Rzadko zdarzają się wiersze o takiej wizyjności i plastyce obrazu, pulsujące bogactwem brzemiennych w zmienność treści soków, które tryskają ku niebu ulotnością impresji, ledwie muśniętych, ledwie wyczuwalnych, jednakże wyrazistych, zmieniających się jak w kalejdoskopie - wszystko wszak zachodzi za siebie, ewoluuje ku nowym kształtom, mieszają się płaszczyzny trwania, dając w finale układankę barwną i soczystą.

W skłębionym morzu zwanym życiem romantyzm i wzdychanie do gwiazd przegrywa z prozą życia - czuję to wyraźnie w tych strofach, gdzie wyczuwa się potrzebę ucieczki od smutnych piątków i poniedziałków, ku radosnym sobotom i niedzielom, ku bliskości drugiego człowieka, co czasem choć bliski, jednak dalekim się wydaje...

Ten pierwiastek przepaja wersy, czai się niczym czarny kot w czeluściach nocy, wisi jak klątwa nad człowiekiem, który w industrialnym świecie szuka wyjścia z matni.
Dobrze i dyskretnie oddałaś kwestię problemów z wzajemną komunikacją, z porozumieniem "tu i teraz", z tym, co zawadza w codziennym życiu.
Wyjątkową wartość poznawczą mają słowa dane kursywą - tu przemycasz treści istotne, pryncypialne dla utworu, akcentujesz problemy.
Wiersz jest wielopłaszczyznowy i oddycha symultanicznie - jak w tyglu, kłębią się tematy, a każdy z nich na oddzielny utwór się nadaje, bo akcenty ledwie położone, aż proszą, by je ująć w słowa.

Wyczuwam ponadto nutę zobojętnienia: mamy wszystko, aż wszystko i tylko wszystko, i to nas zabija, dławi, bo gdzieś po drodze ginie to, co w życiu najważniejsze, co je kształtuje i określa, rozpływa się w morzu szarych, przyziemnych sprawek.
I tylko człowieka brak w człowieku, nie mówiąc już o romantyzmie.

Tradycyjnie twój utwór płynie i porywa szeroką falą.
Trza nieco ochłonąć, zanim wszystkie obrazy spenetrują mózg.
Ale jak już wróci trzeźwe myślenie, to się dopiero zaczyna.
To wiersz do wielokrotnego czytania, bo jak powieść, potrzeba go przetrawić.

Co udało mi się wychwycić w twoim tekście:




oddechami obcokrajowców, odwiedzających

spacja przed myślnikiem

nie potrafiłam zamienić z nimi nawet zdania (styl)

znamy się - nie, nie mogę tego powiedzieć

wiem o nim tyle, co nic

dopowiadam, co chcę

jest na szczęście daleko

spacja przed myślnikiem

jak wyżej

wyjść z kimś, kogo się nie zna


Podoba mi się język, który stosujesz w tym opowiadaniu - jest momentami prosty, za chwilę bardziej finezyjny, by później zaskakiwać ciekawymi układami słownymi.
To bez wątpienia zaleta tego utworu.
Bezpretensjonalnie opisana znajomość, jak migawka z życia, z użyciem rekwizytów, które sprawiają, że tekst jest wiarygodny, to mogło się wydarzyć, bo opowiadasz w sposób niewymuszony i przypominający relację z pewnych wydarzeń.
Nie ma napuszenia, ani patosu, słowa są naturalne, pasujące do treści.
No i sporo magii i niezwykłości, wplecionej w zwykły dzień.
Czyta się bez zgrzytów, swobodnie.

Za Andre, akapity powinny być, to nada tekstowi lekkości.

