Ciekawe myśli zawarłaś w tym utworze. Dwie pierwsze strofy odbieram jako mini traktaty filozoficzno - teologiczne.
Ogólnie - podobało się.

Przyznam, że tekst mnie nie zachwycił. Napisany poprawnie bez rażących niedociągnięć technicznych ale i bez fajerwerków. Historia banalna, zwieszona w historycznej pustce, skoncentrowana na jednym mocno wyeksploatowanym temacie. Dialog między królewską parą trochę drętwy i sztuczny (szczególnie zakończenie: proszę bardzo), a z drugiej strony zawierający zwroty charakterystyczne dla współczesności (masaż relaksacyjny). Przynoszenie śniadania do łóżka, również wygląda na zwyczaj naszej epoki. O ile się orientuję, posiłki na królewskich dworach oprawione były w cały ceremoniał, z udziałem szeregu osób, zarówno współbiesiadników jaki służących. Poniżej wskazuję jeszcze inne, nieprawdopodobne sytuacje.


Z tego wynika, że królowa chodziła do jakiejś publicznej łaźni. Królowa???


Powtórzone „jej”; z drugiego bym zrezygnował.


Pływając w basenie, spozierała ukradkiem na twarze i skupione na niej spojrzenia.


To życzliwi nie donieśli o tym królowi? I królowa mogła sobie pozwolić na takie zachowanie w publicznym miejscu?


Tam kładła się na podgrzewanym łóżku, i prosząc o dobry i skuteczny masaż całego ciała, zamykała oczy.


Powtórzone „jej”.


„Ostatnimi czasy” brzmi trochę patetycznie. Może po prostu: ostatnio.


Powtórzone „jej”. Również zrezygnowałbym z drugiego.


W łaźni pracuje Anglik, rewelacyjnie wykonuje masaż relaksacyjny i dzięki temu… później… no wiesz… – Kobieta zamruczała jak kocica.


- Obiecałeś… - Dobitnie  przypomniała złożone przyrzeczenie.


- Skoro tak mówisz… – Król pogłaskał żonę po ślicznych plecach  -  to zgadzam się!


Trzy razy „jej”.


Nie musiała mówić. Takie sprawy służba od razu by wyniuchała. I nie doniosłą władcy?


Powtórzone „jej”.


Co mogli robić? Masaż wykonywał tylko on. Oczywiście, wiadomo co, ale takie niedomówienie i stosowanie eufemizmów („to) wydaje się dziwne i nieuzasadnione.


Raczej ...gdy tylko zatrzasnęły się drzwi,...


Król pukający do drzwi we własnym pałacu? No, dżentelmen, ale królowie tak się nie zachowują.


To w podręcznikach dają na „to” tylko pięć minut? Kiepskie te podręczniki...


Pomimo że tutaj „jej” jest osamotnione, to i tak zbędne.
A skoro piersi były jędrne, to się nie wylewały.
„wylewały” - „rozlewały”: powtórzenie.


Można odnieść wrażenie, że wytrzeszcz oczu i zagryzione wargi odnoszą się do królowej.


To młokosi i starszyzna nie zaliczali się do mężczyzn?


Szabelki, stalowe takie, to zwisały z boku. A jeśli to metafora, wówczas chyba nie zwisały, raz z powodu okoliczności o których czytamy, a dwa, nie byłoby powodów je poprawiać.


Ponownie nie mogę sobie wyobrazić, aby królowa zachowywała się w taki sposób. Szczególnie w kręgu kulturowym, w którym istniały haremy. Nie jest wprawdzie opowiadanie historyczne, ale w jakichś realiach winno jednak się mieścić.


„jej”


Również brzmi nieprawdopodobnie.


Nie wiem czy świadomie użyłaś terminu „trójca”, ma on nieco inne konotacje, niezbyt tu pasujące. Wydaje się, że lepiej brzmiałoby „trójka”. Teoretycznie są też inne: „triada”, „tercet”. „tercet” - trochę żartobliwie – byłby chyba najodpowiedniejszy.


Sądzę, że ten „sekret” rozwikłałby bez trudu nawet najgłupszy z dworzan.

