RonaczeKu, to, że zachwycasz się archaizmami jest fajne. Nie zaprzeczam ich urokowi. Tyle że jak wskakują do tekstu tak jakby przypadkiem, mało tego, mają współcześnie zupełnie inne znaczenie, to robi się trudny do ogarnięcia bigos. I mówię tu ogólnie, nie o poezji czy prozie, o tekście literackim.
Ktoś, kogo szanuję za jego wiedzę i osiągnięcia na polu literackim kiedyś powiedział, że dobry tekst pozwala się czytelnikowi skupić na samym tekście, a nie na myśleniu o tym, co dla jego istoty jest nieważne.
A sama strofka też mi tam kiepsko pasuje. Może dla rytmu, ale pomiędzy zgłoską a strofą jest przepaść.


to są zwroty wszystkim znane.
Mam rozumieć, że próbowałeś odnieść się do zwrotu, który otworzy czytelnikowi jakąś klapkę, przywoła obraz, powiedzenie? Na mnie nie podziałało, niestety.
Moje "zbyt globalnie" odnosiło się raczej do sytuacji lirycznej w wierszu. Brutalnie mnie z niej wyrzuciła ta ziemia.

Mnie nie przyświeca żadna szkoła tworzenia poezji. Nigdy nawet nie czytałam żadnych poradników o tym, jak napisać wiersz. Jestem teoretykiem i czytelnikiem Natomiast tak naprawdę to nie wiemy, czy klasycy podszywali się pod jakąś szkołę, czy kopiowali cudze tendencje na czuja. Nie wiemy też, czy ich wielkie litery były świadome, czy wyszły tak redaktorowi. Bo trzeba pamiętać, że kiedyś praca redakcyjna nad tekstem była trudniejsza niż dziś. Pewnie gdyby pisarze kiedyś mieli taką możliwość, jak my dziś, klik, klik i tekst poprawiony, lepiej by teksty dopracowywali, mogliby się wykłócać o kropkę, literę czy znak. A tak naprawdę mieli niewielki wpływ na to, jak ich tekst będzie wyglądał w druku.

Wyznaję zasadę, że wszystko w tekście powinno coś znaczyć. Nawet wielka czy mała litera nie powinna wynikać z trendu, szkoły czy nie wiem czego jeszcze, a być świadomą decyzją twórcy, który przekazuje swój zamysł czytelnikom.

Miłego dnia

Ok, to najpierw to, co mi zgrzyta:


wrotka wpada tam jak słoń do składu z porcelaną, chyba miało być inaczej, na pewno trywialne zgłoska po zgłosce ładniej by się skomponowało


tu jest błąd, ze srebra albo srebra, bez z


to, co pogrubiłam znowu mi wskoczyło jakby niechcący i wybiło z rytmu, zabijając wyobraźnię, pomyśl, czy nie dałoby się tego jakoś... ugładzić? W tak intymnej atmosferze zabrzmiało mi to zbyt globalnie.

Używasz wielkich liter jakby przypadkiem, nic z tego nie wynika. Nie wiem, czy to praca edytora, ale to Twój tekst i program nie może za Ciebie decydować. Niech to wynika na przykład z interpunkcji. Wielkie litery bez niej wyglądają śmiesznie i brak w nich sensu. Nie rozumiem, dlaczego współczesny poeta boi się interpunkcji, ona czasem ustawia czytelnikowi rytm wiersza.

Sam zamysł fajny. Stymuluje wyobraźnię, chociaż nie jest dosłowny. I można interpretować po swojemu.
Pozdrawiam.

Wyrzuciłabym 'więc" i myśli głowy dała w cudzysłów;



bez przecinka

pogrubione zdanie trzeba by było jakoś zmienić. Bo wychodzi tak, jakby listy były gorsze niż pies.

Wyobraziłam sobie, jak taka głowa toczy się po świecie, kiedy ciało odpoczywa. Później wraca z wiedzą i doświadczeniem nieznanym ciału. Czas zaoszczędzony na naukę - bezcenny. Tylko głowa też czasem musi odpocząć.
Ciekawy tekst, chociaż mam wrażenie, że pierwsza część jakby lepiej pomyślana.
Pozdrawiam.

jakie znaczenie ma głośność rozmów? co innego, gdyby rozmawiali, tworząc gwar, męczący hałas, to pokazuje atmosferę, a tak jest za dużo słów

wcześniej było lub, więc przecinek zbędny

myślisz, że można by takie popielniczki postawić na stolikach albo krzesłach? Jeśli nie, to co po przecinku zbędne.

