clockworklukis - tak, tutaj jest ewidentnie zbyt silne pokłosie takiego pompatyzmu i przerysowanego patosu, od jakiego zaczynałem z wierszami. To jest w ogóle starszy utwor i ta konwersja tutaj nie do końca wyszła udanie.
Dzięki za uwagi, bardzo przydatne.

Ustiusza - dzięki serdecznie, to może prawda z tą Biblią, może każdy taki piszący musi się jakoś samodzielnie rozprawić z tym fundamentem kulturowym.

wiktorio, każdy z nas ma tę przyjemność, że wybiera sobie drogę, która mu odpowiada.

Myślę, że to niekoniecznie takie oczywiste, ale za to bardzo ciekawe skojarzenie.

Ja bym to odwrócił - to jest sto pytań, które należy postawić samemu sobie, np. skąd zmiana rytmiki albo co oznaczają metafory, czy też w jakim celu używamy wielokropka w ogóle. Poezję czyta się trochę inaczej niż prozę, a mi jest dosyć bliska awangarda, co do której głównym zarzutem była niezrozumiałość, więc może to stąd.

Procesjo - w zasadzie to chyba masz rację, dodałem zaimek.

Pozdrawiam ciepło

Trawo, nie mógłbym aż tak bardzo zmienić treści tego króciutkiego tekściku. Zwłaszcza, że to wszystko jest takie bardzo dyskusyjne - w tańcu my wirujemy w takt, więc tutaj przerzucona zostaje sprawczość, a "niejasny początek" nie oznacza braku przyczyny.

W każdym razie dzięki za przeczytanie i uwagi.

Hej, dzięki za uwagi, ale wiersz już jest zrobiony, jaki jest, wszystkie środki są głęboko przemyślane i to już chyba będzie kwestia osobistego gustu, czy się spodoba.

Trawo - a dziękuję, chociaż te wszystkie tworki pochodzą sobie z tego samego okresu.

Ania - muszę zapytać - jakie jest erotyczne skojarzenie z "zapuszczam korzeń"?

Tjereszkowa - ja z patosem jestem bardzo blisko (za blisko), więc to pewnie dlatego.

Pozdrawiam

Wiele zabiegów stylistycznych staje się zrozumiałe, kiedy załapie się jakiś choćby ogólny clue utworu. To nie tyczy się tylko tych tu moich zapisków, ale tekstów w ogóle. Nie za bardzo widzę sens, żeby poddawać ocenie coś, czego się nie rozumie. Może przyczyna tego wcale nie tkwi w wierszu?

Jeśli chodzi o uwagi - chętnie, ale trudno mi traktować poważnie krytykę czytelnika, który sam przyznaje, że nie wie, jakie jest przesłanie.

Próba uchwycenia nieuchwytnego to dobry kierunek.

Pozdrowionka

Świetny kontrast pomiędzy kulturami pierwotnymi, które żyją a kulturami cywilizacyjnymi, które życie prowadzą. I to w takiej zgrabnej, nienarzucającej się formie!

Genialne jest rozplanowanie kompozycyjne: w części poświęconej życiu naturalnym mamy cały ogrom soczystej witalności, zwierzęta, ruch, słońce, powietrze. Co naturalne, część ta jest też bardziej rozbudowana (bo i bardziej sensowna z punktu widzenia egzystencji). W części poświęconej życiu w osadach ludzkich mamy lęk i klucze, które - po pierwsze - świetnie oddają nasze przywiązanie do przedmiotów materialnych, a - po drugie - będące dobrym odnośnikiem do naszych sztucznie bezpiecznych domów, w których się zaszywamy (no bo są nam one potrzebne dla ochrony - przed drugim człowiekiem, który może chcieć zagarnąć nasze przedmioty [lub skrzywdzić]).

A na tak lekkiej formie unosisz tematykę wcale nielekką (ale też nie skomplikowaną intelektualnie - w tym wypadku to nie zarzut).
I mnie również marzy się powrót do życia - w zgodzie z naturą (której jesteśmy częścią, czy chcemy, czy nie), a nie przeciw niej (czy: ponad nią, ale biorąc pod uwagę, że owo "ponad" to tylko pozór, można przyjąć, że wciąż przeciw).

Pozdrawiam,
m

Znaczenie jest rozmyte, ale to z pewnością nie ujmuje wartości wierszowi, raczej przydaje. Zwłaszcza że skonstruowana przez ciebie forma jest tak emocjonalnie nasycona, że trudno mi przejść obok tekstu obojętnie.

Może najpierw, co mi się gryzie stylistycznie:

Trochę zbyt podniośle w kontekście całego wiersza - spróbowałbym zamienić "rany" i "krwawią" na coś innego, bo w tym ułożeniu mocno zgrzyta z resztą.
Ten fragment, swoją drogą, jest najbardziej konkretnie osadzony w rzeczywistości i najmniej niezrozumiały (choć, podejrzewam, wciąż metaforyczny). Czy to oś wiersza?

