Wasinka trafne spostrzezenie co do bohaterów - są jak najbardziej autentyczni!

Moi drodzy,
Nie zapominajcie, że scenka jest kreacją, podpartą pewną wiedzą na temat autentycznej osoby, nie ma po co rozkminiać czy mogłaby ona rzeczywiście mieć miejsce czy nie. Oczywiście chodzi o Monroe. Na początku lat 60. mieszkała na Manhattanie, gdzie oprócz lekcji aktorstwa uczęszczała na terapie, podczas których jak wiadomo - pacjenci, nawet ci najbardziej zamknięci w sobie, wygłaszają długie monologi.
Największym marzeniem Monroe było mieć przyjaciela, który spojrzałby na nią nie jak na symbol seksu, a jak na kobietę - normalną, z krwi i kości. Problemem była jednak ogromna nieufność, którą żywiła wobec innych. Mając tą wiedzę wpadłam na pomysł, że zostanie zaczepiona przez przechdnia, koniecznie mężczyznę. W scence kobieta od samego początku słyszły, że ktoś ją woła. Dopiero za drugim razem odwraca się. W tym momencie stacza w sobie walkę na przełamanie wewnętrznego lęku wobec innych. Wie jednocześnie, że przechodzień może okazać się człowiekiem, w którym znajdzie przyjaciela (skoro zadał jej intymne pytanie zamiast poprosić o autograf). Początkowo odpowiada jednym słowem by po chwili nabrać w sobie odwagi, o której tyle razy słyszała w gabinecie terapeutycznym. Stąd dłuższa wypowiedź. Nie próbowałam stworzyć tutaj rozwinięcia odpowiedzi, która powaliłaby wszystkich na kolana - po prostu użyłam języka i słów samej Monroe.

Dziękuję za wszystkie komentarze, zwlascza te, które dotyczyły strony stylistycznej.Wszystkie dokładnie przeanalizuje.
Ciekawe są Wasze komentarze, w których próbujecie zgadnąć tajemniczą M. Hmmm, może nie będę zdradzać jeszcze kim jest postać tej kobiety, zdradzę, że mieszkała przez jakiś czas, w latach 60. na Manhattanie, gdzie uczęszczała na zajęcia aktorskie i terapeutyczne. Miała zwyczaj zakładać ogromne okulary i spacerować po ulicach, co pozwalało jej przez chwilę nie czuć się samotnie. Jej dłuższą wypowiedź skonstruowałam na podstawie kilku książek powstałych o niej, w tym tej z jej osobistymi listami i notatkami.
Pozdrawiam Autorka

Dziękuję bardzo za komentarze i uwagi. Porawię tekst zgodnie z Twoimi sugestiami Zajacanka Taki mam właśnie styl - piszę niewielkie teksty, ale staram się w nich zawrzeć całą esencję poruszanego problemu. Tekst owszem smutny ponieważ powstawał w okresie, kiedy i mi nie było najłatwiej. Ucieczka ma tutaj na celu pokazać nie tyle słabość bohatera, co zaangażować otoczenie osób cierpiących. Stajemy się coraz bardziej obojętni na innych, a niekiedy jedna rozmowa, zwrócenie uwagi na cierpiących, mogłoby stanowić dla nich pierwszy krok w wyjściu z depresji.