś sam temat. Alkohol i przyroda to w moim rozumieniu problemy równorzędne; ich rozwinięcie zależy od tego, kto i w jaki sposób się za to zabierze.

Oczywiście to tylko moje zdanie.

Pozdrawiam.