Zygo, dziękuję.

Nurio, Zolu, bardzo Wam dziękuję za czytanie i dobre słowo pod tym wierszem.


Kłaniam się.

Kushi, teraz kiedy napisałaś o tym skojarzeniu i mnie ono dotknęło. Być może była to jakaś nieświadoma inspiracja. Bardzo lubię tę baśń. Cieszę się, że zajrzałaś.

Pociengiel, nie lewituje, więc pewnie masz rację. Zmienię to. Dziękuję za komentarz.

Kłaniam się.

Jak miło Cię znowu widzieć u siebie, Skroplami.
Dziękuję Ci, że tak wnikliwie wchodzisz w wiersz. To najlepsze, co może spotkać autora. Masz rację, że jest tu dużo erotyki. Może to jest nawet autoerotyka, może ta druga osoba wcale nie istnieje, a peelka rozstrzyga pewne sprawy pomiędzy samą sobą? A może to międzypokoleniowy dialog kobiecy? Różnymi drogami idą myśli, w zależności od dnia.

Dziękuję Ci, że przypomniałeś ten wiersz i znów go ożywiłeś.

Pozdrawiam słonecznie.

Wiem, co masz na myśli, Marku, i rozumiem, że niektórych może to drażnić. Jednak nie jest to żadna artystyczna prowokacja z mojej strony, czy próba nadania utworowi bardziej "poetyckiego" wydźwięku. Czasami po prostu dochodzę do wniosku, że w niektórych wierszach wielkie litery wybijają mnie z rytmu. Chcę by było po cichu, a przez nie jest na odwrót. Cieszę się jednak bardzo, że wiersz Ci się spodobał.

Ale mi miło, Hubercie, że poczułeś tę aurę. Zawsze się boję, że nie uda mi się oddać tego, co chcę. Dlatego takie komentarze to miód na serce. Dziękuję Ci za dodanie do ulubionych. Kłaniam się wdzięcznie.

Janie, bardzo Ci dziękuję za komentarz. Absolutnie nikomu nie bronię własnych, nawet zupełnie różnych od moich, interpretacji wiersza. Więcej, zawsze jestem ich ciekawa i chętnie konfrontuję z nimi treść. Ciągle mnie to zadziwia, jak wiele obrazów można wyłuskać w zależności od punktu widzenia. Ogromnie dziękuję Ci za Twój i za to, że się nim podzieliłeś.

Kubo, miło, że zatrzymałeś się nad wierszem i dałeś wskazówki. Teraz z nich nie skorzystam, bo nie czuję takiej potrzeby. Dla mnie wiersz jest właśnie tak ułożony, jak być powinien i nie chcę nic w nim zmieniać. Niemniej, nigdy nie twierdzę, że kiedyś nie dojdę do innych wniosków. Zdarza mi się wprowadzać zmiany nawet w tekstach, które mają już parę lat i wtedy często sięgam po wskazówki innych. Serdecznie dziękuję, że podzieliłeś się swoimi.

Wszystkiego dobrego dla was w zaczynającym się roku!

Ajw, dziękuję Ci bardzo, że zostawiłaś tak miły ślad.

Pozdrawiam.

Jeśli napisałbyś go sam dla siebie i nie wyciągał z tzw. szuflady, to nikt nie miałby okazji, ani prawa przyczepić się do jakichkolwiek błędów.

Ale jeśli już decydujesz się na publikację tekstu, to nawet jeśli miałby być to tylko zarys fabuły, jakaś wersja robocza, czy cokolwiek w tym rodzaju, to jednak dobrze byłoby się pochylić nad tekstem i wyeliminować chociaż te największe błędy. Z szacunku dla odbiorcy, ale i dla własnego doskonalenia warsztatu. Ten tekst roi się od byków. Nie da się oddzielić fabuły od jakości narracji. Jedno ma wpływ na drugie. Możesz mieć arcychwytliwy temat, którego jednak nikt nie będzie w stanie przeczytać do końca, bo po prostu zmęczy go ciągłe potykanie się o błędy.

W tym opowiadaniu zniechęcają już niestety pierwsze dwa zdania.

