Dziękuję, Marku, nie spodziewałem się takich słów

chodzi o kobietę i mężczyznę, więc powinno być: "każde".

ale i tu niezgrabnostka: "każde chce wejrzeć do wnętrza drugiego
odgadnąć
co nosi (to drugie, ten drugi)

"a" zupełnie niepotrzebne, nic nie wnosi

a może to powtórzenie czymś zastąpić?

Masz ostatnio dobrą passę.
Znów wiersz, który emanuje obrazami i uczuciami.
Taki po twojemu, naturalny, męski, ale nie w stylu "macho".
Sentymentalny i delikatny, pełen nuty intymnej, bardzo ulotny, trzeba go szukać wśród wersów, bo nie ma dosłowności.
I to, co u Ciebie częste - prostota wyrazu i jednocześnie wyrazisty obraz.
Sytuacje, które kreślisz, widzi się.
I czuje.
I ciągle ten margines magii, takiej zwyczajnej, ludzkiej.
To mi bardzo tu odpowiada.

zwróć uwagę, że tu pojawił się niedokładny rym, a wiersz biały, nierymowany.
Brzmi to ok, ale w świetle poetyckich prawideł nie powinno tak być.
Albo rymujemy na całego, albo wcale.

i tu mam dylemat: czy chodzi o naturalizm a la Wojaczek, a więc erotyzm, z gatunku ostro zakręconych, czyli kobieta (ciało), pragnąca zaspokojenia, czy też "demoniczna dama", dążąca do zniszczenia lub co najwyżej podporządkowania sobie samca.

Odpowiedź znasz Ty.
Dla mnie tekst bardzo przewrotny i hm... lekko perwersyjny
Ale poezja jest po to, by grało na wszystkich częstotliwościach, od opisów wiosny, po pokrętne meandry ludzkich namiętności.
Coś takiego tu poczułem, jeśli błądzę, daj znać.

Mała uwaga: te jaja...
To może przeszkadzać w odbiorze.
Wiesz, o co mi chodzi.
Ale z drugiej strony, czemu nie iść na całego.
Wszak poezja ma czasami szokować
To mocny punkt wiersza, albo ktoś to totalnie odrzuci, albo kupi.
Taki lajf.

Dziękuję Wam wszystkim za odwiedziny i zagłębienie się w świat moich wspomnień.
Wiele bym dał, by z Nim znów pić piwo i gadać o kobietach.
I patrzeć na kanciastą twarz człowieka, który miał gołębie serce.
Ech...
Czasu nie cofniesz, możesz go opisać.

Amso, dzięki za sugestię, jak mogłem tego nie dostrzec!

Pozdrawiam gorąco

Czytałem twój tekst już kilka razy i długo zwlekałem z komentarzem.
Bo jak ująć w kilku słowach oszołomienie i czystą przyjemność z tej lektury, spokojnej, stonowanej, wyważonej i cichej pięknem małego jeziorka, wtopionego w cud przyrody.
Byłem tam oczyma wyobraźni, i jako wędkarz i grzybiarz, poczułem wnet klimat tej miniaturki.
A oddałeś go jak świetny malarz.
Pociągnięciem słów odmalowałeś i klimat, i obrazy leśnego raju.
Niezwykle sugestywnie, obrazowo, rozlewnie i plastycznie.
Opisy urzekają i wprowadzają do duszy pozytywne wibracje.
W twoim opowiadaniu jest dużo piękna i dobra, i to się czuje.
To wielka zaleta.
Inną jest solidny poziom językowy, może czasem zdania mogłyby być nieco bardziej rozbudowane, ale i bez tego jest ok.
Nie można czepić się także stylu - tu też miła niespodzianka.
Utwór choć krótki, przemyślany i dopracowany, to się czuje.

Oto garść moich małych przemyśleń:


"swoje" jako zbędne dopowiedzenie można śmiało pominąć.
Oprócz tego inwersja - może zastąpić ją czymś bardziej naturalnie brzmiącym?

gdzieś (literówka), poza tym "zwierz" kojarzy się na ogół z czymś groźnym, agresywnym, zagrażającym życiu, a tu nagle jest symbolem szczęścia.
Brzmi to nienaturalnie, sztucznie i mało wiarygodnie, niepoetycko.

"te" nic nie wnosi do wersu, można go pominąć bez uszczerbku dla treści.

mimo że (bez przecinka), zaimek piszemy małą literą, duża przewidziana jest dla listów.

Podobnie z tytułem - "swój" nic nie wnosi, i tak wiadomo, że chodzi o lęk bohatera wiersza, więc wystarczy "Przemień lęk".

Wiersz nie porywa...
Brzmi momentami jak manifest, by za chwilę mieć posmak zwyczajnych, codziennych obserwacji z życia, znanych na pamięć.
Stylistycznie też wymaga liftingu, czuć językowe niezgrabności.
Treściowo mało odkrywczy, może jako tekst piosenki mógłby zaistnieć, ale jako samodzielnie utwór poetycki już raczej nie, chyba że po gruntownym szlifowaniu.

Witaj, Marku!

