Trochę drobiazgów, które znalazłem w tekście:




bez przecinka

skończyło

spacja po wielokropku

bez przecinka

chyba zastanawiała się, czy jestem

przecinek za daleko

spacja po znaku zapytania.



Jestem pełen uznania.
Z niebywałą wprawą i zmysłem odmalowałaś klimat żywcem wzięty z klasycznych powieści kryminalnych, dbając o każdy szczegół, który jest tu o tyle ważny, że buduje aurę półświatka, szkicuje postacie w taki sposób, aby wyglądały wiarygodnie dla cech gatunku, bo w prawdziwym kryminale akcja to nie wszystko - ważna jest cała ta otoczka, która oddałaś po mistrzowsku.
Sam pisząc kryminały robię podobnie, kładę wielki nacisk na tło i misterną budowę bohaterów, ich osobowości oraz cech zewnętrznych, co Tobie świetnie się udało.
Tu liczy się każdy detal, który może zasilić kryminał i dodać mu nastroju życia na krawędzi.

Fantastycznie stylizowany język.
Można by o nim pisać wiele, powiem tyle, że jest taki, jaki być powinien, iście rodem z kryminału.
O nastroju nie wspomnę - unosi się on w powietrzu od pierwszych zdań i nie opada aż do końca.

Fabuła również przypomina klasyków.
Wyłapałaś wszystkie elementy gatunku, rysując ją w sposób idealny.
Zdumiewa luz, z jakim piszesz, jakbym czytał speca od kryminałów.
Ma się wrażenie obcowania z prozą amerykańską.
Jakby czytało się o detektywie Marlowe.

Jedno z twoich innych, ale moim zdaniem najlepszych opowiadań.

Tym razem tylko kosmetyka:




sami nie pójdziecie, by zrobić kawę


Przyjemny, bezpretensjonalny wierszyk, dobry zapis, bez tego wszystkiego, o czym Ci ostatnio pisałem, widać, że utwór oddycha i czyta się płynnie i gładko.
Jest spójny i jak widzę, postawiłaś na prostotę przekazu.
Bardzo dobrze, po co o zwyczajnych rzeczach pisać napuszonym językiem.
W wierszu odnajduję też sporo czułości i ciepła, takiego naturalnego i swojskiego, jako że piszesz o tym, co Ci bliskie.
Każdy wers jest na miejscu, nie ma przegadania, jest jak trzeba.
Bardzo spokojny obrazek, przyjemny.
Czyta się na luzie, nic nie zawadza.
Forma i treść ok.

Co udało mi się znaleźć w tekście:




ilości paliwa w zbiornikach, albo mgła nad lotniskiem

Ikar z reprodukcji obrazu Manzuoli, zawieszonej na frontowej ścianie terminalu

od razu wszedł na pułap, zapewniający kryjówkę

tutaj albo dwukropek, albo myślnik

tańczyłam, naśladując ekwilibrystyczne obroty

i nim się spostrzegałam, on przypuścił błyskawiczny atak

zły szyk - urządził powietrzny blitzgrieg

wziął mnie szturmem, deflorując front wstydu

ja skrzydlatej pieszczoty, by w...

warkot, wybrzmiewający równie złoworogo

pręży poszycie kadłuba, niczym pierwszy aeroplan


Doskonały pomysł.
Oryginalna fabuła, na pozór statyczna, jednakże pełna życia i akcji.
Samolot staje się niemalże bohaterem jak człowiek, nabierając ludzkich cech.
Podoba mi się język, którym się posługujesz - jasny, czytelny, zwięzły.
Oddaje fajnie całość.
Jest coś w tym wszystkim z baśni, pełnej sentymentu i emocji.
Tak, to dość emocjonalny tekst.
Wiarygodny i niebanalny.

