Zbyszku, trochę poniosła cię wyobraźnia. Nie szkodzi, nawet dobrze, każdy interpretuje według siebie. Chciałam opisać różne oblicza miłości, różne zachowania, właściwie jednej kobiety, niekoniecznie wielu. Bez znaczenia. Mężczyzna jest tłem do zdarzeń, tylko jako obserwator, nie bohater. On stoi i patrzy, także wzbudzają się w nim emocje, pożądanie, nie jest bierny.
To wiele dylematów, ale podsumowując najbardziej cierpi kobieta oleander, która kocha, która potrafi się poświęcić dla miłości. Dlaczego unosi się do góry?
Jest ponad, a może to samobójstwo. Tęsknota za balkonem Julii, za uczuciem, które opisywał Szekspir, albo Poświatowska. czasem jesteśmy tak bardzo zmęczeni, oszukani lub przewrażliwieni, że już brakuje nam sił. To jedna z wersji, mogą istnieć inne.
Pozdrawiam Cię Zbyszku, serdecznie.
M.


domofon nawet nie wiesz...nie powinnam zbyt wiele pisać, niektóre sprawy są osobiste, tak się zastanawiam, że oleandry są trujące, czy związek z taką osobą jest wartościowy? Nic mnie to życie nie nauczyło, nadal błądzę. Chyba dlatego, że nie potrafię być nieczuła, sama nie wiem. Nie chcę za dużo namieszać.

Bardzo Wam dziękuję, naprawdę wyjątkowo w przypadku tego tekstu.

allaska Ja cały czas próbuję zrozumieć pewne zależności. Pomimo upływu lat, dojrzałego wieku, nadal mam problem z emocjami, nie potrafię ich uporządkować. Ten tekst to próba zrozumienia, może jakiś sposób na wyjaśnienie, dlaczego takie zdarzenia istnieją. Jak je postrzegać?
Bez udziwnień, tak zwyczajnie, jak nie pozwalać, nie kierować się uczuciem, tylko rozsądkiem lub żądzą, nie wiem, nadal nie wiem. Ja już z tego się śmieję, czasem przez łzy. Wczoraj słuchałam dobrego utworu, pasuje do mnie jak ulał, ktoś chyba miał podobny problem. Nie dorosłam do swych lat

Miło, że zajrzałaś. Bardzo dziękuję. Słabo odwzajemniam wizyty ale czytam, czytam wasze wiersze.
Chciałam dać sobie więcej czasu, nie pomaga. Jak byłam nierozsądna, tak dalej jestem.

https://youtu.be/kDcozfUED0M

Dziękuję Marku.
Dziękuję za motywację, wzajemnie pozdrawiam.

Dzień dobry Zbyszku dziękuję za słowa, które niestety są prawdziwe ale też piękne.
Masz rację, tylko zapytam dlaczego jesteś zagubiony?
M.

Bardzo dobry tekst. Jak dla mnie, to małe credo i całe morze nadziei. Hm...miłości Świetne, naprawdę!

wiosna te przestrzenie są konieczne. Zauważ, że nie dopowiadam wersów, robię to z zamysłem, to
wolna czysta i niczym nie ograniczona możliwość - wyboru, dopowiedzenia, zamyślenia, wspomnień

chyba istnieją takie chwile, kiedy nadmiar słów nie uniesie ciężaru uczuć

gitesik

w zasadzie znam odpowiedź, ale to tajemnica

Dziękuję bardzo, do miłego

kamyczek więc czy to prawda, że

?

Dziękuję, zapomniałam napisać tytuł - przejechałam na czerwonym

dobry jesteś, szczególnie w ilości błędów stylistycznych i nie tylko zawsze poprawisz mi humor, za to jestem niezmiernie wdzięczna, nawet pasują te błędy do tej głupiej historii, wybacz
Czytam czasami na Twoim blogu, już polubiłam te Kości Wielkie, naprawdę
Wydawałoby się, że taka zwykła historyjka, jednak jest w niej sporo do myślenia.
Marek czekam na kolejne części. Mógłby ktoś zrobić dobry serial, nawet nie serial, coś jak - Faceci w czerni - w polskim wydaniu. Albo...mam taki wiersz, napisałam go po obejrzeniu filmu.
Hm...dobre połączenie, sam dokonasz wyboru. Jeszcze raz dziękuję

dziś zmieniamy czas(wiersz)
Marzena


Mam takiego pecha, że jestem

skrajnie ładna



idę ulicą, skradam ptakom

pisklęta z gniazd



dziś zbladłam, mój synek odkrył

że ukrywam małą żydówkę



schowaną do króliczej norki

chyba nic nie jadła



zgadłam jakie pociągnąć sznurki

aby bezpiecznie udawać

junge deutsche Frau



czyżby historia małego chłopca

powtórzyła się, a może…

to tylko moja wyobraźnia





Let everything happen to yoy.


Beauty and terror. Just keep going.

