Co udało mi się znaleźć w twoim opowiadaniu:





bez kropki i dalej mała litera


bez kropki i dalej mała litera



na końcu kropka





Historia staje się coraz bardziej wciągająca, a to za sprawą solidnej narracji, dynamicznej i ciekawej, oraz faktu pojawiania się nowych scenek i wydarzeń.
Czyta się jednym tchem, ponieważ operujesz świetną polszczyzną, nie ma dłużyzn, przegadywania tekstu, jest czysty konkret i dzianie się.
To wielki atut opowiadania, które interesująco przestawia świat sztuczek iluzjonistycznych.
Chodzi wszystkim nam ten temat jest znany, Tobie udaje się zainteresować odbiorcę swoją historią, wessać go w wir wydarzeń, co jest wielkim plusem i świadczy o rzetelnym warsztacie.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




już na samym początku niepotrzebne powtórzenia, a może by dać:"jak co dzień od rana" - unikniesz powtórzenia i wrażenia masła maślanego

zdanie to brzmi źle, bardzo formalnie i kostycznie, jak język rodem z urzędu.
Warto pokombinować nad czymś bardziej finezyjnym

a tu coś ewidentnie zgrzyta logicznie.
Jak coś bezkształtnego może być okazałym?
To się ze sobą kłóci.
Słowo "okazałość" niesie pozytywne znaczenie, zaś "bezkształtny dzień" negatywne, i mamy dysonans

jak ubranie może spływać po policzkach?
Coś tu mocno nie gra.


Wiersz wymaga gruntownego liftingu.
Są błędy logiczne, które zaburzają lekturę.
Pojawia się styl formalny, nic niemający wspólnego z poezją.
Mało tu liryki, dużo słów nieociosanych, potocznych.
Powinieneś włożyć w to więcej metafor, magii, zabawy słowem, mniej dosłowności, która nie jest dobra dla wiersza.

Co udało mi się wychwycić w twoim opowiadaniu:





na końcu kropka

kolację


jednogłośnie z małej litery

zapytał z małej litery

zaimki piszemy z małej litery, literówka w "rękach"

ort. pokażę

miną zwycięzcy


spacja po myślniku



dziękuję z dużej litery

z małej litery

mała litera i kropka na końcu




Oj, trochę chaosu się tu wdało, mam na myśli interpunkcję i zapis dialogów.
Ale wszystko można doszlifować, bo warto - miniaturka jest urocza i sympatyczna, co najważniejsze, pełna dobrych fluidów, pozytywnych treści, ważnych i uniwersalnych, które udało Ci się przedstawić w formie bajki.
Wszak zawsze opłaci się uczciwość i skromność, a zachłanność może wyjść tylko bokiem.
Ładnie opisana historia, wciągająca, przyjemna w odbiorze, pouczająca.
A więc posiadająca wszelkie cechy klasycznej bajki.
Czytałem z przyjemnością.

Piękny przekład liryki refleksyjnej.
Klasyczny zabieg poetycki, czyli minimum słów, maksimum treści - tak pisze się perełki, które na długo zapadają w pamięć, nad którymi trzeba się pochylić i podumać.
Jak w przypadku tego utworu, gdzie jasno zarysowana fabuła pozwala ujrzeć cały liryczny obraz, podany przez pełne skromności i prostoty wersy, urzekające bezpretensjonalną szczerością i prawdą, którą w chwilach smutku człowiek dzieli się z drugim człowiekiem.
Plastycznie ukazane płonne nadzieje, brutalność losu i zamknięcie się w sobie.
To bardzo chwyta za serce, porusza, nie pozwala czytać obojętnie.
Zawarłaś w tych kilku wersach ogromny potencjał emocjonalny, potęgę ludzkich namiętności, tego, co wrze jak w tyglu w tych, którzy kochają lub kochali.
Jeśli istnieje pojęcie piękna w smutku, to je bezbłędnie oddałaś.
To się czuje, mocno i wyraźnie.