Moje sugestie odnośnie twojego wiersza:




bez "ja" bo wiadomo, że mówisz o sobie.
Dalej inwersja niepotrzebna, źle brzmi, staroświecko.
Dałbym:"oparty o szarą ścianę" - naturalne brzmienie, bez patosu.

jak wyżej - znów zbędna inwersja - zastąpiłbym:"prowadzę bezsensowny dialog".
W ten sposób nie będzie dopełniaczówki.

ze sobą

spojrzę

widzę

pytam siebie kogo znam (bez wielokropka)



Wiersz szwankuje, jak widzisz, stylistycznie, właśnie na styl powinieneś położyć specjalny nacisk i go szlifować, unikać inwersji, nie zjadać ogonków, pisać czytelnie i bez patosu.
Rozumiem w pełni zamysł twórczy - choć temat nienowy, nieźle oddane wewnętrzne przemyślenia i refleksje, które dręczą bohatera.
Napisałeś to przejrzyście, stosując starą sprawdzoną prostotę wyrazu i bardzo dobrze.
Dobry wiersz powinien być czytelny.
Tobie się to udało - czytając, wiadomo, o czym piszesz, nie ma zawiłości, przegadania ani dziwacznych metafor.
Jeśli dokonasz małego liftingu, będzie to udany wiersz.

Co udało mi się znaleźć w tekście:




więc molestuję jeden browar

niełatwo było się dowiedzieć, na czym trzepie kapustę

biedny ma problem, bo nie ma co...

a bogaty, bo nie wie, co zjeść

to znaczy

udało mi się dowiedzieć, za co moczy mordę

pyta, czy poszedłbym z nim do kibla

pytałem barmanki, czy nie wie

sam chcę walnąć

zapytałem Antosia, czy ma na parkingu auto

mam parafię

no, kurwa, niezłe jaja

zastanawiałem się, skąd masz na to fundusze

ludzie dają


Oj, trochę tu chaosu
Interpunkcja bryka na całego, nieokiełznana.
Podoba mi się pomysł - konkretny język dopasowany do konkretnego tematu.
Nie ma efektu przegadania, wszelkie proporcje zachowane jak należy.
Ciekawy obrazek wzięty z życia, sprawnie opowiedziany, z jajem.
W takich razach element humoru jest niezbędny.
Ty go dałeś, choć dyskretnie, między wierszami.
Całość lekka i nieco odjazdowa.

Sam znałem kiedyś młodego księdza, który chodził w swoim miasteczku na dyskoteki, nikomu to nie przeszkadzało, bo na nich nie świrował, tylko grzecznie pił piwo

Przede wszystkim pozbyłbym się kropek na końcach wersów - wyglądają sztucznie i nienaturalnie, jak zapis pojedynczych zdań, nie zaś jak wiersz. Poza tym nic nie wnoszą, każą za każdym razem się zatrzymywać, jakby tekst był telegramem.


pozbyłbym się "i" - nic nie wnosi, zaburza czytanie.

słońce zanika, a niebo ubiera czarny płaszcz.

a tu z kolei przecinek niepotrzebny

niepotrzebna inwersja, lepiej byłoby: "lodowatej dłoni". Inwersja brzmi tu archaicznie, nienaturalnie, skoro cały tekst prowadzisz językiem współczesnym.


Zrezygnowałbym z dużych liter na początku wersów - to już przeżytek i ma posmak formalny, sztuczny.
Nie wiem, czy nie byłoby dobrze w ogóle poniechać interpunkcję - wiersz jest dość plastyczny i obrazowy, lepiej zabrzmi z małej, płynniej, jakoś nowocześniej, bardziej naturalnie. W dzisiejszych czasach wiersze głównie pisze się z małej litery i myślę, że byłby to dobry pomysł dla twojego wiersza.

Treściowo może nie jest odkrywczo, ale widać, że poszukujesz i starasz się odnaleźć swoje miejsce w poezji, jest pewien nastrój, klimat, który podkręciłbym fajnymi metaforami, oryginalną grą słów.
Pointa trochę za słaba, nie miażdży, a powinna, dałbym coś ostrzejszego, bardziej wyrazistego.

Ogólnie nie jest źle.
Wiersz podoba mi się, ale warto jeszcze go doszlifować.