A owo emocjonalne nasycenie, o którym wspominałem - to miałkość, beznadziejność, brak sensu życia. To koresponduje, oczywiście, z ostatnim wersem, ale i z całą nieco beznamiętną tonacją wypowiedzi. Z tej papierowej szarości przebija się jednak inna, silniejsza emocja, którą przyrównywałbym do bólu lub cierpienia (odwołania do krwi, rozrywania, demonów). Co więcej, zdaje się, że jest to stan przejściowy (co sugeruje obecność nie-miejsca, tj. pociągu), jednak ten stan przejściowy jest powtarzalny (co wieczór). Przypomina stany depresyjne, chociaż ujęte w na tyle ładnej i przejmującej formie, że operowanie suchą terminologią diagnostyczną nie za bardzo tu przystoi.

Czynności bohaterki, którą opisujesz, też są beznadziejnie bezsensowne: wyjmowanie agrafek, rozrywanie sieci. Robiąc to, toczy walkę - zajmuje życie czynnościami o sztucznym celu (lub bezcelowymi w ogóle), kryje się w zakamarkach kamienicy, żeby uniknąć zakamarków swojego umysłu (?). Są to jednak działania o charakterze autoagresywnym (krew; takie też było moje pierwsze skojarzenie z wyjmowaniem agrafek), które, bądź co bądź, pochłaniają ją na tyle, że na pociąg powrotny musi biec.

Jest tu znacznie więcej, bo można by jeszcze pogrzebać głębiej i rozgryźć sensy zawarte w licznych metaforach (bo pełna interpretacja uwzględniłaby znaczenie m. in. owych bezsensownych czynności). Analiza Twojego wiersza zajęłaby z pewnością sporo czasu i kartek, ale z pewnością nie byłby to czas stracony.
Mamy jeszcze niemniej tajemniczy tytuł. Jak na razie, wydzielone "meta" wskazywałoby na autotemat (pejzaż wewnętrzny?), metamorfozy - może przekorne (bo przemian tu nie ma - a może są, ale niewidoczne przy pierwszym spotkaniu z tekstem?), a może odnoszą się do podskórnej chęci zmiany (trop z nie-miejscem)?

W każdym razie, miło będzie tu wracać.

Pozdrawiam,
m

Witam, prosisz o pomoc, to ja bardzo chętnie - zwłaszcza że Mickiewicza całkiem sobie cenię, zwłaszcza niepospolity umysł (do czasu wejścia w sekciarstwo, które, ze względu na okoliczności, w jakich się to odbyło, jest całkiem zrozumiałe - ale mózg to mu przyćmiło, tak czy owak).

No to do przodu:


To nie brzmi dobrze, bo sugeruje, jakoby Mickiewicz mógł te cechy romantyzmu ustanowić (a przecież jedynie czerpał z Goethego, Schillera, Byrona etc.).


Przecinek po "poeta". A w ogóle, proponowałbym po prostu: "Poeta gustował w bardzo wielu gatunkach".



Piszesz, że Oda do młodości podejmuje tematykę powstania listopadowego. A czy nie było to tak, że Mickiewicz napisał ten wiersz jeszcze w Towarzystwie Filomatów, że przyjaciele przyjęli go w większości dosyć chłodno, bo nazbyt już odchodził od klasycyzmu, a zbliżał się do szkoły romantycznej?


Jednak, mimo iż...


Tego typu czasowniki stopniujemy opisowo, czyli: najbardziej autentyczne.


Przecinki: przed "dokonana" i po "we Lwowie".


Jedynym, nie jednym.
No i sugerujesz, że Wacław Borowy był najpełniejszym rekonstruktorem - a chyba nie o to chodzi.


Około.


(...) filomatom do Wilna.


Tu wkradł ci się pleonazm. Albo "nie od razu", albo "za którymś razem".


Przecinek przed "opartego na".


Sugeruję tylko, że takie kontrastowe przeciwstawienie jest jedynie pozorne, bo przecież żaden z romantyków nie zrezygnował z rozumu na rzecz uczucia.
Tutaj bardziej chodzi o konflikt między oświeceniową, czysto (!) racjonalistyczną i empirycznie poznawalną wizją rzeczywistości - a wizją metafizyczną. Preromantycy zauważyli pewne anomalie, które nie przystawały do oświeceniowego paradygmatu poznawczego, a romantycy wcielili je w nowy system (chodzi o świat irracjonalny, świat metafizyczny, duchowy). Świetnie to widać, porównując XVIII- i XIX-wieczne obrazy szaleńców. O ile wcześniej widziano w nich jedynie wyalienowanych, chorych osobników, tak później zaczęto dostrzegać w nich istoty, mające kontakt z ową irracjonalną rzeczywistością.
Myślę, że warto byłoby pogłębić ten temat, coby nie spłaszczać szoku poznawczego romantyków do konfliktu między "uczuciem" a "rozumem". Polecam np. M. Janion, Gorączka romantyczna i M. Janion, M. Żmigrodzka, Romantyzm i historia. Wstępne rozdziały dosyć wyczerpująco na ten temat informują.


