Co udało mi się wychwycić w twoim opowiadaniu:




w dwóch sąsiadujących zdaniach używasz "niebie". Lepiej byłoby użyć synonimu tego słowa.

gorącego słońca, które już dotykało horyzontu

drzewie

przed "które" przecinek

w jednym momencie, w jednym miejscu

bez przecinka

zachodzić, a chmury powoli się ściemniać (ale czy chmury się ściemniają? Pokombinuj tu)

były


Trochę za krótki ten fragment, by móc coś konkretnego powiedzieć, ale wyczuwam w nim potencjał, bo coś się dzieje, szkoda, że pod sam koniec, ale to już coś.
Jasny i czytelny język ułatwia lekturę.
Moim zdaniem zbyt szybko skończyłeś tą miniaturę - chciałoby się jeszcze poczytać a tu bach!
Początek był nieproporcjonalnie dłuższy od reszty, co zaburza nieco układ tekstu.
Dobrze by było finał bardziej rozpisać, podać przyczyny, a nie tylko fakty.
Tak pozostaje pewien niedosyt.

Oto, co wychwyciłem w twoim opowiadaniu:



bez przecinka

chętnie zjadłby

kiedy syn przyniósł jej swoją pierwszą wypłatę, szybko...

Alicja uśmiechała się tajemniczo, obserwując moją reakcję

która nie podzielałaby z nim pasji

2 razy "żuru" zbyt blisko siebie

artysta - muzyk

na końcu kropka

niestety owa dama, która dzięki medytacji

zaimki z małej litery, duża tylko w korespondencji

na końcu kropka


Spokojna, bezpretensjonalna historia, o zwykłych ludziach i ich sprawach.
Język adekwatny do opowiadania, naturalny i nienapuszony, pasuje jak ulał.
Jest coś przyjemnego i kameralnego zarazem w tym wszystkim, czyta się jak relację z wydarzeń, które naprawdę miały miejsce.
Stworzyłaś miły, swojski klimat, nastrojowy i pełen pozytywnych wibracji.
No i motyw herbaty zasługuje na wyróżnienie, fajnie spaja całą historię.
Od początku wiadomo, że wszystko dobrze się skończy i właśnie takie rzeczy czyta się z przyjemnością.

Myślę, że puszczasz oczko do odbiorcy - ten fanatyzm nazwałbym po prostu miłością do piłki, największą pasją, jaką posiadasz i o jakiej postanowiłeś napisać.
Bo słowo fanatyzm zawsze się jakoś źle kojarzy, coś w nim ze skrajności, a skrajności to nic dobrego.
Podoba mi szczery przekaz twojego kawałka, widać, że pisanego sercem i namiętnością, bowiem z tych może momentami brutalnych wersów płynie prawda o ludziach, którzy wybrali własną drogę, wbrew uznanym nakazom i zakazom, odważnie broniąc swoich racji, których do końca jako laik nie pojmuję, i chwilami nie pochwalam (zadymy, ustawki).
Ale skupiam się na utworze i widzę w nim potencjał w kategoriach niezłego hip hopu, jako że operujesz prostymi, twardymi rymami, głównie używanymi w świecie tej muzy.
Dodać tylko bity i będzie ostry przekaz polskiego kibica, który wie, o co mu chodzi.
Mogą razić rymy częstochowskie, ale tu byłbym ostrożny z krytyką, bo konwencja wiersza to jak rzekłem żywy hip hop i to usprawiedliwia takie rymy a nie inne.
W innym wypadku byłby to błąd w sztuce poetyckiej.

Ewidentnie plus za przekaz i niezłą zabawę słowem.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




zacznij z małej, od dużej litery już się odchodzi.

wyciągam rękę, dotykając obłoku

moim skromnym zdaniem lepiej zabrzmiałoby:"kółka z dymu tytoniowego".
Bardziej naturalnie i płynniej.

w poezji nie używamy zdrobnień, jedynie w utworach przeznaczonych dla dzieci.


