Uwielbiam klimat, który stworzyłeś słowami. Poczułam się straszliwie opuszczona przez ludzi, którzy odeszli na zawsze.
Dziękuję Ci za to wzruszenie

niestety merytorycznie nic nie podpowiem, ale wrażenie ten wiersz zrobił na mnie bardzo przygnębiające - memento mori
czytałam wczoraj ze dwa razy i dzisiaj ze trzy i nadal pogrąża w smutku myśl, że są ludzie tak nieszczęśliwi, zagubieni, nie wiem jacy ..., którzy robią wszystko, by od "ciała odpocząć"
ocena jak zwykle za wrażenie i zmuszenie mnie do przystanięcia w tym zwariowanym życiu
ps. zdecydowanie bardziej podobają mi się Twoje późniejsze wiersze - widać, że się zmieniasz, rozwijasz, trzymaj tak dalej

kruca bomba, tyle świetnych rzeczy do przeczytania, a tak mało czasu
dzięki za ten tekst i ten dzisiejszy, dzięki któremu od razu tu zajrzałam
ten fragment idealnie pasuje do mnie:


mężczyzny, którego kochasz (to moje zakończenie

uwielbiam ludzi, którzy potrafią tak żyć jak Waldek i takich, którzy potrafią tak pisać jak Ty

wracam do wcześniejszych opowiadań i czekam na nowe
jak dla mnie to opowiadanie jest idealne, nie chce poznawać bohaterów, chcę żyć tą magiczną chwilą

wzruszyłam się, ale od początku:
- wciągasz w historię od początku - zaczynam czytać i przepadło - nie mogę oderwać oczu
- używasz słów i tworzysz zdania, które przykuwają wzrok i umysł, a jednocześnie nie przysłaniają emocji i nastroju
- intrygujesz i zachwycasz, czymś tak, ogólnie mówiąc, zwykłym, a dla konkretnych osób niezwykłym i to jest moc tej opowieści - nie mój taniec, nie moja rodzina, a się wzruszyłam, a najlepsze, że nawet tego nie widziałam w realu tylko w głowie mi te obrazy się wyświetliły
- piękna historia

Dziękuję BeNek za uwagi i ocenę. To bardzo wspiera i pomaga w trwaniu i rozwijaniu pasji. Myślę, że w pierwszej części zgrzyta, gdyż zabrakło mi weny na jej pociągnięcie - bo tak naprawdę to z niej zrodził się pomysł.


to jest ten fragment, który pomógł mi najbardziej i będzie miał największy wpływ na to, co jeszcze napiszę - przypomniałeś mi, że mimo wszystko w ludzkim postępowaniu nie ma schematów - możemy działać podobnie, a nawet z zewnątrz może wydawać się, że jesteśmy tacy sami, ale właśnie odpowiedź na : dlaczego daje najlepszy wgląd w to, kim jesteśmy, dokąd zmierzamy, jak skończymy i gdzie?
Bardzo Ci dziękuję
pozdrawiam

Wiolin, w żadnym wypadku nie uważam Twojego komentarza za złośliwy.
wiesz, to kolejny wiersz tutaj wstawiony, który czytam już, co najmniej 20 raz i za każdym razem działa
to jest tak niesamowite pomieszanie wrażeń, że zatyka
pozdrawiam i podziwiam

och, Wiolin, drugie dno jest, ale chyba dlatego, że jest takie gorące, tak bardzo zachwyca mnie ten burzowy krajobraz - zatyka mnie za każdym razem, gdy coś takiego czytam
jeszcze raz: świetne!!!!

Podoba mi się przesłanie Twojego wiersza, które odczytuję tak - jest trudno, nic nie ma pewnego, ale mimo wszystko warto żyć

chyba się zasugerowałam Twoimi obrazami, ale tu znowu wymalowałaś cztery pory roku - jesień i wiosna w pierwszej strofie, potem zima, w trzeciej lato a na zakończenie - to co czasem czuję: przytłoczenie codziennością, zagubienie w problemach i jedyna chwila wytchnienia, gdy idę na spacer do lasu
czytałam Twój wiersz wczoraj, ale dopiero teraz uświadomiłam sobie, że faktycznie te spacery, ta cisza i jednocześnie te niesamowite dźwięki lasu, jego barwy są dla mnie przedsionkiem raju
powtórzę się, ale uwielbiam czytać wstawione tu teksty w towarzystwie Twoich obrazów
ta jesień, która spogląda na mnie swoimi kolorami, co jakiś czas, gdy docieram do końca strony jest urzekająca
wczorajsza zima również uwodziła

