Monko,

Twój wiersz jest jak matrioszka, jak materia, z której się składamy, w której wciąż można wyróżniać coraz mniejsze cząstki, bez pewności, że dotarło się do ostatecznego DNA (co autotelicznie zaznaczasz już na początku tekstu kojarzącą się z teorią strun, sugestywną kontaminacją frazeologiczną "cisza pękała w strunach" ). Pierwszy poziom w tym zderzaczu hadronów to już tytuł, o który rozbijają się nasze nawyki leksykalne: coś tu zostało pominięte, żeby wyłuskać samą istotę; rdzeń; przez co to, co pominięte, staje się równie intrygujące, co pozostawiony "miąższ słowa". Różne wersje "brakującego" przychodzą mi do głowy, np. "po(trójność) – przy(pomnienie)", "po(trójność) – za(pomnienie)" (a więc: to, co pozostało "poza" ), klimatyczna i z muzycznym pierwiastkiem "nastrój-ność – na(pomnienie)", nie mówiąc już o tym, że samo "po mnie nie" brzmi bardzo ciekawie, jak taka egzystencjalna "odtrujność", odtrutka na przekonanie, że coś zrobi się samo, świadomość wagi każdej chwili i smakowanego na swój indywidualny sposób życia. I tym sposobem wyszedł mi wstęp do recenzji tego, czego nie ma w wierszu, jak w fizycznej materii w przeważającej części brak materii, ale to właśnie ten brak sprawia, że ten promil materialności tak wymownie rezonuje. Postaram się wrócić do zgłębiania kwarków tego wiersza, bo kompozycja, liryczność i wielowarstwowość tekstu hipnotyzuje.

Serdeczności

Mozets,

można to tak ująć. Chociaż postawa Irmeli pokazuje, że nie chodzi o odwzajemnianie nienawiści, a o opór przed nią.

Cieszę się, że zajrzałeś. Serdeczności

Nalko,

"przygoda zwana człowiekiem" - piękne przesłanie na dzisiaj i jutro, to bliższe i dalsze

Ciepłe serdeczności raz jeszcze

Zolu,

dziękuję bardzo za komentarz i wszystkie pochwały (od których aż pokraśniałam Cieszę się niesamowicie, że mam w Tobie świadomego, życzliwego Czytelnika Bardzo, bardzo Ci dziękuję za Twoją wrażliwość i zrozumienie

Serdeczności

Dokładnie, Nalko, nie tracę nadziei, że podobne filmy, działania coś w ludziach przemogą, coś pomogą uzmysłowić, przemyśleć. Czasem sama informacja o istnieniu takiej osoby może wywołać niezgodę na przemoc.

Dziękuję bardzo za komentarz, cieszę się, że dostrzegłaś w poruszonym problemie tak wiele treści

Serdeczności

Nalko,

dziękuję bardzo za zajrzenie do tego starocia, teraz bym go pewnie napisała inaczej, tym bardziej mnie cieszy, że znalazłaś w nim jakąś refleksyjność

Serdeczności (i tymczasem dobrej nocy, bo od pisania dzisiaj mejli mam już w oczach małe stroboskopy ;/

Zolu,

dziękuję bardzo za rzetelny komentarz. Cieszę się, że nie odstraszyła Cię kontrowersyjność jej prac, w teatrze i pobliskich sztukach znamionująca często żywość doświadczenia. Z materiałów polecam przede wszystkim niesamowity dokument "Marina Abramović. Artystka obecna", od którego zaczęła się moja fascynacja jej osobowością


Nalko,

dziękuję bardzo za komentarz, dokładnie tak właśnie jest jak piszesz: do wszystkiego trzeba dorosnąć, a najgorsze, co można zrobić, to zatrzymać się na jakimś etapie, przestać kultywować otwartość i ciekawość świata. Cieszę się bardzo, że spotykam w Tobie bratnią duszę, jeśli chodzi o pozbawione wartościowania zadziwienie tym, jak można eksplorować i redefiniować granice własnego ciała (a przy okazji - i sztuki)


Serdeczności

Monko, Zolu,

dziękuję Wam gorąco za wczytanie się w moją recenzję ze zrozumieniem i uczuciem Nie jest przypadkiem, że, pisząc ją, myślałam właśnie o Was dwóch, które stanowicie dla mnie swoimi działaniami niedosiężne wzory obywatelskiej i ludzkiej aktywności, mądrości i zaangażowania.


