Tutaj kluczem w interpretacji jest, tak myślę, cytat z Byrona. Bo skoro robią i mówią to, co muszą, to też sami w sobie są bez treści. Treść jest tam, gdzie jest tworzenie - a tworzenie tam, gdzie wolność. A wolna myśl - no cóż, wędruje w różne dziwne rewiry (ot, choćby taki czajniczek, który mnie urzekł najbardziej. A że myśli niemyte... to inna sprawa).

Wiersz zaczyna się od ostrzeżenia - "beztrosko i bez treści" - czyli nie powinniśmy spodziewać się mnóstwa mądrych stwierdzeń. Nie znaczy to jednak, że wiersz treści nie ma, bo przecież na swój sposób ta beztreściowość coś nam mówi, a więc wypełnia się treścią. Jaką? Każdemu odpowiednią. Nie podejmuję się tu własnej interpretacji, bo koncepcji mam wiele i pewnie zupełnie różnych od autorskich

Ach, i jeszcze szeleszczenie i syczenie - brzmieniowo płynie mistrzowsko.

Takie wiersze podobają mi się najbardziej, bo można z nimi zrobić wszystko - odkryć wiele sensów i sposobów na zrozumienie utworu, a każdy będzie odkryciem czegoś w samym sobie. Poza tym, takie wyzwanie dla umysłu jest świetną nauką

Pozwolisz, że nie będę tu nic interpretować. Wiersz tworzy siebie w czasie, płynie i mówi wiele, myślę, że każde odczytanie na nowo to kolejna interpretacja. Wszystko zależy od sposobu czytania, łączenia słów, uznawania przerzutni bądź ich ignorowania... Mam tylko wątpliwość co do tej gwiazdki przy słowie "bóg" - tam miał być pierwotnie odnośnik, czy jest to dodatkowe zaznaczenie odrębności tego słowa? Osobiście zrezygnowałabym z niego na rzecz większej przejrzystości, żeby nie gromadzić tylu znaków interpunkcyjnych.

Najlepsze fragmenty:

- tu od razu niemalże nachalnie narzuca mi się połączenie "meta-fizyka", ale jako odrębne frazy brzmią równie klarownie i mają głębię

- uwielbiam tę puentę, jedna z lepszych jakie zdarzyło mi się czytać przy tego typu utworach

Pomysł przedni Zważywszy na to, że w podtytule "Pana Tadeusza" jest ostatni zajazd, wszystko tam jest ostatnie, później już będzie gorzej. W Twoim wierszu mamy ukazanie w całej rozciągłości tego później. I nikt chyba nie wie, kiedy zniknęło owo "ostatnie", tak niepostrzeżenie zmieniło się w dzisiejszość.

Najlepsze fragmenty:

- uwielbiam takie ingerowanie w nasze (nie)zmienne dziedzictwo kulturowe

- obrazowe, trafne odniesienie do dzisiejszej sytuacji

- wprost ocieka ironią, to chyba esencja wiersza, a może dlatego, że osobiście mam ambiwalentny stosunek do wytycznych unijnych

Pozdrawiam i życzę równie owocnej weny w następnych utworach

Świetne. Zabawne, lekkie, a przy tym gdy się wczytać, można się dużo o Muzach dowiedzieć. Nie widziałam jeszcze pomysłu zmiksowania ich z owocami Podobają mi się aluzje do znaczeń imion/atrybutów Muz. Niebanalne

Zauważyłam drobne błędy:




Wszędzie powinna być sekwencja cudzysłów kropka, nie odwrotnie. W późniejszych strofach już jest w porządku

Powiedziałabym, że problemy człowieczeństwa i rzeczywistość natury są tutaj w mocnym kontraście. Z jednej strony walka w codzienności z naszą ułomnością, z drugiej, jakby "na marginesie" - dzianie się natury, nienachalny, zwykły cykl życia. I faktycznie, po czymś takim pozostaje jedynie ten mocny akcent, który trzeba zapamiętać. Albo którego nie chcemy zapamiętać, ale jest on zbyt nachalny, by go pominąć.
Podoba mi się forma i słowa, w jakie ujęłaś swoją myśl - trafia w mój gust

ajw, to jedna z interpretacji jakie ja sama zakładałam, choć oczywiście nie jedyna

morfina, błędy wzięte pod rozwagę i w miarę możliwości poprawione. Cenna szczególnie uwaga o nadmiarze dopowiedzeń. Myślę, że już jest lepiej

Nieodparte skojarzenie - to mówi Małgorzata do Wolanda. Inaczej być nie może A ów wieszcz narodowy taki złowieszczy w tym wierszu. Podoba mi się

alleluja con

Część owych fraz koresponduje z wierszami, które podczas wieloletniej (poczynając od czasów szkolnych) styczności z literaturą w jakiś sposób wywarły na mnie wrażenie. Przeplecione są z moimi własnymi przemyśleniami. Cieszę się, że udało mi się oddać nastrój wiersza

mike17

To dobrze, że czyta się płynnie, obawiałam się lekkich zgrzytów.
Co do abstraktu, i ja go uwielbiam, w ogóle to wszystko, co można zrobić ze słowem - to czysta abstrakcja. Co dzień na nowo zachwycam się tym niesamowitym narzędziem

mike17,

Mniej więcej o to chodziło, bardziej jednak chciałam położyć nacisk na fakt, że poprzez właśnie ową znieczulicę ludzi jako ogół bardziej obchodzi śmierć jednostki (najlepiej zamordowanej z rozmachem, o której można zrobić reportaż w telewizji) niż dużej ilości osób (kto przejmuje się "jakimś tam" kolejnym wypadkiem samolotowym...). Ktoś bliski nam umiera zawsze tylko raz, enigmatyczny "człowiek" - wielokrotnie. Choć oczywiście absolutnie nie neguję tu cierpienia owej matki. Chciałam tylko odpowiednio wydobyć kontrast.

Cieszę się, że miniatura zmusza do myślenia (jak zazwyczaj półsensy). O to chodziło

Dziękuję za tyle pozytywnych i krytycznych komentarzy, dopiero po nich widać, gdzie się popełniło rażące błędy, a gdzie odwaliło kawał dobrej roboty

Urzekła mnie Twoja poezja.Nie jest tym, z czym zwykło się ją łączyć dawniej - ze swoistą ulotnością, lekkością, melodyjnością. Tu z tych określeń mogę wydobyć jedynie - "ością". Taką kłującą i przeszkadzającą w przełykaniu. Dajesz duże pole do popisu jeśli chodzi o interpretację, czuć również fizjologiczną ciężkość fraz i to mi się podoba (Odnoszę się tutaj do ogółu Twojej twórczości na portalu). Z tego konkretnego wiersza - intrygują nawiasy i zawarte w nich dopowiedzenia, co tym bardziej pozwala na wieloznaczną interpretację. Fragmenty, które najbardziej mnie dotknęły:






Pozdrawiam