Morfino,

chętnie się przysiądę Cieszy Twoje poczytanie i powroty, zapraszam do kolejnych - z Morfiną można siedzieć wieczność, choćby i na widłach


A59o,

cieszą bardzo Twoje filozoficzne tropy, nie wiem, czy w pełni rozwidnione, ale postaram się bardziej
Dziękuję i pozdrawiam

Zolu,

cieszę się bardzo z Twojego poczytania Wychwytujesz wszystko bardzo sprawnie Pozdrawiam i zapraszam


Esko,

cieszy bardzo Twoje czytanie i pozytywna opinia Co do tożsamości - pozostawię na razie w niepewności Pozdrawiam i zapraszam

Tycenaku,

ależ forma równie perwersyjna - wystarczy ją sobie zwizualizować
Pozdrawiam i zapraszam

ja mam tylko jedną ambicję: perfekcyjnie naśladować siebie ; p

Cieszę się, że doszedłeś do końca, smaczki się destylują

Pozdrawiam i zapraszam

Powiem tak: mimo pozornej banalności poszczególnych rekwizytów, tekst urzeka, pogodny mądrym smutkiem, dalekim jednak od stoicyzmu, a bliższym oniryzmowi: tak, jakby kryształowe dźwięki emocji wybrzmiały i zamilkły, okryte aksamitną ciszą śniegowego "latającego dywanu". Daleka to może impresja, jednak wiersz Twój, Kamyczku, nieodparcie nasuwa mi na myśl coś zwyczajnego, zarazem krystalicznie ascetycznego i pięknego. Dobrze było w taki dywanik zanurkować

Pozdrawiam ciepło

tak, myślę, że zawsze warto, nawet nadrobić drogi, by to zrobić

Dziękuję, Kamyczku, że tak pięknie czytasz mój tekst

Pozdrawiam ciepło i zapraszam

tu mi się przypomniało, jak moja Babcia, otrzymawszy w tę Wigilię wielgachną patelnię, postanowiła przetestować ją na łysinie Dziadka
też bym chętnie kogoś patelnią, ychm


Bez wątpienia.
Choć tytuł to przede wszystkim dźwięcznogłoskowe "trwanie"

Dziękuję Wam za poczytanie, bardzo!
I pozdrawiam

Emily,

dzięki za dodłubanie się smaczków
Kolejne w drodze - zapraszam
Pozdrawiam