Najwyraźniej obaj mamy problem z regulaminem, ale zdaję sobie sprawę, że tym, którzy uważają się za geniuszy, wolno więcej

Zajrzałem z ciekawości. Tekst jak zwykle wymaga wielu wyjaśnień ze strony autora, o co właściwie mu chodziło. Nie jestem pewien, ale chyba Twoje wyjaśnienia w komentarzach są dłuższe od samego tekstu. I nadal nie potrafię zrozumieć, dlaczego tych wyjaśnień nie dodajesz od razu do tekstu, jako jego część. Wtedy miałoby to więcej sensu.
Mike, jesteś opoką tego portalu. Autorzy przychodzą i odchodzą, ale Ty jesteś niezmienny. Wciąż piszesz mierne teksty i obrażasz tych, którzy piszą o tym wprost. Najwyraźniej masz tego świadomość, bo koszmarnie reagujesz nawet na post, w którym miła Pani robi Ci korektę tekstu. Chociaż przyznaję, podziękowałeś. Dziewięć wydanych książek i brak średnika? Podejrzewam, że to najbardziej charakterystyczna cecha Twojego pisania. I po latach stwierdzam, że jedyna.
A jeśli chcesz mi zaimponować, to podaj liczbę sprzedanych, a nie wydanych książek. Bo bardzo przypominasz mi moją sąsiadkę, która marzyła o napisaniu sagi swojej rodziny. Spełniła marzenie, napisała, a mąż wyciągnął kasę ze słoika i książka ukazała się drobnym nakładem. Teraz wszystkich obdarowują na siłę, bo mają całą piwnicę paczek z tym arcydziełem. Szkoda drzew, które na to poszły. Chociaż przyznaję, że w wrzucone do kominka potrafią długo dawać przyjemne ciepło.
Nie wystawiam oceny, bo nie chcę Ci zaniżać średniej, do której zapewne przywiązujesz dużą wagę.
Pozdrawiam i podziwiam Twój wysoki poziom megalomanii. Nie walcz z tym, dzięki Tobie czuję się lepszym człowiekiem

Przeczytałem. Wyłącznie z powodu komentarzy, które przyciągnęły mnie ze strony głównej. Gdyby nie dyskusja, to pewnie skończyłbym na pierwszym akapicie, a tak przeczytałem całość. Chciałem wyrobić sobie własną opinię. Jak widzieć, to różnorodność poglądów mnie przyciągnęła. Więc jednak jest coś dobrego w dyskusji...

Zanim przejdę dalej... Na wszelki wypadek, żeby nie wejść w konflikt z wydawcami, oświadczę, iż moje IQ prawdopodobnie jest poniżej średniej. Sporo poniżej. Teraz, jako jednoznacznie ociężała intelektualnie jednostka mogę napisać, co myślę. I to bez groźby ataku ze strony wspomnianych wcześniej wydawców i sześciu dzieł, które swoją wagą na pewno przytłaczają cały literacki świat. Tu mała dygresja - może P.T. Autor powinien zwrócić się do Szwedzkiej Akademii, aby wreszcie przyznała mu nagrodę Nobla w bliskiej nam dziedzinie.

A teraz... Nie, zanim wyznam, co myślę o tym tekście to jeszcze wspomnę, że bardzo mi się nie podoba zachowanie Autora w stosunku do komentujących, mających czelność nie doceniać wartości dzieła. To znaczy Dzieła, przepraszam. Na drugi raz, Panie Autorze, proponuję na początku opowieści wstawić uwagę, że osoby pragnące nieprzychylnie skomentować tekst, swoje"odosobnione" komentarze powinny zostawić dla siebie. Bo inaczej zostaną słownie skopane i wyrzucone przez kierownika ochrony ze słowami: "Szanujemy wolność słowa i opinii pod warunkiem, że są zgodne z naszymi oczekiwaniami".

Wracając do opowiadania... Nie podoba mi się. Nie wiem, kogo mam lubić, a kogo nie lubić. Mało tego, ja nawet nie wiem, kto jest głównym bohaterem. Przez jakiś czas, myślałem, że
Victor. Potem, że Mike, przez chwilę obstawiałem Boga, a na końcu ojca. Stylu nie śmiem oceniać, bo żadnego nie zauważyłem. Może to dlatego, że nie mam odpowiedniego certyfikatu. Na szczęście znalazłem coś pozytywnego w tym tekście. Otóż uważam, że jest to najlepsze Dzieło P.T. Autora... Chociaż właściwie, po chwili refleksji... To jednak chyba nie jest pozytywna uwaga. Chciałem dobrze, ale nie wyszło.