Czasem im mniej słów, tym lepiej, łatwiej i dosadniej można dotknąć problemu i go opisać tak, by efekt wbijał w fotel czytelnika i nie pozostawił go obojętnym.
W takich razach owa oszczędność słowa okaże się bezcenną zaletą.
Jak w twojej miniaturze.
Niby zwykły list, pisany jakby na luzie, bez napięć, jednak nie do końca...
Im bliżej końca, tym bardziej czytający "tonie" w niepokojącej treści i odkrywa jej przesłanie.
Zrazu było wszystko spokojnie i bezstresowo, aż tu nagle cała prawda wychodzi na wierzch.
Prawda smutna, wstrząsająca, ponura.
Choć podana z uśmiechem i wręcz niefrasobliwie.

Poruszyłeś tu ważny i częsty problem w świecie ludzi.
Ludzi?
To określenie nieco na wyrost, zważywszy, o co chodzi.
Gdzieś po drodze, w morzu życia, zatracili to, co cenne i świadczące o człowieczeństwie: wrażliwość, na której miejsce weszła znieczulica i obojętność.
Ubrałeś swój utwór w bezpretensjonalną szatę, poprzez co wydźwięk jest bardziej brutalny.
Mało słów, a sens jak uderzenie młotem w potylicę.
I najgorsze, że to się wciąż wśród nas dzieje i będzie działo, dopóki istnieć będzie człowiek.
Mocny, poruszający tekst.

Rudi, garść moich małych spostrzeżeń, oto one:


"ja" niepotrzebne, wiadomo, że narracja w pierwszej osobie, a "ja" brzmi jakoś dziwnie.

czy na pewno chcesz "grafomaństwa" a nie grafomanii?
Mi się twój neologizm podoba, bo brzmi jak coś jeszcze gorszego niż grafomania, ale z drugiej strony ma takie niepoetyckie brzmienie, zwłaszcza że reszta wiersza jest bardzo spójna i przemyślana, w tonie wyważonym, bez ekstrawagancji.
Ale to już Ty postanowisz.

to jest dla mnie nokaut.
Ileż tu poezji, ileż prawdy o ludziach, świecie, i rzeczach w ogólności.
Tylko zmieniłbym na: "za którymi wlecze się wiara w prawdę".

Dalej już nie marudzę.
Podoba mi w całości i kupuję w ciemno.
Końcówka to majstersztyk, daje do myślenia, pobudza wyobraźnię, zwala z nóg, bo tylko powiedziałeś, że tylko usiąść i myśleć, bawić się w przeżuwanie tych wersów.

Wyjątkowo udany wiersz, z głębią i mądrością w sobie.
Jest też sentymentalna nuta, którą u Ciebie lubię.
Akcenty wspomnieniowe, nostalgiczne, własne.
Stworzyłeś piękne obrazy i dałeś frajdę z czytania.
Jeden z twoich the best!

raczej: "rzuciłem na blat banknot"










To, co wyłapałem, to tylko pierwsza część tekstu - bardzo szwankuje interpunkcja, na którą powinieneś w przyszłości zwrócić ogromną uwagę.
Językowo i stylistycznie jest nawet nieźle, konstruujesz różnej długości zdania, co wpływa na dynamikę tekstu i jego płynność, sprawia, że czyta się z zainteresowaniem, bez znużenia, które powstaje, gdy zdania wyglądają tak samo.
Treściowo też mi się podoba, zwłaszcza ciągle obecne uczucie zagrożenia, które oddałeś jak trzeba.
Może momentami trochę za dużo tekstu, ale nie jest to jakiś wielki feler.
Końcówka może nie wbija w fotel, ale też nie rozczarowuje - jest dość spokojna, jak na tak "nerwowy" tekst.

bez spacji

oj, trochę za dużo tego "dobrego samopoczucia" - może zastąpić je synonimami?


O, to ten...


I znów powiało solidną dawką groteski.
Leciutka historia, swobodnie opowiedziana, lecz "problem" nieco bardziej upiardliwy...
Bo jak to tak z tym sraczem nie szanować człek człeka?
Obrazek z życia, zwłaszcza dworcowego lub też w taborze kolejowym...
Super narracja w pierwszej osobie dodaje całości dramatyzmu i dynamiki - czuje się, co trapi bohatera i jak bardzo dręczą go jego "ciężary".
Groteskowa nuta na medal, opary absurdu unoszą się wokoło, przemieszane z solidną dozą naturalizmu i klimatów okołowydalniczych.
Czyta się z radochą, bo opowiadanie po prostu wchodzi w głowę i atakuje obrazami.
Zwłaszcza kibelka...
Dobry, adekwatny do treści język.
Wyborny tekst do porannej kawy, choć tematyka... hm, kontrowersyjna

