Moje małe sugestie:



bez "i" - nadaje niepotrzebne tchnienie patosu, a poza tym jest zbędnym wprowadzeniem/dopowiedzeniem

zastosowana tu strona bierna nadaje wersom posmak języka formalnego, nieużywanego w poezji, sztucznego i napuszonego

to bym wyrzucił, bo to nic nie wnosi, zwykły wypełniacz tekstu

moje gardło


Zacznij wszystko z małej litery - duże litery na początku wersów brzmią już bardzo archaicznie, poza tym mają wydźwięk formalny, kompletnie niepoetycki.
Rozumiem, że w wierszu chodziło Ci o epatowanie brutalnym naturalizmem, ale sądzę, że osiągnąłeś efekt odwrotny - wersy brzmią mało wiarygodnie, jakoś ten naturalizm nie porażą, nie rzuca na kolana, nie szokuje, jest jakaś zbitka słowna, która niesie ze sobą znaczeniowy brud, ale nie ma cech lirycznych, jest jak słowa rzucone, ot tak, bez zastanowienia.

Wojaczek ten efekt osiągał mniejszą ilością brutalności i zwierzęcego naturalizmu - u niego wiersz walił w czaszkę, choć nie było takiego nagromadzenia rekwizytów, jak u Ciebie, wystarczyła jedna fraza, ostra i podana po męsku, a już było ostro.
Ty przekombinowałeś.
Tu jest feler tego wiersza.
Popracuj nad mniejszą dosłownością tego, o czym piszesz, bardziej to zakamufluj, zakryj, daj tylko posmak, a nie na tacy całość.
Wtedy będzie ok.

moim zdaniem inwersja niepotrzebna, nic niewnosząca, jeno psująca odbiór i staroświecko brzmiąca. Moim skromnym powinno być: "Ktoś na niebo rzucił czarne prześcieradło" - wiersz nie starci na tym, wręcz przeciwnie, zabrzmi nowocześnie i świeżo.

jak wyżej - inwersja, dałbym: "lecz duch stoi na ziemi" - brzmi naturalniej.

jak wyżej

jak wyżej

Nie używaj archaizmów typu: me, mych itd. to już wyszło z obiegu i brzmi źle.
Raz rymujesz, raz nie, zdecyduj się, bo wiersz w tej formie nie może funkcjonować - albo cały dajesz rymem, albo biały.
Na treści się nie skupię, bo jest jak dla mnie za mało wyrazista, by cokolwiek rzec.

Trochę błędów, które udało mi się wypatrzeć:



Malcolm widział, jak współlokatorka gryzie się

żeby zaczęła patrzeć na siebie, jak na kobietę

bez przecinka

kropka po "spoważniała"

po tym, jak odeszłaś postanowiłem zacząć

wybuchając perlistym śmiechem (bez kropki)

kropka po "słuchaczki"

gdy do mnie podeszła, była już mocno wstawiona

chwiała się, opowiadając rasistowskie dowcipy

ja nieporadnie naśladowałem kolegów, tańczących...

bez przecinka

ale za każdym razem, gdy w mojej głowie

gdy trochę wytrzeźwiała, chciała jechać

swój numer telefonu zapisałem jej na ramieniu, ciesząc się

kropka po "zastanowienia"

jak wyżej

jak wyżej


Historia się rozwija, poszerza o nowe detale i wątki.
Sprawnie ciągniesz narrację, w sposób naturalny i konsekwentny.
Umiejętnie budujesz kolejne obrazy.
Stwarzasz klimat wiarygodności tego, o czym piszesz - całość brzmi jak relacja naocznego świadka i poprzez to nie jest sztuczna.
Czyta się dobrze, bez zgrzytów.

Wyłapałem braki interpunkcyjne, oto one:


przekleństwa, wyżłobione

zgorzkniały, gapię się na ślepą ścianę

macha rękami, by odpędzić złe

by, budząc się, tracić odurzone sny


Piszesz dość obrazowo i plastycznie, rzekłbym wizyjnie, posługując się ciekawymi metaforami, intrygująco kreślisz nastrój wiersza.
Językowo i stylistycznie jest w porządku, szwankuje interpunkcja, którą trzeba stosować konsekwentnie, skoro się na nią zdecydowało.
Podoba mi się odrealniony, oniryczny wydźwięk wiersza - coś jakby z pogranicza jawy i snu, o rozmytych konturach i magicznej otoczce.
Może tylko pointa nieco rozczarowuje - brak wyrazistego finału, jakiegoś lirycznego kopa.