Brak przecinków, brak spacji i zbyt rozbudowane zdania, w których gubi się sens. Proponuje budować krótsze zdania, łatwiej będzie wtedy zapanować nad interpunkcją i okiełznać to, co mamy do powiedzenia. Aha, i "bezskutecznie" zapisujemy łącznie.

Nie będę pochylać się nad pojedynczymi błędami. Jest ich tutaj zbyt wiele. Proponuję po prostu jeszcze raz prześledzić tekst pod kątem ich wyłapania i pozbyć się tych niedociągnięć. Jeśli poważnie myślisz nad wydaniem tego w jakiejś formie, poczytaj też o zasadach dotyczących zapisu dialogów i pomyśl nad podziałem tekstu na akapity.

Jeśli chodzi o fabułę na tym etapie trudno jeszcze cokolwiek powiedzieć. We wstępie, jak i w tytule piszesz, że jest to jej zarys. Ale szczerze powiedziawszy po pierwszej części niewiele z tego zarysu jest nam przedstawione.

Nie wiadomo, o jaki Wielki Kataklizm chodzi, co się w ogóle stało, jaką miało skalę. Domyślam się, że chodzi o jakieś postapokalipyczne wizje, ale dobrze byłoby to czytelnikowi jakoś przybliżyć, by nabrało charakteru i autentyczności. Tutaj wszystko zaczyna się tak, jakby było kontynuacją, nie początkiem.

Uważam, że ten pomysł może zainteresować i zyskać sobie czytelników, ale tylko pod warunkiem, jeśli popracujesz nad stylem narracji, dialogami i wyeliminowaniem licznych błędów. By "po prostu dobrze czytało" te rzeczy są niezbędne.

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia.

Kamyczku, miło mi bardzo, że do mnie zaglądasz.

Dziękuję.

Pociengiel, rozśmieszył mnie nieco Twój komentarz i odbiór wiersza. Może więc zacznę od tego, że nie inspirowałam się żadnym z poniższych źródeł. Jeśli interesują Cię moje inspiracje, poczytaj odpowiedzi na komentarze powyżej.
Za skojarzenia i wyobrażenia innych osób na szczęście nie odpowiadam.
A wiersz nie powstał z myślą o tym, by tłumaczyć, że są takie momenty w Kościele Katolickim, kiedy wierni jednak przy ołtarzu klękają. Nie powie Ci też tego, pod jakim kątem były ustawione ławki i z jakiego materiału zrobione były rajstopy.

Ja nie napisałam, że to był sierpień '33. Więcej, nie wspomniałam nic na temat czasu, w którym to się rozgrywa. Widzę więc, że miałeś własną, konkretną wizję na opisane wydarzenia i być może dlatego treść wiersza się z nimi nie pokrywa, ale to jeszcze nie znaczy, że jest przerysowany.

W każdym razie dziękuję Ci za opinię. Pozostawiam ją sobie na przyszłość.

Kłaniam się.

Arkady, Ananke, dziękuję za te słowa pod adresem wiersza. To zawsze dla mnie motywacja do dalszego pisania.

Pozdrawiam zimowo i dobrej nocy.

Bardzo Wam dziękuję za zostawione pod wierszem komentarze. Każdy z nich wnosi do mojego postrzegania tekstu coś nowego. Wasze skojarzenia, wspomnienia, interpretacje i to dzięki nim ma on sen.

Allasko, to może nieco przybliżę Ci mój zamysł wiersza i postaram się go troszkę rozszyfrować.

Zdecydowanie najważniejszą postacią w wierszu jest córka, a właściwie to, co dzieje się w niej samej. Konflikt między byciem konformistką, a ciekawością doświadczania świata na własną rękę. Przez zmysły, uczucia i pozbycie się konwenansów.


Nie do końca o tak radykalny pogląd na jej temat mi tutaj chodziło. Zresztą matka jest tutaj tylko symbolem. Nie żadną dosłowną dewotą, raczej czymś w rodzaju prawa opartego na twardych zasadach, które kiedyś (choć myślę, że i dzisiaj niestety jeszcze w dużej mierze) rządzą światem kobiet i tego, jak są wychowywane i na kogo mają być wychowane.