Heroizm jest postawą - nie uczuciem.


Ja bym to "wreszcie" oddzielił przecinkami - jako wtrącenie. Samo wyrażenie "w samym tekście" to tak nie za bardzo, bo to tak, jakbyś wcześniej mowa była cały czas gdzieś naokoło tekstu (a to raptem jedno zdanie).


Przecinek przed "z jakimi".


Coraz (nie: co raz). Przecinek przed "wzorem" (a w ogóle to najlepiej: na wzór Heraklesa).


Jest ono. I co to znaczy "bardzo swoiście"?


"Bowiem" to taki spójnik, którym raczej nie zaczynamy zdania (nawet składowego), lepiej "Oto bowiem". Drugim takim spójnikiem jest "zatem" (choć tu rygory są trochę luźniejsze).


A nie lepiej tak: "nawiżaniami do poprzednik epok - głównie starożytności"?


Wyrzucić "w utworze" (no bo gdzie indziej?). I lepiej te "nazwy" zmienić na "postaci", "odwołań do", cokolwiek.


Czyim zadaniem? Kim jest "ona", czemu później pojawia się zaimek osobowy "jego" - czyj obraz?


Zdaje mi się, że Biblię też wypadadałoby kursywą.


"w Odzie zarówno świat ludzi jak i ducha wyłania się z chaosu".


Kolejny pleonazm: skoro klasyczna, to wiadomo, że stara.


Występująca przed. Następuje się zazwyczaj po czymś.


Empiryczny. Empirystyczny to przymiotnik utworzony od "empiryzmu", czyli można mówić np. "filozofia empirystyczna" - ale "poznanie empiryczne", czyli za pomocą zmysłów, doświadczenia etc.

Warto pomyśleć nad ograniczeniem zaimków osobowych. Za dużo ich tu.


Hihi - banał.


Przestałem już z tymi błędami. Bardzo ich dużo, stylistycznie mało zgrabnie, sporo błędów składniowych, interpunkcyjnych, logicznych - zwłaszcza pleonazmów. Warto byłoby przeczytać na spokojnie ten tekst i wyłapać wszystkie drobnostki, które Ci gdzieś uciekły - bo mam wrażenie, że to bardziej nieuwaga, która zawsze zdarza się przy pisaniu dłuższych tekstów.

Generalnie: za Heisenbergiem - do bólu szkolnie. Oklepane frazesy o tekście, o którym, co prawda, nie da się już chyba wynaleźć nic nowego, ale za to to, co już wynalezione, można jakoś ładnie podać. Tutaj ciężko się czyta. Zwłaszcza ten radosny, pochwalny ton, te wszystkie "idealne obrazowania", "genialne frazowanie", "super utwór, naprawdę".
Bardzo dużo banałów. Informacje historyczne brzmią, jakby były przepisane z podręcznika. Analiza tekstu nie mówi nic ważnego, sporo "przegadanych" fragmentów. Są momenty, gdzie lotem wieszcza metaforyzujesz i wzlatujesz na wyżyny poezji, ale to też takie bardziej w wydaniu romantyków krajowych niż Wielkiej Trójki. Nic ciekawego.


Co proponuję: przeczytać cały tekst głośno i na spokojnie - wtedy wybrzmią Ci wszystkie błędy interpunkcyjne (bo przecinek = pauza intonacyjna i to słychać), logiczne, stylistyczne etc. Pomoc polonisty też się przyda, bo znacznie łatwiej jest mazać czerwonym długopisem po wydruku niż wszystko kopiować i przepisywać.

No i życzę powodzenia na olimpiadzie.

Pozdrawiam,

Dziękuję bardzo! Obyś kiedyś miał okazję.