Podoba mi się twój wiersz, cieszę się, że ciągle zmieniasz tematykę i poszukujesz swojego własnego stylu - to bardzo ważne, by czuć się dobrze w tym, co się pisze.
Wiersz jest niewymuszony, bezpretensjonalny i jasny w odbiorze, z gatunku takich, które podobają się od razu lub wcale.
Choć używasz znane rekwizyty, które już w poezji używano od lat, wiersz ma swój urok, jako że jest plastyczny i obrazowy, pozbawiony dziwacznych metafor, operujący prostym, czytelnym językiem i przekazem.
Myślę, że to jego walory, wszak poezja powinna być prosta jak podanie ręki.
Tobie się to udało, bo bez udziwnień odmalowałaś konkretny, przejrzysty obraz.

Witaj, Marku!


Dobrze, że wciąż grzmisz i dręczysz temat, bo poziom rozrostu pewnych zjawisk osiągnął już zatrważające rozmiary, i co gorsza, jest to stan utrwalony, z którego niemożliwym jest powrót do pięknych czasów, kiedy żyły jeszcze jakieś zacne ideały w narodzie, kiedy człowiekiem zwać się to brzmiało dumnie.
Wiadomo nie od wczoraj, że młodzi - gniewni żyją na całym globie i w młodości chcą łamać wszelkie bariery i buntować się na to, co im nie leży i co uznają za przejaw zgniłej, drobnomieszczańskiej mentalności.
Do czasu.
Kiedy skończą studia, zaczną kosić kasę, dawny ogień jakoś podejrzanie szybko gaśnie, oddając miejsce postawie konsumpcjonistycznej w najgorszym tego słowa znaczeniu.
Dominuje wzorzec życia za kredyt - ludzie po studiach chcą się szybko ustawić i jak najbardziej obłowić, więc zaciągają najpierw kredyt na mieszkanie, potem na wypasiony samochód, jeszcze później na sprzęty domowe.
Żyć przez 30 lat w cieniu niespłaconych kredytów uważam za wysoce chore i wpływające rozkładowo na psychikę, ale nie wszystkich, bo znane są mi przypadki osobników, którzy mając do spłacenia bajońskie sumy, śpią sobie spokojnie, i ich sen nie jest bynajmniej płytki.
Tak zakończył się okres "burzy i naporu".
Ideały zastąpił prymitywny materializm i hedonizm.
Na znanych mi przykładach stwierdzam coś jeszcze: zanik potrzeb duchowych.
Nikt nie sięga już po książkę, nie chodzi do kina i teatru, nie interesuje się niczym, z czego nie byłoby kasy - to ona jest nowym bożkiem i celem samym w sobie.

Jednakże ku mej radości, istnieje jeszcze grupa ludzi (i zawsze będzie), która ze swojego buntu nigdy nie wyrosła i nadal pielęgnuje swoją odrębność względem reszty społeczeństwa.
Znam podtatusiałych harley'owców, wiecznych rock'n'rollowców, którzy noszą długie włosy, skóry, mają tatuaże, sygnety i co jest dziwne i uderzające - zawsze pracują na własny rozrachunek, mając swoje firmy.
Nigdy nikomu się nie kłaniali i kłaniać nie będą.
Na piedestale jest u nich poczucie niezależności i godności własnej, której żaden szef - dupek nie będzie szargał, ani pokazywał na każdym kroku własną wyższość i rzekomą przewagę intelektualną.
Buntownicy po latach nadal wyznają swoje ideały, żyją w świecie, który jest ich wytworem, i umiejętnie balansują na pograniczu życia konformistów i własnego.

