Choć może nieczęsto się odzywałem, ale lubię do Ciebie zaglądać. Za każdym razem znajdę coś ciekawego. Tak i tutaj. Kolejny spójny, wieloobrazowy i ze smakiem niedopowiedziany wiersz.

Zazdroszczę.

Ciekawie tu. Skojarzyło mi się natychmiastowo z republikową śmiercią w bikini.

Szczególnie od trzeciej części robi się dla mnie interesująco. Tylko czemu po średniku zaczynasz dużą literą, gdy trzymasz się interpunkcji w pozostałych miejscach? No, może jeszcze ten (P)rezydent mógłby być dyskusyjny.

Dziękuję za zajrzenie, wiosno.
Dobrym - z pewnością nie. Co nie zmienia faktu, że pan Zdzisław to nie odosobniony przypadek.

Również uważam, że pierwszy wers najbardziej jest udany.
Szczerze mówiąc, do całości nie jestem przekonany, konstrukcyjnie twór to dość niezgrabny by wpaść w wątpliwość. Po drugim ściskaniu wszystko bym usunął/przerobił.

Miło mi, że tak często mnie odwiedzasz

Ciekawe te namorzyny, acz miast się rozpływać w rytm pozostałych, do czego właściwie byłbym skory, jednak wtrącę parę uwag po tym, jak mnie rym w części bardziej końcowej ubódł (lekko, nie dramatyzujmy).

A więc sprawa ma się tak:



skojarzyło mi się z pewnym utworem Łony, co jest samo w sobie właściwie przeciwieństwem zarzutu, jednak tu tekst nie jest całościowo rymowany i ten na moje gusta trochę tu psuje wrażenia.



bo tu mi na przykład aż tak to nie wadzi, może dzięki zmiennej końcówce.



a tu znowu trochę nieelegancko. Co do kursyw, zakładam że te i inne powtórzenia są tu celowe, że takie było założenie formy, ale to podwójne bo mnie jakoś brzmieniowo nie przekazuje. Moim zdaniem zaburza nastrój.
Pozostałe powtórzenia jakoś się bronią.

A może to tylko ja taki marudny

Dla osłody dodam, że namorzyny to genialne słowo a i samo wykonanie ciekawe. Właściwie klamra:





bardzo ładna, bo już ostatni wers za mocno powtórzeniowy.

P.S. A dlaczego właściwie w tytule mamy namamorzyny? Później już to bez ma występuje.

Podoba mi się ta notatka od autora


brzmieniowo bardziej pasowałoby ze sobą, bez e trochę zgrzyta.

Niekonsekwencja w stosowaniu interpunkcji (która nie wygląda na celową, dlategoż wspominam).

I już znikam z pola widzenia.

Dziękuję za zajrzenie. Google nie podpowie, bo to mój oryginalny skrótowiec: (ja)ki czyli apostrof przed ki to ja.:-)

Dobre, lekkie twory. Ja bym jeszcze trochę im odjął, bo na przykład:



wiadomo, że mi, nie warto podkreślać, jeszcze przy tej długości.




Przemyślałbym jeszcze, czy wszystkie to potrzebne dopełnienie.
W drugiej strofie moim zdaniem pogrubione całkiem zbędne.

Ale co złego, to nie ja.

to jednak czarne dziury wypełniły. Tak, wydaje się to na pierwszy rzut oka mało logiczne, sam mam problem ze zrozumieniem tego (hmm). Chodzi o to, że ten (topniejący w myślach) asfalt wypełnił się (czyli zajęty został/ zawładnięty niejako) przez te czornyje dziury, które zresztą w pewnym (dość znaczącym) stopniu odnoszą się do wcześniejszych słów -- jako otwory na oczy w rozwalcowanym i rozpierającym (więc poniekąd i rozpostartym) prześcieradle (w duchu). Pewnie kojarzysz takie prześcieradła -- duchy?

Dzięki za wizytę i za

(może co nieco rozjaśnione zostało, choć powątpiewam w wartość swoich splątanych rozumowań -- zapewne zbyt dużo sobie pozwalam na skrótowość w łączeniu skojarzeń -- i tak już pokracznych )

masz rację! Przecież stopniowanie, to osobno. Gdzie moja głowa... Dziękuję

O tak, to przemawia

Drobe uwagi:

1. Niezrozumiane: łącznie

2. takie inwersje na moje oko wypadają dość słabo dźwiękowo, domyślam że chodziło tu o zachowanie rymu, ale mimo wszystko bardziej pasowałoby to w wersji nieprzestawionej: myślę, że naturalniej, a na tym Twoje wiersze bazują i trzeba to w takich przypadkach pielęgnować.

3. dla mnie jednak małą literą, wiem, że chodziło tu o podkreślenie, ale mimo wszystko estetyczniej jest małą. Ale to są drobnostki.

