Mad dziękuję.
Nie będę dalej rozpisywać się o chorej miłości. Nadto jej dookoła nas.
Mam w zamyśle coś bardziej intrygującego, tylko proza wymaga więcej skupienia.
Pozdrawiam.

Jesteś szalony! ;-)
Ale to jest cudowne, cudowne że nie dajesz się zapakować w ramki. Miałam jeszcze kilka innych myśli do przekazania w tym tekście. ;-)
Mad dziękuję i pozdrawiam serdecznie.

Marco jeśli wrócisz, to i ja powrócę.

Dobre.

Mam dwie ręce, nogi i głowę
pełną piany powstałej z wody

do jutra
wszystko się rozpłynie

Hm, może to tak działa?

Dziękuję, miło mi.

Inaczej, czyli jak?
Bardzo dobry, naprawdę zatrzymał mnie i przywołał wspomnienia.

Tak, pozdrawiam też na p, jesteś świetny.
Dziękuję.

Drogi Kaziu -prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie - tak właśnie wygląda mój wiersz po korekcie. Sugerowałeś abym wydała swoje wiersze. To miłe. Zobacz jak wygląda współpraca z wydawcą. Jak wspaniałe są rady i poprawki, aż przykro. Wiele osób godzi się na takie zmiany, wierząc, że inni, że Ci bardziej, bardziej są znawcami. Twoje wiersze, też chcieliby poprawiać, doszukując się błędów itd. Śmieszne, teraz widzę jak śmieszne i wątpliwe są RADY!!!
Nie tędy droga, nie tak powinna wyglądać droga poezji. Indywidualizm przede wszystkim!
Normy to można spełniać na produkcji, w fabryce, Gdzie maszyny dyktują tok i prędkość tworzenia.
Szybko wyczułeś jak sztuczny jest ten twór powyżej, dziękuję. Zrobiłeś dla mnie wspaniałą rzecz.
Nie wydam tomiku, który później będzie zalegał, albo skończy jak papier toaletowy. Bez obrazy dla papieru, który jest niezbędny.

Pozdrawiam.

Mad... sądzisz, że nareszcie dojrzałam?
Wielkie dzięki! Nareszcie ktoś mnie docenił.
Na poważnie, to dziękuję, dziękuję za czytanie i odwiedziny.

Pozdrawiam

Chyba ci się nudzi? Wybacz

No mam słabość do twoich tekstów. Są urocze, urocze w tym własnym widzeniu świata i codzienności, na którą jak nikt inny, potrafisz znakomicie zwracać uwagę.
Niby banał, ktoś napisze. Może, może życie jest banalne, może wyrzucamy swoje dni do kosza.
Niepotrzebnie, bo chwile, bo te drobiazgi to całokształt. Każdy widzi inaczej, ty masz ewidentnie

przepiękny punkt widzenia.

Co mam Ci napisać?
Stękasz, jak... dobrze bez epitetów. Frazesy, frajerzy, trauma i może trumna?
Nie przesadzaj! Jest jak jest, trzeba brać i brać, nie marudzić!
Dobry tekst, dobry do upicia się na smutno.

Wszystko w punkt, doskonale.
Nic dodać, nic ująć! Dawno nie czytałam tak dobrego tekstu!
Wyobraźnia na pełnych obrotach, przynajmniej moja. Nazbyt osobiście odbieram ten tekst, dlatego wstrzymam się z interpretacją. Przyznam, że... ech voytek dotykasz czułych punktów.
Wielkie dzięki.
Pozdrawiam Marzeana

Istnieje bardzo cienka granica prawidłowej relacji, którą matka przekazuje córce. W ekstremalnych warunkach jest to jasna i sprecyzowana walka. Matka pragnie uchronić i nauczyć swoje dziecko obrony, tak postępują lwice.
Jeżeli przeniesiemy tą sytuację do z pozoru spokojnego domu, z pozoru wzorowej rodziny, tylko z pozoru, bo za zamkniętymi drzwiami spotkamy dramat, ten o którym pisze Zbyszek.
Wielkie matczyne poświęcenie stworzy mur, ogromny mur który może spowodować nawet śmierć. Ile wytrzyma młoda dziewczyna, ile będzie musiała dokonać zmian, aby w przyszłości nienawiść zamienić w miłość?
Gdyby to wszystko było takie proste. Święta wojna, znałam taką wojnę, nikomu nie życzę.
Nie było na świecie osoby, która mogłaby w jakikolwiek sposób zadowolić walczącą matkę, miłość może zabić, może naprawdę, jeśli jest chora.

Zbyszku serdecznie dziękuję za twoją interpretację. Jest bardzo cenna. Dosyć jasny przekaz odbierają kobiety, jakby intuicyjnie wyczuwają klimat. Jednak ten mężczyzna pełni ważną rolę.
Jest twórcą tych zdarzeń, od niego zależy jak potoczą się losy kobiet, tych kobiet zależnych, bezwolnych albo zakochanych, zranionych. Jakie różne zdarzenia, scenariusze spotykamy w życiu.
Jak różnie zachowują się kobiety, potrafią dla miłości poświęcić wiele, nawet siebie.
Mężczyzna...właśnie?
Chyba każdy może zadać sobie pytanie, jaki jestem?
Dla niej? Dla siebie?
Czy poświęcę, czy potrafię wytrwać? Najłatwiej zrezygnować, pozbyć się niechcianej doniczki z balkonu, wystarczy nie podlewać, zabrać słońce, cokolwiek, później już brakuje sił...

Dostałam dzisiaj bardzo miły komentarz, ten tekst został porównany do Trzech kolorów K.K. poczułam się wyróżniona, naprawdę aż boję się pisać dalej, czy kolejne wiersze będą równie interesujące, stres mnie wykończy