Błędy, które udało mi się wychwycić:




bez przecinka

nie bardzo dobrze brzmi ten szyk, może: "on by nawet w ogień wskoczył za żoną"

bez przecinka, niestylistycznie: "Kochał ją w najprostszym znaczeniu tych słów"

wraz z założeniem

niestety, sami go nie mogli mieć

gdy wrócił, Agata miarowo oddychała

bez "jakiś"

niepasujący

pijany mężczyzna, kompletnie niepasujący


Poruszasz ciężkie, przykre tematy, lecz niestety, na czasie...
Posługujesz się poprawną polszczyzną, dobrze konstruujesz zdania, ciekawie ciągniesz narrację.
Opowiadanie jest dynamiczne i nieprzegadane, wciąga i z zainteresowaniem się je czyta.
Całość brzmi wiarygodnie, ponieważ jest napisana jasnym, czytelnym językiem, i poprzez to trafia do odbiorcy.

Jakże miło mi, Nalko, czytać twój wiersz właśnie dziś, w ten niezwykły dzień, jeden w roku, gdy Bóg się rodzi, a świat ogarnia nieprzepełniona radość i magiczna aura.
Bardzo klimatyczne i piękne to twoje wierszowanie - wypełnione cichą, ludzką radością bliskości i pragnieniem, by spełniły się marzenia, te najgłębiej w sercu skrywane, lecz najważniejsze, bo będące kwintesencją człowieczego szczęścia.

Urzeka subtelność i skromność tych wersów, ich delikatność i zwiewność, jaką widuje się tam, gdzie liczy się czuły szept, słowa miłości, drogocenne zapewnienia i nadzieja, że los pobłogosławi i da dni jasne i szczęśliwe.

Świetna melodyka utworu, wersy płyną lekko i bardzo naturalnie, nie ma tu ckliwości ani patosu, jest wiarygodność każdego słowa, co ma swoją wagę i znaczenie.
Jak to, co mówimy do siebie w te dni niezwykłe, jak to, co z siebie dajemy innym.
Pod względem technicznym praca niezwykła, oparta na potężnej sile prostoty w poezji, która jest jednym z najważniejszych środków przekazu.
Utwór bardzo intymny i poprzez to bliski odbiorcy, który może wczuć się w treść.

Najzwyczajniej piękny wiersz, ubrany w piękne słowa.

Wesołych Świat, Nalko!

Co udało mi się wychwycić z interpunkcji:


nawet, kiedy...


idziemy do filharmonii, albo na film


tylko dotąd jeszcze nie zauważył, jak bardzo jest mi nijak


dopiero, kiedy tak stałam


bez przecinka


ukrytej głęboko, a uaktywnionej


bez kropki


Dobry, wyrazisty, aczkolwiek dość odrealniony i nieco oniryczny tekst.
Przenika go nieokreślona magia i niezwykłość, coś jakby z pogranicza jawy i snu, gdzie rozmywają się kontury i wszystko, co realne, zamazuje się we mgle.
Takie jest to pisanie - daje pole dla wyobraźni, można bez trudu wniknąć w ten świat i stworzyć sobie jego obraz.
Element niezwykłości przenika całość.
Narracja spokojna, niewymuszona, naturalna, jakby opowiadało się wczorajszy sen.
Sporo tu metafizyki, takiej przystępnej i zrozumiałej.
Obraz, który malujesz, jest ciągiem wizji, ciekawie ze sobą połączonych, tonących w oparach surrealnych soków.

Dobre to pisanie.
Oryginalne.
Bardzo obrazowe i plastyczne.
Działające na wyobraźnię i nieco w tym wszystkim sentymentalne.
Treściwe i skondensowane.
Pomimo, że sporo magii, wszystko ujęte jest w pewne logiczne ramy.

Gdybym miał wybrać sobie przykład liryki miłosnej, by lśniła mi podskórnie w okresie Świąt, wybrałbym twój utwór.
Malujesz w sposób niewymuszony poetyckie obrazy, pozwalając wniknąć do świata wiersza, by mógł oddać odbiorcy swoją namiętną spuściznę.
O miłości te wersy, jakże lekko i zwiewnie podane, jakże wyrazisty przekaz posiadające.
Bo o kochaniu nie trzeba górnolotnie - w prostocie wyznania tkwi niesamowita siła przekazu, jak w tych spokojnych, nastrojowych wersach.

