Twój wiersz, Zolu, można przytaczać niczym życiową mantrę. Bardzo mi się podoba
Pozdrawiam

Witaj Mike
Interesujący tekst. Pierwsze akapity bardzo przypadły mi do gustu, bo tematyka dość bliska, w jakiś tam sposób. Ładnie ująłeś kwestię potrzeby bliskości i dzielenia się życiem z drugą osobą. Tak przynajmniej ja odebrałem początek tekstu, jako swego rodzaju przestrogę przed odcinaniem się od innych, nawet jeżeli czasem tak wydaje się łatwiej. Bo Dom to ludzie, a bujany fotel może cię nawet wysłuchać, lecz nie będzie miał niczego do powiedzenia.
Jedyną rzeczą, jaka mi osobiście przeszkadzała (odrobinę), była mnogość zdań pojedynczych, ale to już jakieś moje widzimisię. Wybacz. Na tym koniec malkontenctwa.
Jako fan wszystkiego, co wiąże się ze śmiercią, brzydotą, ciężkostrawnymi tematami w ogóle, pomyślałem, iż tytuł zaprowadzi mnie do prawdziwej trumny i śmierdzącego trupa z robalem między zębami. Szybko zorientowałem się, że będzie to wnikliwe studium ludzkiej psychiki. A po lekturze wątek nieboszczyka powrócił, tylko ujęty po Twojemu
Podobała mi się ta opowieść. Nie czytałem komentarzy, by nie mącić sobie własnej interpretacji, zwłaszcza na świeżo. Wyczuwam w tekście ból przemijania, bezsilność wobec życia, które pokazuje nam dostatecznie dużo, by tęsknić, a daje tak niewiele, że przestajemy czerpać z niego jakąkolwiek radość, racząc się mrzonkami. Czasami to wina priorytetów, które po prostu się zmieniają, i nie mamy na to wpływu, czasami pecha, lenistwa, strachu... wielu czynników. Ostatnio sam zaczynam przewartościowywać sobie pewne rzeczy, może dlatego ten tekst wywarł na mnie takie wrażenie.
Tak w ogóle, za ten fragment:

masz u mnie piwo
Przyjemności!
Tomek

Do tematu możemy w każdej chwili wrócić, ale może lepiej będzie kontynuować go na PW, bo znacznie odbiegliśmy od dyskusji na tekstem w ścisłym tego słowa znaczeniu.
Tymczasem pozdrawiam i życzę szybkiego uporania się z problemami zdrowotnymi
TM

Autorko
Zaryzykuję
Popieram
To też nie do końca dobrze, trzeba się uzewnętrzniać na każdy temat, byle robić to merytorycznie i z szacunkiem.
Bywa. Życie "
Pozdrawiam

Droga Autorko
Jeśli moja opinia jest w Twoim odczuciu 'wybrzydzaniem', to nie mamy o czym rozmawiać, ponieważ:
- W regulaminie konkursu nie widziałem wzmianki obligującej mnie do poznania Twojej twórczości; trzeba było umieścić taki paragraf.
- Jeśli ta opinia to wg Ciebie wyraz rozczarowania - trudno. Mam prawo do własnej oceny książki i w moim odczuciu nie jest ona negatywna. Pisywałem tam gorsze.
- Fakt, że coś wygrałem, wcale nie oznacza, że muszę dawać 10/10. To mi pachnie fałszem. Poza tym, takiego paragrafu też nie widziałem w regulaminie.

Mi też jest przykro, Autorko, bo myślałem, że traktujemy się poważnie. Najpierw piszesz pochlebny komentarz, a później wszystkiemu zaprzeczasz, jeszcze w tak pokrętny sposób. Owszem, nie znam Twojej twórczości, a moja opinia ma sześć gwiazdek na dziesięć, co wcale nie znaczy, że ta książka jest zła, co starałem się umieścić w komentarzu - wskazałem mocne strony fabularne, bogactwo językowe, mnogość interesujących fragmentów i cytatów. Może nie byłem dość ejdetycznie wyeksplikowany - przepraszam więc.
Aczkolwiek zdania nie zmienię i w dalsze dysputy wchodzić nie chcę, bo zamiast mówić o literaturze, urządzimy tylko niepotrzebną prywatę.

