Zgrabnie napisana, życiowa scenka. Dobrze się czyta. Świetna puenta.


Pamiętam jednak epizod, podczas którego utraciłem swoją niewidzialność.


Pamiętam, jak w klasie było kilkoro takich.
Powtórzone "Pamiętam".


W tekście literackim nie należy używać cyfr.


Nie miałem z nimi żadnych szans, więc udawałem, że mnie nie ma.


Wszyscy, nawet kujony, których wzrok jak zaklęty przeważnie utkwiony był w książkach, raz po raz zerkali w naszym kierunku.


Gdy zadzwonił dzwonek, poczułem strach.


- I co? Nie uciekłeś? – Mojemu przeciwnikowi najwyraźniej wciąż dopisywał humor.


- No to dajesz! – krzyknął mój przeciwnik, by po chwili przeprowadzić natarcie.


"mojego" - niepotrzebne; wiadomo czyje ucho.


I kolejne, i kolejne.


Kilkoro odchodząc w pośpiechu, wydało jęki zawodu.


Usłyszałem, jak ktoś mówi:


- No to ich rozbawiliśmy – powiedziałem, nakładając bluzę i odszedłem.


Nie sądziłem, że tak posmakuje mi zwycięstwo.


"mojego" - niepotrzebne


Myślałem o dniu i o tej całej farsie, aż w końcu usnąłem.

Pomysłowe, podobało się.


Bowiem Autobus Widmo Solaris IV cierpiał na rozdwojenie jaźni, więc nigdy nie było wiadomo, gdzie się pojawi.


Powtórzone "problemów".


Niczego tak bardzo nie pragnął, jak ludzkiego towarzystwa, ich rozmów i śmiechu.


Nietrudno się domyślić, że owi pasażerowie wyskakiwali na pierwszym lepszym przystanku i pędzili, nie patrząc za siebie,


Inwestował w siebie, jak tylko mógł.


w razie, gdyby w środku nocy trafiłaby mu się jakaś pasażerka w podeszłym wieku.


Aż w końcu stało się coś, co go zupełnie rozbiło,


Pewnej nocy przewoził parę młodych ludzi, którzy byli do siebie tak przyklejeni, że przez dłuższy czas nie mieli pojęcia, w jak niezwykłym autobusie się znaleźli.


Teraz znaczyło to dla niego tyle, co umowa o redukcji CO2.

Niezłe, prawdziwe.
A że gorzkie i smutne - to oczywiste.

Podoba mi się ostatnia fraza:

Trochę metaforyczne, trochę enigmatyczne, ale - moim zdaniem rzecz jasna - trafne i dobrze podsumowujące całość.

No i można zacząć się zastanawiać, czy rzeczywiście tak było trzeba:

- czy nie był to błąd i że po raz kolejny w historii, hasło "Ojczyzna" zostało użyte do wykorzystania ludzi.
A może to nasza wina? Sami na to daliśmy przyzwolenie?

Dobrze napisane, pomysł z kapciami świetny, ale reszta mnie nie porwała.


Trochę za dużo "się".


"Do" - literówka


Skoro byłą dziewczyną szefa, to szef musiał widzieć te zadrapania i strupy. I co on na to?


- Zabiję, jeśli tylko odważysz się ją tknąć! Jest moja. – Przyciągnął ją zaborczo do siebie.


Za dużo "jej".

No to po co je tutaj zamieściłeś? Półfabrykat? Mamy dokończyć?

Całkowicie zgadzam się z Purpurem. Dodam bez ogródek, że może to być odebrane przez czytelnika jako wyraz lekceważenia.
I jeszcze jedno: ostatnio kilkakrotnie zauważyłem taki właśnie wstęp, mówiący, że zamieszczany tekst pochodzi sprzed lat. Sądzę, że nie zawsze jest to prawda: wydaje się, że autor zabezpiecza się w ten sposób przed ewentualną krytyką, tak jakby chował się za zasłonę swego dawnego "ego" i w jakimś sensie chce przekazać, że to jakby nie on pisał i nie on za to odpowiada; przedawniło się. Pod każdym względem (niezależnie czy jest to w danym przypadku prawda, czy nie) - godna pożałowania postawa.

Bardzo sympatyczna bajka. Na pewno dzieciom będzie się podobać. To, o czym opowiada fala, można też stosownie do wieku, potrzeb czy okoliczności, modyfikować.

Kilka potknięć:

Siadała sobie w załomie skalnym i patrzyła, jak fale mkną ku brzegowi.


Nie wiedziała, skąd się na niej wzięła i jakoś nigdy jej to specjalnie nie interesowało.