Co do sztuki, to już pisałem u Ciebie wielokrotnie, że zeszła na psy.
Telewizji nie oglądam od 2007, jedynie Discovery Channel, który uważam za super program, bo jest bardzo dynamiczny i na faktach, wciągający i niezwykły.
Reszta to szmira niskopienna, mentalna degrengolada i artystyczny gnój.
Ludzie niestety tym przesiąkli i stali się niemym trybikiem maszyny.
Hołdują nowym, coraz bardziej kretyńskim modom i trendom, sztuką nazywają instalacje pseudo artystyczne, składające się z kiczowatych, przypadkowo dobranych przedmiotów z życia wziętych, bez cienia wyczucia i smaku, tzw. sztuka nowoczesna opiera się na totalnym bezguściu, które jakoś nikomu (prawie)nie przeszkadza.
To jest żałosne.
Ale jakie czasy, tacy ludzie.
Czasy się skundliły absolutnie, więc silny oddźwięk w sztuce musiał być.
W mediach dominuje tandeta z piekła rodem, znikły dobre filmy i teatry telewizji (kiedyś mieli naprawdę niezłe sztuki), programy edukacyjne czy dokumentalne.
W zamian bezmyślna gawiedź ma przeróżne szoły z udziałem celebów, jakieś żenujące "tańce z gwiazdami" i tym podobny chłam, obliczonyna tanią rozrywkę, przy której nie trzeba myśleć.
To smutne zjawisko, ale niestety postępujące.
Dawne czasy już nie wrócą.
Obecnie może być już tylko gorzej.
Jednakże ten, komu zależy na obcowaniu z prawdziwą sztuką zawsze ją znajdzie na własną rękę i w ten sposób przetrwa prawdziwy koneser i dzieło, które nie pójdzie w zapomnienie

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




w nowoczesnej poezji odchodzi się już od zaczynania z dużej litery.
Najczęściej cały wiersz, wszystkie wersy, dajemy z małej.

bardziej naturalnie zabrzmi:"w których czytam jak w księdze"

to niewiele wnosi do wiersza, więc można śmiało pominąć

niepotrzebna inwersja - brzmi sztucznie i staroświecko, archaicznie, nadaje wersowi posmak zbędnego patosu.
"walka przezroczystym mieczem" będzie ok.

z małej litery

znów inwersja i podniosły ton.
"bo jest ludzki, nie zwierzęcy" da o wiele lepszy efekt.


Namalowałaś w tym wierszu dość niepokojący, dynamiczny obraz.
Sporo się dzieje, więc utwór ma rozmach i nie ma efektu przegadania, rysujesz pewną wizję, która wymaga pewnej ilości słów, by zadziałała na wyobraźnię.
I działa.
Z łatwością można wejść w świat opisywany przez Ciebie, poczuć te kłębowisko emocji, wczuć się w dzianie się całości, która jest dość sugestywna i plastyczna.
Dobrze oddałaś ścieranie się różnych sił, ich przenikanie wzajemne, kotłowanie.
Jak z dziwnego snu.
Na pewno wiersz z wizją, a po poprawkach nabierze rumieńców.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




niepotrzebna inwersja, sztuczna i pełna patosu.
Zmieniłbym na:"z nieuniknionym ruchem wskazówek", ale ten nieunikniony ruch brzmi niepoetycko tak czy owak. Pokombinowałbym nad czymś innym.

zaprzyszłą? A co to jest? Nawet jak dasz "przyszłą" to i tak wyjdzie masło maślane, bo każda emerytura jest przecież przyszła.

"z żądaniem stwórcy"bym usunął, bo to nic nie wnosi do tego wersu, zwykłe dopowiedzenie.

te dwa zdania moim zdaniem są zbędne, zwykłe dopowiedzenie i zapychacz tekstu, bez tego wiersz nic nie straci.

szwankuje stylistyka, dałbym:"które rosło tutaj, zanim nadano mu imię"

szyk nienaturalny, dałbym:"wspomnienia przebijają się przez lazurowe liście"

Debiut zaliczony.
Teraz pora na doszlifowanie wiersza, który wymaga kilku poprawek.
Odchudź go ze słów, bo minimum słów, to maksimum treści.
Niepotrzebnie używasz podniosłego, napuszonego stylu, to archaizm, nic dobrego dla wiersza.
Dopieść styl, bo czasem coś szwankuje.
Wierzę, że po poprawkach wyciśniesz coś z tego utworu.
No i na koniec kwestia tytułu - a może "Z biegiem lat"?
Powodzenia.

moim zdaniem zupełnie zbędna inwersja - lepiej zabrzmiałoby:"daj się ponieść"

jakoś to samotne "dziś" ubogo tu brzmi. Przydałoby się coś jeszcze, bo zbyt gwałtownie kończy wiersz.