Refleksje, jakie nasunęły mi się po lekturze wiersza:




bez wielokropka

niepotrzebne powtórzenie "nie wiesz" za blisko siebie - można to zastąpić synonimem

te dwie kropki zbędne

średnik zbędny

dwie kropki zbędne

połączenie znaku zapytania i wykrzyknika raczej pozostawmy prozie

spacja po przecinku

bardzo wyświechtane, potoczne wyrażenie, niepoetyckie

bez dwóch kropek



Sama widzisz, że mocno szwankuje interpunkcja, która nie była tu stosowana poprawnie.
Wersy zaczynaj z małej litery - duża wnosi posmak patosu i formalizmu.
Odchudź nieco wiersz, ujmij treści, wtedy zadziałają mechanizmy poetyckie - im mniej słów,tym lepiej, tym większa siła rażenia, tym bardziej wiersz działa na wyobraźnię.
Zastosuj metafory i bardziej wysublimowany, finezyjny język, w którym zawrzesz więcej poezji - tutaj dałaś próbkę mowy potocznej, niezbyt pasującej do wierszy.
Zadbaj o wyrazistą pointę, która wbije w fotel.
Mniej opisowości, więcej magii i tego, czego oko nie dostrzeże.

Oto, co zauważyłem w twoim wierszu:




po czym uśmiechnęłam się, ot tak, pod nosem

i zakwestionowałam fakt, czy aby na pewno jestem samotna

całość wiersza zaczyna się z małej litery, więc i tu powinno

pode mną sąsiad, a nade mną

myślnik raczej zbędny

nie obchodzą mnie już, ale są

dwa razy "wędrowca" obok siebie, to nieco za dużo, drugiego pominąłbym

bez kropki

oszukuje się, że to jeszcze nie desperacja

że ja po prostu lubię samotność, a ona lubi

dałbym do wersu wyżej

jako takich


W wierszu nieco szwankuje interpunkcja, której nie używasz konsekwentnie - raz jest, raz jej nie ma.
Odnoszę wrażenie pewnego przegadania tekstu - może warto go nieco odchudzić, wówczas osiągniesz efekt polegający na większej sile rażenia, utwór bardziej przemówi, stanie się bardziej czytelny i spójny.
Tak jest trochę rozwlekły.
Popracowałbym także nad językiem , który w wierszu jest potoczny, kolokwialny, brak w nim poetyckiej nuty, metaforyki.
Po pewnych przeróbkach utwór może zyskać i być bliższy poezji.

Efekt oddziaływania na wyobraźnię osiągnęłaś bezbłędnie - urzeka bujna plastyka tych wersów, stymulująca powstawanie obrazów, które układają się płynnie w nastrojową układankę.
Spokojny, stonowany początek wprowadza pełen przyrodniczych smaczków nastrój, gdzie wiatr figlarz wiedzie prym (już go lubię), nabierając niejako człowieczych cech, staje się bliski odbiorcy, jako że został ukazany w sposób przyjazny, swojski.

Wiele w tekście wolności i transcendentu, sporo bezkresnej nieskończoności, która otula wersy swoim tchnieniem, nadając całości posmak czegoś zgoła uniwersalnego, ponadczasowego.
To się czuje podskórnie, wyraźnie.
Urzeka muzyka utworu, jako kolejny bohater, snująca się wśród słów, zdań, niczym cień jasny i radosny - nie ma tu miejsca na ciemne barwy.
Mieszają się motywy wzięte prosto ze świata przyrody, z literaturą i pierwiastkiem egzystencjalnym, który wyłania się nagle w poincie, która mocno oddziałuje na wyobraźnię.
Wszak jest niebanalna, niepospolita.
To słowa do wielokrotnego czytania.
Zawsze odnajdzie się nowy sens, odkryje nieodkryte.

Wiersz w pełni przemyślany i zbity jak dynamit.
Sprawnie łączący wiele wątków.
O bardzo naturalnym wydźwięku.
Przykład przyjaznej poezji, w formie i w treści.
Wywołujący ciekawe asocjacje.
Każde słowo to efekt dobrego planu twórczego.

