'jak origami" aut

pozdrawiam

dużo sobie obiecywałem po tytule, i ... a tu obrazek jak z małomiasteczka, aczkolwiek trzecia, ostatnia ma wartość samą w sobie i jej ta 'warszafa' jakby zawadza; zabrakło tego czegoś

pozdrawiam

bez "kiedy" i wers 2 z 1 jako jeden - tak to widzę

pozdrawiam

ps.
lubię się porządnie zmęczyć w górach, to jedyny pozytywny wysiłek jaki znam, inne mnie męczą

pomysł jest, wykonanie nie przekonuje

pozdrawiam

bardzo na tak; wiersz o czymś konkretnym, namacalnym, pisany życiem



pozdrawiam

o tak, jak ślepej kurze

hey

jest bardzo lirycznie, smutno i tęskno zarazem; a co najważniejsze - komunikatywnie, o co we "współczesnej" poezji coraz trudniej; dziękuje za ten wiersz, przywraca wiarę w pisanie przez duże P

pozdrawiam

po "kodykologii" wszedłem tutaj i nie widzę żadnych komentarzy /szkoda/; zostawiam pozytywne czytanie; jest w końcu jakaś przestrzeń, tropy testamentowe, próba okiełznania szaleństwa jakie jest w każdym z nas /prawie w każdym /, bo tamten świat, kiedy uchyla wrota, wpuszcza do nas demony; nie rozumiem tylko "zmarłych dusz" - dusza jest nieśmiertelna, niezależnie, gdzie trafi, biorę jako metaforę, coś jak "zmarły za życia"

pozdrawiam

nie rozumiem, po co całość kursywą?

sam wiersz - mam mieszane odczucia; oczywiście starym księgom należy się szacunek, jednak tekst nie zatrzymuje na dłużej, nie ma w nim zbyt wielkiej przestrzeni; jest myślą, jakąś konkluzją i niczym więcej; ledwo co zaznacza, prześlizguje się pomiędzy tym co było a jest

pozdrawiam

bez urazy, ale twój utwór żywcem przypomina dykcję, która miała wzięcie jakiś czas temu; jest patetycznie, koturnowato, emfatycznie; czasy, kiedy poeta umierał za miliony mamy za sobą

tak sobie szybciutko zerknąłem na inne twoje, i nie widzę spójnej linii, każdy utwór jest inaczej napisany, jakbyś szukał swojej dykcji, to dobrze i źle zarazem; wyczuwam inspirację w klasyce, co nie jest złe, jednak ta droga została przetarta przez poprzedników, a następcy wręcz wydeptali bity trakt

mam nadzieję, że nie żywisz urazy

pozdrawiam

specem od haiku nie jestem, ale na moje oko - w żadnym wypadku ta miniatura nie jest haiku

co do samego już utworu - nie lubię jak wiersz zaczyna się od "gdy" czy "kiedy", trąci formułą;
poza tym nie bardzo jest tu udanie kompozycyjnie; przegadany na dodatek, a w miniaturze to grzech

do końca nie jest źle, podoba mi się pomysł z "notatkami zimy", "neony-kwiaty", "komunikaty słońca", ale to za mało; no i po co powtarzać w tytule coś co jest puentą w wierszu

pozdrawiam

"Spróbujcie jednak ożywić wyobraźnię

z ulgą zrzuci na nas drogocenny ciężar;
przyszłość i marzenia." a konkretniej o jaki "drogocenny ciężar"
"Wciąż jesteście tak samo możliwi;
psy i jeleń, schwytane na jednej rycinie" to z kolei ma wielki potencjał, szkoda, że nie wykorzystany

pozdrawiam

"w trumnie zabitej gwoździami,
lśnisz niczym jaskrawe akwarele" trumna była przeźroczysta czy miała wewnątrz monitoring?

na razie tylko tyle

pozdrawiam

chyba czytałem? masz rozpoznawalny sznyt; dobry, momentalnie bardzo do identyfikowania się z sytuacją vide życiową, zwłaszcza jak się szukało dna.

pozdrawiam

nikt nie lubi przegrywać, chyba? porażka jest jednak ważnym elementem, pozwala nabrać dystansu do siebie, do życia, jest lekcją pokory, po której inaczej postrzegamy; kto raz się sparzył, drugi raz nie dotyka ognia. człowieki są jednak pod tym względem niepoprawni, pakują się w kolejne toksyczne związki, robią sobie nadzieję na... no właśnie na co? widzą ogień i jak ta głupia ćma lecą w jego kierunku; ogień i zło mają w sobie coś elektryzującego;
pofilozofowałem; co do wiersza. pierwsze dwie frazy trudno wchodzą, trzeba było mi kilkakrotnie przeczytać, by wypłynął sens; zwłaszcza druga za poprawną identyfikację podmiotu. Dlaczego "tę" ścianę, "bowiem" pominąłbym; w drugiej "i tak" do kasacji, to dla mnie wypełniacze;
od "Dopiero..." nie mam uwag, zwłaszcza do puenty, cymes poprowadzona.

pozdrawiam