Myślę, że za szybko i zbyt nieporadnie próbujesz takich środków, jak wulgaryzmy. To są takie wyrazy, które w ustach osoby dojrzałej wyrażają pewne emocje, niedostępne innym bardziej znormalizowanym leksemom. Dobrze wiemy jednak, że w ustach osób niedojrzałych wyrażają głównie pusty bunt i zwracają uwagę jedynie swoją formą, nie przekazem.
Ponoć u Ciebie "ujebałem sobie rękę" miało oznaczać rezygnację. Trudno to z tego odczytać, bo ten wers brzmi na tyle niedojrzale i infantylnie, że właściwie pozostaje mi się tylko uśmiechnąć.
Wyraz "jedy-nie" rozbity na dwa wersy wypadł nieco słabo, bo rozumiem zabieg z rozszerzeniem znaczenia (niemałą/małą rankę), ale warto by się - w przyszłości - pokusić o trochę więcej pracy nad wyzyskaniem więcej z takiego zabiegu: bo tutaj zostaje nam to "jedy", a można by pomyśleć nad lepszym wydźwiękiem.

Jest tu jakaś treść - owa ranka, która przywołuje skojarzenie stygmatu, co z kolei można przenieść na znaczenie "stygmatyzować kogoś", czyli niejako ranić - ale wykonanie jest trochę po łebkach.
Nie wiem, czy to początek Twojej drogi poetyckiej - jeżeli tak, to życzę zdystansowania się wobec swojej twórczości i traktowania jej jako swoisty warsztat słowny, wtedy więcej rzeczy możemy zauważyć, więcej się nauczyć i bardziej rozwinąć.

Pozdrawiam,

blaszko, wcale nie trzeba - osoby, które wiedzą o tym mechanizmie znacznie więcej niż ja, nie potrafią (bądź nie chcą) go przezwyciężyć: i nic dziwnego, bo nasz umysł robi wszystko, żeby uchronić nas przed jakimkolwiek (mniejszym lub większym) cierpieniem. Jego pojawienie się powoduje takie napięcie, że umysł niemal natychmiast je zwalcza. Zakładając, że poznanie mechanizmu uchroni przed jego skutkami, zakładamy, że człowiek jest istotą racjonalną, co jest oczywistą nieprawdą (stąd ironiczny tytuł tej miniaturki).
Dysonans poznawczy jest o tyle silny, że jest zbyt korzystny, żeby można było z niego zrezygnować - bo z punktu widzenia biologicznego (czy psychologicznego) prawda obiektywna nie jest potrzebna do życia. Siłę tego mechanizmu - motywowanego również przeraźliwym strachem przed cierpieniem - widać np. w rodzinach, w których dzieci są molestowane, a matka "udaje", że nic nie widzi. To udawanie dlatego w cudzysłowie, bo cała jej podświadomość wypiera niechciane wydarzenie (tutaj niezgodność polega na: mój w miarę szczęśliwy obraz rodziny vs rodzina silnie patologiczna). Kobiety, które w końcu decydują się na reakcję, czują się, jakby wybudziły się z jakiegoś snu - i w pewnym sensie jest to prawda.
Człowiek codziennie zafałszowuje swoją rzeczywistość na tysiące sposobów - i robi to głównie poprzez mechanizm redukcji dysonansu poznawczego. W gruncie rzeczy, zdaje się, że u źródeł wszelkich konfliktów ideologicznych stoi właśnie on: w końcu rzeczywistość obiektywna - a więc i prawda - istnieje tylko jedna.

Pozdrawiam,

alketis, dysonans poznawczy dotyczy w tym wypadku dwóch sprzecznych wizji rzeczywistości: "ja - kochana żona" i "ja - zdradzana żona". Oprócz niego, do sytuacji, w której żona zafałszowuje swoją rzeczywistością, prowadzi masa innych mechanizmów psychicznych: strach przed nieznanym czy wyparcie potencjalnego cierpienia. Dziękuję za komentarz, to bardzo budujące.

blaszko, przykładów jest masa, bo - warto to sobie uświadomić - dysonans poznawczy jest jednym z głównych mechanizmów psychologicznych, które rządzą ludzką świadomością. Często występuje on wtedy, kiedy np. robimy coś niezgodnego z naszą wizją samego siebie (jestem dobrą osobą > byłem bardzo niemiły dla swojego znajomego > to jego wina, on był sam bardzo złośliwy, zresztą w ogóle jest złym człowiekiem) albo kiedy bronimy się przed porażką, która może obniżyć naszą samoocenę (nie jestem głupią osobą > nie zdałem egzaminu > oprócz mnie nie zdało sześć osób, a egzamin był bardzo trudny/egzaminator chciał mnie upieprzyć etc.) i tak dalej, i tak dalej... Dzieje się to właściwie notorycznie, codziennie i w wielu sytuacjach.
Propozycja bardzo ciekawa - rzeczywiście, taka seria byłaby dobrą wprawką stylistyczną. Bardzo dziękuję za pomysł.

Pozdrawiam

Heisenberg, mój chyba też nie, ale po paru latach przerwy, chciałbym nieco podszlifować przyrdzewiałe już pióro prozatorskie. Tak czy siak, dziękuję za wizytę i pozdrawiam.