O stronie poetyckiej wypowiadać się nie będę, ale pod względem treści - bardzo trafne i doskonale sformułowane spostrzeżenia, taka kwintesencja politycznej realności.

KoRd, jestem Ci niezwykle wdzięczny za te dwa konkretne spostrzeżenia. Właśnie o to mi chodziło! Nie mogłem sobie poradzić z tym początkiem, miesiące z nim wojowałem, a i tak czułem się zaplątany w zbędne słowa. W ten sposób należy to poprawić.
I dzięki za miłe słowa.

Lektura Twego ostatniego wiersza, skłoniła mnie do sięgnięcia wstecz. Ten utwór podoba mi się szczególnie, spośród tych, z którymi się zapoznałem. Jeden z nielicznych wierszy, w których autor ma coś do powiedzenia i potrafi to przekazać odbiorcy, nie nachalnie, nie dosłownie, ale w sposób potrafiący go poruszyć i zatrzymać (czasem odwrotnie).
Nie lubię i nie potrafię analizować wierszy i nic mnie nie obchodzi, co autor chciał powiedzieć, lecz to, co sam odczytałem. A tutaj coś Odczytałem (dużą literą), a co - to już moje. Ale Twój wiersz znalazł poruszonego nim odbiorcę.
Najlepszy (IMHO) fragment:

Rzeczywiście, widzę te kwadraty i są właśnie takie, czarne, a i utopić się w nich można. Ale jednak trochę błyszczą. I wspaniale, iż zwróciłeś uwagę, że na ścianach wiszą rzeczy (u mnie akurat wiszą obrazy, dużo obrazów, ale to nie rzeczy, tylko okna, przejścia). Bo to okropne kłamstwo. Nasz świat nie jest światem rzeczy, nie jest światem przedmiotów. To taka umowa kulturowo – cywilizacyjna, konwencja. Ale jej przypomnienie i dosłowne unaocznienie, wskazuje też na drugą stronę.

Jak to się kolokwialnie mówi: dobre pytanie. Też się czasem zastanawiam...

To prawda

To prawda.


To ciekawe i celne spostrzeżenie. Przypomina mi wyczytaną gdzieś definicję świadomości: jest to samoograniczenie się umysłu.


Zgadza się. Podobnie jak laser i światło. A żeby tak analogicznie postąpić z myślą...

Dzięki za wizytę.

Bardzo dobre opowiadanie. Ciekawe, dobrze napisane, w interesującej formie z godnymi uwagi podtekstami. Doskonały pomysł z karaluchem i nowatorski (o ile się orientuję) z samoobroną piękna (zaskakujące zakończenie); nie spotkałem się jeszcze z takim ujęciem. A paranoiczny, sztuczny, zbiurokratyzowany system podszyty strachem i czołobitnością wobec dyrektyw, bezradny wobec najdrobniejszych, lecz istotnych problemów, których osnowę sam stwarza – czytelną aluzją do świata w jakim żyjemy, a w szczególności stanu, do jakiego dąży.
Pozostaje jednak nadzieja, że pewne idee, stłamszone przez tę naszą nieszczęsną rzeczywistość, odnajdą jednak sposób – być może nieoczekiwany i niestandardowy – na przetrwanie. I kiedyś pożrą niepotrzebne karaluchy, które niekoniecznie muszą być obdarzone aż ośmioma nogami. Dwie wystarczą.


Niewielki wzrost był atutem, a nie przeszkodą, gdyż pozwolił na błyskawiczną ocenę zasobności podłogi.


Do karaluszka czynność siadania jednak niezbyt pasuje. Anatomia taka. Napisałbym: Przystanął.


„gładkolice”


Kapcie ochoczo leżały przy łóżku, a puchaty dywan rozprostowywał swoje pokręcone włosia.


Odruchowo sięgnął do ekranu swojego powiadamiacza i zmobilizował go do odświeżenia listy zgłoszeń.


- Zapraszam, już pokazuję… - Nie odwracając głowy od swojego przełożonego,


- No poczuliśmy… Bo to… - Nie mogąc znaleźć odpowiednich słów, E12 zwrócił się błagalnym wzrokiem w kierunku D58.


- No coś, jakby… Piękno? – Usta wykrzywiły się w grymasie.