Zawsze, gdy wchodziła do małego ogródka, obok jej niewielkiego domku, wszystkie kwiaty natychmiast zaczynały szeptać radośnie:


Po raz czwarty powtórzone "jej". Trochę za dużo.


Trzy razy "się". Dobrze by było przeredagować.


Kolorowa woda wciągnęła ją, zagarnęła do swego wnętrza i nim się Lila spostrzegła, już siedziała w dużej, wygodnej bańce powietrza, mieniącej się rożnymi kolorami.
"różnymi" - literówka


- Och, głuptasie! - roześmiała się fala - przecież nie mogę tu zakończyć mej wędrówki!


- Od zawsze byłam sama, nie licząc roślin i zwierząt... - odezwała się Lila do fali. - Nie wiedziałam, że są na świecie jeszcze inni ludzie...


"mówiła - mówią": powtórzenie.

Dobre, lekkie, prawdziwe i bardzo obrazowe.

W szczególności ten fragment mi odpowiada:


Patrząc z zewnątrz, wydaje się trochę komiczne, że w takich okolicznościach, czy w takiej sytuacji, opowiadasz wiejskiej dziewczynie takie rzeczy, poruszasz takie tematy, ale tak właśnie jest, to chyba rodzaj euforii, odczucie tej wolności, o której piszesz i jednocześnie chwila natchnienia. I to jest piękne. Zresztą dla niej to raczej nieważne co mówisz, ważne, że mówisz, że jesteś.

Tylko tutaj:

Nic to, nic to, ślepcu – mówię do siebie – i na ciebie przyjdzie pora, wtedy ujrzysz, och ujrzysz i się zdziwisz, oj zdziwisz.

Podobał mi się Twój tekst, bardzo sprawnie napisany, praktycznie bez zarzutów formalnych. Osobista, szczera, pogłębiona refleksja, konkretna, precyzyjna samoobserwacja - wszystko podsumowane stosowną konkluzję. Można się z nią zgodzić, albo nie, to już zależy od indywidualnych poglądów i doświadczeń, ale jej przedstawienie jest umotywowane i - powiedziałbym - elegancko przedstawione. Osobiście się z nią zgadzam, to druga strona twórczej aktywności, która - jak sądzę - nie może bez niej istnieć. Klasyczny, wszechobecny dualizm - tak więc porównanie jej do miłości, jest jak najbardziej trafne i prawdziwe.

Piękne, wzruszające opowiadanie.
Też bym tak chciał...

Bardzo się cieszę.

Literacko, powiedziałbym średnio, trochę potknięć się znajdzie, nierówny styl, budowa niektórych zdań na pograniczu poprawności, ale przy odrobinie dobrej woli, można uznać, iż jest to świadomie zastosowany środek artystyczny - można dyskutować, czy właściwie i trafnie zastosowany.
Natomiast - przynajmniej dla mnie - opko ma dwa duże plusy. Pierwszy, to klimat, jakby żywcem przeniesiony z wczesnych filmów Bergmana, łącznie z rekwizytami i biegiem wydarzeń; ciekaw jestem, czy to celowy zabieg, czy - dość niezwykły - zbieg okoliczności. Drugi - jest to próba przedstawienia czyśćca, etapu pośredniego (według teologii katolickiej) między światem żywych, a losem człowieka/duszy po jego śmierci, gdy wędruje ona w kierunku nieba i wymaga jeszcze oczyszczenia. Temat trudny i niejednoznaczny; moim zdaniem nieźle sobie z nim poradziłeś, choć na pewno nie jest to pionierskie ujęcie.
W kontekście całości, razi mnie tytuł, który nijak ma się do treści opowiadania. Zwrot ten jest strywializowany i ściągnięty do poziomu bajek i zarówno w nich, jak tutaj niczego nie oznacza. Jako ciekawostkę dodam, że dwa - tysiące lat temu, było to jedno z najpotężniejszych zaklęć (którego treść i pierwotne brzmienie zostały zresztą rozszyfrowane).


Skoro zamyka i to z hukiem, to skutek jest i to bardo konkretny.


Skąd, dokąd?


Przecież nie wiem, jak długo tu siedzę.


Jasne! Zabrali.


Mylisz czasy. Szczególnie rażące jest to w zakończeniu. Nie widzę uzasadnienia; pozostałbym konsekwentnie przy teraźniejszym. ("Spoglądam jeszcze ra na zegarek...)


Usnąłbym "jakieś".


Przyśpieszyłem kroku, złapię ich na gorącym uczynku, jak mi mieszkanie niechybnie okradają.


Na przystanku jakaś informacja, gdzie i skąd autobus odchodzi, musi być.


"przystanek po raz trzeci". Powtórzenie.