4. Znalazłbym tutaj pewnie parę rzeczy, które mnie nie przekonują, jeżeli chodzi o formę, jak niektóre rymy czy przestawienia, ale ogólnie czuć przesłanie i czyta się całkiem zgrabnie, za to duży plus.

Próbuj, próbuj. Podstawą dobrego wiersza jest utożsamianie się z nim i pisanie "z serca", próba przetrawienia czy choćby ugryzienia pewnych emocji/dostrzeżeń. To masz z pewnością, jak wynika z Twojej odpowiedzi. Dalszym etapem jest ubiór tychże, w ten sposób aby i przechodnie mogli coś dostrzec/poczuć. Każdy nieco inaczej, bo przecież kształtowani jesteśmy innymi doświadczeniami, ale jednak powinno się zadbać o to, by inni poczuli. Myślę, że to jest główny sens pisania wierszy zaraz po pozbyciu się pewnego balastu swoich splątań.
Nie przepadam za wzniosłą poezją, raczej skłaniam się ku poezji uniwersalnej, miejscami minimalistycznej, pozostawiającej pole do namysłu.
Moje twory też nie są pozbawione różnych barier interpretacyjnych, ale formowanie i ubieranie (czy też ukrywanie) treści to też zabawa i po czasie można pewne sprawy polepszyć - żonglować stylami, znaleźć swój własny...

Pisanie prostym językiem jest o tyle niebezpieczne, że może odbierać potencjalnym odbiorom Twoich przekazów wszelką ciekawość uniemożliwiając im pewnego stopnia współodczucia myśli autora. Taki paradoks.

Bo dopiero z Twojej odpowiedzi można dowiedzieć się, co stanowiło trzon tego wiersza. Bez tego wyjaśnienia nie sposób współodczuć tego w żaden sposób, mimo dosłowności zabrakło w tym miejscu może właśnie bezpośredniości.

Mam nadzieję, że wybaczysz mi gdy nieco pomajsterkuję nad tym tworem, by nieco rozjaśnić mój punkt widzenia pokazując potencjalny wygląd i rozkład.

urodziłam się


cud?


być może ktoś chciał
zastanawiałam się
od początku


być może

czasem wpadam w otchłań niepewności
lecz pogodziłam się
z systemem zmienności
metaforycznych odniesień

ważności w teraźniejszości
chwil łapanych sercem
ulotnych jak wiatr
w kłosach zboża
niewidocznych
mało znaczących

tak ważnych
by czuć:
jestem dla kogoś kimś
kogo chce się widzieć
słuchać śmiać rozumieć

nie ucieka
nie zostawia
i pamięta
wspomina
z uśmiechem na twarzy


jeśli tak jest:
cud
urodziłam się
być może ktoś chciał

jakiś sens musi być

W każdym razie: po trzykroć próbuj! Do tego mogę tylko zachęcać.

Za każdym razem gdy już zaglądam, mile się tu przebywa, ciekawe bowiem są Twoje twory.
Tutaj bardzo dobrze nakreślony klimat, pełen smaczków.

I sama kompozycja prima sort.

Zachwycam się i kropka.

Już od strony wizualnej niezachęcający (długość + brak przerw).

Wersy krótkie, mocno poprzenoszone i w dużej mierze zapełniające.

1.



tutaj wkradł się rym, na moje gusta przy takiej konstrukcji niepotrzebny.

2. Czemu służą wielokropki?

3.

jeśli, to, bo... to jednak porozdzielane zdanie. Może lepiej byłoby to jednak poskładać z zamiarem utworzenia krótkiej prozy z zacięciem quasi-poetyckich rozmyślań? Zapewne byłoby co najmniej bardziej czytelne



tu też rymy, nawet całkiem całkiem zważając na ten podwójny w wersie, który mimo swojej lekko rażącej dokładności całkiem gładko przełykam, acz nie wpisuje się to w resztę utworu.

Treściowo: dosłowność bez możliwości zagłębień czy choć przeinaczeń. Można i tak pisać, ale delektować się tym czy też w jakimś stopniu przeżywać nie sposób. A chciałoby się.

Tako rzekę.

Na początku mała uwaga:

nie powinno być wczesnym?

William Fowler?

Treściowo ciekawie, technicznie pierwszy wers w drugiej strofie dla mnie za długi, brzmieniowo zupełnie nie pasuje, pomyślałbym nad innym rozbiciem.

Uwaga, będę rzucał przymiotnikami: Bardzo zgrabny tekst. Lekki, nienatrętny, metaforyczny, poklatkowy. Spójny. Mimo swojej metaforyczności bardzo prosty - na plus.

Forma bardzo dobrze komponuje się z przekazem.