Zbiór niezwykłych - zwykłych obrazów, wziętych prosto z życia.
Odartych ze zbędnych ornamentów, pełnych pierwotnego naturalizmu, prostych w swojej potężnej sile rażenia, gdyż w owej prostocie zasadza się uderzenie prawdy, która nie zawsze jest miła i przyjemna - bywa jak błotnista, brudna droga, prowadząca gdzieś na pustkowie...
Wszystko jest to częścią większej całości - utwór jest dynamiczny i wypełniony dramatyzmem, nie dający chwili wytchnienia, atakujący wyobraźnię mocnymi obrazami, wywołujący bardzo konkretne i jasne skojarzenia.

Wiersz nie jest lekki.
Niesie morze ciężarów, które tkwiły w postaciach, przewijających się w tych wersach.
Uderza obrazowość i plastyka obrazu, sugestywność i wiarygodność nakreślonych sytuacji.
To taka mała epopeja, dziejąca się "tu i teraz", gdzie kłębią się ludzkie namiętności i kipi całe ukryte człowieczeństwo.
Kolejne elementy uzupełniają całość, tworząc obraz ciężki, przykry, ale jakże człowieczy.
Migawka z życia.
W kolorach szarych, ciemnych.

Wiele też o istocie bytu i życia jako jakości samej w sobie.
O macierzyństwie, o ojcostwie, o tym, czym mogą, lecz nie muszą, być.
Kawał życiowej liryki.
Jak opowieść usłyszana gdzieś, u schyłku dnia.

Lubię poezję mówiącą o życiu.
Niebanalnie, jak ten wiersz.

To, co udało mi się wychwycić z tekstu:




jest wielu srogich łgarzy, gotowych w każdej chwili zniszczyć

bez przecinka

kota, zagubionego w obcym dla siebie środowisku

to ją jednak wyniszcza, dlatego czyni to

sama sobie wzbrania wszystkiego, co czyniłoby ją zależną

potknięcia, czy wręcz upadki

tu dałbym dwukropek



Ciekawy rys charakterologiczny głównej bohaterki, która zdaje się być kobietą nieprzeciętną i chętnie pielęgnującą swoją niezwykłość.
Napisane sprawnie, jasno, czytelnie i przejrzyście.
Wiadomo, o co chodzi.
W niewielu słowach oddałeś obraz kobiety, która promieniuje własnym światłem i która nie kłania się światu.
Zrobiłeś to wiarygodnie, tym słowom się wierzy, tekst tchnie prawdą.
Z łatwością można ujrzeć tę kobietę w wyobraźni i poczuć jej widzenie rzeczy.

Tekst wydaje się częścią jakiejś większej całości, tak mi zdaje, bo pozostawia spory niedosyt - chciałoby się poznać tę panią w szerszym kontekście i poczytać nieco więcej spostrzeżeń odnośnie jej wizerunku.

Posługujesz się poprawną polszczyzną, poprzez co tekst jest łatwy w odbiorze.

Oto, co udało mi się wyłapać, a co wymaga poprawek:




Szwankuje styl. Zdanie brzmi nienaturalnie. Moim zdaniem powinno być: "Bo świat jest dobry, dopóki się w coś wierzy

Stylistycznie brzmi to strasznie. Niegramatycznie i niestylistycznie.
Moim zdaniem powinno być: "Bo ten świat jest wart złamanego grosza, dopóki się w coś nie wejdzie. I po tej przeróbce brzmi nadal nienaturalnie.

za dużo tych "światów" - robi się masło maślane - trzeba okroić tekst i pozostawić jeden.
zaimki piszemy małą literą, duża tylko w listach.

powtórzenie zrobione rekordowo często, wprowadza chaos i nieład do wiersza, nic nie wnosząc, jest tylko mało istotnym powtórzeniem, z którego powinno się zrezygnować.


Utwór sprawia wrażenie jakiegoś demo do wiersza, jakiegoś chaotycznego szkicu, gdzie zachwiane są proporcje w używaniu powtórzeń i panuje bezład stylistyczny.
Zdania budowane są w sposób sztywny, nienaturalny, brzmią źle i nie pozwalają zagłębić się w treść.
Wiersz do gruntowej przebudowy.
Do skrócenia i wydobycia istotnej treści.
Po tych zabiegach może być ok.