Pozdrawiam

Barbaro; Serdecznie dziękuję za obecność i komentarz. Nie sądziłem, że ktoś jeszcze zajrzy do tego tekstu, a tu taka miła niespodzianka
Przyznam, że emocjonalnie byłem bardzo zaangażowany w to opowiadanie, dlatego praca nad nim momentami sprawiała mi trudności; kiedy chciałem wyrazić coś, co siedziało mi w głowie od dawna, a nie potrafiłem przelać tego na papier.
Cieszę się, że tekst przypadł Ci do gustu. Jeszcze raz serdecznie dzięki za wizytę i ciepłe słowa
Pozdrawiam!
ipsylon

Jeszcze ocena, zapominałem.
Serdeczności

Nie pamiętam kiedy ostatnio cokolwiek skomentowałem, tworzę(yłem) prozę, ale ten wiersz naprawdę mi się spodobał. Dwa wersy szczególnie polubiłem:
oraz

Jest przekaz, emocje, kunszt Autorki... jest to COŚ!
Pozdrawiam

Dzięki po raz kolejny za wizytę i lekturę, Quentin
Phoenix faktycznie dość sugestywny, kto wie, może gdzieś tam siedział w podświadomości i właśnie w tym momencie zdecydował się ujawnić. Wszystko możliwe.
Przyznam szczerze, że co do tego tekstu miałem (i nadal mam) mieszane uczucia. Lubię czytać takie historie, zwłaszcza w wydaniu Kinga, a jednak ostatnio wolałem pisać opowiastki pokroju "Żelaznej konsekwencji" czy "Proszę spróbować później"; bardziej stawiałem na grzebanie piórem w głowie niż szukanie potworów. "Mayday, ..." wstawiałem z nielichą obawą, dlatego dziękuję Ci za pozytywne słowo pod tym tworem. I, jak zawsze, za obecność
Serdeczności!

Dziękuję Ci za wizytę i komentarz, Quentin.
Zdaję sobie sprawę, że treści jest tu za dużo; w imieniu głównego bohatera musiałem się "wygadać", dać upust jego emocjom. Głównym impulsem do powstania tekstu było przytoczone przez Ciebie zdanie (usłyszałem je kiedyś w głowie i bach!), a po przeczytaniu opowiadania Mike'a postanowiłem umiejscowić historię w barze gdzieś na bezdrożach. Wszystko do siebie pasowało.
Po raz kolejny mnie zawstydzasz, odwołując się do pisarzy, których nie miałem okazji poznać. Usłyszałem już kiedyś, że za bardzo przywiązałem się do prozy jednego autora i wygląda na to, iż narobiłem sobie kosmicznych zaległości. "Jestem zakłopotany", jak powiedział przed śmiercią Aleister Crowley
Jeszcze raz dziękuję za odwiedziny.
Przyjemności

Jasna69; Dziękuję Ci serdecznie za wizytę i tyle ciepłych słów. Zdrobnienie brzmi sympatycznie, więc nie masz za co przepraszać Miło czytać, że praca włożona w tekst nie idzie na marne, że inne osoby śledzą tekst z zaciekawieniem; to najlepsza motywacja.
Przyjemności

Krystyno: Dziękuję za aprobatę i komentarz. Z tą historią literatury bym się nie nastawiał, ale nie ukrywam, że fajnie przeczytać tak krzepiące słowa
Aniu: Tobie również dziękuję za wizytę, porównanie do Stalina, obcy dla mnie powiew etosu, za to, że jesteś, choć obawiam się, że przy takim ładunku nienawiści na pogawędkę przy kawie raczej nie mam co liczyć No i w końcu wzbudziłem skrajne emocje.
Pozdrawiam

Skroplami: Dziękuję Ci serdecznie za wizytę i komentarz. Niestety nie mogę obiecać, że tekst się spodoba do ostatniej kropki. Jest jaki jest, oby się obronił. Jeśli nie, to i tak dziękuję za uwagę i poświęcony mi czas
Przyjemności

Frejko, dziękuję za wizytę i komentarz.
W sumie to sam nie wiem, czego oczekuje główny bohater, poza faktem, że na pewno czegoś innego niż to, co ma. Chciałem w ten sposób przedstawić ludzi, którzy żyjąc w jałowym świecie pozbawionym sensu, nie mają pojęcia czego się uczepić, by ich jestestwo nabrało celu. Moją inspiracją były jednostki wyrzucone na egzystencjalny aut - jak zauważyła Twoja poprzedniczka. Jeśli tym tekstem zainspirowałem Ciebie - ja już niczego więcej nie potrzebuję
Serdeczności!

Dziękuję za wizytę i tyle ciepłych słów, Figlu
Zanudziłabyś się. Tekst powstawał długo, i to nie z braku czasu
Cieszę się, że odnalazłaś się w "estetyce" opowiadania. Przyznam szczerze, że miałem ochotę wtrącić jeszcze kilka przykładów z różnych sytuacji, ale stwierdziłem, iż mogę przesadzić z nadmiarem akcji. Amen! Doskonała puenta
Przyjemności