Oto, co znalazłem w twoim tekście:




dziecko wiedziało tyle, ile powiedział

gdy Antares próbował dowiedzieć się czegoś więcej, kego pan mówił zwykle

jak sam widzisz, tylko rasa Hsissów

spacja po myślniku

bez tego będziesz... bezużyteczny

dzień wolny od pracy

po południu, wraz z mistrzem, mieli się udać

Antares pomyślał tylko, co to znaczy

słyszałem przecież, co mówili naukowcy z Harramondu

spacja po myślniku

jak wyżej

jak wyżej

nie pamiętał czasów, kiedy gwiazdy


Mała próbka opowiadania daje pogląd, że znasz się na rzeczy i wiesz, o czym piszesz.
Sprawnie tworzysz klimat, opisowo i sugestywnie.
Zaletą tekstu jest dbałość o szczegóły.
Dzięki temu czyta się płynnie i lekko, wchodząc w nowy świat.
Piszesz językiem przystępnym i jasnym, zdania konstruujesz poprawnie i czytelnie.
Opowiadanie jest krótkie, więc trudno mi się wypowiedzieć obszerniej, ale daje posmak czegoś ciekawego.

Kameralna opowieść, niczym ulotny szkic węglem na pustej kartce.
W oczy rzuca się natychmiast intensywność odczuć, jakie pulsują w wierszu, czuć ukryte emocje, z pozoru wyciszone i jakby odrealnione, jednakże będące udziałem bohaterki, która wydaje się być weteranką życia, osobą mocno doświadczoną przez los.
Sporo dowiadujemy się o niej i jej przemianach.
Sprawną ręką nakreślone metamorfozy ukazują nam kolejne wymiary trwania, w jakich się znajdowała, kolejne odsłony życiowej wędrówki.

Na stosunkowo małej płaszczyźnie słownej oddałaś wiele, możemy prześledzić co przeżywa bohaterka, jak zmienia się jej stosunek do życia, jej spojrzenie.
Jest i refleksja:


Z perspektywy lat, co minęły, nic nie jest już takie, jakie było, wszystko mutuje i zmienia swoją szatę - czas i świat nie stoją w miejscu.

Pointa dość mocna i wyrazista, mówiąca jasno o kondycji bohaterki, o tym, że czasem jest na pewne rzeczy za późno.
Czas nie czeka na nikogo.
Płynie, pozostawiając w tyle ludzi i ich małe światy.

Wiersz wielopłaszczyznowy, niebanalny, z ukrytą treścią i kluczem.
Jak mała podróż po krainie zwykłego, ludzkiego życia.
Mieszający zwyczajność bytu z tym, co nieokreślone, rozmyte, zapisane między wierszami dni i nocy.
Wyczuwa się w nim niesprecyzowany ból i cierpienie.
Tęsknotę za nieosiągalnym.
Niespełnienie.
Przekaz nie jest happy endem.
Jest prozą życia, z całym bagażem wzlotów i upadków.
Odarty z magii i niezwykłości, bije prawdą o człowieku.
Takim "tu i teraz".
Zwyczajnym - niezwyczajnym.

Witaj, Marku!


Od zarania dziejów gawiedź gromadziła się przy gilotynach i potężnych pniakach, gdzie akurat miano kogoś ogłowić i czerpała z tego nikczemnego oglądactwa dziką i korzenną wprost radochę, która miała wiele wspólnego z zaspokojeniem prymitywnej ciekawości, jak to jest, kiedy główka potoczy się po ziemi i człek zejdzie w wyniku ścięcia.
Mężczyźni popijali wino, kobiety robiły na drutach, a ów skazaniec już jedną nogą w grobie, szykował się w podróż w zaświaty.
Ludzkość zawsze fascynowała makabra.
Widok flaków, krwawej masy czy też kończyn luzem przyciągał chętnych "mocnych" wrażeń, by sobie tylko popatrzeć, a co tam, podelektować się bólem innych (jak to dobrze, że to nie ja - myśleli), przeżyć ostro jazdę, adrenalinkę, zaspokoić chore i plugawe parcie na trupa, który sam w sobie może być nie lada widowiskiem, a jak jeszcze będzie w kawałkach, to zabawa na sto dwa.