Trochę rzeczy do poprawki:




bez spacji przed dwókropkiem

bez spacji przed przecinkiem

"Twoją" z małej litery

bez spacji przed przecinkiem. Tego typu błędów masz więcej, więc nie będę wszystkich cytować.

jednak ty nie chciałaś jej ranić, ja to rozumiem

bez "swój" - wiadomo czyj.

jak wyżej

liczy się przyszłość, a w niej nie ma ciebie


Sam widzisz, że panuje to straszliwy chaos.
Szwankuje interpunkcja.
Raz ją używasz, raz nie - brak konsekwencji, a jest ona częścią zasad poezji.
Zaimki z małej litery, z dużej tylko w listach.
Po co zaczynasz wszystko z dużej litery?
To bardzo archaiczne i brzmi oficjalnie, patetycznie.

Wiersz zbyt dosłowny, dopowiedziany, by mógł uchodzić za poezję w pełnym tego słowa znaczeniu.
Język i styl kolokwialny, potoczny, niepoetycki.
Sprawia to wrażenie poenterowanej prozy.
Brak jakichkolwiek metafor czyni ten utwór mało magicznym i mało finezyjnym.

Wierzę, że po poprawkach wyciśniesz z niego sedno, ale powinieneś zrobić gruntowny lifting.

Oto, co udało mi się znaleźć w wierszu, a co wymaga poprawek:




kwiat kłujący, co rośnie w ogrodzie

bez "ten" - wiadomo, że mowa tylko o jednym, tym samym ogrodzie

tylko stać (nie ustać) przed bramą i krzyczeć, co w myślach

bez "swój" - zbędny wypełniacz, i tak wiadomo, o czyj gniew chodzi

moim

przebijasz skórę szponami (bez swymi)

rośnie nienawiść, a krzyk...

zamknięte mają uszy, a twarze...

pozwolę, by gniew wszystko zniszczył

ogniskiem

stoją tam, gdzie stali.



Sporo chaosu w zapisie, poważnie szwankuje interpunkcja, którą stosujesz niekonsekwentnie - raz jest, raz jej nie ma.
Odbiór utrudnia bardzo podniosły, patetyczny ton wiersza, narzucający interpretację z góry, nie pozostawiając miejsca na przemyślenia czytelnika.
Wersy zaczynają się z dużej litery - niepotrzebnie, to już archaizm, poza tym wnosi posmak formalizmu i patosu.

Niby rozumiem, co miałaś na myśli, ale sposób wykonania i ogólna niedbałość w zapisie nie ułatwia lektury twojego wiersza.
Nic nie szkodzi napisać go bardziej poetyckim językiem, z naciskiem na prostotę przekazu, zamieścić nieco świeżych, finezyjnych metafor, które tchną ducha w te wersy.
Wierzę, że po poprawkach utwór może być ok.

Trochę drobiazgów, które udało mi się wyłapać:




przez zabrudzoną szybę, lekko odgarniając szmatkę

szukała tego, który mógłby wziać w garść

wędrówki po bezdrożach umysłu, pakując się w jego

ci ludzie nie mają żadnej wartości, ponieważ ich garnki są pełne

nie myślisz o tym, jak nazwałby go filolog.

