Bardzo sprawnie napisane, ani przez sekundę nie nudziło. Mam wrażenie, że masz duże wyczucie, które klawisze naciskać, by dotrzeć do czytelnika. Jakbyś znała hasło dostępu do moich flaków, zakończeń nerwowych. Umiesz zwięźle przekazywać złożone treści i to się ceni.
I ta tytułowa liczba, będąca motywem przewodnim i dodatkowo strzelbą Czechowa.
Świetna robota.

Cześć Aniu,

Niezmiernie mi miło, dziękuję


To pierwsze bardzo często jest jednocześnie tym drugim, w końcu jesteśmy istotami społecznymi.


O tak, dla mnie o tyle trudny do obróbki, że nie mam z tym osobistych doświadczeń. Coś gdzieś w sąsiedztwie, jakiejś dalszej rodzinie. Jednak nie miałem wątpliwego szczęścia sięgania po dane z autopsji. Chociaż nie, wróć, miałem kiedyś poważny problem z alkoholem – zupełnie mi to świństwo nie smakowało. Ale to było kiedyś i krótko.

Dzięki i pozdrawiam

Ciekawa historyjka. Trochę smutna, trochę ciepła.
A gdyby tak kiedyś w przyszłości polisy od następstw nieszczęśliwych wypadków zostały z automatu sprzężone z wehikułem czasu? Delikwent zgłasza szkodę i musi wrócić, dokładniej odśnieżyć szybkę lub podnieść tę skórkę od banana. Nieee, chyba jednak bezpieczniejsza jest ta nasza nienaprawialna, smutna jak p...a rzeczywistość.
A takie mistyczne przeżycia niech pozostaną dostępne tylko dla sprzedawców polis.

dzięki i pozdrawiam

Dziękuję za uwagi Roxanno.

Darku, dziękuję za podzielenie się spostrzeżeniami. Nie wiem, czy powinno być odczytywane na spotkaniach AA. Może lepiej nie. A jeśli okaże się, że ma działanie przeciwne?

Pchnij wrota i wstąp do zwierzęcego folwarku. Witamy w orwellowskim świecie, rozgość się proszę.
Poznaj powab plemiennych odruchów, podróżuj po meandrach moralności Kalego, delektuj się przekąskami z odwróconych pojęć i obficie zapijaj je winem.
Uszyma wyobraźni usłyszałem w folwarku śpiewające świnie:


Bardzo dobry tekst, Darku. Oszczędny, surowy, wybuchowy.

Z wielką przyjemnością czytałem. Trzykrotnie. Bo miniaturka należy do tych nieoczywistych, spowitych poświatą tajemnicy. Chyba owa postać z cienia kazała powracać w poszukiwaniu co raz to nowych smaczków. A jest ich trochę. Jak przy odbiorze malarstwa tak i tu można się przełączać z widoku całości na analizę poszczególnych elementów.
Tak, poczułem wyraźnie słowne malarstwo, a niektóre pociągnięcia pędzla szczególnie. To moje ulubione:



A jeśli chodzi o zgrzyty to chyba tylko raz mnie coś zakłuło:


Można drugiemu dopadaniu poszukać synonimu albo dopaść to pierwsze i zmienić na dorwać

Przyjemna lektura.
Jeszcze raz gratuluję miejsca na podium.

Oto link do obrazu
https://zawadzkiart.pl/dariusz-zawadzki-silence/

Tak, teraz prowadzi wprost do celu

Zaciekawiło, przykuło uwagę, poruszyło. Akapity, którymi naprawdę można się delektować.
Trochę szkoda, że podany link prowadzi mnie do całej galerii, a nie do konkretnego obrazu, bo jeszcze chciałbym skonfrontować tekst ze stroną wizualną.

Marku, cieszę się, że się spodobało.

Dlaczego Patrycja karmi Filipa? Być może, że już od dawna dokarmiał ją w snach, więc uwięziła go prewencyjnie. Lepiej zapobiegać niż leczyć.
Historyjka fabularnie bardzo fajna, z ciężką artylerią rzuconą na końcówkę. To jeden z takich tekstów, którego siłę uświadamiamy sobie dopiero pod koniec czytania. Ale jest to zarazem coś (i stwierdzam to kategorycznie), co aż prosi się o napisanie w pierwszej osobie, a ideałem byłoby jeszcze w czasie teraźniejszym. Całość zyskałaby na sugestywności i dynamice, a kopniak na końcu zwielokrotniłby swą moc.
Trochę dziwi mnie zapis dialogowy, gdy bohaterka monologizuje. Tam, gdzie rozmawia z lustrem razi odrobinę mniej.
Ale generalnie odbiór pozytywny. niech pisanie sprawia Ci radość.

Całkiem dobre to masz. I pośmiałem się, i poobcowałem z ciekawymi, czy wręcz błyskotliwymi sformułowaniami. A nocne natręty myślowe istotnie są jakby bardziej upierdliwe od tych dziennych .

To jest tak udana personifikacja bezsennościowej ekspresji dysonansów poznawczych, że… Że chyba wykuję sobie ten fragment na pamięć.
Właśnie łatwiej trafia do mnie taka proza pisana z kolokwialnym "jajem", ale zarazem z "jajami".

I fajnie. Jest w czym pogrzebać, porozkminiać. Kolejne zdania zdają się być opakowaniami, które łapczywie zdzieramy, by przyjrzeć się zawartości, obadać. Obrazowo, poetycznie. I fajnie sprawdza się ta bezpośrednia forma listu, czy nawet ody. Mnóstwo burzliwych tu uczuć, namiętności, pożądania, ale też wyrzutów, poczucia winy. Można sobie smakować. I wystarczająco nieoczywiste, by skłonić do wnikliwszego, uważniejszego czytania. Podobało się. Siadło.

Myślę, że jest całkiem sporo miłych ludzi, tylko skrytych za własną nieśmiałością. Odrobinę więcej wiary w człowieka, Darku. Ale nie za dużo, bo o rozczarowanie też łatwo. Pozdrawiam.