Takie wiersze czyta się z zapartym tchem. Poruszyłeś mnie o niemal drugiej nad ranem. Ciekawie, że zaplotłeś tu fascynację SDM, bo cóż poetyckiego może być w śmierci? A może...

Zwłaszcza, kiedy wersy płyną z perspektywy denatki. I na koniec, ta pointa, która zwraca uwagę, na często niezauważalne. Bezdomność zwykle umiera anonimowo.

Dziękuję za przyjemność lektury i powituję na portalu.

Pięknie dziękuję

Anastazjo07, wychodząc naprzeciw Twojej prośbie przychodzę ze słowem komentarza.

Zacznę od płynności, której tutaj brak. Czytam każdą linijkę, jakbym czytała telegram, gdzie na końcu pojawia się "stop", co mocno utrudnia odbiór. Dla mnie ten tekst jest zlepkiem zdań, które niekoniecznie się ze sobą łączą. Nie niosą też ze sobą treści, jak np. tu: Utraćmy imiona

w momentach słabości. - jakich słabości? wszystkich? - to tak naprawdę żadnych. Ot pusty slogan bez treści. W wierszu trzeba zbudować sytuację liryczną, która pozwoli czytelnikowi się w nim odnaleźć.

Kolejną kwestią jest próba wypowiedzi za innych, żeby móc mówić w imieniu wszystkich, trzeba być nie lada autorytetem, którym jeszcze nie jesteś. Choćby tu: Tkwimy w niewoli wolności - mówiąc "my" kogo masz na myśli? Cały świat, konkretne pokolenie, które? Ja się kompletnie nie utożsamiam z tym wersem, stąd brzmi mi fałszywie, sprawia, że nie wierzę wierszowi.

Ponadto, przypadkowe rymy, nie dodają urody (słabości, wolności, godności - te ości chrzęszczą i trzeszczą w moim uchu). Warto się zdecydować na formę i być w niej konsekwentną, jeśli klasyczna (rymowana), to zachęcam do szukania rymów subtelniejszych, jeśli ma to być wiersz wolny, wówczas trzeba tekst poprowadzić tak aby nie pojawiały się podobne ości.

Na plus poczytuję przewrotność pointy - dobry pomysł.

Proponuję, abyś próbowała najpierw pisać o sobie, o tym co Cię dotyka, otacza, zacznij najpierw mówić w swoim imieniu, nim zaczniesz mówić w imieniu wszystkich.

Pozdrowienia.

Amaranto, w odpowiedzi na Twoją prośbę przychodzę ze słowem komentarza... widać, że ważna jest dla Ciebie forma i przywiązujesz do niej uwagę - to bardzo dobrze. Prócz jednak formy ważna jest treść, która powinna zaciekawiać czy to tematyką, czy sposobem realizacji tematu. Niestety, w tym tekście mamy banalny temat, gdyż uczucie pustki jest stare jak świat i wielu w różny sposób już o tym pisało, dlatego tak trudno jest zaciekawić czytelnika, tym trudniej, jeśli dobiera się tak proste i banalne rekwizyty: kamień, drzewo, niebo i na koniec pustka. Poza tym, zwróć uwagę na to jak dany rekwizyt obsługujesz, choćby w pierwszej cząstce mam przesyt słowa kamień w dodatku skamieniały i milczący, to jakby ciągle o tym samym mówić. Bo skoro skamieniał, to można domyślić się, że nie mówi, zresztą już samo słowo kamień występuje w związkach frazeologicznych symbolizujących milczenie.

Zwróć też uwagę, czy to, co napisałaś jest tym, co chciałaś wyrazić, jak tu:
- serio to drzewo odfrunęło? To musiała być niezła trąba powietrzna.

Podsumowując, staraj się nie powielać tego co już było, lecz pokaż na nowo. Opowiedz mi wierszem - czym jest Twoja pustka.

Pozdrowienia.

Kubarozpruwacz,

prawem odbiorcy jest współtworzenie, więc czytaj sobie końcówkę na swój własny sposób. Mnie cieszą ślady widzialne pod tekstem, dziękuję.

Pozdrowienia.

Kubarozpruwacz,

dziękuję za zajrzenie i ciepłe słowo.

Pozdrowienia.

Wodniczko,

dziękuję za wgląd.

Pozdrowienia.

Abi,

żałuję, że wcięło poprzedni komentarz, nie wiem co za chochlik to sprawił. Niemniej miło mi widzieć Ciebie, po latach, tym bardziej, że z dobrym słowem dla tekstu. I, dzięki za dostrzeżenie Therrego! - też go uwielbiam

Pozdrowienia.

Ajw, uff

Al-szamanko,

bardzo się cieszę, że zwróciłaś uwagę na rytm i słusznie dopatrzyłaś się jego roli w tekście. Fajnie, gdy to również jest dostrzegalne, dziękuję.

Pozdrowienia.

Zolu,

ja nieustająco pozostaję pod wrażeniem Twoich wierszy, tych spoza końca własnego nosa, tym bardziej Twój komentarz dla mnie cenny. Tak, szarpie mną to, co się wokół nas dzieje, stąd i taka liryka. Wyjęłaś clue z tekstu, a pointa miała być ostrzeżeniem, ale czy wystarczającym? Boję się, że tej machiny nic już nie zatrzyma.

