Hej Gramofon

wpisz sobie w Google translator : ce-ti goja mi
i wpisz też : ce-ti goia mi

Tak naprawdę to dopiero dzisiaj to odkryłem, te przeniesienia były dla brzmienia i widzimisię

Ale kto szuka, nie błądzi
Pozdrawiam

przyszedłem wiedziony komentarzem - rzeczywiście bardzo ciekawy tryptyk. Myślę że jeśli chodzi o formę jest to coś, do czego w najbliższym czasie chciałbym dążyć. Brzmieniowo i obrazowo bardzo ładnie pracuje, zgrabne i płynne.

@marzenna: śmierć jest żałosna?
No ale tak, tak. Śmiać się powinno, jak najczęściej.

@Ustiusza: ja akurat też nie żyję insta, dużo częściej lepiej czuję się offline, ale w obecnej sytuacji offline oznaczałoby ciszę, a ja lubię się czasem poodzywać.
No ale tak, tak. Życie przenosi się do sieci, co jest nie tyle straszne, co trochę smutne.

@pociengiel: namyślałżem się, a jakże! Czasami tak wypada, że człowiek musi.
Samorodka odbieram sobie jako komplement.

Zainspirowany marzenną przesyłającą muzykę tu i tam, załączam 2 utwory, będące oprócz minionych i nadchodzących wydarzeń prawdziwych i zmyślonych, własnych i podejrzanych, bardziej lub mniej bezpośrednią inspiracją:

https://www.youtube.com/watch?v=MtMPEqW_xaI
https://www.youtube.com/watch?v=ocaqG3sZsBo

Pozdrawiam Was wszystkich i dziękuję za wizytę.

Nie rozumiem tego komentarza. Jaki płacz?
Umierać można chyba w każdych okolicznościach

Dzięki za zajrzenie i za uwagi.

Wychylanie się ze szklanek (zza szklanek?), a wychylanie się i wychylanie szklanek to znaczeniowo dosyć odległe od siebie twory.
Poza tym psułoby tutaj niejaką możliwość kontynuacji poprzedniej linijki (słowotok w klubie naprzeciwko/wychylamy się... tj. wychylamy się w klubie, albo też: wychylamy się (w domyśle: zza naszych biurowych okien obserwując to wszystko).

A druga sprawa: dlaczego szklanki miałyby nie brzęczeć? (zarówno w klubie przy toaście jak i w biurze z frustracji)

Dlatego pozostanę jednak przy swojej wersji.

Nie mniej jednak, dziękuję

Dorzucając swoje trzy grosze : wszystko to ładne, podoba mi się lekkość tych obrazów i przejść - lekkość w czytaniu mimo wyrazistości przeżyć. Przepięknie subtelne obrazy. Trzecia część akurat najmniej przypadła mi do gustu, może dlatego że użycie dwudziestoletnich i czterdziestoletnich w tak krótkiej formie trochę psuje mi wcześniej zbudowaną lekkość, do której zresztą w czwartej części wracasz, gdzie powtórzenie jest piękne - i ją właśnie zabieram jako ulubioną

Tak sobie to wyobrażam

Dziękuję, dziękuję - właśnie mi też się podobało!

Zgadzam się z przedmówcami

Do mnie wersja pierwotna bardziej przemawia. A za Wolinem: bardzo interesujący wiersz.

Dziękuję Berele,

masz rację, może to momentami brzmieć nieco patetycznie, chociaż akurat we wspomnianym fragmencie tego nie dostrzegam (niedorzeczność miała pierwotnie nawiązywać do tego, że światło odbijało się w tafli herbaty).

Dziękuję za zajrzenia i cieszy mnie, że smakowało

Dobry wiersz: mocny i refleksyjny. Prosty i przejrzysty a jednocześnie głęboki i niebanalny. Dobra robota Voodoo i miło znowu Cię tutaj widzieć.

Smutny, mocny, uniwersalny a jednocześnie subtelny i wielowymiarowy, późnopaździernikowy przekaz.

Mam nadzieję, że wybaczysz mi to nagromadzenie przymiotników.

Bardzo ładne połączenie polowania z uciekającym październikiem w kontekście poprzedniej części. Oraz opis listopada jako symbolu przemijania.

Dziękuję za przychylne zajrzenia!