Obecnie media żerują na tym samym.
W programach aż roi się od doniesień o kolejnych masowych morderstwach, o nowych oszołomach, którzy wytłukli w parę minut kilkadziesiąt osób, i którzy później dumnie się obnosząc, robią za celebów i maszyna kręci się dalej.
SHOW MUST GO ON.
Uśmiechnięte spikerki i wyluzowani chłopcy mediów lekko i z rozmachem relacjonują nowe makabry, marząc tylko o tym, by wzrosła oglądalność ich stacji, by pospólstwo poczęło garnąć się ku nim drzwioma i oknoma, jako że dostarczają przedniej rozrywki, świeżego mięska, czyli układ się zamyka: jest podaż, jest popyt.

W odwrocie jest dziennikarstwo pełne cech człowieczych, oldskulowe, patrzące na uczuciowość ludzką, kierujące się odruchami innymi, niż zwierzęce.
Wyścig szczurów w tej materii jest zatrważający.
Pierwiastek dobra spychany jest przez nakręcające spiralę niezdrowej sensacji media, które bez krwi i bólu niejednokrotnie nie mogłyby istnieć, swoje zyski widząc w czarnych kolorach.
A tak zawsze będą szaleńcy, którzy będą mordować bliźnich, i media, które na tym nieszczęściu będą chciały zbijać kokosy i rosnąć w piórka.

Ludzkość nie zmieniła się na przestrzeni wieków.
Nadal istnieją ludzie, których kręci makabra i jej oglądanie, nurzanie się w ludzkim bólu dla frajdy przeżycia czegoś cool, i ci, którzy im to dają.
W ziemię wdeptuje się człowiecze prawo do intymności i prywatności - liczy się tylko news i zarobek.
Media coraz bardziej ingerują w prywatne życie ofiar przeróżnych bolesnych wydarzeń, żerując na taniej i żenującej sensacji, byle tylko ich było na wierzchu.
Rodziny dotknięte bólem, jeszcze długo po tragedii, nękane przez media, przeżywają traumatyczne chwile i nie potrafią wyzwolić się z zamkniętego kręgu nieszczęścia.
Poza tym epatowanie horrorem wyrządza ogromne szkody - bezpośrednio przyczynia się do "hodowli" przyszłych morderców, którzy napatrzywszy się na przeróżnych psychopatów w TV, sami pewnego, słonecznego dnia zaczną zabijać, bo wychowała ich nowoczesna telewizja.

Przyszłości nie widzę jasno.
W zasadzie wcale jej nie widzę.
Nic się nie zmieni, będzie tylko gorzej.
Bowiem człowiek tylko człowiekiem.
Już niestety "tylko"...

Witaj, Andre!


Pierwsze moje wrażenia bo lekturze twojego opowiadania są takie, że mocno poczułem tu wpływ prozy Charlesa Bukowskiego, mam na myśli genialne opisy na pozór monotonnego życia alkoholika, które wcale takie monotonne nie jest, od butelki do butelki wiele wydarzyć się może i dzieje się.
Fantastycznie oddałeś koloryt owego żywota, można wniknąć w świat pijaka bez trudu, poczuć jego wzloty i upadki (częściej te drugie), posmakować tego swoistego, czarnego humoru, jaki towarzyszy pisaniu o opróżnianiu kolejnych butelczyn, rzyganiu i spaniu w opakowaniu, o różnych dzikich porach dnia.

Posługujesz się doskonałą polszczyzną, o czym już wcześniej pisałem, co sprawia, że opowiadanie wciąga od razu, jest przyjemne w odbiorze, abstrahując od treści, za sprawą właśnie solidnego warsztatu, który niewątpliwie posiadasz - widać, że piszesz nie od wczoraj.
Umiesz budować plastyczne obrazy, dbając o szczegóły, umiejętnie snujesz narrację bez zwolnień i przyspieszeń, nie ma efektu przegadania, ani żadnych zapychaczy tekstu - jest czysty przekaz, który stanowi sedno opowieści i jest on czytelny i jasny.