- Piękno? – Pomacał to słowo No44.
I odnoszę wrażenie, że „pomacał” nie jest tutaj zbyt odpowiednim określeniem.


Był – było – był.
Z trzeciego należałoby zrezygnować.


„tę”


„spod”


Nie odpowiadają mi użyte tutaj nazwy. Infantylizują i deprecjonują treść tej – niezwykle interesującej i w głębszej warstwie bardzo poważnej i przemyślanej – historii.


- Cholera… o, przepraszam. – Schował oczy w czubkach butów.

Tak, masz absolutną rację. Wciąż próbuję znaleźć odpowiednią formę wyrazu, tylko nie bardzo wychodzi.

Dziękuję purpur za wypowiedź. Rzeczywiście, smutno trochę, że nie ma komentarzy, no, ale cóż, bywa i tak. Dziękuję również za szczerość; nawet do głowy mi nie przyjdzie obrażanie.
Niestety, większość moich tekstów jest taka, gorzej, bo ten wcale do najcięższych nie należy; zdaję sobie sprawę, że nie wszystkim takie odpowiadają, a że tak piszę – mea culpa. Ich celem jest najczęściej przedstawienie pewnych teorii filozoficznych, teologicznych (i na dokładkę często nowatorskich) bądź ocierających się o współczesną fizykę, a akcja (o ile w ogóle jest), stanowi kwestię drugorzędną - więc trudno się dziwić, że mogą się one okazać niestrawne. Jeśli nie będzie innych opinii, to nie będę tutaj ich wstawiał.
Również pozdrawiam
Gorgiasz

Dobrze się czytało. Płynnie i z humorem napisane, styl pasujący do tematyki, brzmi lekko i naturalnie, wciąga.
Kilka drobnych potknięć zauważyłem:

- Marcel, przyjasssielu – wybełkotał. – Ratuj moją Milęękę.


- Wejdź, Arnold. – Wpuściłem go do środka.


rozbierał się i zasypiał na trawie jak go Pan Bóg stworzył.
(taka pisownia jest przyjęta i uzasadniona wymogami ortografii)


Raczej pasuje tu forma dokonana: „Zapomniał”.


– To rutynowe badanie.


- Na Jasińskiego. – Milenka podała numer domu, a wtedy doktorek znowu zadał pytanie:


Tyle twarzy obserwowało tę akcję, że poczułem się jak flaga amerykańska czwartego lipca.


Spacja przed „Robiłem” uciekła.


Kiedyś zatrudnił chłopaka, którego przyuczał do zawodu, ale ten wolał wąchać klej, zamiast reperować buty,


Musiał siedzieć chyba za zasłonką i wąchać coś jak zwykle, bo nagle wyjrzał zza kotary rozczochrany i rozanielony, jakby miał bliskie spotkanie z Rafaelem albo innym Aniołem Gabrielem i powiedział z błogim uśmiechem zupełnie bez sensu:

Zauważam, że to Twój pierwszy tekst tutaj. Gratuluję debiutu. Jest nieźle, może nie idealnie, ale przynajmniej do połowy czytałem z zainteresowaniem, dalej trochę zaczęło męczyć (od: „Nie boję się...”), no, ale introspekcje zawsze są takie – później zresztą ponownie ożyło. Z drugiej strony, trafiają się rzadko, zwłaszcza na poziomie, więc jak już jest, to warto się zagłębić. Czyta się dobrze i płynnie, dominuje wrażenie autentyzmu i chęci jak najgłębszego wniknięcia w temat, który psychologiczne rozłożyłaś na części pierwsze z dużym wyczuciem i orientacją w odnośnych relacjach międzyludzkich, ale dla czytelnika może to być nieco zbyt rozwlekłe, nazbyt analityczne i nużące. Brakuje – i to bardzo brakuje - w pierwszej części głębszego osadzenia w jakiejś realności, w scenerii, zbyt mało opisów otoczenia, umiejscowienia, gdzie zachodzą opisywane wypadki – przez co wszystko staje się nieco abstrakcyjne, ulotne, efemeryczne. Aktorzy zawisają w próżni. Pojawia się to dopiero gdzieś w drugiej połowie tekstu, a i to oszczędnie, dalej – niestety – znika ponownie. I te dialogi bez tła dialogowego – to nie najlepszy pomysł.
Wymiana zdań rozpoczynająca się od słów „- Nie boję się,” wydaje się być trochę przeintelektualizowana, zwłaszcza w końcowej partii. Brakuje rozróżnienia w charakterze i stylu wypowiedzi jej i jego, przez co można się pogubić, kto wypowiada daną kwestię, a całość ulega w odbiorze pomieszaniu i spłaszczeniu. To już są przemyślenia autora, a nie naturalna rozmowa.
Ale ogólnie na plus, chętnie poczytam inne Twoje teksty.