to narrator w końcu wie co robił jego bohater czy nie?

dlaczego wybrał akurat jego? i jakie ma znaczenie, że głośno? może ładniej by było "przekrzykując gwar?"

zrobiłabym wykrzyknik po "bajzel"

bez przecinka

ogłoszeń na tablicy się raczej nie szuka, one tam są i można je przeczytać, poza tym, jak, wspólnie znaleźli? to może niech o tym ogłoszeniu porozmawiają

niepasujący

swoim zbędne

nienadającego się

próbowałeś kiedyś podnieść coś do dołu?
dłonie są z palcami, a nie o palcach

łopat, skoro pytał w liczbie mnogiej, odpowiedź też powinna być w mnogiej

bez przecinka

wejściowych zbędne

to Zygmunt czy Krzysztof?

ale co będzie tłumaczył? Zgubiłam się.

brak myślnika

czyja towarzyszka? ekspedientki? a może druga ekspedientka? narrator nie wie, kogo osadził na planie akcji? i raczej milczały, skoro nagle są dwie panie

na takie stwierdzenie to potrzebne jest tło wyjaśniające czytelnikowi, o co chodzi narratorowi

serio? czytelnik to nie bałwan, więc akurat to jest zbędne

sprzedawane w trójmiejskich sklepach i kioskach Ruchu (nie lepiej?)
chociaż prędzej niż w sklepach, to pewnie były na poczcie i zapewne w całym kraju tak było, a nie jedynie w Trójmieście

wczesnym popołudniem
bo po południu to już nie jest wcześnie

przecinek przed a ten po potem zbędny

Umknął mi moment, w którym panowie się poznają. Nie wiem, po co była mowa o kolejce i Jurak w niej stał, skoro później i tak weszli bez czekania. Nie wiem, po co przyszedł ten z parówkowymi placami. I ostatecznie nie wiem, po co wysłali pocztówki. W zasadzie ten rozdział jest o niczym. Nie ma zawiązania fabuły, nic ważnego się nie wydarzyło. Wydarzenia są raczej streszczone niż opowiedziana. Opisy nijakie, nie działają na wyobraźnię. Bohaterowie nie mają w sobie niczego, co przyciąga. Brak tła historycznego. Tak naprawdę, to całość jest nudna. Stylistycznie kiepsko, słownictwo ubogie, jakby trochę sztywne.
Nie przekonałeś mnie do tego tekstu.
Pozdrawiam serdecznie

któreś "by zamieniłabym na aby albo żeby, unikniesz powtórki i zyskasz na dynamice zdania


A gdyby zamiast przecinka dać kropkę? Mienisz nieco rytm narracji, więc przestanie być monotonna. Poza tym dzieci wolą krótkie zdania. Są klarowniejsze. Pomyślałabym też o szyku zdania, żeby wycisnąć z niego odrobinę tajemniczości. Las budził się pomalutku.


stawał się bym zastąpiła był, unikniesz powtórki się

Tutaj zdecydowanie coś jest nie tak z szykiem. znajdujący się nieopodal lasek albo lasek znajdujący się nieopodal

zapytała (kogo?) Sowę


oj... nie, no strasznie kalekie: powie nam pani

Bardzo to jest fajne. Mądre, ale bez zbędnego moralizatorstwa. Zajączek i Borsuczek są troszkę jak takie dzieciaki z podwórka. Niby psotne, ale mądre i refleksyjne. A Prosiaczek.. No cóż, potrzebuje miłości i myślę, że ją dostanie. Oby tylko jego mama nie płakała. Parzcież nie wziął się znikąd. Myślę, że pośród barwnych, tajemniczych obrazków ta opowieść bardzo spodoba się najmłodszym.
Pozdrawiam

Myślę, że w baśniowych opowieściach jedynym ograniczeniem jeśli chodzi o możliwości zwierząt i przedmiotów, jest ludzka wyobraźnia. Bajka nie ma dziecka uczyć przyrody, tylko wywoływać pewne wrażenie estetyczne, emocjonalne, bawić, pobudzać do refleksji, wychowywać.
Wiele rzeczy w baśniach jest nieprawdziwe. Choćby kot w butach biegający, gadające zwierzęta, warkocz Roszpunki...
O samym tekście jutro, bo dziś nie mam już siły i jestem zła.
Miłego wieczoru.