Proste pytanie, prosta odpowiedź - na nogach człowieka, także u dzieci, rosną włosy.


Jak już pisałam, nie chciałam ukazać matki jako złej istoty, ani nad wyraz troskliwej. Jest ona tutaj raczej bezosobowa. Nie krzyczy z powodu dziury, ale cierpliwie zaceruje tę małą oznakę buntu i ciekawości, bo tak powinna postąpić. Bo to nie wypada chodzić z dziurą.

Mam nadzieję, że trochę wyjaśniłam to, co chciałam tu oddać. Resztę interpretacji zostawiam czytającym.

Dziękuję bardzo jeszcze raz.

Prat, nie wiem, kto bardziej żałuje tego skasowanego komentarza. Ty czy ja, bo jestem ciekawa, co w nim było.

Dziękuję Ci jednak, że mimo wszystko napisałeś od nowa i bardzo dobrze ująłeś to, o czym chciałam napisać w wierszu. M.in.


Serdecznie Ci gratuluję zdanego egzaminu i mam nadzieję, że praktyka też pójdzie podobnie.
Tymczasem udanego odpoczynku i jeszcze raz dziękuję za oba komentarze.

Pozdrawiam.

Wiktorze, dziękuję przede wszystkim za wyróżnienie wiersza. Miło jest powracać ze swoją poezją po półrocznej przerwie i wiedzieć, że ona wciąż się komuś podoba, że ma klimat, który chciałam uchwycić.
Podmiotem tu wciąż jest dziewczynka, która nieco ożywia nieożywione. Chciałam tym zaznaczyć jej oderwanie od całej tej sceny, w której jednak sama uczestniczy. Dlatego właśnie:


Hubercie, serdecznie dziękuję za wczucie się w klimat wiersza. Jak mówię, dobre słowa są dla mnie tym ważniejsze, że pisząc ten wiersz po tak długiej przerwie, ciągle zastanawiałam się, czy umiem to jeszcze robić.

Jolu, od wyrafinowanego języka odeszłam już dawno. Teraz staram się szukać poezji w prostocie i mam nadzieję, że jakoś mi się udaje. Cieszę się, że wciąż odwiedzasz moje wiersze i zostawiasz po sobie dobre słowo. To motywujące.

Dziękuję Wam za każdy ślad.

Podoba mi się tutaj pomysł, ale uważam, że nie do końca wykorzystałeś jego potencjał. Wszystko opisane jest bardzo pobieżnie, warto pomyśleć nad rozwinięciem, wprowadzeniem szczegółów. Tak żeby ten świat stał się bardziej wiarygodny i rzeczywisty dla czytelnika.
Porozglądałabym się też za brakującymi w paru miejscach przecinkami i zastanowiła, czy faktycznie potrzebne jest cięcie tekstu na tyle akapitów.

Pozdrawiam!

Dobrałam się do tego tekstu, bo jest sporo niedociągnięć, które powinieneś poprawić. Nie wiem, czy pochylałeś się nad nim już po wyjęciu z szuflady, ale uważam, że na pewno powinieneś. Takie nasze stare dzieła są dobrym powodem do tego, by sprawdzić, jak bardzo (i czy w ogóle) poprawił nam się warsztat.

Niestety tutaj jest nad czym pracować.

Sama treść, mimo że do najoryginalniejszych nie należy, mogłaby jeszcze jakoś się obronić, ale w zestawieniu z kulawą narracją i błędami niestety nadaje się raczej do ponownego poważnego przemyślenia.

Przejdę do konkretów. Nie wymienię tutaj wszystkiego, wytknę tylko te najpoważniejsze błędy, które powtarzasz w tekście najczęściej.


- powinieneś użyć tutaj przyimka ze, ponieważ stoi on przed wyrazem zaczynającym się spółgłoską s. Łatwiej to wtedy wypowiedzieć, dlatego ktoś właśnie tak to wymyślił.


- bardzo często zapominasz o przecinkach, ale o tym jeszcze później.


