Dziękuję za komentarze – choć wiem, że podziękowania z pewnym opóźnieniem. Biję się w pierś.

Zakończenie ma pozostawiać poczucie niedosytu, bo i w życiu zdarza się nam wiele niedokończonych historii, zawieszonych gdzieś zdecydowanie za wcześnie.

Z chaotycznym stylem – nie mam pojęcia jak sobie z nim poradzić. Chyba za dużo próbuję przekazać naraz i wychodzi z tego takie pomieszanie z poplątaniem.

Gorgiasz, Niczyja – wskazówki dotyczące stylu, poprawki – wprowadzam je właśnie. Są bardzo pomocne.

Aronia23 – dziękuję za miłe słowa.

Pozdrawiam.

Gratuluję – piękne opowiadanie, choć takie przerażające…

Tytuł mnie zaintrygował. Absurd, ironia, watek z porodem w rzece i pępowiną – mistrzostwo. Aż strach pomyśleć, co siedzi jeszcze w Twojej głowie...

''Kupiłeś'' mnie już na początku rozważaniami Anabeli.

Absurd z domieszką refleksji. Choć od razu skojarzyło mi się z obecnymi problemami Europy.

Wyraz ''szpitala'' domaga się uwagi:

Bardzo dziękuję Blaszka za komentarz. Popracuję nad tekstem wedle Twoich wskazówek. Teraz ten tekst dodatkowo wydaje mi się strasznie ''poszarpany''. Pozdrawiam.

Piękny tekst o tęsknocie za miłością, z refleksją o życiu .

Według mnie najlepszy tekst Muzo-Wen. Świetny klimat.

Piękna metafora ucieczki przed samym sobą i światem.

Szczególnie spodobał mi się fragment o rozstaniu z dzieckiem – może czasami za łatwo pozwalamy odejść tym, którzy są w naszym życiu naprawdę ważni. Albo macierzyństwo nie jest po prostu dla wszystkich.

Pełne czułości, delikatne i poruszające.

Choć, mimo zdaniem druga część pierwszego akapitu nie pasuje do całości – takie pójście na skróty i zbyt dosłowne.

Najważniejsza miłość to ta obecna. Wcześniejsze nas jednak tworzą. Świetny opis samotności. Podoba mi się sam pomysł na historię. Można by nawet rozbudować trochę ten świat - ciekawi mnie sama procedura Przemiany i dlaczego ludzie wybierali bycie skrzydlatymi istotami. Dlaczego bohater tak łatwo wybrał zostanie skrzydlatą istotą? Nie miał żadnych wątpliwości? Mam dużo pytań, a odpowiedzi nie znajduje w tekście. Pozdrawiam.

Prawdziwe, poruszające i wzbudzające nadzieję.

Bardzo dziękuję Wam za przeczytanie opowiadania i komentarze. Pozdrawiam serdecznie.

Świetnie zarysowana bohaterka. Wzbudziła moją sympatię, nie jest ''przesłodzona''. Chętnie bym się z nią napiła.

Moim zdaniem, w drugim dialogu jest zbyt dużo przymiotników i przysłówków – gorzej czytało mi się ten fragment. Pozdrawiam.

Podoba mi się opis snu – buduje napięcie i niepokój oraz przytaczanie myśli bohaterki (choć momentami odebrałam je jako za długie).

Mój ulubiony fragment:


Nadal nie wiem, o czym ma być ta historia, ale nie postrzegam tego jako minus. Jestem zaintrygowana.

Podoba mi się Twoja lekkość pisania i poczucie humoru.

Tak chyba jest, że tworzeni bohaterowie wymykają się spod kontroli, buntują się i najczęściej zajmują więcej pisarskiej powierzchni, niż to było zaplanowane.

Trzeba więc brać z nich przykład – i w życiu być kimś więcej niż tylko postacią epizodyczną.