Droga Miladoro, nie mam zamiaru bawić się w takie przepychanki, bo nie mam na to ani czasu, ani ochoty. Tym bardziej, że mam wrażenie, że nie do końca mnie rozumiesz. A może ja nie wyrażam się dość jasno.
Rolą korektora jest korekta, a nie ingerencja w stylistykę tekstu, jeśli nie jest błędna. Przedstawiłaś swoje zdanie, zapoznałam się, to z czym się zgadzam i uznaję za słuszne poprawiłam. Twoją opinię szanuję, ale nie muszę ślepo za nią iść. To mój tekst i innych sugerowanych przez Ciebie zmian nie wprowadzę, bo się z nimi nie zgadzam. Jeśli ślepe klepanie poprawek jest warunkiem umieszczenia tekstu na stronie z wirtajkami, proszę ten wyrzucić i pozostałe również, bo nie gwarantuję, że zgodzę się z każdą wytyczną. Nie mam parcia na szkło, które kazałoby mi rezygnować ze swojego zdania po to, żeby Ciebie usatysfakcjonować.
Pozdrawiam serdecznie

Mike, właśnie o to mi chodzi, że często ten czas jest używany regionalnie, zależy od środowiska, rodziny. Czasem babcia jest wielkim opowiadaczem i używa niektórych zwrotów, którymi przesiąka rodzina. Znam ludzi, którzy mówią: tatowi zamiast tacie. Czy to znaczy, że forma tatowi jest prawidłowa? Nie. Czy to znaczy, że nie istnieje?
Istnieje. Może nawet kiedyś zaistnieje jako poprawna. Język jest elastyczny i się zmienia. Niektóre formy dla nie już są archaiczne, dla innych wciąż nie. Najważniejsza jest jednak świadomość tego, co chce się powiedzieć.
Miłego

Czas zaprzeszły w języku polskim jest czasem archaicznym, podobnie jak liczba dualis. We współczesnej polszczyźnie mamy czas teraźniejszy, przyszły i przeszły. Mieści się w literackiej stylistyce, ale jako archaizm i nie widzę powodu, żeby używać go w tekście napisanym językiem współczesnym. Oczywiście na pewno jest używany właśnie regionalnie, w gwarach. W polskiej literaturze współczesnej nie spotkałam się z czasem zaprzeszłym ani razu. Jasne, że nie całą przeczytałam, ale czytam dużo. Nie gra mi to rytmicznie...

Ok, ale jeśli ja, jako autorka, nie używam takich form i mnie się one nie podobają, to nie mam obowiązku ich wprowadzać. Regionalizm czy archaizm... A może archaizm używany już tylko w niektórych regionach? W sumie jedno i drugie nie pasuje do mojej stylistyki.
Dlaczego ktoś miałby mieć w domyśle czasownik "być" w czasie teraźniejszym, skoro zdanie jest w czasie przeszłym, podobnie jak cały tekst? Błędem to nie jest. Może się komuś nie podobać, ale o gustach się nie dyskutuje.
Co do szczęścia, na pewno nie każdy go doświadcza, ale jeśli życie jest nieszczęśliwe, to niekoniecznie chce się, żeby trwało, nie trzeba za nie płacić śmiercią. Ona jest wtedy wybawieniem za paskudnego pecha

Milu, zmiany wprowadzone, ale nie wszystkie. Niektóre po mojemu, a inne po prostu uważam za niepotrzebne.


Nie widzę powodu tego dopowiedzenia. Trochę gwarą mi to pachnie. Na pewno regionalizmem.
tu nie gryzą się czasy, bo jest jeden czasownik, który odnosi się do obu zdań. więc żadna (była) z niego obrona.

Hm... Chyba jednak każdy? Wszyscy umrzemy, nieważne czy zginiemy w wypadku, zeżre nas rak, czy po prostu odejdziemy, bo przyjdzie starość. Zapłacimy śmiercią za szczęśliwe życie.

ze sobą zbędne, dopowiedzenie miało by sens, gdyby wymienione zwierzęta przyjaźniły się z żabą na przykład

Za dużo dopowiedzeń, poza tym to, co robią jest zabawą (dla nich), więc bym zrobiła: Pewnego razu, kiedy akurat bawili się w łapanie motyli...


można być zaniepokojonym albo czuć niepokój

drugie już bym wyrzuciła



zapytamy (kogo?) mądrą Sowę

niezwłocznie bym wyrzuciła, bo skoro się nie namyślał, to wiadomo, że od razu

A gdzie jest ciąg dalszy? Początek bardzo ciepły i obiecujący, ale taki finał nie satysfakcjonuje. Chyba że mama powie: Dokończę czytać jutro wieczorem. Jeśli nie będzie nic po, to historia jest taka: Bawili się, znaleźli Prosiaczka, odprowadzili do Sowy i poszli spać... Nic się nie kończy, nie ma morału, podsumowania, wniosków, jakoś nijako.
Pozdrawiam słonecznie.

wyrzuciłabym "w końcu", bo jakoś mi tu nie pasuje i dałabym wykrzyknik na końcu, żeby podkreślić i podkręcić emocje ojca



Mały trik, a zmienia dynamikę tekstu. To, co pogrubione bym wycięła.

