Ad. Wiktoria


No niestety tak właśnie jest.


Sądzę, to najsłabsze dzieło tego wielkiego myśliciela, nie zawaham się powiedzieć, ze pozbawione treści i skrajnie demagogiczne. Podejrzewam, że starał się nim wkupić w łaski decydentów nowej (dla niego) wiary. Oczywiście według mojej skromnej opinii. Zapamiętałem tylko jego straszny żal, skruchę, rozpacz i bicie się w piersi za popełniony okropny grzech. Grzech polegał na tym, że ukradł kilka jabłek w obcym sadzie, zdaje się zresztą jako dziecko. Rzeczywiście potworność.


Wskazane w najwyższym stopniu.


Wspaniale, bardzo się cieszę.


Ad. Aronia23

Jak zawsze. Tylko nie zawsze są tym, czym na pierwszy rzut oka być się zdają.


To nie jest Szatan. W pierwszych dwóch słowach Genesis jest ukryte słowo „kozioł”. Oczywiście w tekście oryginalnym. Nawet nie wiem czy ktoś to dostrzegł, nie spotkałem się z tym. I nie należy go mylić z Szatanem czy i innym diabłem (średniowieczne impresje, nie zawsze na temat), raczej traktować jako hipostazę Najwyższego. Albo innego Boga. A forma podstawowa to odniesienie do gramatyki, bo w takiej formie tam występuje.


Bardzo dziękuję.

Dziękuję skroplami za życzliwą recenzję. Istotnie, jest tam sporo fikcji, ale - jak sądzę - rozpoznawalnej. Natomiast analiza tekstu Augustyna w jego - przydługich nieco zapewne - wypowiedziach i filozoficzno - teologiczne rozważania oraz konkluzje, są jak najbardziej serio. Dlatego zamieszczam tekst oryginalny. Cóż poradzę, że jego poglądy w oficjalnej wykładni, jak również niektóre fragmenty niektórych przekładów, nijak mają się do tego, co zostało przezeń napisane, bądź naginają jego myśl do obowiązującej doktryny i przyjętego światopoglądu. Jest też faktem, że margines interpretacji, jest tu bardzo szeroki.

Przeczytałem z największą przyjemnością, nie tylko dlatego, że interesujące i dobrze napisane. Wspomnienia. Też byłem i pozostałem entuzjastą Cortazara. Często wracam myślami - szczególnie do opowiadań - czasem coś po raz któryś przeczytam, czasem nawet odwołam się do niego w jakimś komentarzu. Sądzę, że przetrwał próbę czasu i na trwale wpisze się w panteon najwybitniejszych pisarzy, podobnie jak Borges czy Marquez.

Piękne opowiadanie.


Skojarzenie:
It's four in the morning, the end of December
I'm writing you now just to see if you're better
/"Famous Blue Raincoat" L. Cohen/

Nastrój klimat i ten peron, pociąg, również pasują.

Tylko te nawiasy, chyba zbyt obszerne, nie wydają mi sie konieczne, szczególnie w takim zakresie.


- Nie przesadzaj. - Wstałaś i delikatnie podałaś mi instrument. - Zagraj coś dla mnie.

"- Naprawdę? - komicznie przechyliłaś głowę. - Cóż, i tak nie ma sensu już iść spać."
- Naprawdę? - Komicznie przechyliłaś głowę. - Cóż, i tak nie ma sensu już iść spać.


Powtórzona "przygoda". Napisałbym: Dziś jestem szczęśliwy, że spośród milionów innych potencjalnych przygód, dane mi było przeżyć chociaż tę jedną, z tobą.

Wstrząsająca zakończenie.

Przeczytałem jednym tchem. Nie mam nic do powiedzenia oprócz: bardzo dobre. I zamyśliłem się dłuższą chwilę, choć nie pamiętam już nad czym.

Dziękuję Aronio za komentarz.

