Ad. Darcon

Sądzisz, że o tym nie wiem? Nie masz bardziej logicznych i sensownych uwag?
A formalnie popełniasz błąd, gdyż w większości przypadków powyżej, należy użyć pauzy, a nie półpauzy. Oczywiście w praktyce się ją stosuje (i nie jest to do końca uregulowane), ale skoro czepiasz się takich rzeczy (oczywistych dla wszystkich mających jakieś rozeznanie w temacie), to pozwolę sobie wskazać na Twoją niekompetencję.

Dziękuję wszystkim za komentarze.


Widzę, że nie rozumiesz. Ale w takim wypadku wina w przeważającej części leży po stronie autora.


Nie. I prosiłbym bez imiennych odniesień.


No przecież to zasługa OpenOffice'a. Zawsze w sieci tak piszę i nie tyko ja.


Nie bardzo rozumiem, o czym piszesz; przecież tutaj nie ma żadnej akcji i nie o to chodzi.


Oczywiście, że nie.


Z tym się nie zgodzę. Bo widzisz, wyszedłem z założenia, że są rzeczy ważniejsze od literatury i nie ma to nic wspólnego z tym, co pisałem dotychczas.


Wiem. Niestety. Ale czasem człowieka szlag trafia, patrząc na to, co się wyprawie w tej Europie. I trzeba podjąć ryzyko, kosztem innych spraw. Ryzykując także niezrozumienie, ale jak wspomniałem, to głównie wina autora. Nigdy nie podejmowałem takich tematów więc trudno się dziwić, że efekt nie jest zadawalający.


Nie na koniec; od samego początku. Tam nie ma nic, oprócz polityki (kosmitów też nie ma, ale trzeba użyć jakiejś metafory).

Przeczytałem z zainteresowaniem. Trochę za krótkie i porusza zbyt mało wątków; o "Braciach Karamazow" można by poemat napisać, szkoda, że ich pominąłeś.
A tak na marginesie polecam książkę "Dostojewski i Nietzsche (Filozofia tragedii)" Lwa Szestowa. Jestem przekonany, że znajdziesz w niej wiele ważnych i godnych uwagi myśli na temat Jego twórczości.

Dziękuję Wiktorio za wizytę i komentarz.

Oczywiście każda interpretacja jest dobra, może więc być i taka. Jednak nie to miałem na myśli. W mojej ocenia zakłada to zbyt daleko idącą podmiotowość człowieka, czyniąc z niego punkt odniesienia całej Rzeczywistości, i to zarówno w czasie przeszłym (odnoszę się do wspomnianej przez Ciebie możliwości inkarnacji) jak i przyszłym. I choć takie podejście jest mi również bliskie i możliwe do zaakceptowania, to chcąc przyjąć powyższą tezę, musimy pamiętać (ponieważ nawiązujemy do teologii), że w starohebrajskim, a co za tym idzie w Starym Testamencie, nie było rozróżnienia czasów w naszym ujęciu. I zarówno tamta interpretacja czasu (przebiegu zdarzeń) jak i nasz współczesna są tylko antropomorficzną konstrukcją myślową. A to opko jest próbą zajęcia innego punktu widzenia.


W tym wypadku – nie, gdyż postawa sposób myślenia tramwaju jest dla narratora dużym zaskoczeniem.


Bez wątpienia. Kronika Akaszy chociażby się przypomina.


Właśnie całe nieszczęście umysłu polega na tym, że wszystko próbuje wytłumaczyć logicznie i to na bazie jednostronnej, ograniczonej, dwuwartościowej logiki Arystotelesa, tak jakby nie było innych (co zresztą też byłoby ograniczeniem, tyle, że różnym od tego). Nie wspominając już o prądach wątpiących (różne kierunki Jogi klasycznej, po części Taoizm), bądź całkowicie negujących (np. Zen) jego kompetencje .


Zgadzam się. Tylko nie każda jest użyteczna i – powiedzmy – progresywna dla danej jednostki znajdującej się na określonym stadium rozwoju.

Ad. Pallas
Dziękuję za bardzo ciekawy komentarz.

Ad. JOLA S
Ad. Niczyja

Dziękuję za wizytę i tak miłe opinie.

Ad. LuchoBlanquez
To ja dziękuję.

Bardzo ładnie napisane, piękne, trafione opisy, precyzyjna analiza osobowości.
Tylko czuję przez skórę, że happy endem to się nie skończy.

Przeczytałem z przyjemnością. Radość, smutek, akceptacja losu. Tak jak w życiu.

Mocny, wręcz wstrząsający tekst, bardzo dobrze napisany.
Tylko:

"niejedno"

Bardzo ładne, nastrojowe, tylko ostatni akapit wydaje mi się trochę niedopracowany.

Ad. Jaga
Bardzo dziękuję za te słowa. Nie zasłużyłem na aż tak.

Postępuję identycznie! A na koniec jeszcze raz czytam zaznaczone fragmenty. I często wracam do nich po latach.

Przepiękne. Kwintesencja kobiecych, a po części ogólnoludzkich marzeń. Oby wszystkim się spełniły!


To powtórzone „dobro” jednak trochę razi. Może: Dasz mi siłę, ciepło i wiarę, że dobro istnieje, bo nim będziesz, bo sprawisz, że mój świat wypięknieje.
Tylko wtedy dalej też należałoby zmienić, na przykład: Staniesz się łąką porośniętą polnymi kwiatami, wolnym ptakiem, biedronką...


Zostało już powiedziane w pierwszym zdaniu, że „spotkamy się”, więc powielenie tej frazy w trybie przypuszczającym „Może uda nam się spotkać” wydaje się niepotrzebne.

al-szamanka, bardzo dziękuję.

Ad. Dobra Cobra
Dziękuję za obszerny komentarz. To duża satysfakcja, gdy tekst znajduje zrozumienie i aprobatę Czytelnika.