Świetne!

Błyskotliwy, przewrotny utwór.
Doskonale z treścią współgra konwencja listu, w którym narratorka dzieli się swoimi refleksjami, pełnymi intelektualnego pazura, ale też czysto ludzkich spostrzeżeń.
Na tym polu jest świetna - zdania zbudowane są z wyczuciem, polotem, brzmią niebanalnie, wnosząc co chwila nowe, zaskakujące treści.
Rozmowa staje intymna, dystans zostaje skrócony.
W oczy rzuca się swoboda przelewania myśli na papier, swoisty luz, z jakim piszesz.
To kolejny walor tej miniatury.
Ponadto całość wciąga już od pierwszych zdań i trzyma ostro w napięciu do samego końca, to wielka sztuka osiągnąć taki efekt w sumie statycznej formie, jaką jest list.
Tobie się to udało - swobodny strumień świadomości jako forma przekazu okazał się dobrym wyborem.
Ciekawie łączysz związki znaczeniowe - to kolejny smaczek, który sprawia, że treść staje się oryginalna i świeża.
Wciągająca i intrygująca.
Świetne zakończenie.

Jednym słowem, dobra robota!

Oto, co udało mi się znaleźć w tekście:




próbowałem to sobie tłumaczyć w ten sposób, ale prawda była taka

zmieniłbym na "palących i rozmawiających"

sam nie wiem, co mnie podkusiło

zmieszała się, patrząc z uśmiechem raz na mnie, a raz na wejście

drewniane drzwi, spod których migotało śiwatło


mały stolik, na którym leżało kilka przedmiotów

jesli nikt z państwa nie będzie chciał współpracować, to jest to koniec

wyszeptała z uśmiechem. - Ja też to czuję

nie wiedziałem, co się ze mną dzieje

bez kropki

nie wiedziałem, co się dzieje



Ciekawa, sprawnie opowiedziana historia, która rzeczywiście mogła się wydarzyć.
Czyta się lekko i płynnie, opowiadanie wciąga od pierwszych zdań i trzyma do końca - jest napisane dość dynamicznie, więc nie ma w nim monotonii ani dłużyzn.
Językowo i literacko również dobrze.
Przyjemna lektura na zimowy dzień.
A swoją drogą, co by było, gdyby dziewczyna nie odzyskała swojej dawnej jaźni?

Pewne sugestie, jakie nasunęły mi się po lekturze wiersza:




tu wdał się rym. Twój wiersz jest biały, więc rymów nie powinno być. Może "z zachwytem" zastąp "zachwycona".

ten wers zupełnie nic nie wnosi do wiersza, jest zbędnym wypełnieniem, bez którego wiersz nie straci.

wielokropek raczej tu nie pasuje, nie ma żadnego, logicznego uzasadnienia.


Jak na debiut to całkiem nieźle, ale jak na wiersz, to już gorzej.
Zbyt wiele w nim dosłowności i dopowiedzeń, wszystko mamy tu na tacy, brak miejsca i przestrzeni na własne interpretacje i refleksje.
Brak metafor.
Utwór napisany jest językiem potocznym, mało poetyckim, warto by zastosować nieco bardziej kunsztowną formę i ubrać ją w ciekawą metaforykę, doszlifować budowę zdań.

Oto, co znalazłem w twoim tekście:




słowo "tylko" to zbędne dopowiedzenie, tak naprawdę nic nie wnosi, a wers bez niego brzmi lepiej.

pola, lasy, żadnych domów.

może i nie zginiemy, ale gdy będziemy cierpieć, pojawią się one

będą wyciągać brudne ręce, by rozebrać nas. "Do naga" brzmi sztucznie i niepoetycko, wyrzuciłbym.