PS.
Opinie autorów na temat ich dzieł nie mają dla mnie żadnej wartości. Co mnie obchodzi, co autor miał na myśli. Dla liczy się to, co ja myślę o utworze.
PS2.
Uprzedzam, że nie kieruje mną zawiść, bo musiałbym mieć jeszcze niższe IQ niż zadeklarowałem, żeby czegokolwiek tutaj zazdrościć.
PS3.
Dlaczego w takim razie napisałem ten komentarz? Pewnie zaraz się dowiem

Dzięki DoCo za wizytę i komentarz. Myślę, że w wielu sprawach mamy podobne spojrzenie na współczesne społeczeństwo. Czasem odnoszę wrażenie, że ludzie są jak chomiki w kołowrotkach. Im szybciej biegną, tym bardziej wierzą, że szczyt jest już blisko. W ten sposób przeżywają swoje życie z poczuciem, że zrobili wszystko, co mogli, aby osiągnąć wymarzony cel.

No widzisz, tu bym się jednak spierał. Nie widzę żadnego powodu, żeby ktokolwiek miał coś wyjaśniać Jakubowi, skoro i tak zaraz miał zginąć.
I nie musisz bronić opowiadania, bo jest bardzo dobre. Po prostu nie dałaś mi szansy, jako czytelnikowi, na samodzielne rozwiązanie zagadki. Być może zbyt wiele zawiłych sekretów się pojawia i przez to potrzebne było łopatologiczne wyjaśnienie. Twoje opowiadanie wymaga dużego skupienia. Czasem musiałem cofać się, bo umykał mi jakiś szczegół. I kiedy Jakub zaczął prowadzić śledztwo, spodziewałem się, że będziesz mnie prowadzić po nitce do kłębka. Okazało się, że moje skupienie nie było aż tak potrzebne i dlatego poczułem się trochę "oszukany". Byłem gotów przeczytać znacznie więcej

Historia ciekawa, ale zakończenie mnie rozczarowało. Wyznanie pana Adama i pani Katarzyny ratują fabułę. Problem jednak polega na tym, że ujawnienie tej tajemnicy jest nielogiczne.
Twoje opowiadanie odebrałem jako typowy kryminał. Niestety, sam nie mógłbym rozwiązać tej zagadki. Trochę szkoda, bo na pewno sporo wysiłku włożyłaś w utrzymanie konwencji.
Nie chciałbym się tutaj jakoś specjalnie wymądrzać, ale moim zdaniem rozwinięcie śledztwa, prowadzonego przez Jakuba, nadałoby inny wymiar Twojemu tekstowi.

Vanillivi, dzięki za uwagi i sugestie. Wykorzystałem je oczywiście. Chyba do końca życia nie ogarnę tych przecinków.
Heisenberg, dziękuję za uwagi i komentarz
Figlu, Twój komentarz sprawił mi dużo przyjemności, bo potwierdza, że nie jestem męskim szowinistą Dzięki za "cytat miesiąca"

Pozdrawiam Was miło,
Ekonomista

Figlu, moim zdaniem wyszło świetnie. Nie przepadam za miniaturami, ale teraz przynajmniej czuję, że to kawałek przyjemnej prozy

Rany, jakie przygnębiające opowiadanie. Nie znoszę takich tekstów, bo zbyt celnie pokazują, że życie jest do dupy, bo to my jesteśmy beznadziejni. Chyba najbardziej żal mi Olka. Ten to dopiero będzie potrzebował wielkiego smoka. W dodatku platynowego.
Niestety, z żalem muszę przyznać, że tekst jest przyzwoicie napisany. Zmusił mnie do refleksji na temat moich dzieci. Za to daję najwyższą ocenę.

Pozdrawiam,
Ekonomista

PS. Dzięki za spieprzenie mi wieczoru.

Bemik, pojawiasz się dokładnie trzy lat i jeden dzień od ostatniego komentarza. Dzięki za wskrzeszenie historii sprzed lat. Cieszę się, że się podobało

W tym przypadku byłem jedynie czytelnikiem

Pozdrawiam

Prawie rozglądałem się za zdjęciami, bo bardzo mi ich brakowało czytając Twoją miniaturkę. Przeszkadza mi podział na akapity. Wrzuciłem tekst do notatnika, połączyłem w całość i wtedy zyskał większy sens. Oczywiście dla mnie, ponieważ jak zawsze oceniam subiektywnie.

Pozdrawiam,
Ekonomista

Mirosławie, dziękuję za poświęcony czas i komentarz

Zgadzam się, że oczekiwania i urojenia często przerastają nasze możliwości, ale tak zostaliśmy stworzeni. Mamy wędrować z motykami na słońce, bo jednemu z nas w końcu uda się tam dotrzeć. Praw natury nie da się oszukać

Alkestis, jesteś niepoprawnie słowna. Mi by się nie chciało już wracać. Doceniam tę cechę w kategoriach społecznych jako bardzo pozytywną

Pozdrawiam Was serdecznie,
Ekonomista

Ostatnio rzadko tu raczej bywam, więc moje teksty są mocno przykurzone. Miałaś prawo ich nie zauważyć

Wyłącznie to, że przypadki bywają niezwykłe