FelciaM widzę, że jesteś pewna siebie.. to się nie sprzeda - na pewno tekst przeczytałem trzy razy złapałem rytm i wciąż powtarzam.. na plus tekst ma coś w sobie, a Ty kryjesz jakaś tajemnicę..

W sposób ciekawy oprowadziłeś mnie po Twoim mieście. Czytałem, a właściwie pływałem między uliczkami i zdaniami.. Napisane luźno, nic nie przeszkadzało. Końcówka... czyżbyś tekst podsumował myślą o procesie przemijania? Tak odebrałem..

Że leżymy na tej samej półce, pozwolę podczepić się pod fragment tej kobiecej powieści Według mnie wyszło jakby sztywno, sztucznie. Brakuje mi tutaj czegoś.


Mogę się mylić, ale milczała, czy mówiła? Może powiedziała i zamilczała? Może chwilę milczała, po czym zaczęła mówić.


Raczej ja popełnię błąd, ale chyba lepiej : - Mama, tlaktol psuty, cepa bach.

Na plus: obudziłaś we mnie współczucie, więc moim zdaniem potrafisz pokazać czytelnikowi to, co chcesz w nim wzbudzić.
Ogólnie niby sztucznie, ale nie męczyło.
Co do poprzedniczki: nie popełniłaś błędu - minęło zaledwie półtora miesiąca , jest nadzieja

Na poezji się nie znam, ale...
"nicość nam istnieniem" - genialnie.

purpur, przekonałeś mnie.. dzięki raz jeszcze. Widzę popełnione błędy. Przy analizie części drugiej zobaczymy, czy rzeczywiście o pani Konstancji powiedziałem za dużo

purpur wskazałeś mi to, czego nigdy bym nie zauważył. Wybacz, że przez moje wypociny, pisząc drugi komentarz, straciłeś zdrowie i czas
Co do:
Musisz mnie jeszcze jakoś przekonać, uważam, że narrator-bohater może wyrazić jakąś swoją myśl.
Następne:
No właśnie, zastanawiam się, jak to jest, kiedy narrator od początku wskazuje, że przebyta historia się skończyła, a on ją zna i sam przeżył? Czy uchylenie rąbka tajemnicy nie rozbudza ciekawości czytelnika?
Jakoś wydaje mi się, że tę historię spier. le.

Wskazaliście mi bardzo dużo za co dziękuje(!). Nie obejdzie się bez echa. Po skończeniu drugiej części zabieram się za pracę nad tekstem części pierwszej.

Podałem przykład i moją opinię. Wiadomo, że zrobisz jak muzy podpowiadają

Nie wiem jaki był cel opowiadania, ale mnie rozbawił. Pióro masz chyba lekkie, fajnie się czytało. Czekajmy może ktoś wyciągnie błędy..

Już łapię w czym rzecz, zaczynam dostrzegać błędy, o których piszecie. Są braki... Ale cierpliwości, do kilku lat się wyrobie pocieszające jest to, że tekst się Wam podoba.

Dzięki za komentarze.. Lady Winter, masz na myśli budowę zdań?

Na plus potrafisz budzić strach i niepewność. Odsłonięcie rąbka tajemnicy otwiera kolejną, co sprawia, że dalsze poznanie historii staje się obowiązkowe. Myślę, że budzenie napięcia jest Twoją mocną stroną.
Na minus, według mnie, są wypowiedzi narratora w dialogach - jak dla mnie trochę skąpe, choć nieubogie. Co do narracji wulgaryzmy mi przeszkadzały, czasami wydawało się, że narratorem (w trzeciej osobie) jest bohater. Tutaj wolałbym zostawić Kmiecikowi używanie "brzydkich" wyrazów.
Zastanawiam się nad wątkiem 'Podręcznika do demonologii", i zdaje się, że muszę przeczytać to jeszcze raz...

Raczej nie jest to opowiadanie z czystej definicji. Widzę tutaj przemyślenia filozoficzne o strachu i "życiu po życiu". Tak myślę, gdyby tekst nieco skrócić i zredagować, byłby to niezły prolog do powieści kryminalnej z nutką filozofii.