Umiesz zainteresować swoim pisaniem.
To sztuka.
Piszesz dynamicznie, z jajem, na luzie, co zawsze się podoba.
Umiejętnie stylizujesz język, co także wpływa na jakość utworu.
Zachowujesz doskonale proporcje wstępu, rozwinięcia i zakończenia, a to już sztuka.
Obcując z tym pisaniem ma się wrażenie kontaktu z prozą, która ma klasę.
No i zawsze znajdziesz odpowiedni temat.
Jak dla mnie super

Czasem, by opisać to, co się stało, mówimy mało, lecz treściwie.
Jak Tobie udało się w tym wierszu - koszmar szpitala oddałaś jasno i czytelnie, bez patosu i przegadania, konkretnie i z wyczuciem detali.
Mało słów, lecz obraz wyrazisty - z łatwością można wniknąć w przeżycia bohaterki, poczuć to, co było jej udziałem w czasie, który wspomina z niekrytym oburzeniem.
Wiersz jest wypełniony prostą prawdą, elementem racjonalnym, wymiernym, doświadczeniem, które przybiera formę koszmaru.
Mało tu słów, sporo emocji.
I w prostocie siła, gdyż bez trudu można odczytać przesłanie wiersza, jego swoisty bunt.
Taka mała migawka, jakże sugestywna.
Czuć wiarygodność wersów.



to zmieniłbym na:

uciekłam na moment
lecz ściągnęli mnie z powrotem

Zapis wiersza ok.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




bez wielokropka

jest to tak karkołomna metafora, że mam obawy, czy ktoś zrozumie twój zamysł. Proponowałbym poszukać czegoś prostszego, bez udziwnień, czytelnego, jasnego w odbiorze. Stawiałbym na prostotę przekazu.

raz wystarczy - powtórzenie zupełnie nieuzasadnione

tu wkradł się zarówno archaizm, co kolokwializm. Proponowałbym zmienić na:

O tyle prawdziwym
co banalnym



bez wielokropka. Poza tym to naprawdę niezłe wersy, dają do myślenia, sporo w nich poezji i są niebanalne. To mocny punkt wiersza.

Zrezygnowałbym z dużych liter na początku wersów - to już archaizm, poza tym brzmi to formalnie, sztucznie.
Wiersz ma sens, tylko trzeba trochę go doszlifować, aby wszystkie mechanizmy grały jak trzeba.
Choć treściowo może nie jest odkrywczy, można wersy jeszcze pozmieniać, coś dodać, coś ująć, dać niebanalne metafory, tchnąć odrobinę magii w to wierszowanie.
Unikać dosłowności - to zabija poezję.
Poza tym, im mniej słów, tym lepiej.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




pominąłbym "ja" - i tak wiadomo, że piszesz o sobie, a tak pozbędziesz się zbędnego dopowiedzenia.

bez wielokropka będzie o wiele płynniej i bardziej naturalnie. Poza tym "tak" tu nie pasuje,jest tylko niepotrzebnym dopowiedzeniem.

bez wielokropka

pominąłbym "ja" z tych samych względów, co w pierwszym cytacie. I tak wiadomo, o co chodzi.

ten wers zupełnie nic nie wnosi do wiersza

wykrzyknik wyjechał za daleko

jego włos na umywalce - wdech wydech

bez wielokropka, nie ma dla niego żadnego uzasadnienia

ty śpisz tak niewinnie (bez przecinka)



Wiersz nastrojowy, pełen emocji, choć z pozoru uśpionych, nieokazanych.
Bardzo udanym zabiegiem jest odnoszenie się do synka, to czyni utwór bliskim odbiorcy, a także dynamicznym, pulsującym uczuciami, które niemal namacalnie w wierszu się wyczuwa.
Piękna jest także prostota tych wersów, z jakimi rozmawiasz z nim.
To wszystko czyni utwór bardzo naturalnym i nie stwarza zbędnego dystansu z czytającym.
Ma się wrażenie przysłuchiwania się rozmowy matki z synem.

Sugerowałbym poniechanie dużych liter na początkach wersów - to już archaizm, poza tym brzmi formalnie, nienaturalnie.
Przy pewnych poprawkach możesz wydobyć z wiersza całą jego melodię.

