Masz niesamowitą wyobraźnię, Violu, Twoje teksty łykam jak ciepłe bułeczki
No i ta wszechobecna nuta erotyzmu, ale bardzo subtelnego acz wyczuwalnego.


Grunt, że ciała są blisko, a że niebo złocistym promieniem przebiega, to już niczego więcej nie można chcieć, no chyba że przejrzystość opalizującą niebo - niebo często zawarte w jednym wersie składającym się z dwóch słów

Skóra lgnie do skóry i tworzą się namiętności góry
Ładnie to ujęłaś.
Lekko, zwiewnie i z wyczuciem tego, o co w uczuciu chodzi.
A chodzi o wiele.
Bez niego życie byłoby bzdurą rzuconą lekko na wiatr.

Piękne gratulacje ślę

Na pewno twoja sukienka panie mu w oko.
Wszystko jest extra.

Niedługo wiosna więc pewnie twój kochanek będzie blisko.
Jak naprawdę zakochany.

Licz na to.

Jak list wyrwany z trzewi, jak jęk za tym co mogło być, lecz nie było, jak garść wspomnień wywołujących tylko ból i poczucie, że zmarnowało się cenny czas...
To wszystko boli i nie ma lekarstwa, by to ukoić - na pewne rzeczy jest po prostu za późno.

Wspomnienia potrafią boleć.
Jak tu u Ciebie, Jarku, gdzie nie ma promieni słońca - są tylko mroki i niespełnienie.
Ale jest też coś pozytywnego - nadzieja.
Ona żyje dopóki żyje człowiek.
Dlatego warto przeczekać złe chwile i wybić potem ku górze i zwyciężyć.
Bo nie można przeżywać życia na kolanach.
I ile razy musi upaść człowiek, by się podnieść na dobre.

Wiersz dał mi wiele do myślenia

Spacer wśród ziół i kwiatów daje wiele ludzkiej naturze
Można odnaleźć swoje własne "ja" i czym może być kontakt z naturą.
A to bezcenna więź.
Ubogać swoje body kwiatami, a będzie bardziej atrakcyjne, i jakże wonne...

Radość o poranku, kiedy ma się takie wiktuały
Skaczę w głąb Twoich smaków, i wiem, że za każdym z nich kryje się kochanie.
I dobrze, bo bez niego nic na tej ziemi nie było by warte dolca.
A dogadzanie sobie świadczy tylko o miłości i szacunku.
Więc rób to dalej i nie popuszczaj

Urocze to, Violu, poruszające czułe struny duszy.
Napisałaś coś, co jest ponad czymkolwiek co jest ponad słowem pisanym.
Czuć wiosnę, czuć jej porywy.
Czuć radość o poranku i to samo o świcie.
Kwiaty są symbolem radości i miłości, dlatego Twój wiersz ma taki oddźwięk.
Miłosny.
I to sprawia, że Twój kawałek przemawia i jest wiarygodny.

Miłe i nastrojowe.
Udowadnia, że na bardzo małej płaszczyźnie słownej można coś narysować.
Jak dla mnie zarysowałaś deszczowy klimat, bardzo zgrabnie i obrazowo, choć słów mało, nawet bardzo mało, ale są trafne, dlatego szorcik działa i może się podobać

Piszesz bardzo czule, delikatnie i nastrojowo.
Można to poczuć wewnątrz swej duszy.
Jest słodko.
I oby tak dalej.
Bo czytając takie szorciki robi się człowiekowi lżej na duszy.
Pamiętaj, że Ci to mówiłem.

Człowiek, który się gniewa, sam się udręcza, bo?
Bo nie może zapomnieć, nie może wybaczyć a tym samym staje się ofiarą własnych demonów i ciężarów, które wciąż go dręczą i obciążają pamięć.
A nie lepiej podać sobie rękę i powiedzieć: "Co było, to było, ale nie jest".
Przyjaźń to piękna obok miłości rzecz, a nienawiść zatruwa umysł.
Męczy się ten, kto nienawidzi.
Dlatego zgoda buduje, a niezgoda rujnuje.

Malowniczy, aczkolwiek to smutny wiersz...
Bo co możesz powiedzieć, kiedy miłość się kończy?
Chciałbyś narodzić się na nowo, by ją jeszcze raz przeżyć, tym razem z happy endem.
Tu go nie było...
Była wszechobecna nostalgia i żal, że coś nie poszło tak, jak powinno.
Jest prośba i nadzieja.
Bo jak śpiewał Frank Sinatra - miłość jest najlepsza drugi raz pod rząd.
I tego życzę bohaterce

Pliszko, ujął mnie Twój krótki tekst, pisany z niezwykłą delikatnością i wyczuwalną kobiecą ręką.
Roztaczasz kwiatowe światy, pełne samoistnej radości życia, bowiem w roślinności jest tyle uroczej rozkoszy, że tylko Boska ręka mogła ten świat stworzyć, by cieszył ludzkie oko i dawał tak wiele radości

Piszesz pięknie, nastrojowo i ze świadomością tego, co chcesz w swojej krótkiej miniaturce przedstawić - utwór, choć prosty i niewysilony w dobrym tego słowa znaczeniu, trafił w mig w głąb mego serca, gdyż kocham kwiaty, często je fotografuje i zamieszam zdjęcia na znanym portalu społecznościowym, gdzie moje prace cieszą się uznaniem.

Miłość do kwiatów jest jak miłość do kobiety.
Rozkwita nagle i trwa.
I choć kwiaty usychają, my je nadal kochamy i czekamy na ich powrót do życia.
Wiosna czyni tu cuda,

Bardzo głęboka jest pointa - czy nasze życie będzie coś warte i przyniesie owoce, czy też zmarnujemy je na niczym.
Tego drugiego bym nie chciał.

Z wielką przyjemnością mi się czytało

Pozdro!

Jarku, piszesz w bardzo amerykańskim stylu.
Nie ma tu ckliwości, jest czysta prawda, tak z gatunku takich, które mówią o życiu człowieka.
Jest tu słowo o przetrwaniu, o czystości intencji.
I jest też gorzka prawda - gotówka rządzi światem.
Ale...
Jeśli wierzymy w swoje prawdy, nie upadniemy.

Jak zwykle podobało mi się, Kaziu
Masz niebywały talent reporterski i do opisywania detali, które później okazują się cenne w opku.
Temat oddany rewelacyjnie, mam na myśli klimaty PRL-u, poczułem tę siemraną atmosferę, tworzoną przez komunistycznych bubków, ale też opór ludzi niezwiązanych z komuną jak Menu.

Masz świetny jeżyk.
Zdania płyną jedno po drugim gładko i wciągają od samego początku.
A nie każdy byłby w stanie opisać to tak realistycznie jak Ty.
Tu trzeba tkwić w temacie, znać realia, historię i uwarunkowania.

Cieszę się, że Menu spuścił wpierdol temu bananowemu synalkowi.
Mój Ojciec też tak zrobił w 1963 roku, jak ubek wypchnął go z taksówki i powiedział :"Wypierdalaj", ale Ojciec spuścił mu łomot, tylko miał pecha, bo podjechała suka i go zwinęła - zapłacił całą pensję grzywny.