Jak efe­me­ry­da - bursz­ty­no­wy uśmiech.

Jak odłam­ki szkła - dwa zwier­cia­dła kru­che,

Chło­ną swe od­bi­cie.

Za­chły­snąć się raz

jesz­cze. Cha­osem.

Mło­do­ścią.



Po­dziw i po­gar­da.

Wszech­moc i nie­win­ność.

Za ple­ca­mi stara baśń

i nowy te­sta­ment.



Gdzie odłam­ki szkła?

Gdzie ta wpraw­na ręka?



Jed­no­li­tą mo­zai­kę z ma­rzeń

ode­szła.

.

koty widzą światy równoległe.

drew­no w prze­plo­cie roz­ga­łę­zień
za­ło­mek okna ścia­na ce­gieł
frag­men­ty życia jakby pe­wien
okruch za­po­mnień
zo­stał jesz­cze
w kącie odar­tym nie­pa­mię­cią

ka­wa­łek bieli spły­wa mętną
płasz­czy­zną cie­nia
z boku ramy
obraz się chwie­je czas jak ka­mień
ude­rza świa­tłem we fra­mu­gę
dach spły­wa sko­sem

resz­ta złu­dzeń
otwie­ra klam­ką drzwi na prze­strzał
nie­ist­nie­ją­cych dni i nocy
zdar­tą pod­ło­gą wą­tłym stro­pem (podkreślenie)
ła­miąc ostat­nie nogi
w krze­słach

Są nie­wąt­pli­we za­le­ty ta­kie­go wy­bo­ru, otóż nie­na­wi­dząc, zbu­do­wa­łem swoją toż­sa­mość. Po­zo­sta­jąc w tym uczu­ciu przez dłuż­szy okres, stało się ono czę­ścią mnie w tym stop­niu in­te­gral­ną, że obec­nie nie wy­obra­żam sobie ist­nie­nia bez niego. Spaja frag­men­ty oso­bo­wo­ści i po­zwa­la za­cho­wać od­ręb­ną świa­do­mość. Po­nie­waż nie jest moż­li­we wy­kre­owa­nie kon­cep­cji sie­bie bez skon­fron­to­wa­nia się ze zge­ne­ra­li­zo­wa­nym wzor­cem, uży­wa­jąc nie­na­wi­ści do osób trze­cich jako punk­tu od­nie­sie­nia, za­spo­ka­jam rów­no­le­gle po­trze­bę uni­ka­to­wo­ści, nie­po­wta­rzal­no­ści i znaj­du­ję od­po­wiedź na py­ta­nie "kim je­stem?", która brzmi: na pewno nie nimi.

Chro­nicz­na wzgar­da ma jeden za­sad­ni­czy de­fekt. Wy­ma­ga cią­głe­go prze­ciw­sta­wia­nia się, sta­wia­nia w opo­zy­cji. Wtedy ni­cze­go się nie two­rzy, je­dy­nie usto­sun­ko­wu­je się do za­ist­nia­łe­go stanu. Wy­ni­ka z tego, że nie­na­wiść jako cel sam w sobie jest pro­stym za­cho­wa­niem re­ak­tyw­nym i nie ma po­ten­cja­łu, żeby spło­dzić coś sa­mo­dziel­nie.

To mi ab­so­lut­nie nie prze­szka­dza. Nie mą am­bi­cją być twór­cą cze­go­kol­wiek. Stopy nie są po to, żeby zo­sta­wiać ślady, lecz spier­da­lać na nich jak naj­da­lej od zbio­ro­wo­ści. I z tą we­so­łą myślą uda­łem się na przy­sta­nek au­to­bu­so­wy, de­fi­ni­tyw­nie prze­sią­ka­jąc dymem pa­pie­ro­sa.

[quote]


Właśnie tak. Dzięki, Alosie, za rozbudowaną interpretację tej niemal miniatury. Cieszy mnie bardzo, że na podstawie kilku słów można było budować sens.
Pozdrawiam.

[quote]

Stany lę­ko­we,
pod­sy­ca­ne przez po­prze­pa­la­ne ga­łę­zie.
Na końcu każ­dej wi­sio­rek z ob­raz­kiem i chleb,
ko­ły­sze się w rytm nu­co­nych wska­zó­wek
- ckliw­szych, odkąd ptaki