Darcon: Metaforyzm narracji nie był zamierzony. Chciałem po prostu przyjrzeć się światu z odrobinę innej perspektywy. Cieszę się, że zaciekawiło. Co do stylizacji natomiast, niestety w zdecydowanej większości tekstów z czymś przesadzam. Zdaje sobie sprawę, że to może utrudniać odbiór, ale mam niesamowitą frajdę igrając ze słowami.

Marek: Mnie też przykro. U mnie raczej ciężko o szał, jeśli chodzi o akcję. Nie wiem, co oznacza, że dialogi są źle napisane. Więcej niż 3 linijki tekstu czy ki grzyb

W każdym razie dziękówa za jakiekolwiek słowa

Hej,
stężenie emocji szpitalno-oddechowych występuje u ciebie w pełnej obfitości(co może niektórych odstraszyć); dopiero przy wyjściu ze szpitala jest chwila odpoczynku, lecz nie trwa ona długo, bo ciągle czas goni, a śmierć czyha; dodaje to dynamiki utworowi i wiele mówi o bohaterce, jednak więcej tekstu w takim tempie mógłbym nie wytrzymać.

Scena z rysunkiem bardzo filmowa, powracające nawiązania do ptaków podobające mi się niezmiernie, no i ostatnie zdanie nawiązujące do motywu ptaka. Ciekawe tylko, czy one się faktycznie czują tak wolne, jak postrzegają je ludzie. Oby. I oby ludziom częściej rosły skrzydła niż były podcinane.

pozdrawiam

Zajebiste. ZAJEBISTE! Super się czyta, leci, mknie.

Parę zgrzytów/ rób z nimi co chcesz

zderzyłem ?się?

klawe

słabo brzmi

a co to jakiś festiwal jaka?

znowu bez się, to jakiś zabieg, bo już głupi I am

dobry zestaw; kontrast poetyk

masło maślane bardziej niż gra słów/ może zagubionych?

tarcie

salonu? albo w mrok chyba

Niemal zajebiste - ten orzeł trochę jak w "Murach Hebronu" Stasiuka
Parę dyrdymałów
razem



Znowu te się - wiem, głupoty

fajny fragmencik
pozdro

Przekombinowany styl, tak, wiem
Nie no, zdążył już przepłukać usta piwem. Chyba, nie pamiętam zresztą. To akurat autentyk, jak sporo innych zresztą, takie życie.

Niby taka krótka forma i słów niewiele, lecz w tekście tym, stojącym na wysokim poziomie językowym, niezwykle podoba mi się zderzenie dwóch odmiennych światów: światu obscenicznego, fizjologicznego z fizycznością ludzką na wierzchu oraz poetyckiego, postrzeganego przez pryzmat zmysłów i poznanych autorów. Zwłaszcza u Stasiuka, do którego się odnosisz takie połączenia lubią mieć miejsce.
Jak dla mnie najlepszy fragmencik - przepodobające się zwroty: np. ryjem ryjów

Poruszony też tu został ciekawy temat, na który ostatnio często natykam się, sczytując stronice polskich tekstów, a mianowicie nieistotność chwili trwającej. Dopiero po czasie poznajemy jej wagę i pełną gamę smaków. Magia wspomnień. Gdyby tak móc przywołać wszystkie emocje, jakie towarzyszyły nam podczas dziania się danej chwili i móc potem ubrać je w odpowiednie słowne fatałaszki. Marzenia ściętej czy jak wolisz podwieszonej głowy.
pozdrawiam
Przemek

Z błędami - jeśli celowe i chociażby wprowadzające perspektywę bohatera, to czemu i nie. Wnoszenie osobliwego pierwiastka do stylu mówienia swoich postaci jest przeze mnie lubiane, ba, przypadkami ubóstwiane.
Tekst ciekawy pod względem stylistyki właśnie. Część pierwsza zwłaszcza.
niezła wersja jednego z moich ulubionych powiedzeń zaledwie parę lat wstecz
może lekka przesada z powtórzeniami


pozdrawiam, Przemek

Bardzo ciekawe, zabawne i ten Mójpan - heh. Niezła perspektywa; może trochę zbyt wyszukany język i nazewnictwo jak na psa, ale kto wie, co te czworonożne bestie myślą.
pozdro

Brutalność i nutka klimatu postapo spoziera z większości moich tworów. Ten akurat, jako jeden z niewielu, ma charakter wspomnieniowy. Zawsze lubiłem wstawiać wycinki swojej przeszłości do życiorysów bohaterów.
Dzięki za komentarz. Pozdrawiam Przemek