Napisałbym: Kurczowo ściskał jej dłoń.


Jeżeli „Krzyczy” stanowi część jego wypowiedzi, to „krzycz”. A jeżeli określa jej formę, to: Mów do mnie – krzyczy. – Rozpłacz się...


Znikając, dałaby mu przyzwolenie na złość, gniew, nienawiść.


Trzy razy „jej”. Właściwie można zrezygnować ze wszystkich; ewentualnie zostawiłbym ostatnie.


„jej”; jw.


O ile „Szalone tango dwóch serc.” jeszcze przejdzie, to dale już nie. Nazbyt infantylne.


„nie pierwszy”


Przecinek przed „a” by się przydał.
Spacje wokół dywizu zbędne. Jeśli miałyby być, to należałoby go zastąpić myślnikiem, ale wiem, że pisząc w różnych programach jest to trudne i w praktyce, nie zwraca się na to uwagi. Też tak często piszę.


Opuściłbym „na sile”.


Teoretycznie „status quo” winno być kursywą, a le w praktyce często się o tym zapomina.


„mu” zbędne.
Przecinek po „siebie”.


Niefortunne zakończenie tego zdania.


Zdążyła na wskroś poznać wiele jego twarzy, więc bez wahania umiała zdefiniować, którym z licznych wcieleń obecnie jest.


Bardzo trafne spostrzeżenie.


Powtórzone „się. W poprzednim zdaniu również było. Może tak: Następnie jednym szybkim ruchem położyła się obok niego, a mając pewność (nabrawszy pewności) że obojgu jest wygodnie, powiedziała:


Spacja po trzech kropkach.


Cztery razy „się”.


Spacja po trzech kropkach.


Spacja przed „białym” niepotrzebna.


Unikamy cyfr w tekście literackim: napisz „trzy czwarte”.


Za dużo „mnie”. Z psychologicznego punktu widzenia, Taka wypowiedź ma pewnie uzasadnienie, ale trochę razi.


„się” w każdym zdaniu.


Spacja po trzech kropkach.


Powtórzone „jak ja”.


Spacja po trzech kropkach.
Dalej również; nie będę już wskazywał.


Powtórzone „jego”.


Nagłe pojawienie się czasu teraźniejszego i pierwszej osoby. Pozostałość po przeredagowaniu?


Trzy razy „jej”.


„więź”


Gdybyś wiedziała, jak to dalej będzie, jaki jestem w dni powszednie...od początku, gdybyś to wiedziała... - Głos mu drżał, a on wraz z nim.


„trzy życzenia”


Pozostałbym przy formie dokonanej: „wyciszyła”.


„Boże” powinno być dużą literą. To nie jest kwestia poglądów, ale ortografii.


Poza nerwami i tym, że za dzień, dwa, kolejny raz będziesz przez niego płakać.


„się” do usunięcia.


Chyba coś nie tak z tym zdaniem.


Teoretycznie powinno być „tego faktycznie...”


Trzy razy „się”.


Nieźle. Prawdziwe życie jest na filmie. Wie, że niektórzy trwają w takim przekonaniu.


„takie”


Dwie kropki.


Zasada nie mów do mnie przed pierwszą kawą, nadal obowiązuję.


Dobrze że powtarza się ta fraza. Nadaje całości muzyczną płynność i tworzy nastrój.

„mu” - niepotrzebne.. Zaimków zawsze za dużo, a tutaj i tak wiadomo o kogo chodzi.


Napisałbym: Chwilę później film się urywa, aby powrócić w tym miejscu - na milczącej pustyni.