nie była w stanie znieść, ani ich zapachu, ani tego jak


wisiała gdzieś wysoko ponad ogromnym miastem, jednak bardzo głęboko

kiedy się zbudziła, był już ranek

spacje po wielokropkach

wracać miała do domu, w którym nic ją na nią nie czekało

moment te, choć zapamiętany dobrze, wydawał jej się późnej snem

znak zapytania zawędrował za daleko

jak wyżej

jej serce zaczęło bić mocniej, kiedy ujrzała wyrzucone na brzeg ciało

był wyższy, zanim po raz ostatni opuścił ląd

spacja po wielokropku


Obrazowy, nastrojowy utwór, który czyta się jednym tchem.
Sporo psychologii w opisie zachowań kobiety, która czekała na brzegu na swojego mężczyznę.
Całość spowita nostalgiczno - sentymentalnym klimatem, niby rodem ze snu, jakby nierealny obraz, atakujący wyobraźnię i podsuwający przeróżne obrazy.
Podoba mi się odrealniony wydźwięk tego opowiadania - wszystko posiada rozmyte kontry, jakby naprawdę się nigdy nie zdarzyło.
Logicznie i konsekwentnie prowadzona narracja zmierza ku nieuchronnemu finałowi - ukochany musi przecież kiedyś wrocić.
I wraca...

Klimatyczna baśń, o wyrazistym, mocnym zakończeniu, romantycznym i wzruszającym.
Czytałem z przyjemnością.

Oto, co udało mi się znaleźć w tekście:




z trudem przyglądałam się ludziom, spieszącym się gdzieś

raczej dałbym "oczami" - "oczyma" to może szybciej "oczyma duszy"

bez kropki

ona nie wiedziała, co zrobić

nie mówiąc nic, ze łzami w oczach, zaczęła szykować mi ubrania

zrobił się mały rozgardziasz, wyciągnęła moje ulubione spodnie

i wiecie, co zrobiła?

tak samo, jak my


Bardzo wzruszająca, kameralna, cicha historia, mały obrazek z życia dziewczynki, której życie zmieniła choroba, i której marzeniem jest wyjść na dwór i zobaczyć śnieg.
Wielką zaletą tej miniatury jest prostota języka, jego naturalność i bezpretensjonalność.
Dzięki temu utwór czyta się tak, jakby słuchało się opowiadania kogoś z sąsiedztwa, kogo się dobrze zna.
Historia działa na emocje, nie pozwalając pozostawać obojętnym - wszak los małej dziewczynki każdego może chwycić za serce.
Bardzo wiarygodne słowa.

Sądzę, iż to zamysł na całą powieść.
Historia niezwykłej fascynacji, która opiera się próbie czasu, która wdziera się do serca i jaźni, by tam trwać jak niepowtarzalny klejnot, cieszący sobą, choć nieosiągalny i daleki.
I to niespełnienie jest tu właśnie czymś, co popycha bohatera do ciągłego napięcia, a nuż przytrafi się okazja, a może życie skrzyżuje jakoś dwie drogi.
Wiele sentymentalnych nut pobrzmiewa w tej miniaturze - odwieczne pragnienie człowieka do podziwiania odległych ideałów, adorowania ich, snucia marzeń, pragnienia, by być choć raz tak blisko, żeby dotknąć nieosiągalne, by zapamiętać tę niezwykłą chwilę i żyć nią później w poczuciu, że przeżyło się "czas swojego życia".
Wiele też nostalgii w twoim opowiadaniu, bowiem elementem wiodącym jest tu niemożność spełnienia swoich snów - bohater w całym swoim uwielbieniu zdaje sobie sprawę, że śni na jawie, że ideał pozostanie odległy i zawsze już będzie w sferze marzeń.

Bardzo dobry język, jasny i przejrzysty, bez trudu oddający specyfikę historii, bez ckliwości, jaka mogłaby się tu wkraść, i bez banału.
Jest wiarygodnie, jak w życiu - tym słowom się wierzy, to jak opowiadanie, które słyszało się gdzieś w życiu.
Świetnie stylistycznie i literacko.
Każde słowo miało tu swoje miejsce i swoją wartość.

Szkoda, że takie krótkie, bo jak napisałem na wstępie, to kanwa na niezłą powieść.
Ale zakończenie nie przekreśla szans na spełnienie - może bohater kiedyś zbliży się do swojego ideału?

Super się czytało, tradycyjnie, lubię te twoje gierki słowne i odjechane klimaty, jesteś w nich jak ryba w wodzie, a i wyobraźnia pracuje, bo raczysz sążnistym naturalizmem a la Shinobi i to mi się w Tobie podoba.
Niebanalnie, a jakoś tak, że pośmiać się można, i pogłówkować na kondycją człowieczą...
Całość stanowi niepospolitą mieszankę wielu elementów, które fajnie łączysz i dajesz coś nowego - zawsze jest jakiś pierwiastek ludzki, jakiś dylemat w tle.
Generalnie jesteś oryginał i pisz tak dalej, a na pewno będę czytał, bo lubię ten stajl.
Masz go, a to sztuka
Za każdym razem nowa odsłona - wciąż dajesz do pieca!