Chodzi Ci o to, że mało publikuję? Bo mało piszę. Od kilku miesięcy niczego nowego nie napisałem. Próbuję kontynuować rozpoczętą książkę i jakiś pseudo-esej, ale kompletnie mi nie idzie. Ale w najbliższych dniach powinny pojawić się hipopotamy (metaforyczne wprawdzie); czekają od kilku dni.

Ależ bardzo mi miło.

Bardzo mądry i dobrze napisany tekst. Celne obserwacje i przemyślenia. Też kiedyś się zastanawiałem, przelotnie wprawdzie, nad taką kwestią.
Rzeczywiście, jest tak, że człowiek nie potrafi docenić tego, co ma.


„na omlet”


Istotnie, jest właśnie tak. Dziwne. Jeśli to atawizm, to może... lepiej odpuszczę.


Wiesz, ta „wykapana kopia matki” też nasuwa mimowolne skojarzenie. Może jakoś łagodniej, na przykład: Jej córka jest tak do niej podobna.


Można. Kiedyś jechałem z taksówkarzem, który miał tylko jedną rękę i to na dodatek lewą. Przyznam, że czułem się nieswojo.


Powtórzone „jej”.


Napisałbym jednak „herosa”.

Rzadko czytam wiersze, a odzywam się tylko wówczas, gdy mnie coś poruszy. No i poruszyło; przepłynąłem jakby kilka razy, wzrok sam powracał do początku, jak w zaklętym kręgu chopinowskiego nocturnu, który odtwarzam bezwiednie kilkakrotnie, nie dopuszczając zagaśnięciu wywołanego wrażenia. Wyjątkowo piękny, poetycki, pełen liryki i nostalgii, plastyczny obraz. I rzeczywiście bardzo zielony.

Jeśli mogę zapytać: na czym polega "biblijność" tego wiersza?

Nie jestem entuzjastą limeryków i zbliżonych form, wszedłem tu przypadkiem, ale muszę przyznać, że podobały się. Szczególnie drugi ze świetną puentą i znakomitym wykorzystaniem dwuznaczności słowa.
Ale w imieniu Miauka (to ten biało-czarny z lewej) muszę zaprotestować w kwestii pierwszego. Miauk jest oburzony i postuluje, alby kota zastąpić jeżem, a Mariana - Farmerem.
I zachęcam do publikacji kolejnych.

Ogólnie sympatyczny tekst w konwencji bajki dla dzieci. Co prawda niewiele z niego wynika, to tylko taka migawka, naszkicowany miły obrazek. Popełniasz jednak sporo drobnych błędów, ale zbytnio przejmować się tym nie należy; z czasem na pewno będzie lepiej.
Na przykład:


– Znajdziemy go na łące przy Bacówce. – Uśmiechnął się, dodając – o ile kozy go nie zjadły.


„pstrykając w nochal”


To znaczy Łezka szła, a La Kleks leciał.


– Roślinki w twoim zielniku są bardzo podobne do moich liter w kronice – zagaił La Kleks. – Opowiadają historie.
albo”
– Roślinki w twoim zielniku są bardzo podobne do moich liter w kronice – zagaił La Kleks – opowiadają historie.


„ten kąkol”


„tę”


Powtórzone „mi”. Z drugiego można zrezygnować.


– Motyle nie mogą być przyjaciółmi. – Nieco autorytatywnie rzekł La Kleks


– Zapiszę w kronice historię, którą przypomina ci kąkol. – Nie wytrzymał kronikarz. – Może ktoś kiedyś przeczyta.


– wykrzykiwała. – A ty możesz mi wybrać najpiękniejszy maczek do ususzenia.
Albo:
– wykrzykiwała – a ty możesz mi wybrać najpiękniejszy maczek do ususzenia.


Przecinek przed „dlaczego” niepotrzebny.


„wdzięcznych – wdzięcznie”: powtórzenie.