Widziałbym twój wiersz tak:

rozkoszy muśnięcia ust
daj się ponieść
odpłyń ze mną
już dziś

Oczywiście to tylko moja sugestia.
Pomyślałbym też nad innym tytułem, bo ten nijak nie pasuje do treści, jest zbyt wydumany i hermetyczny.
Brakuje mi tu mocnej, wyrazistej pointy - w takich szortach musi być, aby całość miała jakiś kształt i wydźwięk.

Oto, co znalazłem w twoim opowiadaniu:




słowo "przecież" tu nie pasuje, lepiej zabrzmi "właściwie"

zastanawiałeś się, co cię po niej czeka?

ten człowiek nie był pierwszym, jakiego pozbawiła życia

właściwie nikt nie wiedział, czemu mówi on o...

mrużąc oczy, niczym podczas pełnego napięcia pojedynku

Sprawnie opisana historia, z nieźle poprowadzonymi dialogami.
Coś się dzieje.
Piszesz ciekawie, że nie ma mowy o dłużyznach, czy przegadaniu tekstu.
Snujesz swoją opowieść konsekwentnie, wprowadzając kolejne postacie i wątki.
Występowanie wielu bohaterów w opowiadaniu nadaje mu sporego dynamizmu i broni przed nudą, jako że akcja cały czas prze do przodu, wciągając czytelnika i nakazując mu ciągłą uwagę.
Historia wciągająca, dobra narracja, adekwatne do treści dialogi.

Oto, co znalazłem w twoim tekście:




poszerzone

te dwa zdania połączyłbym w jedno, jako że pierwsze nagle się urywa, nie niosąc żadnej treści zasadniczej.

reklamówkami z Biedronki, nosiła znamiona projektów

2 razy "jego" - za blisko siebie, z któregoś można śmiało zrezygnować

bez wielokropków

opisać


na końcu kropka

bez przecinka. Poza tym powinno być "wpływem"

na końcu kropka

te zdania powinny być jednym, bo pierwsze nagle się urywa i nie niesie żadnej treści.


Za krótki to fragment, by w pełni móc powiedzieć cokolwiek o tekście.
Widać pewien zamysł: kreślisz postać, którą spalają rozważania egzystencjalne, i która wegetuje na obrzeżach życia.
Dobry język, momentami błyskotliwy, nieźle współgra z treścią, która ociera się momentami o abstrakt, co akurat lubię.
Można by to pociągnąć na całkiem fajne opowiadanie.

Oto, co udało mi się wychwycić w tekście:




bez dwóch kropek i wykrzyknika

jest i będzie. Dziś jest tak doskonale

śmiech to jedyne, co czeka bunt

bo czym jest bunt, jeśli nie działaniem?

wiem, co to to oznacza w teorii


Ciekawe rozważania filozoficzno - egzystencjalne, którym nie sposób nie oddać racji.
Dobrze i czytelnie oddałaś istotę buntu lub brak inwencji lu temu, jako że natura ludzka jest dość skomplikowana i czasem chciałaby się buntować, a braknie siły lub obiektu buntu.
Miniatura zawiera stosunkowo mało słów, lecz dosyć treściwych, z których można by ułożyć niemały traktat.
Napisana językiem dynamicznym za sprawą częstych pytań retorycznych, ciekawie, wiarygodnie.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




Metalliki. Nie bardzo rozumiem, co znaczy "takiej". Zespół Metallica jest jeden, czyżby słowo to miało tu jakieś inne znaczenie?

dwa ostatnie słowa się rymują, a wiersz jest biały, więc trzeba jedno wyrzucić.

młotkiem, który w kieszeni

błąd logiczny - nie odmienia się przez czasy, a przez przypadki.


Za duży chaos tu panuje, by można było nazwać to wierszem.
Ciężko się czyta, jako że trudno wyczuć, o co tu w ogóle chodzi.
Wiersz wymaga przeróbki tak, aby jasno i czytelnie wyrażał jakąś myśl i przesłanie, a nie był zlepkiem przypadkowych słów.