Nad tym zdaniem bym jeszcze pomyślała. Jakieś zagmatwane mi się wydaje. Może kropka po długo i dalej: Przeżył, ale rany w postaci otworów tylko nieznacznie się zmniejszyły...

Jednak bym zmieniła szyk: ale z małżeństwa i tak wyszły nici

Poza tym, jak zwykle u Ciebie, jest ciekawie, klimatycznie, uroczo. Przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam.

Miladoro, tekst chyba był publikowany, kiedy portal jeszcze nie obsługiwał myślników. Zmieniłam tylko kategorię, bo nie lubię czytać własnych tekstów, szczególnie tak starych, bo mi się wydaje, że trzeba by je napisać od nowa
Zmiany wprowadzone, te i jeszcze kilka moich.
Pozdrawiam słonecznie.

była zastąpiłabym żyła
Dziewczynka ta - do wyrzucenia


to, co pogrubione do wyrzucenia


Tu zrobiłabym po prostu pytanie: Dlaczego tak bardzo nie lubiła, kiedy mówiono do niej: Elżbieto?


jej do wyrzucenia, wiadomo, że nie mama sąsiadki


zbędny wdukropek



sugestia: podaje Eli w kubku-lokomotywie. Najbardziej smakuje pite przez słonkę w kolorze żółtym. Bo żółte jest słońce, zając od mikołaja i Eli ulubiona letnia sukienka.
mikołaj - element tradycji, nie imię, w bajce imię bohaterki ładniej wygląda od zaimka, który w ogóle w tekście kiepski wygląda



na nią - do wycięcia


ale garnek się nie rymuje, już chyba lepiej srajtek


słowo "Elżbieta" brzmiało szorstko



A ten wstęp jest do "opowiedzenia" inaczej. Na pewno nie jest to piąty powód, dla którego Ela nie lubiłą Elżbiety. Spróbuj jakoś tak: Pewnego razu babcia... Można dać krótki opis sytuacji, coś prostego, podanie książki, okularów... Na pewno wymyślisz. Opowiedz tę małą scenę.

Popracowałabym nad dynamizmem wprowadzania kolejnych powodów, żeby zaciekawić. Tak jest bardzo monotonnie.
Do koniecznej poprawy czasy w tekście Przeskakujesz z przeszłego na teraźniejszy. Tak być nie może. Niech wszystko będzie w przeszłym.
Interpunkcja trochę szaleje, ale to do wygładzenia jak już popracujesz nad treścią.

Tak mi się nasunęło, można by jeszcze w końcówce dodać coś w stylu, że Elżbieta to nie tylko ta, od której się wymaga i czegoś oczekuje, ale też ta, którą się kocha.

Pomysł bardzo ciekawy. Warto popracować nad realizacją.
Miłęgo dnia.

Nie widzę potrzeby rozbudowywania swojego tekstu, bo duże partie wiedzy są ciężkostrawne.Zwłaszcza jeśli jest to wiedza pomieszana tematycznie i wiedza pomieszana z własnymi sugestiami. Poradnik nie jest sugerowaniem komuś własnych teorii, bo mogą się one mijać z prawdą.
Nie są to moje sugestie, a wiedza zawarta w artykułach o ortografii, więc błędów tam raczej nie ma. Wiadomo, że czasem używa się interpunkcji intuicyjnie, czasem łamie się zasady celowo, żeby coś podkreślić, na coś zwrócić uwagę. Podobnie jest z językiem. Zabawa interpunkcją czy słowem jest jednak dla tych, którzy opanowali podstawowe zasady do perfekcji.
Jakoś sobie nie wyobrażam, że narrator opowiada o poczynaniach bohaterów i dziwi się, że tak się zachowują Przecież sam to wymyślił. Niech zostawi czytelnikowi możliwość zdziwienia, a nie sugeruje mu, co ma czuć.
Zapisy dialogów rządzą się własnymi prawami i nie wkładałabym tego do jednego worka z zapisami emocji. Mam o tym osobny tekst, ale nie mam motywacji, żeby go odszukać i wrzucić.