Podoba mi się zagadkowość i aura tajemniczości w twoim wierszu.
Niby wszystkie słowa są znane, słyszane setki razy, nienowe i zwyczajne, jednak w tej konfiguracji nabierają nowego, niepokojącego znaczenia.
Coś w nich dręczy wyobraźnię...
Nakazuje zatrzymać się i wejść w wersy.
Jest w nich wiele niespełnienia, poczucia, że świat przeżywany nie jest takim, jakim chciałoby się go widzieć, jest też jakieś bliżej niesprecyzowane, nieokreślone cierpienie.
Wiele symbolicznych nut.
Układanka z wielu elementów, dająca do myślenia, intrygująca pozorną prostotą słowa, pod którą kryje się odpowiedź.
I to, co już pisałem - czuć tu wyraźnie tchnienie smutku, któremu trudno nadać imię.
Zaletą wiersza jest prosty język i czytelne budowanie wersów, brak podniosłego tonu, wręcz przeciwnie, historia brzmi, jakby była historią z życia realnych osób, czymś zaistniałym.
Jak dla mnie wiersz wieloznaczny, choć może się mylę, ale kilka interpretacji pcha mi się do głowy.
Czasem to kwestia nastroju, którą z nich poczujemy dziś, a którą jutro.
Ja tak mam

spacja po wielokropku


Widzę, Wieńczysławie, że masz swój rozpoznawalny styl i o to chodzi.
Mieszanka absurdu i realu daje zawsze genialne efekty.
Z dodatkiem prostoty wyrazu i jasności w konstruowaniu zdań, bo i język musi współgrać z tak odlotową treścią.
Jest super.
Fabuła wbiła mnie w fotel, więc warto było skonsumować twoje dziełko.
No i humor, niby oszczędny, niby dyskretny, ale bijący z każdego niemal zdania.
Cała rzecz jest o tyle zabawna, że nie trzeba wcale bawić się w językowe wygibusy.
Swojskie klimaty ukazane z jajcem, z niesamowitym wyczuciem tematu i tego, jak chce się go przedstawić.
Humoreska przemyślana od a do z, bomba humoru.
I stąd tyle radochy z lektury.
Bravo!

bez pierwszego przecinka

bez przecinka

bez przecinków


Mocna, męska proza, czysta przyroda i naturalizm, zero subtelności, maksimum hedonizmu, a la Charles Bukowski, bo to echa jego ostrych powieści i opowiadań tu wyczuwam.
Lubię gościa, to mało powiedziane.
Nie będę oceniać warstwy słownej opka, bo nie o to chodzi, skupię się na wydźwięku.
A jest on jak żyleta.
Brudny i odrażający, ale po swojemu ludzki (mam na myśli pewną cześć populacji), jako że niejeden człek ma zwierzęcy pociąg do prymitywu i nic się z tym nie zrobi.
Taki się rodził, co więcej, tacy zawsze będą się rodzić.
I dlatego opowiadanko wiarygodne i szczere do bólu.
Ale o to Ci przecież chodziło, nie?
Może szokować, ale sztuka czasem bywa brudem.
O tym też trzeba pisać.
Czysty przekaz z szybkiej akcji.
Mała migawka z życia ludzi ulicy, a może marginesu.
Jest good

śmiało możesz się tego pozbyć, wiadomo przecież, o czyim zdrowiu mowa.

bez spacji przed przecinkiem

przecinek po "ciężko"

przecinek po "spać"

niejedno

bez spacji przed przecinkiem

Tekst dość rozlewny i opisowy, nie powiem
Napisany z jajcem, na luzie, bez napięć.
Niezła humoreska z rymami, może niewyszukanymi, ale konwencja wiersza innych chyba nie potrzebuje.
Miało być prosto i śmieszno i w ten deseń jest good.
Ale jako poezja w pełnym tego słowa znaczeniu, to już nie za bardzo...
Ale myślę, że nie taki był twój zamysł: chciałeś rozbawić i Ci się to udało.
Niezłe na hip hop, jest rytm, tylko dać bity i do przodu!

I pięknie a zarazem smutno przeplata się poezja z prozą życia.
Jakże trafnie ujęłaś kwestię bycia wrażliwym, kosztem strat w realnym świecie, gdzie trzeba mieć twarde siedzenie, by przeżyć i iść dalej, i trwanie w wierszowaniu, jeśli tylko komuś da to radość i uszczęśliwi.
Proste przesłanie, człowiecze, naturalne.
Ukazałaś to, co w światłach świata nadwrażliwe, i to, co czuje duszą, by w tym świecie znaleźć własną drogę ekspresji.
To małżeństwo - oboje "nadczułki", ale czy to źle?
Może dane im jest oglądać świat pod lepszym, bardziej idealnym kątem.
Może "lśnią" i poprzez to nigdy nie staną się "ludźmi nowej ery".

Spokojne, stonowane opowiadanie, jasno ukazujące ludzką wrażliwość.
Wszelkie jego koszta.
Narracja bardzo spójna, konsekwentnie malująca obraz tych dwojga.
Wszystko niewydumane, skądś jakby znane.
I to plus tej prozy - mówi o życiu takim, jakim jest.
Bez udziwnień i osobliwości.
Czyta się z poczuciem, że bierze się udział w czymś realnym, tu i teraz, w pełni z krwi i kości.
Lubię taki typ tekstów.
Lubię czytać o zwykłych ludziach.