Co udało mi się wychwycić z tekstu:




zawiniątka, leżącego w wózeczku

kropka na końcu

jak wyżej

co bym zrobiła, gdyby zostało mi tylko półtora roku życia

zresztą czego się spodziewałam, wchodząc do sali

co powie Bogdanowi, kiedy urośnie


Ta część jest bardzo emocjonalna, aż kipi od silnych namiętności.
Takich czysto ludzkich, związanych z życiem, jego kolejami.
Spore wrażenie robi list, napisany sercem, nie rozumem, pełen intymnych odczuć i refleksji.
Choć niewiele się dzieje, wiele dzieje się właśnie w sferze emocjonalnej.
To odróżnia tę część od poprzednich.
Znów wygrywa prostota - piszesz o wszystkim jasno i przejrzyście, tak, jak mówi się o takich rzeczach w życiu i to jest wielka zaleta.
Całość bardzo prawdziwa i naturalna.

Witaj, Andre!

Historia napisana jak się patrzy, bezbłędnie, żywym, dynamicznym językiem, poziom literacki i artystyczny na medal, wciąga od pierwszych zdań i do samego końca trzyma w napięciu, wszak nie wiadomo, jak to z tym końcem świata tak naprawdę będzie.
Zgrabna stylizacja na język potoczny i kolokwialny dodaje wiarygodności dialogom, które sporo wnoszą do utworu i są napisane z wyczucie tematu i z polotem - nie ma w nich sztuczności, ani nieadekwatności - jest rozmowa sąsiadów i innych taka, jaka zapewne mogła mieć miejsce.

Posługujesz się lekko doskonałą polszczyzną i widać, że pisanie przychodzi Ci niezwykle łatwo.
To się czuje, obcując z tekstem.
Wszystko jest na swoim miejscu, nie ma przynudzania, ani wypełniaczy, tudzież dłużyzn, które mogłyby zamordować utwór.
Opowiadanie płynie swobodnie cały czas i zachowuje wszelkie proporcje dobrego tekstu.

Na uwagę zasługuje motyw kawy.
Jest on tu "gwoździem programu", wokół którego dzieje się cała reszta, pomimo groźby nadciągającego końca świata.
Ciekawy zabieg.
Stworzyłeś też fajny, sąsiedzki, swojski klimat, panujący wśród sąsiadów domu.
A więc jest i atmosfera.

Całość mocno surrealna podoba mi się, bo lubię takie zakręcone utwory.
Z dyskretnym humorem w tle.
Z jajcem.
Napisane tak, żeby czytanie dało frajdę.
Tobie się to udało.

Za każdym razem mnie zaskakujesz

Tym razem bardzo oryginalną fabułą o fantastycznym zabarwieniu, dającą do myślenia i trzymającą w napięciu cały czas, kiedy czytałem to opowiadanie.
Wyraziście i bardzo sugestywnie pokazałaś wątpliwości, emocje i to wszystko, co działo się z bohaterką podczas tej niezwykłej podróży, która była jedyna w swoim rodzaju.
Dobrze udało Ci się oddać trzeźwość jej umysłu pomimo irracjonalnych bodźców, napływających z zewnątrz, dziwnych ludzi i dziwnych informacji.
Łatwo wczuć się to, co czuła podczas jazdy.
A to za sprawą ciekawych, żywych dialogów, które nadają opowiadaniu sporego dynamizmu.

No i sam pomysł owej, dziwnej i magicznej sekundy, zastygłej w wiekuistym trwaniu.
Super pomysł.
Bardzo transcendentalny i wymykający się logicznej ocenie.

