Piękny i smutny wiersz, nieodmiennie ogromnie podoba mi się sposób, w jaki łączysz wiedzę erudycyjną z głęboką wrażliwością na drugiego człowieka. Nie sztuka śmiać się z tego, kto jest otwarty na świat, w tym także świat wszelakich informacji, sztuka użyć tych informacji dla stworzenia popartego osobistym doświadczeniem artystycznego przekazu. Zawartość "edukacyjna" i wizja artystyczna nie muszą się przy tym wcale wykluczać, o czym świadczyć może choćby świetny tom Jarosława Lipszyca "Mnemotechniki", zawierający wyłącznie treść artykułów z Wikipedii. Ważne jest, w jaki sposób realizujemy to połączenie - u Ciebie jest to świetne przesłanie o etnocentryzmie, zaściankowości co poniektórych, połączone z niebagatelną refleksją o znaczeniu słowa, łatwości, z jaką kształtuje ono rzeczywistość społeczną - chapeau bas!

Serdeczności

Kochani,

bardzo Wam dziękuję za komentarze i przepraszam za późną odpowiedź - z racji studiów cierpię ostatnio na chroniczny brak czasu. Ale też studia bywają inspirujące, np. do takich wierszy ("Zapis na ciele jako performatywna wywrotowość" i "Dół materialno-cielesny" to tytuły rozdziałów z antologii "Antropologia ciała"


Zolu,

bardzo trafnie wychwyciłaś tu tę podwójność. Nasza cielesność, sposób jej doświadczania, są dużo bardziej zdeterminowane kulturowo niż zdajemy sobie na co dzień z tego sprawę, z drugiej strony kształt cielesności wpływa też na sferę "czystego ducha". Dziękuję gorąco za towarzyszenie mi w tej "linoskoczej" przygodzie

Mario,

jest mi ogromnie miło - tym bardziej, że wiesz, że zawsze mam wątpliwości co do stopnia zbalansowania czy zbilansowania moich tekstów. Ale wiesz też, że postanowiłam uczyć się wiary w siebie, a Twoje komentarze bardzo tej wiary dodają - gorąco dziękuję

Maaczku,

miło mi bardzo znów Cię gościć Grawerować ciało można odrobinę performatywnie, transgresyjnie, a może to być po prostu świetna zabawa Cieszę się bardzo, że odnalazłeś się w tym wierszu, a jeśli skłoniłam do oderwania się od ziemi, to... nie może być chyba większej radości dla autora

22227,



bardzo pięknie to ująłeś ; wynikać z tego może, że jesteśmy wszyscy po trosze Ikarami Ale też wierzę głęboko, że Ikar XXI wieku ma nie tylko pierzaste skrzydła, ale i płetwy dla zanurzania się w tym, co dla niego ważne


Serdeczności z podziękowaniami

Zolu,

jestem przekonana, że ogarniasz moje językowe wygibasy, dałaś temu nie raz dowody, także tym komentarzem: rzetelnym i profesjonalnym, pozwalającym autorowi spojrzeć na swój tekst z innego, bardziej teoretycznoliterackiego punktu widzenia I za ten profesjonalizm pospołu z wrażliwością jestem Ci przeogromnie wdzięczna

Serdeczności z dużym podziękowaniem

Zolu,



Tak, wiara w siebie to coś, czego często ludziom brakuje. Aż czują się na tyle zdesperowani, że podejmują pakt z diabłem. A wiesz, że ja bym również dzisiaj go nie podpisała? Faustowski pakt to dla mnie jeden z dowodów, że, jak mawiał mój znajomy, "romantyzm to epoka rozhisteryzowanych <<heteryków>>"

Dziękuję Ci bardzo za czytanie i piękne refleksje

Serdeczności

Bardzo ciekawy tekst, pokazujący, do jakiego stopnia myślimy kulturą, cytatami z jej dzieł, także wizualnych. Motyw winogron w tytule skojarzył mi się ze starożytną Grecją, jej pełnymi rozbujałej zmysłowości misteriami i olimpiadami - zastanawiając się nad obrazem, który zainspirował Twój tekst, przyszło mi do głowy, że może dekorowanie głowy winogronami było jakimś twórczym, renesansowym lub barokowym przetworzeniem tamtych starogreckich praktyk? Choć równie dobrze obraz taki pasowałby do twórczości znanej z Twojego awataru Tamary Łempickiej Tak czy inaczej, to bardzo intrygujący, wielopłaszczyznowy wiersz.

Serdeczności

Przejmujący wiersz. Pięknie i sugestywnie mimo prostoty formy pokazujesz, że poszanowanie (w tym: poszanowanie nietykalności cielesnej) należy się każdemu człowiekowi, także tym najsłabszym i najbardziej zależnym od innych, i przypominasz starą prawdę, że dziecko jest jak walizka, z której co włożysz, to wyjmiesz. Bardzo lubię Twoje wiersze zaangażowane, oby udało im się obudzić ludzi, w tym wypadku przede wszystkim tych, którzy planują dzieci, żeby mieć kogoś "pod ręką" na starość, nie myśląc o tym, co sami dają, przekazują młodemu człowiekowi.