Moje sugestie odnośnie twojego tekstu:




nie po kolei

przy wannie stoliczek, przeznaczony

tu szwankuje stylistyka, moim zdaniem powinno być:"każdy najdrobniejszy zmysł był jakby pieszczony"

tu musi być dwukropek, bo cytujesz, i dalej zdanie w cudzysłowie

iż nie jestem ani z powołania, ani z natchnienia poetką

zapomniany, niczym wymarła cywilizacja

kołysały się na boki, niczym śpiewacy Gospel

czułam się, jakbym była chrzczona na nowo

spacja po wielokropku



Przyjemny ten prolog
Czyta się lekko i na luzie, operujesz niezłą polszczyzną, dobrze konstruując zdania, które są jasny i przejrzyste.
Miły obrazek z życia młodej dziewczyny może być wstępem do większej opowieści, jako że odczuwam pewien niedosyt po lekturze tej miniatury - chciałoby się wiedzieć, co stało się później.
Całkiem przyzwoicie pociągnęłaś wątek charakterologiczny główniej bohaterki - dowiadujemy się co nieco o jej upodobaniach i antypatiach.
Podoba mi się naturalna swoboda, z jaką piszesz, widać, że tekst jest niewymuszony.
Powinnaś uważać na interpunkcję, bo nieco szwankuje.

Oto, co udało mi się znaleźć w opowiadaniu:




bez kropki

bez przecinka

bez kropki

bez przecinka

bez kropki

wolałbym, żebyś odpowiadał na pytania w sposóbwerbalny

nie, nie jesteś już oficerem, Atviras

wbrew wszelkiemu prawu, jakie istnieje

postąpiłeś wbrew człowieczeństwu, Atviras

Co, Atviras?

męczennikiem

za zdradę, Atviras?

bez przecinka



Wiarygodnie i sprawnie przestawiona scenka przesłuchania.
Choć temat nienowy, udało Ci się oddać atmosferę i nastrój rozmowy więźnia i oficera.
Duża dbałość o szczegóły także może być atutem tej miniatury - skupiasz się bowiem na wyglądzie zewnętrznym i odczuciach Atvirasa w trakcie przesłuchania, co sprawia, że obraz, który nakreśliłeś jest pełniejszy i bardziej działający na wyobraźnię odbiorcy.
Można go sobie wyobrazić bez trudu.

Jak sam widzisz szwankuje interpunkcja i to na niej powinieneś się mocno skupiać w przyszłości, nie jest to rzecz drugorzędna, pomaga, gdy jest, utrudnia czytanie, gdy jej brak.

Oto, co znalazłem w twoim wierszu:




to miejsce, gdzie każdy znajdzie dla siebie jakiś kąt

dom może być mój albo twój, ale każdy z tych domów jest niezwykły

podobno dom jest tam, gdzie jest rodzina, ale zawsze , gdy wyobrazisz sobie dom to...

dom ma zawsze swój zapach, w moim często...

bez spacji przed przecinkiem


Jak widzisz, interpunkcja szwankuje.
Przekaz również mało oryginalny, o tym pisano już wielokrotnie wcześniej.
Język potoczny, nie wnosi wiele do poezji, jest zwykłym zapisem, niepoetyckim.
Warto by poeksperymentować ze słowem, zabawić się metaforami, magią poezji, zamienić język kolokwialny na bardziej finezyjny, żeby wiersz nabrał kolorów.
Odchudziłbym treść, ujął zbędne słowa, skomasował do minimum, by oddać przekaz z siłą, która rodzi się tam, gdzie skupiamy się na najważniejszych słowach.
Wiersz choć jasny i czytelny, jest zbyt dosłowny i to powinno się zmienić.
Wówczas utwór nabierze rumieńców.

Choć za oknem dziś od rana pada deszcz, jest szpetnie i wilgotno, u Ciebie tradycyjnie płonie ciepłe światło poezji, przyciągające jak latarnia samotne okręty na morzu.
Od razu rzuca się w oczy magia języka (skąd Ty bierzesz te wszystkie neologizmy), niepospolitego, jakby z innego wymiaru, składającego się ze słów - kluczy, które otwierają przed odbiorcą kolejne drzwi...
A jest ich wiele.
Malują się w wyobraźni obrazy przeróżne, lekką ręką ledwie muśnięte, czarowne, ulotne.
Jak je nazwać, jak określić?
Tu potrzeba czytać duszą, bo w niej grają jak orkiestra magiczna, i choćby czytało się te strofy kilka razy, zawsze wyłoni się nowa interpretacja, jako że przy takiej kondensacji niezwykłości wyobraźnia nie próżnuje, bawi się barwami i odcieniami, chłonie znaczenia i smaczki.
I wszystko spowite tchnieniem symbolicznym...
Wodną melodią.