Bo w czułym szepcie kryje się moc.
Jak w słowach narratorki, która cieszy się swoim kochaniem, wyraża go z cichym ogniem w głosie...
Namiętnie, zdecydowanie, czule.

Wiersz w swym kształcie, myślę, zakończony.
Nic bym nie zmieniał.
Mówi i wchodzi pod skórę.
Czuję się go, jak powiew wiatru - który jest, choć go nie widać

Co udało mi się wyłapać z interpunkcji:



bez przecinka


pokiwał z niezadowoleniem głową, gdy staruszka cofnęła się do środka


a ja widziałam, jak niosłeś w piątek nowy telewizor


ciekawe, skąd wy na to wszystko...

Literówka w tytule.


Po tej krótkiej próbce tekstu odnoszę wrażenie, że masz smykałkę do pisania, ale jeszcze się nie rozpisałeś na dobre - czasem pojawiają się pewne kolokwializmy i nieco szwankuje stylistyka.
Piszesz bardzo podobnymi do siebie zdaniami - może warto trochę urozmaicić warsztat poprzez mieszanie zdań długich z krótkimi, bardziej doszlifować dialogi, które mogłyby być nieco bardziej rozwinięte i z których można by się dowiedzieć więcej treści.

Ogólnie nie jest źle, ale warto pracować nad stylem i interpunkcją.

Co sugerowałbym zmienić:


Duże litery używamy w korespondencji, w wierszu piszemy z małej. Poza tym duża litera nadaje zdaniu formy niepotrzebnego patosu i sztywności.


"Pustka" jest już bardzo ogranym i wytartym rekwizytem poetyckim, proponowałbym zastąpić ją "bezczasem" lub "bezstanem", wyjdzie na to samo, ale będzie świeży efekt.


czuję


twój słodki fałsz - mój gorzki ból.


niepotrzebna spacja po myślniku - za daleko zawędrował


Na początku wiersza wdał Ci się rym, a dalej było już bez niego - albo wszystko piszemy rymami, albo nic, nie może być raz tak, raz tak.
Sporo znanych, wyeksploatowanych już okrutnie rekwizytów jak: błękit, pustka, ból, ciemność - warto by pomyśleć nad synonimami, bardziej finezyjnymi odpowiednikami tych słów, o większym wydźwięku poetyckim.

Mieszasz w wierszu dosłowność i niezłymi metaforami - całość oddałbym w mocniejszej metaforze, rezygnując z dopowiedzeń i naprowadzania czytelnika na znaczenie.

Po pewnych zmianach wiersz może być niezły, ale warto go odświeżyć.

Co ewentualnie zmieniłbym:



"Pustka" to już bardzo ograny rekwizyt poetycki, zamieniłbym ją na "bezstan" lub "bezczas" - wówczas unikniesz wtórności.
Zmieniałbym także szyk słów na: "powstaje i znika" jako że najpierw coś musi powstać, żeby potem zniknąć.

Niezwykła siła przekazu tkwi w tych na pozór spokojnych i wyciszonych wersach - mówią wszak o tragedii, mówią cicho, wręcz szepczą, ale tak, że dreszcz przelatuje po plecach.
I czuć silne zastygnięcie w czasie, w cierpieniu, które nie mija, nie gaśnie, trwa nieskończenie, bo wrosło w ludzkie serca.

Intrygujące studium straty.
Sugestywne i mocne.
Nie ma tu miejsca na obojętność.
Bo ten typ ciszy wyje jak ranny wilk, wzbija się ku niebu niemy krzyk słabości i żalu.
Celna liryka osobista, bez metafor, ale to w tym wypadku wcale niepotrzebne, bez zbędnych słów - jest tylko brutalna treść, wyrażona spokojną ekspresją.

Co udało mi się wyłapać z interpunkcji:


nie pamiętają, skąd dokładnie się wzięli


zawsze coś idzie nie tak, jak trzeba


ja poczułem po raz pierwszy, co to znaczy być


skóra bardziej na niej wisiała, niż przylegała


zawzięcie swoją porcję, aż mu się uszy trzęsły


półmiski zostały opróżnione, kobieta zaczęła rozmowę


nawet dziadek nie pamięta, kiedy...


jednak im bardziej zbliżałem się do zabudowań, tym bardziej...


poczułem, jak powoli tracę


czułem, jakby ktoś nagle odciął mi jakieś przewody


śnić


Oryginalna, bardzo plastyczna i sugestywna opowieść, którą czyta się jednym tchem - wciąga od pierwszych zdań i trzyma w napięciu do samego końca.
Niezwykła fabuła dopełnia obrazu utworu na wskroś nowatorskiego, zważywszy na fakt wplecenia treści egzystencjalnych i pryncypialnych w bardzo przystępnej dla odbiorcy formie, co z kolei sprawia, że dzięki walorom językowym opowiadanie jest kawałkiem solidnej prozy, zarówno literacko, jak i stylistycznie.