Powtórzona "informacja". Napisałbym: Oglądam przystanek z każdej strony, niczego nie ma.


milicję? Dosyć dawno to musiało być.


Żebym tak przynajmniej wiedział, gdzie jestem.


Powtórzenia: "tabliczka", "ulica".


Najpierw idziesz przed siebie, potem w lewo, więc nie może być "znów" w prawo (nie było poprzedniego razu).


Ulica wygląda, jakby się zaraz kończyć miała.


"jego" niepotrzebne.


Przede mną budynek poczekalni, z której wyszedłem. Staję (Zatrzymuję się) jak wryty. Wychodzi z niego (zeń) osoba w czarnym mundurze. Kolejarz? Konduktor? Strażnik?


Wyraźnie macha ręką na mnie, żebym podszedł, w drugiej ręce trzyma na czerwono świecącą latarnię. Nie bez obaw pochodzę, bo może to jeden z nich


"latarnię" - chyba jedną miał. I kropka na końcu zdania.


- Tę, co pan za bilet wziął, żółtą! - I na kieszeń moją pokazuje.


- Od razu tak trzeba było. - Do mnie powiada i na żółty kartonik latarnią świeci.
albo:
- Od razu tak trzeba było - powiada do mnie i na żółty kartonik latarnią świeci.


- Idziemy. - I przed sobą mnie popycha.


- Zamiast cierpliwie czekać na swoją kolej, to łazi, nie wiadomo, gdzie i po co,

Interesujące. Osobiste, intymne prawie. Znać doświadczenie, wprawną rękę i spore umiejętności warsztatowe.

Tylko:

tutaj zastąpiłbym "i" przecinkiem.

Ale:

Że HaSzem (To Imię) jest ogrodnikiem, to rozumiem (Gan Eden); lecz co ma wspólnego z neurotykami?

Generalnie dobrze napisane, prawie w reportersko-sprawozdawczym stylu, choć muszę przyznać, że trochę się rozczarowałem (ale na pewno nie jestem odpowiednim targetem). Fabula uporządkowana i przewidywalna, aczkolwiek raczej nieprzewidywalne zakończenie, bo nic specjalnego się nie wydarzyło. I ono po części sprawia wrażenie reportażu, bo zapewne w życiu taki finał jest jak najbardziej pożądany i oczekiwany, ale z punktu widzenia literackiego wrażenia nie robi; podobnie jak całość, będąca relacją z wypadku, depresji, choroby oraz prób wyjścia na prostą i nadziei na powrót do normalnego życia. Ale warto przeczytać.


- Gdzie jesteś? Basiu, gdzie jesteś? – Leżąca w łóżku kobieta obmacała poduszkę obok.


- Kochanie, uspokój się. – Wybudzony mąż przesunął się na łóżku.


Czekając, aż zaparzy się kawa, wybrał kolejny numer.


- Kochanie, obudź się. – Delikatnie pogłaskał ją po nagim ramieniu.


- A co z pracą? – Nagle oprzytomniała.


Czekając, aż będzie gotowa, wyprowadził auto z garażu.


- Ale przecież sam pan widzi – kontynuował psycholog – że nie radzi sobie ze swoimi wyobrażeniami.


Bardzo tego pragnę dla niej i dla siebie.


Jakby się bliżej zastanowić, to trochę nie tak z tą nieobecnością nawet odrobiny nowości. Bo przez dziesięć lat, każdy program komputerowy, łącznie z jakimkolwiek do księgowania, ulegał kilkakrotnym modyfikacjom, a i sprzęt w firmie zapewne się zmienił, podobnie jak i kontrahenci z ich numerami kont, jedni przyszli, inni odeszli lub zmienili numery.


Powtórzone "jej". Dalej również często się powtarza.


Ten fragment wydaje mi się zbędnym. Nie świadczy o czymś nowym w jej stanie, a teoretycznie może przydarzyć się każdemu - zmęczenie, roztargnienie, zamyślenie. Drzwi, które nie chcą się otworzyć, są znacznie lepszym zakończeniem tego fragmentu, nawet symbolicznie i metaforycznie.


Zmieniłbym szyk zdania: Szerokie, pokryte miałkim piaskiem plaże, smagał tam roztańczony wiatr.


Wędrowali, nie spotykając  nikogo, z wyjątkiem surferów odważnie skaczących po grzbietach wodnych potworów.


- Kochanie… - Nie potrafił wykrztusić z siebie nic więcej. (wykrztusić)

Znakomity tekst, doskonale napisany z przejmującym, choć logicznym i wręcz naturalnym zakończeniem, surrealistycznym w swoim obrazie, ale bez patosu, egzaltacji i zbędnych ozdobników. Świetne!