Serdeczności

Twoje wiersze stają się coraz bardziej wyrafinowane, złożone, zatrzymują na formie. Tak jest i tutaj, przy czym forma ta wydaje się jakby matrioszką, w której siedzą usytuowane na różnych poziomach rozmaite, dopełniające się treści. I, nie licząc spektakularnej formy, właśnie treściowo ten wiersz do mnie szalenie przemawia: też mam duży sceptycyzm wobec labiryntowości luster, a pod pointą mogłabym się podpisać jednym tchem:



Serdeczności

Madawydarze,

miło bardzo Cię gościć



Ano właśnie. Ja nieraz wręcz myślę, że kalendarze to takie fałszywe kupony odrywane od chwili moich narodzin, które może też tak naprawdę wcale nie nastąpiły? Ale wtedy przypominam sobie cytat z Aglai Veteranyi: "I trzecia wersja: moje narodziny wcale się nie odbyły. Wymyśliłam wszystko, żeby spłatać figla śmierci." - i od razu poprawia mi się humor

Fajnie, że zajrzałeś/-aś, serdeczności

Ophelio,

dziękuję bardzo za zajrzenie i tak entuzjastyczny odbiór


Zgadzam się z tą interpretacją, tym bardziej że zmierzch miał zgodnie ze sfinksową zagadką symbolizować w wierszu zmierzch życia człowieka

Fajnie, że zajrzałaś, serdeczności

Berele,

fajnie i trafnie podzieliłeś ten wiersz na dwie skontrastowane części. Bo, jako rzekł już Bułhakow, nie ma dobra bez zła, światła bez ciemności... Dziękuję gorąco za frapującą interpretację i wyłuskanie majaczącego w tle pytania o możliwość współistnienia podobnych przeciwieństw w ramach szerszej, złożonej całości

Serdeczności

Bardzo ciekawie rozegrany motyw śniegu/lodu, stanowiących kolejno składnik: paradoksu, idiomu i reifikacji. Podoba mi się szczególnie niedosłowność zastosowanej w wierszu narracji, to, że najważniejsze rzeczy są pozostawione w domyśle, a jednak wybrzmiewają bardzo sugestywnie. I ten Manhattan, razem z frazami o "metaforach relacji" nasuwający skojarzenie z filmem "Synekdocha, Nowy Jork"! (choć u Ciebie mniej gorzko, bardziej słodko-lodowo

Serdeczności

Michale,

miło bardzo Cię widzieć Cieszę się, że poziom zarebusowania Cię nie odstraszył Wiesz, że lubię kalambury, także dlatego, że tkwi w nich całkiem sporo szaleństwa

Serdeczności

Monko,

symbolika tekstu jest tak bogata – i tak precyzyjna zarazem – że można zedrzeć notatnik i wciąż nie dotrzeć do (se)dna Ale spróbuję, mimo to, rozszyfrować kolejną warstwę. Najpierw kolory: biel pościeli / biel przestrzeni / biel śniegu i innych "kwiatów mrozu", podobne do siebie (choć nieidentyczne) odcienie. Odpowiadające im: szaleństwo, powietrze i kamień (kojarzący się z mrozem na zasadzie odniesienia do wyrażenia "zamarznąć na kamień" ) pointują poszczególne części, ale też mogą tworzyć niepokojącą "mininarrację kontrapunktów", jako: przestrzeni, motywu i narzędzia. Nie trzeba tu czytać morderstwa w sensie dosłownym, raczej chodziłoby w moim odczuciu o "zbrodnię przeżywania" – wszystkiego, na wskroś – tak mocnego i bogatego, że aż ulotnego: "wszystko, czego mróz nie zapisze – wiatr ukradnie". Tak wszechstronne przeżywanie bywa mylone z szaleństwem, przed czym należy się bronić – głębokim zaczerpywaniem powietrza, a – jeśli zachodzi potrzeba – i odrzucaniem kamienia Takie mniej więcej ścieżki interpretacyjne Twój wiersz inspiruje, nie stając się przy tym wcale mniej niezgłębiony – co stanowi mz. warunek sine qua non prawdziwej poezji, ale też – powód, dla którego pewnie jeszcze nie raz wrócę, by nasycać się (by posłużyć się tytułem innego Twojego wiersza) bezbrzeżnym syconym

Serdeczności

Nalko,

to bardzo ładny wiersz, melodyjny i subtelny, bez fajerwerków, za to obdarzony iście laserową precyzją obrazowania - jak światełko do nieba Podziwiam Twoją umiejętność budowania klimatu i wzbudzania refleksji za pomocą delikatnych pociągnięć pędzla, jak na malowanym jedwabiu

Serdeczności

Zolu,

czytam sobie w Twoim wierszu wcale nie banalną refleksję, o, idąc za tytułem, naszym skazaniu nie tylko, jak zauważył J.P. Sartre, na wolność, ale też o tym, na co wskazywał M. Merleau-Ponty, że najpierw jesteśmy ciałem, że nasza percepcja ma źródło somatyczne/zmysłowe i nie polega przy tym na oddziaływaniu świata zewnętrznego na ciało, ponieważ ciało nie jest izolowane od świata; nie jest "w" przestrzeni, ale stanowi jej część. Daje to w efekcie przekroczenie nie tylko Kartezjańskiego "myślę, więc jestem", ale też poszerzenie hasła "jestem, więc myślę" egzystencjalistów, na rzecz obserwacji, że "umysł postrzegający to (zawsze) umysł ucieleśniony". Podobną refleksję czytam sobie w Twoim przejmującym wierszu, pokazującym m.in. niebezpieczeństwa podszywania się prawd arbitralnych, interesowności pod obiektywnie istniejący ("naturalny" ) porządek. Niezwykle poruszający, pełen podskórnej, złożonej mądrości tekst.

Serdeczności