skoro konsekwentna interpunkcja, to na końcu znak zapytania

nawet, jeśli ich nie widzisz, słyszysz na pewno

miej nadzieję

nasza droga nie jest prosta, a zakręty są nieznane

a teraz biegnij, ile sił



Powinnaś mocno skupić się na interpunkcji - skoro zdecydowałaś się ją stosować, to trzeba robić to konsekwentnie, bo inaczej powstaje chaos.
Jeśli chodzi o treść, to moim zdaniem za dużo jej tutaj - utwór staje się przegadany i ciężko dojść, co było twoim pierwotnym zamysłem twórczym.
Dobrze byłoby okroić go z dopowiedzeń i pozostawić treści zasadnicze, bez wypełniaczy.
Nastrój zagrożenia zbudujesz i bez nich - im mniej słów, tym lepiej.
Dlatego optowałbym za odchudzeniem wiersza.
Wersy zaczynaj z małej litery - po co duża?

Drobiazgi, które udało mi się wychwycić w tekście:




stara dwuzłotówka, przebita chyba

zawiesił na mojej szyi dwuzłotówkę, nanizaną na czerwoną nitkę

zamiast średnika dwukropek

wszystkie pamiętam, jakbym je

zamiast średnika dwukropek

wspaniałe czynności, jak ważenie cukierków

bez przecinka


Znów magiczna, przepiękna historia, którą napisało samo życie.
Kocham te twoje wspomnienia, animuję się w nich w stu procentach, jako że sam mam bardzo podobne - i ja miałem niezwykłego dziadka - legionistę Piłsudskiego, który zawsze był i nadal, pomimo śmierci jest, moim idolem.
Z wyczuciem i delikatnością szkicujesz wspomnienia, które nagle ożywają i znów jest się dzieckiem i przeżywa te fantastyczne, choć z pozoru zwyczajne chwile.
A mieć złote wspomnienia to skarb.
To jak powrót do krainy cudownej, jak cofnięcia czasu do momentu, gdy świat był piękny, nie istniały problemy, a przyszłość rysowała się tylko w różowych kolorach.

Pięknie i nastrojowo opisujesz postać dziadka, z sentymentem i nostalgią.
Musiał być wyjątkowo bliską Ci osobą i podziwianą oczami dziecka.
To wspaniałe mieć do czego wracać pamięcią, a Ty masz to szczęście, że masz jego obraz.

Lubię twoją narrację - jest spokojna, stonowana i niewymuszona.
Piękna polszczyzna, wyczucie formy i treści.
Z szarości dni fajnie przenosić się do twojego świata.



Wszystkiego Najlepszego w Nowym Roku!

Zbiór niezwykłych - zwykłych obrazów, wziętych prosto z życia.
Odartych ze zbędnych ornamentów, pełnych pierwotnego naturalizmu, prostych w swojej potężnej sile rażenia, gdyż w owej prostocie zasadza się uderzenie prawdy, która nie zawsze jest miła i przyjemna - bywa jak błotnista, brudna droga, prowadząca gdzieś na pustkowie...
Wszystko jest to częścią większej całości - utwór jest dynamiczny i wypełniony dramatyzmem, nie dający chwili wytchnienia, atakujący wyobraźnię mocnymi obrazami, wywołujący bardzo konkretne i jasne skojarzenia.

Wiersz nie jest lekki.
Niesie morze ciężarów, które tkwiły w postaciach, przewijających się w tych wersach.
Uderza obrazowość i plastyka obrazu, sugestywność i wiarygodność nakreślonych sytuacji.
To taka mała epopeja, dziejąca się "tu i teraz", gdzie kłębią się ludzkie namiętności i kipi całe ukryte człowieczeństwo.
Kolejne elementy uzupełniają całość, tworząc obraz ciężki, przykry, ale jakże człowieczy.
Migawka z życia.
W kolorach szarych, ciemnych.

Wiele też o istocie bytu i życia jako jakości samej w sobie.
O macierzyństwie, o ojcostwie, o tym, czym mogą, lecz nie muszą, być.
Kawał życiowej liryki.
Jak opowieść usłyszana gdzieś, u schyłku dnia.

Lubię poezję mówiącą o życiu.
Niebanalnie, jak ten wiersz.