Jago,

skoro zwrócił uwagę, w dodatku znalazłaś sobie fragment, który szczególnie ujął, to mi jest niezwykle miło.

Dziękuję, Dziewczyny, za słowa.

Pozdrowienia.

Allasko,

lubię żywiołowość Twojego komentarza, kiedy czytałam rano, w drodze do pracy, nawet mnie śmiechnął - najbardziej robaczek w konwulsjach

A teraz do rzeczy - nie lubię dosłowności w wierszach, bo w poezji to co najpiękniejsze, to to, co pomiędzy wersami. Nic nie poradzę, że lubię kiedy słowa rozgałęziają się w znaczeniach i zmuszają czytelnika do poszukiwania sensów. Że nie dla wszystkich bywam zrozumiała? Nie szkodzi. Dopóki podgryzają, dopóki zastanawiają, dopóki inspirują, to mi wystarcza. Ba! Lubię czytać wersje czytelników, bo co czytelnik, to nowy wiersz, mimo że literki wciąż te same.



Napisz! Czekam na ten wiersz



W punkt! Choć -toczy się zostanie, w tej cząstce raczej przemyślę interpunkcję.


Ajw, skoro zwrócił uwagę, to znaczy, że nie do końca taki nijaki, a to już cieszy "dojrzale napisany" - martwi mnie to, że z wersów wychla wiek


Dziękuję, Dziewczyny, za zajrzenie i ślady widzialne dla mnie.

Pozdrowienia.

Cześć, Zolu,

Mede_a, sporo już powiedziała, więc mi niewiele pozostaje. To jeden z tych wierszy, co reprezentuje poezję zaangażowaną. Z każdego wersu wyziera rzeczywistość, nasza smutna. Dla wprawnego obserwatora "tu i teraz" z łatwością da się przypisać nazwiska.

Nie pierwszy to Twój zaangażowany i nie pierwszy raz wprawia mnie w zachwyt? Złe słowo. Nieustająco, pozostaję pod wrażeniem wnikliwego ubierania naszej teraźniejszości w poetyckie słowo.

Pozdrowienia.

Cześć, Allasko,

mam tu zaległy mocno komentarz, ale nic mi nie umyka, jedynie zajętość dnia codziennego nie pozwala na przyjemności.

A zaczynając od tytułu - zmienił się nieco - jeszcze bym go przemyślała... może wystarczyłby w tym kształcie "truskawkowa triada" albo zwyczajnie "truskawki".

Odnosząc się już do samego tekstu, to najbardziej nie gra mi pierwsza cząstka, bo truskawki kojarzą mi się z latem (wiem, że są odmiany późno jesienne, ale mimo wszystko pierwsze skojarzenie to czerwiec i lipiec, a więc lato) i te nabrzmiałe poliki truskawkami z pisakiem przywodzą na myśl dziecko. A gdyby tak:



Przy okazji pozbywasz się wyliczania.

W drugiej cząstce wystarczyłoby:



W ostatniej cząstce zabawiłabym się dwuznacznością słowa wieko, np. z wiekiem schowa się w słoiku - ale to bardzo luźna propozycja. Będąc mniej dosłowną pomyślałabym o tej jesieni i smakowaniu tak:



Podsumowując, podoba mi się koncept na wiersz, choć truskawki nie są niczym nowym, to w takim ujęciu jak najbardziej smakują, jedynie co przeszkadza to dosłowność.

Pozdrowienia.

Cześć, Krzysztofie,

Ładny tytuł i fajnie zapętla się z dwoma ostatnimi wersami. To tyle, co mogę pozytywnego powiedzieć o tekście.

Zabiłeś go metaforami dopełniaczowymi - i nie chodzi o to, że są złe, ale wymagają rozważnego użycia, w nadmiarze są zwyczajnie niestrawne.

Jak na takie maleństwo za dużo zaimków, które choć czasem bywają pomocne, częściej wierszom szkodzą.

Nie tym razem i do następnego!

Pozdrowienia.

Cześć, Xadax

zacznę może od tego, że tytuł jest przecudny i wabi jak ćmę do światła, niestety pierwsze trzy cząstki są nijakie. Może nie, że słabe, ale... nie porywają. W pierwszym wersie zabijasz lirykę nadmiarem bezokoliczników. Jasne czasowniki są fajne, ale nie one tworzą sytuację liryczną, jeśli wiesz co chcę powiedzieć...



za dużo dopowiedzeń, a gdyby tak:



Dalej bawisz się przerzutniami - fajnie, ale troszkę są siłowe. Czasem lepiej odpuścić przerzutniom a pozwolić tekstowi płynąć.

To jest przepiękne:



skorzystałabym z zaimka w pierwszym wersie zastępując drugie włosy "nich" - myślę, że lepiej uniknąć tego powtórzenia.

Tutaj jest nieźle:



ale...

można uniknąć -sięjączka poza tym znowu grzech dopowiedzenia w pierwszym wersie, a gdyby tak:



I na tym bym zakończyła, bo ostatni wers jest jakby nie z tej bajki. Kompletnie nie pasuje, przynajmniej mi.

Podsumowując, kawał dobrego materiału na wiersz. W pierwszych cząstkach do ponownego przemyślenia - warto się nad nim jeszcze pochylić.

Pozdrowienia.