Odnośnie "zajawki" to za Kolb zmieniłbym ją na coś bardziej poetyckiego, może "preludium?"
Zajawka ujmuje nieco magii wierszowi, wprowadza aurę pospolitości, zwyczajności.
Wiersz jest na tyle liryczny, że brzmiałby lepiej ze słowem niebanalnym, finezyjnym.

Moje sugestie:




wyrzuciłbym "być" - nic nie wnosi do wiersza, jest tylko zbędnym dopowiedzeniem

"naprzód" piszemy łącznie


Wiersz ma sens, przesłanie, jest o czymś.
Porusza głębokie kwestie, nie jest banalny, ani patetyczny.
Jest bardzo naturalny i wiarygodnie brzmiący, co jest jego ewidentnym atutem.
Kolejną zaletą jest prostota, z jaką poprowadziłaś te wersy - czuć w nich kłębiące się emocje i ma to wydźwięk szczery i świeży, czuć wewnętrzną walkę.
Podoba mi się oszczędność.
To wielki plus - nie przegadania, słownych wypełniaczy, jest tylko czysty przekaz.
I dlatego jestem na tak.

Garść sugestii, jakie mam odnośnie twojego wiersza:




raczej "pobrzmiewa"

elewacje są na domach, więc nie mogą być na mieście

"wzrokiem wodzę" - to związek frazeologiczny[
quote]je­stem
po­nu­ra jak nigdy dotąd[/quote]
te wersy zupełnie nic nie wnoszą do wiersza

"którego pamięć już nie ogarnia" dałbym

błędne użycie słowa "wyuzdać", które odnosi się do rozpasania seksualnego

Jak sama widzisz są problemy ze stylem i poprawnością użycia języka polskiego.
Zdania nie brzmią naturalnie, momentami wręcz błędnie.
To utrudnia czytanie, bo zamiast skupiać się na treści, odbiorca skupia się na niedociągnięciach.
Powinnaś położyć w przyszłości szczególny nacisk na stylistykę, bo to szwankuje.
Treściowo jest ok, wiersz się czuje i rozumie, ma on swoją wartość, ale zawodzi wykonanie.

Moja jedyna uwaga dotyczy tytułu, a mianowicie: motyw "światła w tunelu" został w poezji i prozie już tak wiele razy użyty, że stał się odrębnym powiedzonkiem i dziś jest ono powszechnie znane.
Przydałoby się go czymś zastąpić, by nie było wtórności, nie chcę Ci nic narzucać - po prostu aby oddać ten sam sens.
To twój wiersz, więc musisz w nim dać część siebie, rezygnując z obiegowych sformułowań.
To tyle, a reszta?

Podoba mi się przekaz wiersza, jasny i czytelny, oddajesz plastycznie w nim swoje emocje, czuje się je na skórze, wersy przemawiają do odbiorcy, a to za sprawą prostoty i wyrazistości, z jaką budujesz poszczególne zdania, nie ma w nich patosu ani przegadania, jest samo sedno.
Walka ze światem, cierpienie i ból, niezrozumienie i wyalienowanie, jednak pojawia się nadzieją - owo światło w mroku.
I ta pointa do mnie przemawia, bo ma w sobie kwintesencję tego, czym powinien być człowiek w obliczu problemów i przeszkód, które są po to, by je pokonywać.
I taki wiersz nigdy nie powinien być udziwniony i górnolotny, w prostocie siła, co Ci się ewidentnie udało

Co udało mi się znaleźć w twoim opowiadaniu:



spocone, ze ściekającym po twarzy makijażem

2 razy"nauczycielka" - zbyt blisko siebie, tę druga można zastąpić zaimkiem

2 razy "guma"