no właśnie, co sprawia, że rodzi się w nas myśl, potem podejmujemy decyzję a następnie działania, który pogrążają nas w mroku - skąd się bierze ten pierwszy krok?
piszesz bardzo (chciałam tu użyć innego określenia, ale zauważyłam, że nie przepadasz za wulgaryzmami) sugestywnie - przy tym fragmencie

byłam juz tak bardoz zanurzona w tej historii (mimo, że czytam ją kolejny raz), że mimowolnie zrobiłam wdech i wydech, a le to pikuś do gwiazdek (drugiej części opowiadania) czułam się tak, jak ta kobieta - pogrąż
ona w mroku, strachu z tym głosem w głowie dręczącym bezlitośnie
opisy są niezwykle obrazowe - ja tam po prostu jestem - biegnę widzę, padam
a to to zdanie uwielbiam

no i to przejście od rodzącego się szaleństwa to zwykłej codzienności szpitalnego korytarza - od chaosu do ciszy, by na koniec powalić totalnie - czyn tej kobiety - niewybaczalny, dla mnie kwalifikując się na karę śmierci (choć jestem przeciwnikiem tej kary ze względu na zbyt wiele pomyłek wymiaru sprawiedliwości)

uwielbiam Twoją prozę, bo choć w pierwszym momencie potępiam tę kobietę, to jednocześnie nie dajesz żadnych odpowiedzi, wskazówek, jakie były przyczyny jej decyzji, jak to się koczy i ta historia siedzi mi w głowie i sam już snuję wizje początku-początku i końca
czytając takie Utwory rozumiem, o co chodzi w pisaniu, które mnie tak fascynuje, ale jeszcze nie mam tak wszystkiego poukładanego
p.s. polecam się na przyszłość - czytanie Twoich opowiadań nie jest strata czasu - czytam kolejny raz a nie nudzę się

nie wiem, czy taki efekt chciałeś osiągnąć, ale mnie ten wiersz rozbawił - prozę życia przeniosłeś w sfery niebieskie - świetnie, bardzo świetne

poczułam się tak, jakbym w kilkanaście sekund doświadczyła burzy: od nadchodzącego mroku, duchoty i natężenia wilgotności przez błyskawice i grzmoty przecinające zachmurzone niebo po to orzeźwiające powietrze wypełnione ozonem i tęczę
cudownie używasz słów

podkreślam, że moja opinia jest tylko wrażeniem zwykłego czytelnika, który lubi czytać
wyrażam tu tylko i wyłącznie moje odczucie a nie opinię Alfy-Omegi w tej dziedzinie, przechodzę do rzeczy, ale tylko przedstawię ogólne wrażenia:
- tytuł: ten mnie zaciekawił - zajrzałam, okazało się, że to dalsza część cyklu - a że napisane ciekawie, to wrócę do początków (choć Podstawy bioliteratury zaczęłam wcześniej, ale jakoś mnie tematyka nie wciągnęła)
- podejmujesz specyficzny temat - widać, że Ciebie to interesuje i jest to Twoją pasją, ale (pamiętaj, to tylko moje odczucie) nie wciągnęło mnie to i dlatego zarzuciłam czytanie i widząc kolejne części omijałam szerokim łukiem
Jeżeli jesteś zainteresowany szczegółowymi uwagami daj znać
a na koniec pytanie, co to są dwukółki

Zapomniałam napisać wcześniej, że te retrospekcje są świetne, bo są umiejętnie wplecione i nie zaburzają głównego wątku. Jednocześnie dają odpowiedź, dlaczego bohater jest tym kim jest i w tym a nie innym miejscu.
Nie przynudzasz, a wręcz podnosisz temperaturę, bo jednocześnie podążam za bohaterem w jego teraźniejszości i zmagań z dorosłym życiem i mam możliwość wejścia tylnym drzwiami do jego psychiki.
Śmiesznie i mądrze, zabawnie i filozoficznie niekiedy.
Uwielbiam też to podejście do seksu i seksualności – takie normalne i bez nadęcia.
A piszę to wszystko, by Cie zmotywować do dalszej pracy, bo Marcelka pokochałam od pierwszego czytania

p.s. ja też żem baran – rogaty i puchaty jednocześnie a do tego cholernie uparty, więc wierzę, że jak się zatniesz w uporze to nie zaprzestaniesz snuć powieści o losach Marcelka (taka mała podpucha z mojej strony