Od czego by tu zacząć? Mam nadzieję, że spostrzegłeś już chociaż jedną rzecz, która niezbyt gra w tym fragmencie. Otóż roi się w nim od czasowników w pierwszej osobie. A to sprawia wrażenie bardzo topornej narracji. Jakby czytało się protokół z przesłuchania. Druga sprawa, że w jednym ze zdań czas Ci się pomieszał i użyłeś przeszłego, podczas gdy cała reszta pisana jest w teraźniejszym (chodzi o podkreślony przeze mnie "wydawał". No i ostania mała uwaga, brak ogonka przy "załapię".


- trochę tu tego za dużo, jeśli "mój" to już nie musisz dodawać, że osobisty, a tym bardziej własny.


- masz problem z zapisem dialogów. W internecie jest sporo wiadomości na temat tego, jak je poprawnie zapisywać. Przede wszystkim zawsze je zamykaj, tak żeby czytelnik nie miał wątpliwości, kiedy kończy się kwestia bohatera, a zaczyna opowieść narratora. No i oczywiście za dużo "jednak".


Znów błędny zapis dialogu.


A tu pomieszały Ci się ogonki.


Kolejny dialog zapisany bez zamknięcia.
Może się zdarzyć, że w wypowiedzi bohatera występuje pytajnik, wykrzyknik lub wielokropek. Jeżeli narracja po niej następująca dotyczy tej wypowiedzi, to znak taki nie jest traktowany jak kropka, a zatem nie wymusza wielkiej litery w narracji.
źródło: http://www.jezykowedylematy.pl/2011/.../jak-pisac-dialogi-praktyczne-porady/


Tu podobnie, jednak narracja po myślniku będzie już zaczęta wielką literą.


A tu przyczepię się nie tyle zapisu, co samej treści. Otóż jakieś dziwne wydaje mi się nagłe przyzwolenie bohatera na wpuszczenie obcego staruszka do domu. Z początku opisujesz niepewność i podejrzliwość bohatera, a potem ni z tego, ni z owego, on tak po prostu zaprasza nieznajomego do kuchni. No nie, to nie jest ani wiarygodne, ani realne. Ja rozumiem, że popycha fabułę naprzód, ale w zbyt uproszczony sposób niestety.


Jeśli masz problemy z przecinkami, radzę dzielić zdania na krótsze. Łatwiej będzie się w nich odnaleźć.


Te formy są już nieco archaiczne i jeśli styl narracji tego nie wymaga, lepiej ich nie używać, bo wprowadzają zbędny patos, który w tym tekście jest akurat niepotrzebny. Przypomnij sobie, kiedy sam, w codziennej rozmowie używałeś słowa "abym"... No właśnie.


Kolejny dialog do poprawy.


Przecinki do wstawienia i jeden do usunięcia.


ci, twój, twego, etc. piszemy z małej litery, no chyba, że jest to tekst pisany w formie epistolarnej na przykład. Ale ten nie jest.


Przecinek.


Jedno nie do wywalenia.


Pierwsze "się" możesz spokojnie pominąć. No i znów przecinek.


Lublin z wielkiej litery.




Przyklękł


Znów pomieszały się czasy, jeśli w pierwszej części zdania masz czasownik w czasie przeszłym, drugi też powinien być zapisany w takiej formie. No i "na obiad", zamiast "ma obiad". Ale wiem, że to tylko literówka.

Jak sam, mam nadzieję, widzisz, tekst wymaga sporej korekty. I jeśli decydujemy się na wyciągnięcie z szuflady jakiegoś naszego zamierzchłego opowiadania, to albo pracujemy nad nim ponownie, eliminujemy ew. błędy, z których wtedy nie zdawaliśmy sobie sprawy, albo stwierdzamy, że nie ma to sensu i chowamy dzieło z powrotem do szuflady, żeby tam dokonało żywota, bez ujrzenia światła dziennego. Decyzja należy do nas.

Ten tekst z pewnością wymaga sporej korekty. Historia jest prosta i mało oryginalna, ale i takie mogą być interesujące. Pod warunkiem, że będą napisane w interesujący sposób i bez większych błędów.

Ty masz przede wszystkim problem z dialogami i interpunkcją i nad tym szczególnie radziłabym się pochylić.

Tymczasem żegnam się i mam nadzieję, że weźmiesz moje rady za dobra monetę.

Ukłony!