"swoje" niepotrzebne, wiadomo o kogo chodzi

gdy odzyskałam mowę, wytłumaczyłam dyrektorowi szkoły

na końcu kropka

że następnym razem, kiedy zapragnę zmieniać ludzi

Dziwne, że wcześniej nie wpadłem na to opowiadanie.
Jestem pod wielkim wrażeniem, jako że z niezwykłą plastycznością i wyobraźnią przedstawiłaś jakże ważne problemy, opowiadając o nich swobodnie i naturalnie.
Bardzo sugestywnie ukazałaś portret wykolejonej młodzieży, ich zachowania i sposobu myślenia, jak i samej bohaterki, która w tym w sumie niedługim utworze pokazana jest w wielu sytuacjach, poprzez co możemy ją bliżej poznać.
I to, jak wchodziła w świat, który opisujesz.
Podoba mi się podzielenie na części - każda jest odrębną całością, połączoną wspólnym wątkiem.
To dodaje dynamiki opowiadaniu, czyni go bardziej wyrazistym i plastycznym.
Na uwagę zasługuje też cała warstwa psychologiczna, którą oddałaś wiarygodnie i z wyczuciem tematu, bardzo profesjonalnie i z wiedzą o naturze człowieka.
Dobra robota

Co udało mi się wychwycić w twojej miniaturze:




bez przecinka

niepotrzebna duża litera, jako że to nie list

"swoje" bym wyrzucił - wiadomo przecież o czyje ciało chodzi

3 razy "oczy" - trochę za blisko siebie, może pokombinuj, żeby coś wyciąć lub zamienić choćby na zaimki

za często używasz wielokropka w miejscach, gdzie nie ma dla niego uzasadnienia

Miła miniatura, napisana przystępnym, czytelnym, gawędziarskim stylem, mocno osadzona w realiach życia, jednocześnie pełna swoistego ciepła i kameralności.
Sposób snucia narracji wciąga, jakby wszystko działo się gdzieś obok, odbiorca staje się nagle niemym obserwatorem i niejako uczestniczy w opisywanych wydarzeniach.
Całość przepojona pozytywnymi fluidami - od początku wiadomo, że będzie to sympatyczna historia i nic złego się nie wydarzy.
Podoba mi się pewna refleksyjność, z jaką opisujesz to, co dopiero będzie i zadajesz pytania - odnosi się wrażenie, że w zwykłym życiu tkwi tak wiele niezwykłości, tylko trzeba umieć ją dostrzec i wydobyć.

Małe sugestie odnośnie twojego wiersza:



obecnie w poezji odchodzi się już od zaczynania z dużej litery, więc najlepiej dać małą.
Co do wielokropka, uważam go za zbędny, nic nie wnosi do treści.

"pozwiedzać niezwiedzane" to zgrzyta i nie czyta się tego płynnie i lekko.
Może jakiś zamiennik, synonim?
Wtedy będzie ok.

niepotrzebna duża litera na początku wersu

zbędny wielokropek, nic tak naprawdę nie wnosi.


Podoba mi się twój wiersz.
Ma miłą, sympatyczną melodykę, rytm, rymy są niewymuszone, brzmią naturalnie.
Zaletą utworu jest jego prostota - jeden z najsilniejszych środków wyrazu.
Poprzez to wszystko jest czytelne i przejrzyste.
Nie ma dziwacznych metafor, ani patosu.
Jest stonowana, spokojna poezja, prosto z serca, szczera i wiarygodna.
W tle dyskretnie ukazane emocje.
Czytałem z przyjemnością.

Co udało mi się wychwycić w twoim opowiadaniu:




bez przecinka


liczebniki piszemy słownie

wyrzuciłbym "to" - nic nie wnosi do zdania


bez przecinka

bez kropki

na końcu kropka

bez kropki

na końcu kropka

bez przecinka




Miniatura wciąga od samego początku i trzyma w napięciu do końca.
Czuje się, że będzie on niespodzianką.
I był.
Zakończenie nie do przewidzenia, co jest plusem dla utworu.
Dynamiczna narracja nie pozwala na nudę, nie ma też dłużyzn i przegadania.
Wszystko według dobrych proporcji miniatury.
Czyta się z zaciekawieniem, jako że temat "na faktach", jakże aktualny w obecnych czasach.
Mała migawka w życia, dobrze skrojona i opowiedziana.
Szkoda, że nie dłuższa, lubię historie z życia wzięte.