Ciekawy zabieg z podziałem na dwie części.
Są spójną całością i logicznie z siebie wynikają.
Intrygujący pomysł z wizją bycia bogiem w trakcie śpiączki - ten element dodaje metafizycznych smaczków i sądzę, że tu zasadza się cały "gwóźdź programu" jeśli chodzi o ten utwór.
Brzmi to bardzo wiarygodnie, wszak mogło się naprawdę zdarzyć.

Smutne zakończenie wieńczy dzieło.
Jak to w życiu, nikt nie obiecywał, że będzie lekko...
Szarość zwykłej, ludzkiej wegetacji.

Utwór udany, nawet bardziej

za blisko siebie "naszym", "nasze" - to drugie bym opuścił, wiersz zyska na wymowie.



słowo "zakłamanie" jakoś tu nie pasuje, jest jakby doczepione na siłę, bez niego wersy i tak się wybronią i nie stracą swojego znaczenia.

Podoba mi się twój utwór, Rudi - jak zwykle kameralny, stonowany, wyciszone, ale gdzieś w głębi niosący potężny ładunek liryczny i przesłanie egzystencjalne.
Człowiecze to rozważania...
Od wieków zaprzątały umysły ludzi, i będzie tak po kres świata.

Pojawiają się pytania o sens życia, o to, kim jest/staje się człowiek w miarę swojej ziemskiej wędrówki, co się liczy, a co nie, ile człowieczeństwa tkwi jeszcze w nas.
O tym ten utwór.

Piękne słowa, magiczne...

Wiersz cudowny prostym, ludzkim czuciem, niezwykle sentymentalny i ocierający się o duszę w sposób, który nazwałbym "naszym" - wszak wspomnienia łączą parę ludzi na zawsze, czyniąc z nich niejako "bohaterów" przeszłości, chwil niezwykłych i magicznych, małych radości, wielkich cudów na zwykłym, osiedlowym trzepaku...
Tu szukałbym sensu tych wersów - w świecie wspomnień, baśniowych, bo rodem z lat młodości, gdy noc jest młoda, a wiatr zielony...

Przeszłość nie umiera - żyje wciąż odradzana na nowo, w ciele i w duszy, jak życiodajny sok.
I wspominając piękne chwile, wraca się do małych radości z lat dziecinnych, do czasów beztroski i błogości.

Wiersz sentymentalny i nostalgiczny.
Wyrazisty.
Obrazowo rysujący kontury rzeczy.
Malujący nastroje.
Impresjonizm, słowa i czucia.
Jak z piosenki Niemena "Wspomnienie".
Tak to widzę, tak to odczuwam.

Jak słowa, co lśnią pod skórą...

Ta podróż nie mogła być inna - znów porywasz wirem swych wersów i nie dajesz wytchnąć aż do ostatniego słowa - ta poezja nie znosi próżni.
Tu kipią namiętności, ludzkie radości i wypiętrzenia, serc porywy i zwykłe, codzienne szeptanie o tym, co wiąże się z kochaniem, z bliskością, z człowieczeństwem i dawaniem siebie jak kromki chleba...

Tak czule i naturalnie płyną te wersy, tak niezwykle.
Jak dialog zakochanych, gdzieś w godzinach świtania, kiedy słowo jest jaskółką, co dobrą wieść niesie i cieszy swoją prostotą.

Pełna miłości narracja nie pozostawia odbiorcy obojętnym - stajemy się jakby świadkami miłosnych wyznań, czułych zapewnień, zaklęć przedziwnych, co znaczą więcej, niż złoto.
Bo o kochaniu te strofy, o zwykłym miłowaniu.
I święta w tle - czegóż więcej potrzeba dobremu wierszowi?
I śniegu płatki, i prezenty, i zapowiedź dni, co radość przyniosą.

Znów wygrywa prostota przekazu.
Bez karkołomnych metafor, bez zbitek słownych bez ładu i składu jest utwór pełen pasji i ognia, choć kameralnego i cichego, jednak płonącego gdzieś pod skórą...
I to wyniosę - aurę Świąt, kochania, czułości i człowieczeństwa.
Poezję, którą lubię