– Makowianki. Makowianki. – Zaszumiało jej w głowie.


Przecinki zbędne.


– Makowianki pozwoliły. Makowianki namówiły. Patrz tam gdzie był mak. – Tym razem i kronikarz usłyszał w głowie głosy istotek.


Obydwoje z ciekawością spojrzeli w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą rósł kwiat.


Rozpostarł makowe skrzydełka i cichutko furkocząc, odleciał w kierunku podobnych do niego istotek.


Dziewczynka delikatnie go musnęła i... znowu stała na skraju łąki, a duszki pląsające nad makami witały ją radośnie.

Sprawnie napisane, w sposób mogący zainteresować czytelnika. Masz niezły warsztat i wiesz, co chcesz powiedzieć. Rozumiem, że to tylko wstęp, więc o treści trudno coś powiedzieć.

Kilka zauważonych potknięć:


„odplamiania”


„się” - niepotrzebne


W tekstach o charakterze literackim, unikamy pisania liczb cyframi. „ … stoi tylko dziesięć procent talentu.”


Zbędny przecinek po itd..


Jeśli masz na myśli przebój śpiewany przez Annę Jantar, to: „najtrudniejszy pierwszy krok”.


„ryzyko – ryzykować”: powtórzenie.


„na takim etapie”


- Witam Cię serdecznie! - powiedział Kornel,


Dwa razy „się” w jednym zdaniu; lepiej tego unikać.


Wiesz, musiałam dojrzeć do tego, aby móc z Tobą rozmawiać - powiedziałam do Kornela,


Przypominam sobie na przykład, jak miałam jakieś dwadzieścia lat.


„minął”


„była – był”: powtórzenie.

Dobre opowiadanie, zgrabnie napisane, z nostalgią, zamyśleniem i – co ważne – z niezbędnym dystansem. Ładne, poetyzujące i refleksyjne zakończenie. Szkoda, że takie krótkie.


Skasowałbym przecinek przed „niż”.

Fragmenty: „Dzieci opuściły ją... „ oraz „Ubrana niechlujnie, z resztkami włosów,... „ - zamieniłbym miejscami.


Gdy przeszedł na emeryturę, nic nie zmieniło się w ich pożyciu.


Pajączki raczej nie uganiają się za pokarmem; siedzą spokojnie w środku pajęczyny i czekają.


„śliwkami węgierkami.” - niepotrzebnie się rymuje. Usunąłbym jedno z określeń.


Podejrzewam, że powtórzenie „Mijali – Mijały” zastosowałaś celowo, ale jednak bym z niego zrezygnował. Może „Płynęły lata.”?

Dziękuję Sithori za wizytę.
Każda interpretacja czy nadinterpretacja jest dobra. Zawsze powtarzam, że nie jest ważne to, co autor napisał, lecz to, co odbiorca odczytał.

Bardzo dobre opko, wspaniale napisane, rzadko coś czyta się tak lekko, jakby bez udziału woli, jakby zachodził sam proces czytania, a ja byłem tylko biernym obserwatorem i odbiorcą. Masz doskonały warsztat i umiesz się nim posługiwać. Historia zwyczajna, banalna, nudna, ale potrafiłeś ją przedstawić jakby w odwrotnym świetle, oprawiając w ramy uwypuklające coś przeciwnego.


„pełni”


„nas” - „nam”: trochę nie brzmi. „nam” bym opuścił, wiadomo o kogo chodzi.


Opuściłbym „mu”.


„otworzył”


Te zdania rozdzieliłbym raczej przecinkiem.


„zimne” - „zimny”. Powtórzenie, podejrzewam, że świadome, ale jednak trochę razi. Zmieniłbym to jakoś. Może na przykład tak: i jedyne do czego jest zdolny to zimne, milczące współczucie, jak chłód (lód) sztyletu, wymierzony w serce.

No i spacje czasem są gdzie być nie powinny, a czasem wprost przeciwnie.