Podoba mi się, nawet bardzo; z pozoru błaha sytuacja przywraca drastyczne wspomnienia. Przedstawiające, w dodatku, zezwierzęcenie człowieka, który niezbędne do przetrwania pożywienie stawia wyżej niż życie innej osoby. I tu pojawiają się pytania: "Jak bliski może być drugi człowiek?" i: "Czy sami jesteśmy jesteśmy w stanie do prawdziwych poświęceń?"
Przez tę obrazową scenę aż przegapiłem zakończenie, które samoistnie oddala się na drugi plan(nic mu nie ujmując, bo i
przemawiają do zmysłów, podobnie jak ostatnie słowa.
Z drugiej strony uważam, że jako naród powinniśmy już dawno pogodzić się z wojną - choć dla tych, których ona lub stan powojenny dotknęły wyjątkowo boleśnie, może to okazać się niemożliwe. Czemu wciąż, nie mam pojęcia jak długo jeszcze, w powieściach, opowiadaniach, wierszach, filmach musimy rozdrapywać stare rany, zapomniane fakty, budować poruszające historie na wydarzeniach, które w obecnych czasach mogłyby równie dobrze zostać zastąpione innymi dramatami, których wcale nie mało. Czemu na zachodzie o wiele częściej zamiast do tyłu - jak my - wybiegają na przód, a Wietnam chociażby, mimo że czasowo bliższy dla Amerykanów niż nasza wojna, zostawili za sobą. Tak, nie dotknął on ich kraju bezpośrednio, lecz wojny stały się dla nas jednym z najpopularniejszych tematów, jakbyśmy jedynie z nich potrafili wydobyć prawdziwe emocje czy wprowadzić odbiorcę w szok.
Wracając do tekstu, parę takich:



przecinek przed tylko raczej
lecze 2 w ostatnim akapicie, znowu 2x gdy, go też

przecinek przed o czym

Ooo w mordę, powstrzymywałem śmiech do końca, ale jak już wybuchnąłem, to...znacznie głośniej niż księżniczki bączek. Dobre, bardzo dobre, gdyby nie te błędy w ilościach hurtowych. Plusy za humor, dystans, płynność językową i całkiem udaną, jak dla mnie, karykaturę, nawiązującą do współczesnych dzieciątek. Koniec jak najbardziej mi się podoba. Już dawno wyszła ze szczania pod siebie i ten bączek wyprostował piórka, którymi przystrojono jej pupę.

Bez przecinka, chyba że to cudzysłów miał być.

przecinek przed wprowadzając; stan satysfakcji dziwnie brzmi

To wygląda, jakby szamanka stała się faktem

narodziny jest i zdarza się?

przecinek przed jak i by

przecinek przed nie

bez przecinka

trochę przydużo "i"

przecinek przed by

bez przecinka

przec. przed a
Fragment o mleku zarąbisty
jeszcze parę przecinków przed, by

przeee/ hahaha

bez przec.

przecinek przed ąc razy dwa

przec. przed jakby

kłapouchów

słabo brzmi

rodzina robiła wszystko lepiej

przec. przed jedynie

przec. przed a i bliższych i dalszych na przykład naturalniej brzmi


suuuper


przec. przed a

ą

pozdrawiam uchachany

Ciekawie napisany tekst; podoba mi się szczególnie od połowy - m.in. obrazy domu i owada go odwiedzającego. Powolne tempo, rozpad, martwota - takie emocje wiążę z twoją miniaturą. Zarysowane sugestywnie i w dobrym stylu.

pojedyncze krople wydają mi się wyjątkowo minimalnymi porcjami, raczej zbędny dodatek, zwłaszcza, że przez niego zdanie średnio brzmi. Poza tym pojedyncze i przestawiłbym te krople po odżywia.
świetne zdanie, tylko, czy nie istnym?
pozdrawiam Przmk

Niezły tekst, choć część pierwsza bardziej mnie zaciekawiła i wciągnęła. Może i dobrze, że akcja nie leci na łeb, na szyję do przodu, jednak klimat nie urzekł, a w tego typu opowieściach jest on kluczem. Fragmentami jest lepiej, jednak po chwili coś rozwala suspens - to oczywiście bardzo osobisty odbiór, na który wpływ mają dziesiątki powieści grozy spod pióra amerykańskich autorów: Kinga, Mastertona itd. Brakuje mi u ciebie brudu/klaustrofobii(którą ubóstwiam w książuniach jak i w filmach) oraz odrobiny więcej emocji(w tej części). Niekoniecznie wolę "biegnącą" formę, lecz pragnąłbym ujrzeć więcej elementów budujących klimat zamiast relacji z kolejnych czynności.
Parę takich tam:

Trzy szarpnięcia, jeśli dodamy to otwierające. Poza tym nie podobają mi się te krótkie, szarpane zdania, gdzie centrum wszechświata stanowi czasownik. Stopniowaniu napięcia przysłużyłyby dłuższe w otwarciu. To mogło się sprawdzać podczas iskrzącego osaczeniem biegu w części pierwszej, tu jednak niekoniecznie. Potem jest lepiej, płynniej i spokojniej.

