Interesujący tekst. Podoba mi się Twój sposób przekazywania wiedzy. Te niedopowiedzenia, które skłaniają czytelnika do bliższego zapoznania się z tematem. Szczególnie Twoje relacje z odwiedzanych miejsc powodują, że zawsze mam ogromną ochotę wybrać się w podróż i pójść tymi samymi ścieżkami co Ty. A wracając do Sokatesa. Jego filozofia trochę kłuci się z filozofią chrześcijańską w kwestii czynienia dobrych uczynków czy też hojności. Jezus mówi, żeby dawać jałmużnę bez zbędnych przemyśleń, na zasadzie odruchu serca. W przeciwnym wypadku budujemy w sobie samozachwyt: - jaka jestem wspaniała! Lepsza niż inni! Pozdrawiam.

Bardzo zabawna scenka z życia. Świetnie opisana. Smutno tylko, że wielu naszych rodaków tak kaleczy mowę ojczystą i tak często używa "przecinków".
Pozdrawiam serdecznie i z niecierpliwością czekam na następne części trylogii.

Ja jestem właśnie w sanatorium. Też po raz pierwszy w życiu. Zabiegów jeszcze nie miałam, bo to dopiero drugi dzień, ale obserwacje pewne już poczyniłam. Panów Zdzisiów z nerwowymi, nadopiekuńczymi małżonkami widziałam kilku i omijam ich dużym łukiem. Twoje opowiadanie przeczytałam jeszcze przed wyjazdem i wcale mnie nie wystraszyło. Masz duże poczucie humoru. Uśmiałam się serdecznie. Jak wrócę to może też coś o moim pobycie napiszę. Pozdrawiam.

Smutny tekst, ale prawdziwie pokazuje oblicza samotności. Ktoś napisał w komentarzu, że to banalne, mało odkrywcze. Tak, właśnie taka jest samotność. Nieciekawa dla obserwującego, niewygodna. Lepiej się odwrócić, nie mysleć, nie zaprzątać sobie tym głowy. Bardziej atrakcyjni są ludzie sukcesu, ci którym dobrze się wiedzie. Życie ma jednak również ciemne strony i o nich też należy pisać, bo w przeciwnym wypadku przekaz rzeczywistości będzie nieprawdziwy. Dziękuję Hedwig za ten tekst.
Pozdrawiam serdecznie.

Hedwig, znowu wzrusza mnie Twoja wrażliwość. Piękny tekst. Nie oceniam, bo każda ocena byłaby niestosowna. Zgadzam się z Zajacanką. Uchwycenie i przemyślenie chwili, wyciągnięcie wniosków z przypadkowego spotkania, to cenna umiejętność. Podoba mi się to.
Pozdrawiam serdecznie.

Piękne i prawdziwe. Z głębi serca. Wzruszyłaś mnie.
Pozdrawiam serdecznie.

Czarodziejko, Eleinor: cieszę się, że mój tekst spodobał się Wam. Dziękuję i pozdrawiam.

Dziękuję Hedwig.

Zajacanko - dziękuję za przeczytanie tekstu i uwagi techniczne.
Poprawki wprowadziłem. Co do nadziei, to występuje w moim tekście w takim rozumieniu, jak sąsiadka, dziewczyna, kobieta tzn. bliżej nie określona osoba. Jeśli chodzi o ostatnie zdanie, to całkowicie zgadzam się z Tobą. Trzeba myśleć pozytywnie.
Pozdrawiam.

Bardzo sympatyczne opowiadanie. Biedny dziadek. Nie tylko dwóch urwisów miał na swojej głowie, ale jeszcze cierpiącą babcię... A swoją drogą - mała różnica wieku między chłopcami, a jak różne zachowania. Trochę mi to opowiadanie przypomina aktualnie emitowany w TV serial "Rodzinka.pl". Ta Twoja opowieść jest tym prawdziwsza, że oddaje nasze realia, opisuje przeciętną polską rodzinę. Sprawnie napisane, dobrze się czyta. Pozdrawiam.

Ela Samek - dziękuję za próbę zrozumienia.
Wodniczka - no cóż, jeżeli chodzi o metaforykę, to rzeczywiście nie jest moja mocna strona. Chodzi raczej, jak to trafnie napisała Ela Samek, o potrzebę wykrzyczenia tego, co jest we mnie.
Pozdrawiam i dziękuję za komentarze.

Mirando, Elinor: Dziękuję za przeczytanie tekstu i komentarze. Jak już pisałam, żałuję, że wysłałam ten tekst. No cóż, stało się. Przez moment miałam nawet pomysł, żeby go zlikwidować, ale pomyślałam sobie, że trzeba ponieść konsekwencje pochopnych decyzji.
Kareo: Tak, ten temat jest bardzo trudny, chociażby dlatego, że te szczególne relacje wykraczają poza nasze trójwymiarowe widzenie świata. Dziękuję za wskazanie piosenki. Wysłuchałam. That's it.
Winterolmostover: To nie miał być wiersz, tylko proza poetycka. Ale rzeczywiście poezji w tym niewiele. Opowiadania chyba wychodzą mi lepiej. Zapraszam do zapoznania się z moimi tekstami. Mam nadzieję, że ocenisz je lepiej...
Pozdrawiam

Masz rację Mirando. Nie udał mi się ten tekst. Jest zbyt afektywny i nieczytelny. Napisałam pod wpływem impulsu i od razu wysłałam. To miało przedstawiać relacje ja - Bóg. Widać temat jest dla mnie zbyt trudny. Miło mi, że podoba Ci się moja proza.
Serdecznie pozdrawiam.

Otóż to. Nie rozumiem dlaczego wypowiedzenie mojej opinii wywołało taką agresję z Twojej strony. Religia nie ma tu nic do tego. Nie jestem szczególnie ortodoksyjną katoliczką, czego nie omieszkałaś mi wytknąć Zajacanko. Myślę, że i Ekonomista i Wasinka wie o co chodzi. Jeśli nie, to niech będą uprzejmi przeczytać wcześniejsze komentarze i wtedy będą mogli wyciągnąć właściwe wnioski. Chodzi o zwyczajną kulturę dyskusji. Jeśli najpierw robi się komuś wykład na temat znaczenia pisania słów małą i dużą literą, a potem pisze per "ty" mała literą to wiadomo o co chodzi. Pisanie do mnie per "biedne maleństwo" też do szczególnie grzecznych nie należy. Ja nikogo nie obrażam i o to samo proszę.

Najwidoczniej nie jestem tak oświeconą osobą jak Ty. Ale czy aż tak godną pogardy, że odpowiadając mi piszesz "ty" małą literą?