Monko,

swoim wpisem i stojącą za nim własną historią udowadniasz, że tekst, a przede wszystkim – postać Irmeli żyje! Ze wszystkich wątków, które podjęłaś, chcę szczególnie zaakcentować tę tkwiącą w Was obu niezgodę na bierność, na konformizm, na nieżycie własnym życiem; mądrość i siłę, żeby opowiadać się po jasnej stronie, bo, jak to ujął mój ulubiony Szczepan Kopyt:

no cóż
to chyba oczywiście długofalowy
nie z dnia na dzień ale jednak
wybór

Dziękuję za piękny rozbiór tekstu atom po atomie, a przy okazji za garść obyczajowo-społeczno-lingwistycznych obserwacji sous le ciel de Paris – może uda mi się niebawem posmakować ich naocznie



Zolu,

bardzo dziękuję za Twoją obecność i za cały mądry, wnikliwy komentarz. Jak pisałam wyżej, byłaś mi po części inspiracją i motywacją do naświetlenia tej niecodziennej postaci, tym bardziej się cieszę z Twojego ciepłego, pełnego głębokiego zrozumienia odbioru


Serdeczności

Marku,

dziękuję za komentarz. Zgadzam się co do krótkości i ogólności recenzji (wynikłych ze względów praktycznych: pisałam ją prawie miesiąc po seansie i nie pamiętałam już wielu szczegółów, a nie udało mi się znaleźć filmu w sieci). Zgadzam się też, że neofaszyzm w Niemczech to ciekawy temat, szczególnie dobrze uwidaczniający ludzką skłonność do krótkowzroczności i wypierania.

Serdeczności

Dzięki wielkie

Marku,

dziękuję bardzo za komentarz. Szczególnie ucieszyło mnie określenie "uporządkowana", bo byłam właśnie pewna, że praca jest zbyt chaotyczna.

Serdeczności

PS. Jestem na UŁ, na pierwszym zaledwie roku.

Aintone,

to zaledwie zalążek wiersza; w obecnej formie bardziej podoba mi się wersja polska, ze względu na wieloznaczność "stanu wyjątkowego" - rozumiem, że po angielsku chciałeś/-łaś wydobyć z tego frazeologizmu wyłącznie pozytywne znaczenia, co ma swój urok, jednak rezultat brzmi trochę zbyt dosłownie, jakby przetłumaczony przez google, lepiej byłoby moim zdaniem dać "incredible condition" czy coś innego jeszcze w tym rodzaju, a jeszcze lepiej (i wieloznacznie jak w polskiej wersji) - "state of emergency", o którym tak pięknie śpiewała Bjork: https://www.youtube.com/watch?v=BBju9Sdh94k

Pozdrawiam

Mozets,

dziękuję za tak rozbudowaną grotesko-dystopię. Wolałabym więcej o tekście (zwłaszcza że polityką interesuję się w nikłym stopniu), ale doceniam rozmach i zawarcie w grotesce jej źródeł, wywodzących się z groty/jaskini. Choć myślę, że powrót do źródeł nie zawsze jest możliwy, a bywa właśnie... groteskowy, jak groteskowe bywa wąskie pojmowanie narodu na kształt naszego (i nie innego) plemienia. Dziękuję w każdym razie za wpis, cieszę się, że tekst inspiruje.

Monko,

to jeden z tych wierszy, przy których człowiek wstrzymuje oddech, z instynktownej niechęci do zakłócenia tak nienaruszonego, pierwotnego krajobrazu, i po chwili już wie, dlaczego: urodzimy się! Tak, to ten czas, kiedy tlenu nie łapaliśmy jeszcze szeroko otwartymi ustami, a dostarczany on był nam przez cienki, ciepły, pulsujący przewód, łączący nas z naszą matką-Ziemią. I mało co (muszę to przyznać) jest w stanie wyrwać mi z piersi równie pierwotny, nieartykułowany szloch wzruszenia, co cała ta przepiękna, urojona w rosie pointa.

Serdeczności

Arkady,

bardzo dziękuję za zajrzenie i opinię. Twoje komentarze, w epoce rosnącego netowego chamstwa, mają w sobie cudowną moc harmonii.

Serdeczności