W tym zdaniu nie gra mi nic - nijak te słowa pasują do całości

na podłogę?

nie znalazły jednak naturalniej brzmi. Chłopca bym się pozbył. Niedawno było imię, a słowo chłopiec pojawia się niedługo. Miejscami za dużo tego Tomiego i chłopca

przecinek przed masując

na przykład tu chłopiec niepotrzebny

dużo za dużo zaimków; i to znaleźć bym zmienił

jedna je raczej; obecna forma sugeruje ciąg dalszy zdania

Przeczytam oczywiście następną część lub części, nie to, że mnie nie zaciekawiło; wyprawy do lasu zawsze mają potencjał, szczególnie te nocne; poza tym lubię bardzo dziecięce postacie, o które, tak coś czuję, lękamy się najbardziej. I tu dochodzę do najważniejszej rzeczy - opisie przeżyć wewnętrznych, którego u ciebie brak. Nie pamiętam już, jak było z tym w pierwszej części, ale tu, niestety, nie boję się, że chłopcu stanie się krzywda. Być może porusza się po znajomym terenie, lecz wykrzywienie go odrobinę, przerysowanie na bardziej surrealistyczny (jak to oczami malucha) pewnie by nie zaszkodziło.
Tak w ogóle ostatnio nie jestem wielkim fanem "opowieści z dreszczykiem", co niewątpliwie mogło wpłynąć na mój komentarz.
pozdrawiam

pozdrawiam

Niezmiernie przypadła mi do gustu fragmentaryczność; poszczególne scenki, w których nawet nie dopatruję się jakichś większych sensów i podtekstów, tysiąca znaczeń i symboli. Mimo przeskoków i pędu(być może do tej finałowej fontanny narratora) opisy są niezwykle sugestywne. Wielki plus tekstu.Poza tym ciekawy styl i niezbyt wyszukany, a jednocześnie bardzo wyrazisty język, co czasem jest o wiele trudniejsze niż słowna ekwilibrystyka i zdania kilkunastokrotnie złożone(m.in. w moim przypadku, kiedy wiem, że pora na kropę bezpowrotnie odeszła, a wciąż lecę i lecę). Ty zamiast z językiem, lecisz z obrazami. Nie wiem, jak sprawdziłoby się to w dłuższym opowiadaniu, tutaj jednak działa wyśmienicie. Z propozycjami rób, co chcesz. Przytul do piersi lub spluń z pogardą(i Kurwą nie omieszkaj pogardzić).

Powtarzająca się sekwencja skoncentrowana na wymienianiu zazgrzytała mi tylko w tym fragmencie. Budzę- budzik też średnio. O wiele bardziej podoba mi się dalszy ciąg akapitu, gdzie sucha wyliczanka zostaje ubarwiona.

to?

ę/ super zdaniocho poza tym

Lepiej brzmi bez: "utożsamiam się". Z przecinkiem przed a, zamiast kropki. Puchnięcie wraz z nim mówi samo za siebie. Cholernie sugestywny obraz. Czuć ten listopad i aż się włącza we łbie "Warszawa" T-love Miasto wpierdalające proszki na sen i "fajnie, że idziesz"- Bomba

pozdrawiam Przemek

Sorki za delikatne zmasakrowanie twojego tekstu. Jaki widać styl nie powalił mnie na kolana czy łopatki. Ogólnie za dużo czasowników albo takie mam odczucie. Zdecydowanie mała różnorodność zdań. Szczególnie w środku wieje nudą - zarówno językową, jak i fabularną(żywszy opis, jakaś historyjka lub akcja poprawiłyby sytuację).
Końcowe odrealnienie, to dla mnie największy plus

przecinek przed bawiąc

Albo mi się wydaje, albo wygląda, jakby staruszki koleżanki miały przyjść, a to jej myśli; przez nagłą zmianę perspektywy, tak wyszło. Od akapitu bym dał.

Za dużo zaimków/ nią, jej wcale nie poprawia sytuacji


zaimki! Rym (zamierzony?) - średnio gra


przecinek przed jak

raczej przecinek przed drugim czy


2 skoki czasowe - zaczynałem i było widać chyba


o

przec. przed mrucząc

Słaby fragment; dużo powtórzeń; spadek jakości języka, a gwałtowny wzrost przerostu słów nad treścią, co przy takim stylu nie ma racji bytu. Jakby, tak jak, jakby
Porównanie do ciosów.. niezbyt wyszukane
Moja sugestia: Ból, z jakim się zetknąłem jest okropny, jakby wyrwano mi serce. Szkoda, że słowa nie zadają prawdziwych ran. Przynajmniej byłbym martwy. Chyba chciałbym. Nie mogę żyć w miejscu, gdzie czuję się niechciany, zbędny, niewidzialny. - Wybacz, jeśli przegiąłem. Sęk w tym, że podobają mi się myśli, ukryte pod powierzchnią.
czarna dziewczyna? He, murzynka? A może, czarna jak noc albo śmierć w niektórych kulturach? W każdym razie zgrzyta mi to. Ciemnowłosa może
pozdrawiam