Piękne rymy...
Tu jesteś w swoim żywiole.
Subtelność zdumiewa.
Nie ma zbędnych słów - wszystko dopięte na ostatni guzik.
Stąd ta melodia wersów, wyciszona, łagodna, ulotna.
Jak podróż do innego wymiaru.

Ilekroć Cię czytam, Zolu, mam wrażenie, że podobny styl pisania, poziom i maestria, dziś już zamiera, pojawia się szpetny ersatz i to on bierze górę nad poezją z klasą.
Dobrze, że są jeszcze takie wiersze, jak twoje - człowiek ma nadzieję, że prawdziwe wierszowanie przetrwa, że nie czas umierać...

Moje małe sugestie:




przyczyny i skutki, rozsypane niczym puzzle

żeby było bardziej naturalnie zmieniłbym na:"ciało przebiegają dreszcze" - zwłaszcza że to związek frazeologiczny.

"że niby" - mało poetyckie, bardzo potoczne, bez tego wers zachowa i tak swój wydźwięk.

niepotrzebna inwersja - lepiej zabrzmi i zwyczajniej "słodka woń"

szukam jednego, potykając się o inne

dwa razy "jest" - za blisko siebie, z drugiego można śmiało zrezygnować


Bezpretensjonalny, przyjemny wiersz, o miłym, domowym, zacisznym wydźwięku.
Wszystko jest oczywiste i czytelne, może chwilami za bardzo, ale lepsze to niż karkołomne, niezrozumiałe metafory rodem z piekła
Urzeka prostota twojego wierszowania, masz świeżość i naturalne brzmienie, jak opowiadanie zupełnie nowych bajek, które podobają się słuchaczom.
W poezji to ważne, by zostać zrozumianym, a Tobie się to udaje.
Przemycasz swoje treści w jasnych wersach, które mają w sobie coś z życia, jakby opowiadały jakąś realną historię.
Jest coraz lepiej.

Podoba mi się zapis

Oto, co udało mi się znaleźć w twoim tekście:




skupieni w niedużych grupkach, porozmieszczanych

bez "to" - to zbędne dopowiedzenie

Bartosz sam się zastanawiał, czy nie odkupić od sąsiada

ogłaszając, że koniec świata

uznawszy, że koniec wszystkiego to wystarczające wytłumaczenie

przez chwilę Bartosz nie wiedział, co zrobić

bez kropki

jak wyżej



Sugestywna ta wizja.
Robi wrażenie, zwłaszcza że odmalowałeś ją całkiem wiarygodnie, jakby puszczając oczko do czytelnika, by nie traktował wszystkiego serio, bo może koniec świata nie będzie aż tak zły, jak tego oczekiwano.
Narracja na luzie skraca dystans między odbiorcą a narratorem, poprzez co wszystko wydaje się możliwe, jakby lada moment miało się wydarzyć.
Sprawnie poprowadzona narracja wprowadza kolejne elementy tej układanki, dając nam obraz "przygotowań" do owego końca świata, z całym jego przepychem i dziwacznością ludzkich zachowań.
Ten składnik opowiadania dobrze ukazuje ludzkie emocje i namiętności, bezradność i lęk.
Czyta się to jak stenopis z miejsca zdarzenia.
Całość spójna, zwarta, dobrze przedstawiona i opowiedziana.
Trzyma w napięciu, które jest gradowane krok po kroku, bez pośpiechu, z wyczuciem, by odbiorca mógł wczuć się w przebieg wydarzeń.
Utwór brzmi wiarygodnie, jest opisowy i plastyczny, dobrze ukazany temat.