Można powiedzieć - takie czasy. Żyjemy tym, co było i tym, co będzie, ale zapominamy o tej jednej chwili, która właśnie trwa. Każdy z nas to sobie kiedyś uświadomił, ale czy praktykował?
Ciągle za czymś biegniemy, czegoś szukamy, mając nadzieję, że gdy to znajdziemy, będziemy umieć się cieszyć. To przecież będzie również ta chwila, której nie będziemy potrafili przeżyć właściwie.
Czy wiecie dlaczego górale nie chodzą po górach i nie cieszą się ich pięknem? Otóż dlatego, że mają świadomość, że są one blisko i kiedyś w przyszłości znajdą na nie czas, tyle że nie każdemu się to uda.
Czy zauważyliście jak ludzie przeżywają chwilę? Otóż rejestrują ją na smart fonach, kamerach , aparatach i różnego rodzaju „diabelskich” gadżetach z nadzieją, że kiedyś w przyszłości będą mieli czas przeżyć ją właściwie. Ale czy będą potrafili? Przecież nie będą mieli wspomnień, przecież nie przeżyli tej chwili całym sobą. Znajdą się w „piekle” i nie będą mogli wspominać tej „rozkoszy”.
Przychodzą takie momenty w życiu, gdy „szwankuje zdrowie” , gdy „płomyk świecy zachybota” , naszej osobistej świecy, która podobno się ciągle pali i wówczas pragniemy zrobić wszystko, żeby nadrobić stracony czas. Nawet podpisać cyrograf krwią z własnego palca. Ale czy będzie nam to dane? Płomyk może zgasnąć niespodziewanie w każdej chwili, a nam pozostanie tylko przeprowadzić wewnętrzny dialog z samym sobą lub może z Najwyższym. Uświadomimy sobie to wszystko tyle, że będzie już za późno. W tej chwili będziemy tylko czuć bolący palec i świadomość straconej szansy.
Przepraszam za jakość moich przemyśleń i styl. Nie jestem poetą ani pisarzem. Jestem zwykłym fotografem… świadomym fotografem przemijającej chwili.