No feeling is final”. ― Rainer Maria Rilke

Niech wszystko ci się stanie: piękno i przerażenie.
Po prostu idź dalej. Żadne uczucie nie jest ostateczne.
― Rainer Maria Rilke

Zamotałeś, może sam nie wiesz? Dobry wiersz, czytam z przyjemnością kolejny raz.

tak ma zostać każdy weźmie z niego swoje, ja uwielbiam światy nieokiełznane dla mnie to po prostu seks, a dla ciebie może być lemoniada

skroplami sądzisz, że jestem taka grzeczna?

mój rower nie ma hamulców
rozkładam szeroko nogi
dla równowagi
unoszę dłonie w górę
łapiąc wiatr między palce

przestrzeń powiększa
rzeczywistość
zmniejszam się
do wysokości źdźbła trawy
widzę atomy tlenu
deszcz spływa po twarzy
popiół z gwiazd
wypełnia usta
uśmiecham się
widząc wasz strach
podwójne twarze

prawdy jak niepotrzebne
fundamenty chwiejnych fasad
z marnym ornamentem wiedzy


śmieszny chłopcze
brałeś nauki u Platona?
czerwone kwiaty pęcznieją
od cmentarnych baldachimów

śmierć wsłuchana w żałobne
marsze trąciła ostrzem policzek
słodka krew to rozkosz
wypij mnie zanim zniknę

powielona tysiącem kartek
rozrzuconych w odbiciach lustra
znów jestem naga
ciało to forma zastanów się czego
pragniesz

dziwki czytają poezję
łykają wersy jak spermę
nienasycone

wczorajsze listy jak
podmuch spalonych
trocin
opadają
dobrze, jestem winna
wypiję butelkę gorzkiej
żołądkowej, wysmarowana
tuszem do rzęs zatrzepoczę

pastelowy rower nie ma hamulców
rozpędzona kurwa nosi
moje adidasy

Ładnie aż wzdycham, aż miło czytać takie słowa, kiedy za oknem śpiew ptaków przypomina o radości dnia...

Moje, moje, ciągle coś bazgrolę, codziennie aż moja córka porównuje mnie do chińskiej fabryki mam nadzieję, że ilość przekłada się na jakość, różnie bywa. Sama wiesz.
Mam jeszcze inną wersję tego wiersza, nie wiem czy dobra, czy niedobra. Po prostu jest.

proszę poczekaj moment
piszę wiersz dla ciebie brajlem

chciałabym zostawić historię światów
zapętlonych w czasie
które zachowasz kiedy odejdę

poznaj moje słowa niewypowiedziane
przy samotnych kolacjach
nocach szarpanych sztormem

w starej latarni
powoli wchodzę na górę po krętych schodach
które skrzypią marynarską szantę

od dawna nikt mnie nie odwiedzał
chowam listy w szklanych butelkach
czekając na przypływ

żegnam konstelację zielonych gwiazd
pamiętam żar który wzniecił ogień na tratwie
dusz kołysanie przez meduzy
błękitne

mój marny poeto, spójrz znów płyną kutry
przy brzegu cumują modlitwy traw
powietrze kołysze wydmy

wrócisz nad ranem w lnianej koszuli
białej pokryty piaskiem
świt pożegna żal za rodzinnym domem

rozpalony odległym wspomnieniem
zobaczysz małego chłopca, który puszcza
latawce
odnajdziesz siły

by nasycony
zapalać samotnym syrenom
uśpione latarnie

Pierwsza rada, jeżeli pozwolisz. lepiej miksować z wersami innych poetów, mogą być słowa z piosenek, dialogi z filmów. Zdradzam Ci swój sekret, oglądam jakiś program, cokolwiek czytam i wpisuję poszczególne słowa w swój wiersz, jest dużo ciekawiej niż powtarzać siebie, łatwo zahaczyć o nudę i stereotyp. Nikt nie lubi powielania, to nudne, bez obrazy.
Ten korpus kojarzy mi się z resztkami kurczaka, sprzedają takie jako tanie odpady na zupę. Tatarak już był, czyżby nie istniały inne piękne rośliny rosnące przy brzegach jezior lub rzek? Piszesz w pierwszej osobie, a później kończysz w liczbie mnogiej, jakbyś zakładała z góry, że każdy ma takie zachowania. Dziwne stwierdzenie, dla mnie zbyt lakoniczne, za mało wyraziste. Mogłabym dopisać swoją wersję, nawet mam ochotę, jednak nie powinnam. Czy wtedy to byłby twój wiersz? Nie wydaje mi się, że potrzebujesz aż takiej dawki, takiego kopa aby się bardziej postarać, a może potrzebujesz? Nie przynudzaj, to błąd wielu poetów, piszą takie smuty, że robi mi się słabo. Sama też nieraz piszę płaczliwe teksty, to tragedia i tendencja, niepotrzebna, nikt już nie czyta wyciśniętych przez wyżymaczkę tekstów. Nagość bawi się w chowanego, to jest trochę śmieszne i płaskie. Wybacz Napisałaś dobry wiersz, dopieść go, aż się sam prosi o twoją łaskę.