Sądzę, że forma niedokonana stworzy szerszy obraz: a wzrok nie dostrzegał.


Trzykrotnie powtórzone „go”.


Kurwa. – Tym razem to słowo usłyszał świat.


– Nieee! Kurwa! Nieee! – darł się ile sił w płucach.


Chyba lepiej „z siebie”.


„zgnilizna krzyków” nie podoba mi się.


Coś pękło, coś, co się już nigdy nie zrośnie.


Jeden z braci, uważając, aby nie zakopać się w piaszczystych kopcach, powędrował w kierunku leżącego Indianina.


- Nie przeszkadzam? – Pytanie, żywcem wyciągnięte z alkowy zaskoczonej panny,


Teoretycznie powinno być „pierdolę”


Zakończenie tej frazy trochę nienaturalne: „ciągle otrzymuję”.


Coś nie tak z tym zdaniem.


Pewnie byłaby to fascynująca dyskusja. - Przekrzywił głowę.


A nie… tym czymś… co niby mam być. – Ciężko mu było nawet wymówić to słowo, paliło w język, broniło się przed jakimkolwiek operacjami na nim.



Wykrzycz mi, co masz takiego pilnego i ważnego do zrobienia w swoim życiu, aby parskać na kogoś, kto ofiarowuje ci coś, co może wypełnić tę niesioną przez ciebie pustkę?


- Co konkretnie masz na myśli? – odparł w końcu.


Te trzy kropki nie pasują tutaj. Może tak: Ale przyjdę, kiedyś... i poproszę cię o coś.
Albo: Ale przyjdę… kiedyś... i poproszę cię o coś.


Trzy razy „to”.


„było – by – były – było – byłaby – było”.
Należałoby przeredagować.


„na”, „na kształt”: powtórzenia.
Dwa „na” podkreślone – pewnie pozostałość po jakiejś korekcie.


- Och… Skłamałbym mówiąc, że się tego nie spodziewałem. – Uśmiech, rząd zębów, rozrywane kąciki ust.


O ile dobrze zrozumiałem, to był ślepy; jak więc mógł spojrzeć w oczy?


Nie bardzo wiadomo, o jakie „wszystko” chodzi.


„jakichś włóczęgów”


Mały żółwik tak szybko by nie „przeszedł”. Długość stopy to dla takiego spora odległość. Napisałbym „pojawił się”.


Żółwie nie odwracają się na bok do snu. Nawet, jeśli to jakaś przenośnia, to powinna mieć podstawy.


- Śpisz? – Po raz ostatni tej nocy zapytał Tatanka; zupełnie nie obrażonego, acz lekko chropowatego, udającego, że śpi żółwia.
„nie obrażonego” potraktowałbym jako przymiotnik, a więc razem; korespondowałoby to z przymiotnikiem „chropowatego”.

Napisane nieźle, płynnie i dość ciekawie, choć – moim zdaniem – trochę nazbyt rozwlekłe dialogi. Potknięć sporo, ale drugorzędnych i łatwych do skorygowania. Póki co, wiele z tego nie wynika, zobaczymy co będzie dalej.

Minusy: Powtórzenia („jej”), dwie kropki zamiast trzech, obecność cyfr w tekście (literackim jakby nie było), siękoza (niezbyt zaawansowana), problemy z lokalizacją dość licznych spacji, czasem przecinek gdzie nie trzeba, błędy w poprawności zapisu na styku wypowiedź/tło dialogowe, literówka się trafi. No i banalność przedstawianej (w tym fragmencie) opowieści. Pogranicze banału i nudy.
Plusy: Płynna narracja, autentyczne sceny, niezłe dialogi, wiarygodnie, choć nazbyt skrótowo przedstawieni bohaterowie.
Ogólnie: plusy zdają się przeważać. Wiele zależy od ulubionego dalszego ciągu.

lina_91, bardzo dziękuję.

Pomysł niezły, wykonanie również, kilka potknięć w interpunkcji. Nie podoba mi się, że ustawił go określony działacz. Chyba byłoby lepiej, gdyby jego pochodzenie, tak jak on sam, pozostało w sferze abstrakcji.