Oto, co znalazłem w twoim opowiadaniu:




ale ona mnie kocha i rozumie ludzi takich, takich jak ja

moi rodzice zaniedbywali mnie, odkąd się przeprowadziliśmy

nagle trzasnąłem ją w twarz

Zapis raz normalną czcionką, raz Caps Lockiem, to wymaga poprawienia, żeby utwór wyglądał jak trzeba.
Niepoprawny zapis dialogów - powinny być po myślniku.
Wszystko dzieje się zbyt chaotycznie, zbyt szybko, by można było zatrzymać się na treści.
A treść... hm, nieco osobliwa, rzekłbym.
Ciężko wniknąć w twój zamysł twórczy, myślę, że w wyniku błędów w zapisie, co stworzyło z tekstu niezły chaos.
Ale pomimo to treść jest zbyt ciężka i zapętlona, by przeciętny odbiorca ją łyknął bez trudu.

Co udało mi się wychwycić w opowiadaniu:




tajemnic, tkanych nicą pajęczyny

usunąłbym przecinek

niczym leśna boginka, wyczarowująca kolory

bez przecinka

kropka zawędrowała za daleko

spacja po wielokropku

spacja po kropce

ach, jutro sprawdzę, co się z nią stało.


Czysta przyjemność Cię czytać - na tak niewielkiej płaszczyźnie słownej potrafisz odmalować wiele obrazów, pełnych magicznego kolorytu, dobrych, przyjaznych fluidów i pozytywnych wibracji.
To piękny świat i lubię w nim bywać, zawsze jest to dla mnie uroczym doświadczeniem, jako że fajnie jest obcować w przekazem, który niesie tak dobre i prawe wartości.
I jest morze czułości, z jaką opisujesz swoich bohaterów, czyniąc ich jeszcze bliższymi odbiorcy.
Doskonała stylizacja języka, na pozór tylko zwyczajnego, dodaje twojej bajce blasku i wiarygodności - właśnie ta wiarygodność rzuca się w oczy, kiedy czyta się "Julenkę", wierzy się, że ten świat faktycznie gdzieś istnieje, że to się naprawdę działo.
Miła lektura dla każdego, bez względu na wiek.

Rzadko zdarzają się wiersze o takiej wizyjności i plastyce obrazu, pulsujące bogactwem brzemiennych w zmienność treści soków, które tryskają ku niebu ulotnością impresji, ledwie muśniętych, ledwie wyczuwalnych, jednakże wyrazistych, zmieniających się jak w kalejdoskopie - wszystko wszak zachodzi za siebie, ewoluuje ku nowym kształtom, mieszają się płaszczyzny trwania, dając w finale układankę barwną i soczystą.

W skłębionym morzu zwanym życiem romantyzm i wzdychanie do gwiazd przegrywa z prozą życia - czuję to wyraźnie w tych strofach, gdzie wyczuwa się potrzebę ucieczki od smutnych piątków i poniedziałków, ku radosnym sobotom i niedzielom, ku bliskości drugiego człowieka, co czasem choć bliski, jednak dalekim się wydaje...

Ten pierwiastek przepaja wersy, czai się niczym czarny kot w czeluściach nocy, wisi jak klątwa nad człowiekiem, który w industrialnym świecie szuka wyjścia z matni.
Dobrze i dyskretnie oddałaś kwestię problemów z wzajemną komunikacją, z porozumieniem "tu i teraz", z tym, co zawadza w codziennym życiu.
Wyjątkową wartość poznawczą mają słowa dane kursywą - tu przemycasz treści istotne, pryncypialne dla utworu, akcentujesz problemy.
Wiersz jest wielopłaszczyznowy i oddycha symultanicznie - jak w tyglu, kłębią się tematy, a każdy z nich na oddzielny utwór się nadaje, bo akcenty ledwie położone, aż proszą, by je ująć w słowa.

Wyczuwam ponadto nutę zobojętnienia: mamy wszystko, aż wszystko i tylko wszystko, i to nas zabija, dławi, bo gdzieś po drodze ginie to, co w życiu najważniejsze, co je kształtuje i określa, rozpływa się w morzu szarych, przyziemnych sprawek.
I tylko człowieka brak w człowieku, nie mówiąc już o romantyzmie.

Tradycyjnie twój utwór płynie i porywa szeroką falą.
Trza nieco ochłonąć, zanim wszystkie obrazy spenetrują mózg.
Ale jak już wróci trzeźwe myślenie, to się dopiero zaczyna.
To wiersz do wielokrotnego czytania, bo jak powieść, potrzeba go przetrawić.