Pokazałaś, że zwykła podróż wcale nie musi być taka zwykła - może w międzyczasie coś zaistnieć i nic nie będzie już takie, jak dotąd.
A może to tylko złudzenie?
Pozostawiasz odbiorcę z niedopowiedzeniem i bardzo dobrze.
Zostawiasz uchylone drzwi...

Jak dla mnie świetne

Co udało mi się wyłowić z tekstu:




na końcu kropka

jednak obrazy, które przepływały przez jego mózg, nie dawały spokoju

na końcu kropka, poza tym "śmiał się do rozpuku"

na końcu kropka

jak wyżej

jak wyżej

jak wyżej

jak wyżej

jak wyżej


Podoba mi się twoja historia.
Wplatasz kolejne wątki, posuwasz sprawnie całość do przodu.
Jak już wcześniej pisałem, lubię ten naturalny styl pisania, który zmniejsza dystans z odbiorcą - nie ma języka napuszonego i sztucznego, jest zaś mowa potoczna i to jest plus.
Wszystko tu gra, i dialogi, i narracja.
W tej części wplotłaś też ciekawe rozważania odnośnie życia małżeńskiego, które są wiarygodne i oddają całą prawdę o tym, jak pożycie zmienia się z biegiem czasu.
Czytałem z przyjemnością.

Witaj, Matterazzone!

Oto, co udało mi się wyłowić z twojego tekstu:



nieznanej (razem)

które były dalej, znikały jakby powoli

raz nim zaciągnąć, by dostać raka

wydawało mu się, jakby ktoś wsypał mu

zaczesał je ręką do tyłu tak, aby odsłonić

próbując się poruszyć poczuł, jak do jego mięśni

nie wiedział, gdzie jest

tak samo tego, gdzie jest, jak tego, dlaczego mówi

z czymś, co nawet nie ma określonego

drapiąc się, jakby miliony małych komarów

w poszukiwaniu czegoś, co choćby udawało

jak dziadek bez laski, albo...

operację wycięcia kolan, a zamiast...

zastanawiał się, czy nie padł ofiarą

po prostu martwy, a to miejsce to czyściec

podświetlona niewidzialną latarnią,co sprawiało

Jan Marek nie wiedział, czy zasnął, czy po prostu odpłynął

zwierzę


Jak sam widzisz, interpunkcja nie jest twoją mocną stroną.
Opowiadanie wydaje mi się nie w pełni dopracowane, ponieważ jest pomysł, ale tylko muśnięty, nie rozwinąłeś go w pełni, tylko zaakcentowałeś temat, ale całość jakoś szybko się skończyła, pozostawiając niedosyt.
Brak mi tu jakiegoś wybuchu, jakiegoś kopa.
Odbiorca czuje, że czegoś tu zabrakło, że poszedłeś trochę na skróty.
Jeśli w grę w wchodzi miniatura, trzeba skomasować na małej przestrzeni bardzo dużo treści, tego tu nie ma, i zakończyć ostrą pointą, która powali i zaskoczy.
Jak by tak było, twoje opowiadanie byłoby skrojone na miarę.
I tej fantastyki tu jak na lekarstwo...

Witaj, Andre!

Jestem pod wrażeniem twojej miniatury i to niemałym
Przede wszystkim rzuca się w oczy doskonała polszczyzna i bezbłędna interpunkcja (nie dałeś mi szans na wyłapanie czegokolwiek), piszesz swobodnie, na luzie, naturalnie i co należy podkreślić, bardzo wiarygodnie.
Tym słowom się wierzy.
Od początku po samą końcówkę przeleciałem jak samolot i nie żałuję - dajesz wiele frajdy z czytania, bo niejako skracasz dystans z odbiorcą, posługując się dobrym, gawędziarskim stylem, który kreśli opowiadanie z pozoru statyczne, czymś dynamicznym i pełnym ruchu.

Choć mamy tu głównie opis faceta, który przyleciał do kraju, mamy także wiele spostrzeżeń psychologicznych, wiele prawdy o człowieku i jego mentalności.
Tego Wora się widzi, jest tak sprawnie opisany.
Jakby się go znało osobiście.

Dobra robota, czytało mi się z prawdziwą przyjemnością.