Co znalazłem w twoim tekście:







bez przecinka


bez przecinka

po prostu boso



Piszesz z jajem, na luzie, czyta się płynnie i lekko.
Ale szwankuje interpunkcja.
To przeszkadza w lekturze, wybija z rytmu.
Tematyka fajna, wciągająca, idzie się z historią aż do końca.
No i jest solidna dawka humoru, a to w opowiadaniu bezcenne.
Dobrze stylizujesz historię, językowo jest po drodze z treścią, nie ma sztuczności, ani patosu, który pojawia się często w opowiadaniach o dawnych czasach.
Materiał na coś dłuższego - nie myślałeś o tym?
Takie historie są jak morze - niewyczerpane

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




Sam widzisz, jak to wygląda: za dużo tego, nic to poza tym nie wnosi do wiersza, który może śmiało bez tego funkcjonować.
Ponadto to formy archaiczne, już nieużywane, których w poezji należy się wystrzegać.
Zamiast tego piszemy: swoje, twoje itd.

miłości

ciemności

Obecnie nie zaczynamy już wierszy z dużej litery, wszystko daje się z małej, duża to styl formalny, sztywny, poza tym ma posmak patosu.

Wiersz ma swój urok.
Jest sympatyczny i bezpretensjonalny, jest w nim pewna obrazowość, coś ulotnego i nieokreślonego, nieco magicznego liryzmu.
Choć rekwizyty, jakie zastosowałeś, stosowano już wielokrotnie wcześniej, wiersz nie jest ani zły, ani dobry - moim zdaniem jest średni na plus.
Gdyby tak bardziej podkręcić metaforykę, ująć zaimki, nieco doszlifować, kto wie, co jeszcze możesz z niego mieć.
Powodzenia!

Co udało mi znaleźć w twojej miniaturze:




2 razy "jej" - z drugiego można śmiało zrezygnować

spacje po myślnikach




Trochę to za krótkie, by móc coś konkretnego napisać.
Historia, a w zasadzie migawka z życia, fotografia jednego dnia aż prosi się o jakieś rozwinięcie.
Wszystko zanim się zaczęło, już się skończyło i pozostawiło niedosyt.
Poza tym zakończenie wydaje się gwałtownym ucięciem akcji, zamiast być swoistą pointą lub czymś, co zgrabnie zakończy całość.
Tu ma się wrażenie wycięcia z większej całości tego obrazka i to właśnie sprawia, że chciałoby się poznać całą historię od a do z.

Co udało mi się wychwycić w twoim opowiadaniu:




upewniając się, czy wygląda jak

pragną, aby ktoś, kogo mają za autorytet

kiedy ojczyzna mnie potrzebuje, to walczę o nią

na końcu kropka

męczeńskiej

wolność

wśród orzechów

męczennika Luthera

około

wiem, co się stało

w środku chciał, żeby przesłuchujący go


Tworzysz bardzo wiarygodny, barwny klimat, malowany z rozmachem i silnym naciskiem na wątek historyczny, co sprawia, że opowieść czyta się z zaciekawieniem, jak dobrą opowieść historyczną.
Dbasz o szczegóły, a to ważne, wszystko ma tu swoje miejsce i logiczne uzasadnienie, nic jest dziełem przypadku - realia oddane jak należy.
Piszesz z pasją, którą się wyczuwa, a to z kolei udziela się odbiorcy, który ma przed sobą coś, co brzmi autentycznie i wiarygodnie, jak wspomnienie faktów, które naprawdę miły miejsce w przeszłości.
Ciekawy język, jasny i przejrzysty, dobra polszczyzna, wszystkie elementy zdają się być właściwie przemyślane.
Z zainteresowaniem będę śledził dalsze losy bohaterów.